ဆရာျမသန္းတင့္ (သို ့) လူသားေပါင္းကူးတံတားၾကီး က်ိဳးျပီ Saya Mya Than Tint

- ေမာင္ေအာင္ပြင့္ 

ကိုျမတ္ခုိင္က နာရီကိုၾကည့္ျပီး သူ႔လက္ကိုင္ဖုန္းနဲ႔ တစ္ေနရာကို ဆက္တယ္။ ေနာက္တစ္ေနရာ၊ ေနာက္တစ္ေနရာ။ (၉) နာရီ (၁၅) မိနစ္မွာ ဆရာျမသန္းတင့္ ဆုံးျပီ။ ဆုံးျပီ။ ဆုံးျပီ။ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာ မဆုံးေသးဘူး။ မဆုံးေသးဘူး။ ဆရာ့အလုပ္ေတြ ဆက္လက္ရွင္သန္ေနတယ္။ ဘယ္မွာဆုံးလို႔လဲ။ ဘယ္မွာဆုံးလို႔လဲ။ ဘယ္မွာျပီးဆုံးသြားေသးလို႔လဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ အေၾကာက္အကန္ ျငင္းဆန္ေနမိပါတယ္။

ဆရာ့သား၊ ဆရာ့သမီးေတြ၊ တူ၊ တူမေလးေတြေတာ့ ဆရာ့အနားမွာ အသံမထြက္ဘဲ မ်က္ရည္ေတြ တသြင္သြင္ စီးက်လို႔။ အုိင္ရင္းတင္လွလည္း ငိုေနတယ္။ ဒီအထူးကုသခန္းထဲမွာ ဆရာ့အျပင္ တစ္ျခား လူနာႏွစ္ေယာက္လည္း ရွိေနတယ္။ သူတို႔ကို ငဲ့ညွာရမွာ အလိုလိုသိေနၾကတယ္။

ကိုျမတ္ခုိင္ကပဲ ဆရာ့သမီးေတြ၊ သားေတြကို ခဏအျပင္ ထြက္ခုိင္းတယ္။ ကိုခ်စ္ဦးညိဳက ဆရာ့ေျခရင္းကေန ထိုင္ကန္ေတာ့တယ္။ ကိုေသြးသစ္ကေတာ့ ကၽြန္းတုန္းက မေသဘူးတဲ့။ ဓားေတာင္ကို ေက်ာ္ျပီး မီးပင္လယ္ကို ျဖတ္ခဲ့တဲ့ ဆရာ့မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း ေျပာေနတယ္။ ေဆးရုံဝန္ထမ္းေလးေတြက ဆရာ့လက္ေတြကို ပူးျပီး ပလတ္စတစ္ အၾကည္ပိုက္ကေလးနဲ႔ ခ်ည္ေနၾကျပီ။ ဆရာ့ ေျခဖ်ားေတြကို အေသအခ်ာေထာင္ျပီး ပူးခ်ည္ေနၾကျပီ။

ဆရာ့ကို ဒီ့အရင္က အခုလို ခ်ည္ၾကေသးလား။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္သလို ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာ့လက္ေတြ ေျခေတြကို အခုမွ ခ်ည္ေႏွာင္ေနၾကတာပါ။ ဒီ့အရင္က ဆရာတကယ္ ၾကိဳးခ်ည္ခံရေသးတယ္ေနာ္။ ဟုတ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ဆရာ ဆယ္တန္း မေအာင္ေသးဘူး။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ရွင္မေတာင္ ဓားျပဂုိဏ္းကို ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ သြား အင္အားစုတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေက်ာခ်မွ ဓားျပမွန္းသိေအာင္ လူထုကို မႏွိပ္စက္ပါနဲ႔။ ခင္ဗ်ားတို႔ လက္ေတြ တည့္စမ္းပါ။ ဆရာက စည္းရုံးတယ္။ လူအင္အား (၁၀၀) ေလာက္ရွိတဲ့ ဓားျပေတြက ဆရာ့ကို ရွင္မေတာင္ထိပ္မွာ တစ္ကိုယ္လုံး ၾကိဳးေတြ ခ်ည္ေႏွာင္ထားလိုက္တယ္။ ဆရာ မေလွ်ာ့ဘူး။ ဓမၼစစ္ကို ေျပာျပတယ္။ စည္းရုံးတယ္။ ဆရာ့ကိုယ္က ၾကိဳးေတြ တစ္ရစ္ခ်င္း ေျပျပီး ဆရာေအာင္ျပီ။ ဆရာ ဒီအေၾကာင္းေတြ ေရးမျပခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ စာဖတ္ျပီး သိခဲ့ရတာမဟုတ္ဘူး။ ဆရာ့အေၾကာင္း တလြမ္းတေဆြး ေျပာျပသူရွိလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒါေတြ သိရတာ။ ဆရာက ဆရာ့အေၾကာင္းကို ေရးၾကီးခြင္က်ယ္လုပ္ ေရးျပတာ တစ္ခါမွ မရွိခဲ့ဖူးဘူးေနာ္။

စီျပီး ထပ္လိုက္ရင္ ကေလးတစ္ရပ္ေလာက္ ျမင့္မယ့္ စစ္ႏွင့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကိုေတာ့ ဆရာက ဘာသာျပန္ေပးခဲ့တယ္။ ေလရူးသုန္သုန္ စာအုပ္အထူၾကီး၊ ေရႊျပည္ေတာ္ေမွ်ာ္တိုင္းေဝးတဲ့ အတဲြေတြနဲ႔။ ခန္းေဆာင္နီအိပ္မက္တဲ့။ ဆရာမက္ျပခဲ့တယ္။

“ကၽြန္ေတာ္က မ႑ပ္ထိုး မလွဴႏုိင္ဘူး။ ကိုယ္ဖတ္ရတဲ့ စာေကာင္းစာမြန္မ်ဳိး သူမ်ားေတြလည္း ဖတ္ေစခ်င္၊ ရသခံစားေစခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာသာျပန္ေနတာ၊ ေရးေနတာ” တဲ့။ ေၾသာ္ ဆရာရယ္၊ ဆရာရင္ကို ျဖန္႔ကား၊ တစ္ျပည္လုံး အျပန္႔အက်ယ္ မ႑ပ္ထိုးျပီး စာေပရသ အလွဴပဲြၾကီး ဆရာသဒၶါရွိတုိင္း လွဴဒါန္းခဲ့တာပါလား။ အလွဴၾကီး ေပးေနတုန္း ျဗဳန္းဆို ဆရာက အခုလိုျဖစ္ရတယ္လို႔။

ျပီးေတာ့ ဒီလိုလည္း ဆရာ့အျဖစ္ကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အေရးၾကီးလွတဲ့ ကမၻာ့ရသျပတင္း၊ အေတြးျပတင္းေတြကို တစ္ခ်ပ္ျပီး တစ္ခ်ပ္ မနားတမ္း လိုက္ဖြင့္ေပးေနတဲ့ ဆရာ။ ေဟာ တစ္ခ်ပ္၊ ေဟာ တစ္ခ်ပ္။ အလင္းအတြက္ ျပတင္းေတြ။ ပင္ပန္းလိုက္တာ ဆရာရယ္။

“စစ္ႏွင့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး၊ စစ္ဆိုတာ မေကာင္းဘူး။ ျငိမ္းခ်မ္းေရးေကာင္းတယ္။ ေတာ္လ္စတိြဳင္းေျပာခ်င္တာ ဒါပဲလား” ဆရာကုိယ္တိုင္ စာေပေဟာေျပာပဲြ စင္ျမင့္ေပၚက ေမးေနတာပါ။ ပရိသတ္အားလုံး ျငိမ္တိတ္ကုန္တယ္။ မ်က္ရည္၊ ေသြး၊ အသက္၊ နပိုလီယံ တစ္ေယာက္တည္းေၾကာင့္ ဒီလို ပူေဆြးကုန္ၾကရမွာလား။

ေလာကလူသားေတြ အထက္ကို တက္လွမ္းဖို႔ အႏိွမ့္ခ်ဆုံးလမ္းဟာ စာေပပဲ မဟုတ္လား။ ဒီလမ္းမွာ ဆရာတို႔၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတူရွိခဲ့ၾကတယ္။ ဘဝကံၾကမၼာေတြ တူခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလိုတူခဲ့လ်က္သားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမ်ားဆိုင္ စာေပကလပ္တစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတူ ေတြ႕ဆုံခြင့္ မရခဲ့ၾကဘူး။ “ေလထန္ကုန္း” နဲ႔ တင္းတိမ္ေနၾကရတယ္။ “ေပါင္းစည္းရင္း ကဲြလဲြခြင့္ရွိပါေစ၊ ကဲြလဲြရင္း ေပါင္းစည္းႏုိင္ၾကပါေစ။ “တစ္ညေနခင္းမက၊ တစ္ညလုံးမက၊ ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာ ဆရာတို႔ ေဆြးေႏြးေျပာျပတာေတြ ၾကားခ်င္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆရာတို႔ အနိစၥသေဘာကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆရာတို႔ရဲ႕ အလုပ္ေတြက အသက္ဝင္ရွင္သန္ေနဆဲပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔အတြက္ ဒီေလာကမွာ ေနထိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီအတြက္ ေၾကကဲြဝမ္းနည္းမႈေတြ မနည္းမေနာ ေပးဆပ္ခဲ့ၾကရတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ဘယ္မလဲ။ ဆရာက ဆရာ့အမည္နာမနဲ႔ ပူေဆြးမႈကို ဆရာ့မိသားစုအတြက္၊ စာဖတ္သူအတြက္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ တဲြထားခ်င္မွာ မဟုတ္တာ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။

အခုအျပင္ဘက္ ထြက္ၾကည့္ရင္ ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေတြ လင္းလက္ေနပါလိမ့္မယ္ ဆရာ။ ဆရာ ထ မၾကည့္ေတာ့ဘူးလား။ ေဆးရုံက ဆင္းျပီး ဆရာ့အိမ္ၾကီးေပၚက ျပတင္းေပါက္ေန ၾကယ္ေတြကို မၾကည့္ေငးလိုေတာ့ဘူးလား။ ဒီတစ္ခါ တိုးသက္ဝင္လာမယ့္ ညဦးေလျပည္ဟာ ဘေလာ့ရဲ႕ ဝင္းပတဲ့ေလ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒီေလမ်ဳိးနဲ႔ လင္းလက္တဲ့ ေနေရာင္ျခည္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဆမတန္ ေပးဆပ္ခဲ့ရ၊ အဆမတန္ ေစာင့္စည္းခဲ့ၾကရ။

ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ဆႏၵသေဘာအရဆုိရင္ ဒီလို မဟုတ္ေသးဘူး။ ဆရာက တစ္ေယာက္တည္း သေဘာထက္ အမ်ားဆႏၵကို လုိက္ေလ်ာခ်င္မွာပဲ။ အားလုံးက ဆရာ့ကို ဂုဏ္ျပဳဦးညႊတ္ခ်င္ၾကမွာပါ ဆရာ။ ဆရာက အလုပ္ေတြ သိပ္လုပ္တယ္။ အလုပ္လုပ္သေလာက္ ဆရာ တုိးတက္ျမင့္မားခဲ့တယ္။ တိုးတက္ျမင့္မားေလေလ၊ တစ္သီးတစ္သန္႔ ျဖစ္လာေလ၊ ျခားနားကဲြျပားလာေလ၊ ဆရာ့အရိပ္ေအးေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အျမဲေနခ်င္ပါတယ္ ဆရာ၊ ဆရာ ကဗ်ာဆရာမ်ားေထာင့္မွာ ထာဝရ နားေနလဲေလ်ာင္းပါ။ ဆရာ့ကို ကဗ်ာဆရာမ်ားခ်ည္း သီးသန္႔ျမွဳပ္ႏွံမယ့္ သခ်ႋဳင္းေထာင့္မွာ ျမွဳပ္ႏွံခ်င္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ဆရာဟာ ကဗ်ာကို ခ်စ္လို႔ပဲ။ ျပည္သူကို ခ်စ္လို႔ပဲ။ ေက်းေတာေန ကဗ်ာေတြကို ဆရာ စုစည္းခဲ့တယ္။ “စကၠဴျမင္း ေတာတြင္းရထား” ကဗ်ာရွည္ကို ဆရာေရးဖဲြ႕ခဲ့တယ္။ 

အမဂၤလာလွည္းတြန္းသံ တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း ၾကားေနရတယ္။ ဆရာ့ဆီ လာေနျပီ။ သူတို႔ ဆရာ့ကို တစ္ေနရာ ေခၚသြားၾကေတာ့မယ္။ မဟုတ္ေသးဘူး။ အသံက ေဝးသြားျပန္ျပီ။ ကိုခ်စ္ဦးညိဳ၊ ကိုျမတ္ခိုင္တို႔ ဆရာ့မိသားစုနဲ႔ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ တုိင္ပင္ေနၾကတယ္။ ကိုေသြးသစ္လည္း ပါတယ္။ သတင္းစာ နာေရးေၾကာ္ျငာအတြက္ စီစဥ္ေနၾကတာပါ။ ဓာတ္ပုံ တီထူးတစ္ေယာက္တည္း ဝင္လုိက္ ထြက္လုိက္နဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ့ေဘးနားက ခုံေပၚမွာ ႏွင္းက်သံထက္ ညင္သာတဲ့ ႏူးညံ့တဲ့ ရုိေသေလးျမတ္တဲ့ ျငိမ္သက္မႈနဲ႔ ထိုင္ေနမိတယ္။

“ေသျခင္းသည္ပင္ အိပ္ျခင္းပင္တည့္။ ထို႔ထက္ ဘာမွ်ရွာမရတည့္။ ေသျခင္း၏ အိပ္ျခင္းထဲ၌ မည္သည့္အိပ္မက္တို႔ မက္မည္နည္း” လုိ႔ ဟင္းမလက္က ေၾကာက္စရာေမးခြန္းကို ေမးခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ဆရာေရးဖဲြ႕ခဲ့တယ္။ ဆရာတစ္သက္လုံး ေဇာၾကီးၾကီး၊ အေမာၾကီး ေမာသမွ် ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္စက္ေနတာ ျဖစ္မယ္။ အိပ္လို႔ဝရင္ ျပန္ႏုိးလာမယ္။ စာေတြ ဆက္ေရးမယ္။ ဒီလိုဆို ေကာင္းမယ္။ ဆရာမၾကည္ေအးကေတာ့ လူဟာ ေသျပီးရင္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ႏုိက္ထရစ္အက္ဆစ္ တစ္စက္၊ ႏွစ္စက္မွ်သာ တဲ့။ ေသျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ့ကို ေမးခ်င္တာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ရင္ထဲမွာ တိုးပြားလာေနတယ္။ အပ္က်သံေလာက္ေတာင္ အသံမျပဳေတာ့ဘူးလား ဆရာ။

“ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ အသက္ရွင္တုန္းမွာ ေသျခင္းမရိွဘူး။ ေသျပီးေနာက္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆက္လက္ အသက္မရွင္ေတာ့ဘူး” တဲ့။ အက္ပီက်ဴးရက္စ္က ေရးခဲ့တယ္တဲ့။ ဆရာ့ႏွလုံးသားနဲ႔ ဆရာ့လက္ဖ်ားေတြက ခ်ဳိျမိန္တဲ့စာေတြ စမ္းေရလို တသြင္သြင္ ဆက္လက္ စီးဆင္းေပးပါဦး ဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ဖတ္ဖို႔ အက္ေဆးေတြ ေရြးျပီး ဘာသာျပန္ေပးပါဦး။ အာရင္ဘတ္ရဲ႕ စာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေသးတယ္လုိ႔ ဆရာေျပာခဲ့တယ္။

တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္းနဲ႔ အမဂၤလာသံ လာေနျပန္ျပီ။ တီတူးတို႔အျပင္ ထြက္ၾကည့္ၾကတယ္။ အသံက ေဝးသြားျပန္တယ္။ ဆယ္နာရီေတာင္ခဲြေတာ့မယ္။ ဆရာ့ငယ္ဘဝ။ ေတးခ်ဳိတဲ့။ အေမာက္ကေလး ရဲရဲနီတဲ့ ဗြက္ကလုံငွက္ကေလးကို ေလွာင္အိမ္ထဲ ထည့္ထားေတာ့ ေတးမဆုိေတာ့ရုံမက မၾကာခင္မွာ ေသဆုံးသြားပါေရာ။ သစ္သီးဝလံေတြ ေကၽြးလည္း မစားဘူး။ ဆရာ စိတ္မေကာင္း အၾကီးအက်ယ္ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း ဖတ္ဖူးတယ္။

တစ္ခါေတာ့ ဆရာရယ္ လီဒိုလမ္းမေပၚ ေရာက္ေနျပန္ေရာ။ လမ္းေဘး ေတာင္ယာထဲက သစ္ငုတ္တစ္ခုကို ေလေသနတ္ပစ္ လက္တည့္စမ္းၾကတယ္။ ဆရာ့အလွည့္မွာ ပထမတစ္ခ်က္ က်ည္မထြက္။ ဂ်မ္း ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ ထပ္ပစ္တယ္။ မထြက္။ ေနာက္တစ္ခ်က္၊ ထိုနည္းလည္းေကာင္း။

“ကၽြန္ေတာ္ လက္ေလ်ာ့ျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္လက္သည္ ေလေသနတ္ ကိုင္၍ မရဟန္တကား” တဲ့။ ဆရာ့ခံစားမႈ ေနာက္မွာ ဆရာ့အေရးအသားေတြက ဖဝါးထပ္ခ်ပ္ကပ္လ်က္ လိုက္ပါလို႔။

ဆရာအသက္ငယ္ငယ္ အရြယ္မွာပဲ ႏုိင္ငံအေရးက ဆရာ့ရင္ဘတ္ထဲ ဝင္ေရာက္လာတယ္။ အာရွလူငယ္၊ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး၊ အထက္ဗမာျပည္ ဖဆပလအဖဲြ႕ခ်ဳပ္၊ လယ္သမားမ်ား လယ္သီးစားခ မေပးေရး တိုက္ပဲြ၊ ဒီအတြက္ ဆုလာဘ္ေတြကေတာ့ အဲဒီေခတ္က ရုံးမင္းတစ္ထိုင္ အျပစ္ဒဏ္ကေန ေျမရွင္ေတြက ဆရာ့ဦးေခါင္းကို ဆုေငြထုတ္တာ ခံရတဲ့အထိ။ တစ္သက္တာ ဆရာ့ဘဝဟာ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ စာေပဘဝပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာဒဂုန္တာရာနဲ႔ ကမၻာ့ျငိမ္းခ်မ္းေရးခရီး၊ ကိုင္ရုိေလဆိပ္မွာ ပစၥည္းေတြ အမ်ားၾကီးထဲက ကုလားအုတ္ေရ လက္ကိုင္အိတ္ကေလးကို ဆရာ တယုတယ ကိုင္ၾကည့္ေနတယ္။ ဒီလို ဆရာဒဂုန္တာရာက ေရးဖဲြ႕ျပဖူးတာကို အခု ကၽြန္ေတာ္အမွတ္ရေနတယ္။

“လိုက္ခဲ့ေတာ့ ျမနႏၵာ” တဲ့။ ေခၚသံမွာ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔သံေတြ ပါေနတယ္။ ေစာ္ဘြားရဲ႕ သမီးေတာ္တစ္ပါးနဲ႔ ကိုဥကၠာတို႔ရဲ႕ ႏွလုံးသားရင္ခုန္သံ ကိစၥကိုသာ ေရးဖဲြ႕ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီတုန္းက ရွမ္းလူထုရဲ႕ ဘဝကို ထင္ဟပ္ျပခဲ့တယ္။ ဒီတုန္းက ရွမ္းျပည္နယ္ကို ဆရာ မေရာက္ဖူးေသး။ လူကိုယ္တုိင္ မေရာက္ဖူးေသးေပမယ့္ ဆရာ့ႏွလုံးသားနဲ႔ ေစတနာက ရွမ္းျပည္သူေတြဆီ အရင္ဦးေအာင္ သြားႏွင့္တယ္။

ဆရာ့ “တမာႏုခ်ိန္ စစ္တမ္း” ရဲ႕ အဆုံးပိုဒ္။ “တမာႏုခ်ိန္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ ေႏြလြမ္းေဝဒနာ၏ ေရာဂါလကၡဏာ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေႏြလြမ္းေဝဒနာ၏ ျပဒါးတုိင္လည္း ျဖစ္ပါသည္။”

“တမာပင္က ဝတ္လစ္စလစ္ ခၽြတ္ခ်လိုက္ျပီး မလုံ႔တလုံ ရြက္ႏုကို ျခဳံေနဆဲ”။ ဒီစာသားေတြအတိုင္း ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မယ္၊ ေရွ႕ေနာက္လဲြခ်င္ လြဲမယ္၊ တစ္သေဝမတိမ္း မတူေပမယ့္လည္း ဆရာ့ေႏြလြမ္းေဝဒနာရဲ႕ ေရာဂါလကၡဏာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ ေပၚပါတယ္။ ဆရာက တမာႏုခ်ိန္ကို လြမ္းတယ္။ အခု တမာႏုခ်ိန္ေလ ဆရာ။ လွည္းသံ တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္းဟာ တကယ့္ကို ငွက္ဆိုးထိုးသံပဲ။ သံထည္ သံဘီးေတြက ေခ်ာက္ခ်ားေအာင္ ညွစ္ေအာ္တတ္ၾကသလား။ သံဘီးေတြထဲ ေခ်ာဆီ ထည့္ၾကပါဦးဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အသံက မရပ္ဘူး။ ဟိုးအစြန္းဘက္အက်ဆုံး အခန္းတစ္ခန္းကို ဦးတည္ေနတာ ျဖစ္မယ္။ လူနာေဆာင္ (၆) ကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနတယ္။ လူေတြ ေသလိုက္ၾကတာ။

မႏွစ္က ဆရာ့ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗီဒီယို ရုိက္တယ္။ ေတြ႕ဆုံသူအျဖစ္ ခက္မာက ကူညီတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ျမင္ကြင္းအျပင္ဘက္ကေန ဆရာ့စကားေတြကို နားေထာင္ေနခ့ဲတယ္။ (၁၉၆၀) ေလာက္အထိ ဆရာ စာေရးခ်ိန္ မရခဲ့ဘူး။ အသင္းအဖဲြ႕ လုပ္ငန္းေတြမွာ ပါဝင္ေနရလို႔။ (၁၉၆၄) က (၁၉၇၂) အထိ (၁၀) ႏွစ္ေလာက္မွာလည္း မေရးျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ ၾကဳံခဲ့တယ္။ ဒီဘက္ႏွစ္မ်ားမွာေတာ့ “က်န္းမာတုန္း ေရးမယ္။ ေရးခ်င္တာ ေရးသင့္တာေတြ ေရးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးဆရာပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ တျခား ဘာမွ မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ တျခား အလုပ္မရွိေတာ့ ရုံးတက္သလို ေန႔တိုင္း တစ္ေနကုန္ ေရးတယ္။ ေန႔အလင္းေရာင္ ရွိသမွ်ႏွင့္ အလုပ္လုပ္တယ္။ မြန္းတည့္ (၁၂) နာရီ ထမင္းစား၊ ခဏနား၊ မြန္းလဲြ (၁) နာရီက (၅) နာရီ အထိ ဆက္ေရး၊ ညက် စာဖတ္တယ္၊ မေရးေတာ့ဘူး။ ဗီဒီယုိေလး ဘာေလး ၾကည့္တယ္”

“အာရင္ဘတ္၊ ဆမ္းမားဆက္မြန္တို႔ ဆိုရင္ မေရးခ်င္လည္း ေရးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ type-writer မဖြင့္ရရင္ မေနႏုိင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေရးျပီးသား မထုတ္ရေသးတာကို ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္”

“စာတစ္အုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ဖတ္မိလို႔ သေဘာက်ရင္ ကၽြန္ေတာ္ခံစားပီတိျဖစ္ရသလို မွ်ေဝေပးခ်င္တဲ့စိတ္ ျဖစ္ရတယ္။ မဖတ္ႏုိ္္င္၊ မဖတ္ျဖစ္တဲ့ လူငယ္ေတြကို ဒါနျပဳခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာေတြ ဘာသာျပန္တာ လူငယ္ေတြ အတြက္ပါ။ ခ်ဳိျမိန္ေသာအိမ္၊ အညတရရုပ္ပုံလႊာ ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ original ေတြပဲ။ ဘာသာျပန္တာက အတု။ အတုဆိုေပမယ့္ ခံစားမႈကို အေကာင္းဆုံး ကူးယူေပးရတာပဲေလ။ Creative work ေတြ ျပန္ရင္ မိေအာင္ျပန္ႏုိင္မွ။ စစ္ႏွင့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ထဲမွာ ပီယာရယ္၊ နာတာရွာ့အခ်စ္ကို ရလိုက္လို႔ အျပင္လည္း ထြက္လိုက္ေရာ ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္တံခြန္ၾကီး လင္းေနလိုက္တာ၊ ေတာ္လ္စတြိဳင္းက အခ်စ္ကို ဒီလို တန္ဖိုးျမွင့္တင္ခဲ့တယ္”။ ဆရာေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြ။

ဒီတစ္ခါေတာ့ ဒီဘက္ကို လွည္းတကယ္လာေနျပီ။ နီးသထက္ နီးလာေနျပီ။ ကုိေသြးသစ္က ကၽြန္ေတာ့္အနားကပ္ျပီး ဝုိင္းတြန္းၾကမယ္တဲ့။ သူတို႔ ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အစီအစဥ္ ေျပာင္းသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူေသေဆာင္ (Mortuary) ကို သြားႏွင့္ျပီး သူတို႔တြန္းအလာကို ေစာင့္ၾကတယ္။ သူေသေဆာင္ ဝန္းက်င္မွာ ဟုိးအေဝးကလာတဲ့ အလင္းေရာင္ ပ်ပ်သာ ရွိလို႔ မႈန္ဝါးေနတယ္။ ခဏေနေတာ့ လွည္းသံ တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း တဂ်ဳံးဂ်ဳံးနဲ႔ ဆရာ ေရာက္လာတယ္။ ဆရာ့ေရွ႕မွာ စာေရးဆရာ တင္သိန္းေမာင္။ ဆရာတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္။ ၾကယ္ေတြ မေၾကြပါနဲ႔။ ၾကယ္ေတြ မေၾကြပါေစနဲ႔ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေကာင္းကင္ နက္ပုပ္ပုပ္ၾကီးထဲမွာ ၾကယ္ေတြ က်ဳိးတိုးက်ဲတဲ ေတြ႕ရတယ္။

(၂၀၊ ၂၊ ၁၉၉၈)

မြန္းလဲြ (၁) နာရီ၊ ေရႊတေကာ။

စမ္းေခ်ာင္း ဆရာ့အိမ္က ထြက္မယ့္အခ်ိန္မွန္းျပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကိုစိုး ကားနဲ႔ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဆရာ့ စ်ာပနကို ဗီဒီယုိ ရုိက္ဖို႔ ကင္မရာနဲ႔ ကင္မရာအကူ ကိုေအာင္ကိုပါ ေခၚလာခဲ့တယ္။ ဆရာ့အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ လူရွင္းေနျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နည္းနည္းေနာက္က်သြားတယ္။ အခုေလးတင္ ပစ္ခဲြသြားတဲ့ ေရအိုး အစအနေတြေတာင္ မေသြ႕ေျခာက္ေသးဘူး။ ကိုစိုးကားကို အရွိန္ျမွင့္ေမာင္းျပီး

မႏွစ္တုန္းက ဆရာ ဒီအိမ္ၾကီး အေပၚထပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို တေယာထိုးျပတာ ျပန္ၾကားေယာင္ ျမင္ေယာင္မိျပန္တယ္။ “ဆရာျမသန္းတင့္ (သို႔မဟုတ္) လူသားေပါင္းကူးတံတား” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ခံစားရသလို ေခါင္းစီးတပ္ျပီးျပီ၊ တည္းျဖတ္ျပီးျပီ၊ တျခားအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ အေခြထြက္ဖို႔ ၾကန္႔ၾကာခဲ့ရတယ္။ ဆရာ့ စ်ာပနကိုလာတဲ့ ပရိသတ္က အေဆာင္တစ္ခုလုံး ျပည့္က်ပ္ျပီး ေဘးဘီလွ်ံထြက္ေနတယ္။ စာေပအႏုပညာ အဝန္းအဝုိင္းသာမက နယ္ပယ္စုံက လူပုဂၢိဳလ္ အစုံအလင္ ေတြ႕ရတယ္။ ဆရာဒဂုန္တာရာနဲ႔အတူ ဆရာေတာ္ ကိုပညာ (အမရပူရ)၊ ခရစ္ယာန္ ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ၾကီးတစ္ပါးျဖစ္တဲ့၊ အခုစာေတြ ျပန္ေရးေနတဲ့ ဆရာေမာင္ေပါက္စည္ “ဘာသာႏွစ္ခုေပါင္းစုံျခင္း” လို႔ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ကြယ္လြန္တုန္းက ေရးဖဲြ႕ခဲ့တဲ့ ဆရာပါရဂူကိုလည္း ေတြ႕ရတယ္။ အခုေတာ့ မုန္တိုင္းထဲက လူသားေပါင္းကူးတံတားၾကီး။

“ဆရာျမသန္းတင့္ (သို႔မဟုတ္) လူသားေပါင္းကူးတံတားၾကီး က်ဳိးျပီ”