ကိုဗဟိန္း သို ့ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ သမိုင္း (ရက္ရက္စက္စက္ အသတ္ခံရသူ)

 "က်ေနာ္သိခဲ့တဲ့ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ (သို႕) ၈၈ ရဲ႕ ကိုဗဟိန္း" (ဇာနည္/ ၈၈ ဗကသ) jan20,12

(က)

တံတားေအာက္၌ ျမစ္ေရတိုု႕စီးဆင္းေနဆဲ ...
အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အခ်ိန္ကာလတိုု႕သည္ အာရံုုအျမင္တိုု႕ကိုု ေ၀း၀ါးေစခဲ့သည္။

တခ်ိဳ႕တပိုုင္းတစ ...
တခ်ိဳ႕၀ိုုးတ၀ါး ...
မည္သိုု႔ပင္ျဖစ္ေစ ...တခါက ပံုုရိပ္တိုု႕ကိုု က်ေနာ့္ႏွလံုုးသားျဖင့္ လိုုက္လံ ဖမ္းဆုုပ္ စုုစည္းၾကည့္မိသည္။
မိမိ ရင္ခုုန္သံကိုု မိမိျပန္လည္ ခံစားလာရသည္။

ဆရာဒဂံုတာရာကေတာ့ သူ၏ ”ဒိုု႕ေခတ္ကိုု ေရာက္ရမည္မလြဲပါ ” စာအုုပ္ အမွာ၌ ”က်ေနာ္ ရင္ခုုန္သံကိုု ယံုုၾကည္သည္၊ ရင္ခုုန္သံသည္ ခံစားမႈ အစစ္အမွန္ျဖစ္သည္ ” ဟုု ေရးသားခဲ့ဖူးသည္။ က်ေနာ္သည္လည္း ဤစာစုုကိုု ...

(ခ)

တေလာက အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ သူ႕ဓါတ္ပံုုကိုု ျပန္ေတြ႕လိုုက္ရသည္။ ပံုုထဲတြင္ သူက ဖီးလ္ဂ်က္ကက္ႏွင့္.. ေအာက္ခံေျပာက္က်ားအကၤ်ီျဖင့္၊ ေတာထဲတြင္ရိုုက္ထားသည့္ပံုု ထင္သည္၊ သူ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ေျမာက္ပိုုင္း ဥကၠ႒ဘ၀ႏွင့္ ရိုုက္ထားပံုု ျဖစ္မည္။ သိုု႕ေသာ္ ပံုုထဲ၌ သူ႕အျပံဳးက ေတာက္ပ၀င္းလက္ဆဲ ... ။



သူ႕ကိုု က်ေနာ္ စေတြ႔တုုန္းက ဤပံုုမ်ိဳး မဟုုတ္ ။ လည္ကတံုုး အကၤ်ီအျဖဴ ၊ ကခ်င္ပုုဆိုုးကြက္စိပ္ႏွင့္၊။ အျပံဳးကေတာ့ အခုုဓါတ္ပံုုထဲကလိုုပင္ ေတာက္ပ၀င္းလက္လွ်က္ ...။

ေနရာက ရန္ကုုန္ လမ္းမေတာ္ ေဆးတကၠသိုုလ္ (၁) စာသင္ခန္းမ တခုုထဲမွာ၊ က်ေနာ္တိုု႕ ေရွ႕တည့္တည့္ရွိ ဘလက္ဘုုတ္ေပၚ၌ ေျမျဖဴျဖင့္” ၾကားျဖတ္အစိုုးရ ညွိႏိႈင္းေဆြးေႏြးပြဲ၊ ျမန္မာႏိုုင္ငံလံုုးဆိုုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ” ဟုုေရးထားၿပီး ေအာက္က ရက္စြဲမွာ (၁၃.၉.၈၈)၊



ဘလက္ဘုုတ္ေရွ႕ ဆရာစင္ျမင့္ေပၚမွာ စီခ်ထားေသာ ကုုလားထိုုင္ခံုုမ်ားေပၚ၌ ဗိုုလ္ရန္ႏိုုင္၊ ဗိုုလ္ေအာင္ႀကီး၊ ဦးႏုု၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္၊ ဦးတင္ဦး၊ ဦး၀မ္ကိုုေဟာ(ခ်င္းအမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္) တိုု႕ထိုုင္ေနၾကသည္။

က်ေနာ္တိုု႕ေက်ာင္းသားေတြက ၎တိုု႕ေရွ႕ရွိ စာသင္ခံုုေတြမွာ အစီအရီ ထိုုင္ေနၾကသည္။ ဦးစြာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႕ ၊ တေယာက္တလွည့္ ေဆြးေႏြးၾကသည္။(ေဆြးေႏြးသည္ဆိုုျခင္းထက္ တင္ျပတိုုက္တြန္းေတာင္းဆိုုသည္ ဆိုုက ပိုုမွန္မည္ ထင္သည္။)

ေက်ာင္းသားမ်ားဘက္မွ ၾကားျဖတ္ အစိုုးရဖြဲ႔စည္းရန္ တင္ျပခဲ့ၿပီးေနာက္ လူထုုေခါင္းေဆာင္မ်ားဘက္မွ ျပန္ေျပာၾကပါသည္။



ပထမဆံုုး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းသခင္ႏုု ေျပာသည္။ သူက ”စက္တင္ဘာလ (၉ )ရက္ေန႕က သူဖြဲ႔စည္းခဲ့ေသာ စင္ၿပိဳင္အစိုုးရထဲတြင္ အားလံုုး ပူးေပါင္းပါ၀င္ၿပီး ၾကားျဖတ္အစိုုးရဖြဲ႕စည္းရန္ ” ေျပာသည္။



ထိုု႕ေနာက္ ဗိုုလ္ေအာင္ႀကီးက ”အားလံုုး မပါ၀င္ မတိုုင္ပင္ဘဲ လုုပ္လွ်င္ သူပါ၀င္မည္ မဟုုတ္ေၾကာင္း ”ခပ္တိုုတိုုပဲ ေျပာသည္။

ၿပီးေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္ ေျပာသည္။ ေဒၚစုုက ”ေက်ာင္းသားမ်ား အစည္းအေ၀း ဆိုု၍ သူလာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘာ အစည္းအေ၀း ဟုု ႀကိဳေျပာ မထားေၾကာင္း၊ ဒီေရာက္မွ ၾကားျဖတ္အစိုုးရဖြဲ႕စည္းရန္ျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ ဒီကိစၥ၌ သူပါ၀င္မည္ မဟုုတ္ေၾကာင္း” ေျပာသြားခဲ့သည္။

ဦးတင္ဦးကေတာ ့ ”ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပေတာင္းဆိုုျခင္းျဖင့္ မိမိတိုု႕၏ လိုုရာပန္းတိုုင္ကိုု ရႏိုုင္မည္ ဟုု ထင္ေၾကာင္း ” ေျပာသည္။

ဦး၀မ္ကိုုေဟာကေတာ့ ဦးႏုုႏွင့္ တသေဘာထဲ ေျပာသည္။

ေနာက္ဆံုုး၌ ဗိုုလ္ရန္ႏိုုင္ ေျပာပါသည္။ ၎တိုု႕အားလံုုးတြင္ ေက်ာင္းသားထုုဆႏၵ (အမွန္ေတာ့ ေက်ာင္းသားထုု ဆႏၵ သက္သက္မဟုုတ္ပါ ။ တတိုုင္းျပည္လံုုး လွည္းေန ေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ အေထြေထြသပိတ္ႀကီးႏွင့္ လူထုုတရပ္လံုုးက တညီတညြတ္တည္း ၾကားျဖတ္အစိုုးရကိုု ေတာင္းဆိုုေနခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။) ႏွင့္ အကိုုက္ညီဆံုုး၊ အရိုုးသားဆံုုး ေျပာသြားသူမွာ ရဲေဘာ္သံုုးက်ိပ္၀င္ ႏွင့္နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႕က်င္ေရးေခတ္ တကသ၊ ဗကသေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း ကိုုထြန္းရွိန္ (ေခၚ) ဗိုုလ္ရန္ႏိုုင္ျဖစ္ပါသည္။

ဗိုုလ္ရန္ႏိုုင္က -”ေက်ာင္းသားမ်ားတင္ျပေတာင္းဆိုုေသာ ၾကားျဖတ္အစိုုးရ ဖြဲ႔စည္းေရးကိုု သူ႕အေနျဖင့္ အၾကြင္းမဲ့ ေထာက္ခံသေဘာတူေၾကာင္း၊ ၾကားျဖတ္အစိုုးရဖြဲ႕ခဲ့လွ်င္ သူ႕ကိုု မည္သည့္ တာ၀န္ ေပးေပး ၊ထမ္းေဆာင္ရန္ အသင့္ရွိေၾကာင္း၊ ဒီေန႕ၾကားျဖတ္အစိုုးရ ဖြဲ႕ၿပီးလွ်င္ ေနာက္တေန႕တြင္ ဂ်ပန္ႏိုုင္ငံမွ ေဒၚလာသန္း (၂၄၀) ေက်ာ္ အကူအညီရေစရမည္ ”ဟုု သူအာမခံေၾကာင္း” ေျပာသြားပါသည္။

ထိုုသိုု႕လူထုုေခါင္းေဆာင္မ်ား ေျပာၿပီးေနာက္.. ေက်ာင္းသားမ်ားဘက္မွ တဖန္ျပန္လည္ေဆြးေႏြးၾကပါသည္။ ခန္းမ၏ ညာဘက္ျခမ္း အလယ္ခံုုေလာက္မွ အရပ္ မနိမ့္မျမင့္ ၊အသားျဖဴျဖဴ ၊ပိန္ပိန္ပါးပါး ၊ လည္ကတံုုး အကၤ်ီျဖဴ ၊ ကခ်င္ပုုဆိုုးႏွင့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တစ္ဦး ထိုုင္ခံုုမွထ၍ ေဆြးေႏြးပါသည္။ ပထမ၌ သူ႕အသံကိုု မၾကားတခ်က္ ၾကားတခ်က္၊။ နည္းနည္း အရွိန္ရလာေတာ့ သူ႕အသံက ၾကည္လင္ျပတ္သားလာၿပီး အထစ္အေငါ့ မရွိ ။”ၾကားျဖတ္ အစိုုးရ ဖြဲ႕စည္းရန္ အျမန္ဆံုုး လိုုအပ္ေနပံုု၊ အခ်ိန္သိပ္မရွိေတာ့၍ လူထုုဘက္မွ လက္ဦးမႈ ယူၿပီးဖြဲ႕စည္းႏိုုင္မ ွျဖစ္မည္ ” ဟုု ေျပာသြားပါသည္။ သူေျပာပံုုက ထိုုအခ်ိန္က ပကတိ အေျခအ ေန အခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ အကိုုက္ညီဆံုုး စကားလံုုးမ်ား ျဖစ္ေနသည္။ သူက ေျပာေနရင္း ေရွ႕စားပြဲခံုုေပၚ၌ ခ်ထားေသာ သူ႕မွတ္စုု စာအုုပ္ကေလးကိုုလည္း လက္ျဖင့္ေထာက္ကာ ၾကည့္ရင္း ေျပာသြားပါသည္။ သူေျပာပံုုက အျခားေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ ေျပာပံုုႏွင့္ နည္းနည္း ကြာျခားေနသည္ဟုု က်ေနာ္ခံစားမိသည္။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ (Emotion) ျဖင့္ ေျပာျခင္းမ်ိဳး မဟုုတ္၊

ေသေသခ်ာခ်ာ ေန႔စြဲ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုု ေရးမွတ္ထားၿပီး အခ်က္အလက္ႏွင့္ ကိုုးကား ေျပာသြားသည္။ ထိုုစဥ္က သူသည္ မႏၱေလး ဂ်ီတီအိုုင္ ေက်ာင္းသား သမဂၢ ဥကၠ႒ ႏွင့္ မႏၱေလး ဗကသမ်ားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္၏ ဒုုဥကၠ႒ အေနျဖင့္ ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။

အထက္ဗမာျပည္မွ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားအျဖစ္ ကိုုသန္႕စင္ ႏွင့္ ကိုုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ တိုု႕ႏွစ္ေယာက္ ထိုုအစည္းအေ၀းသိုု႕ တက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ဤကား သူႏွင့္ ပထမဆံုုး ေတြ႕ဆံုုျခင္း ျဖစ္သလိုု သူ႕ကိုု ပထမဆံုုး သတိျပဳမိျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။

(ဂ)

စစ္တပ္မွ အာဏာသိမ္းခံခဲ့ရၿပီးေနာက္ ၁၉၈၈ ႏွစ္ကုုန္ပိုုင္းခန္႔တြင္ ဗဟန္းအုုတ္လမ္းရွိ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးေဟာင္း ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းအိမ္ ကားဂိုုေဒါင္ထဲမွ အစည္းအေ၀းမ်ားတြင္ သူ႕ကိုုျပန္ေတြ႔ရသည္။ က်ေနာ္တိုု႕သည္ တခ်ိန္က နာမည္ေက်ာ္ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးေဟာင္း၏ ကားဂိုုေဒါင္ မ်က္ႏွာက်က္ ထုုတ္တန္း...သစ္သားတန္းမ်ားေပၚရွိ ၀ါၾကန္႔ၾကန္႔ သတင္းစာဖိုုင္တြဲမ်ား၊ မွတ္တမ္းမွတ္စုုမ်ားကိုု မ်က္ႏွာက်က္ မိုုးသဖြယ္ ျပဳလုုပ္ထားေသာ ေအာက္ရွိ ၾကမ္းခင္းေပၚ၌ ၀ိုုင္းဖြဲ႔စုုထိုုင္ၿပီး ၊ေက်ာင္းသားသမဂၢလႈပ္ရွားမႈမ်ားကိုု အရွိန္အဟုုန္မပ်က္ ဆက္လက္ ေဆာင္ရြက္ႏိုုင္ေရး၊ ဗကသႏွင့္ မကသ ေပါင္းစည္းေရး၊ ေက်ာင္းသားညီညြတ္ေရး ႏွင့္ အထက္ဗမာျပည္ ေအာက္ဗမာျပည္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမ်ား ဟန္ခ်က္ညီညီ လႈပ္ရွားႏိုုင္ေရး... စသည့္ ေက်ာင္းသားသမဂၢလႈပ္ရွားမႈကိစၥရပ္မ်ား ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည္။

တေန႔ အစည္းအေ၀းတြင္ သူ အတန္ငယ္ေနာက္က်မွ ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ့္နံေဘးတြင္ ၀င္ထိုုင္လိုုက္သည္။ က်ေနာ့္ကိုု သူ ျပံဳးျပႏႈတ္ဆက္ရင္း က်ေနာ့္ေရွ႕ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ခ်ထားေသာ သခင္ဗဟိန္း၏ “ ဓနရွင္ေလာက” ဆိုုေသာ စာအုုပ္ကိုု ဖ်က္ကနဲ ေကာက္ယူၿပီး၊ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေမွာက္လွ်က္အေနေထား ျပန္ခ်ထားလိုုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္သလိုု လက္ကိုု ေမးေစ႔ေထာက္ကာ၊ေဆြးေႏြးပြဲကိုု အရွိန္မပ်က္ ဆက္နားေထာင္ေနသည္။ တခ်က္တခ်က္ သူလည္း ၀င္ေဆြးေႏြးသည္။

အစည္းအေ၀းၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ေနာက္မွ သူလိုုက္လာၿပီး ပခံုုးကိုု လက္ျဖင့္ပုုတ္ကာ “ ဒီလိုု အစည္းအေ၀းမ်ိဳးေတြကိုု အဲဒီလိုု စာအုုပ္မ်ိဳးေတြ ယူမလာေစခ်င္ဘူး ရဲေဘာ္ရာ” ဟုု က်ေနာ့္အတြက္ စိုုးရိမ္ေသာ ေလသံျဖင့္ သတိေပးလိုုက္သည္။

က်ေနာ္ကလည္း ဘာရယ္ေတာ့ မဟုုတ္ပါ။လက္မွာကိုုင္ထားေသာ သခင္ဗဟိန္း၏ စာအုုပ္ထဲတြင္ သခင္သန္းထြန္း၏ အင္မတန္ လွပေသာ အမွာစာပါသည္။ ထိုုအမွာေရးဖြဲ႔ပံုုကိုု က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္သေဘာေတြ႔ေနမိ၍ ထပ္ကာထပ္ကာ ဖတ္မိျခင္းျဖစ္ၿပီး အျခားအေၾကာင္းမရွိပါ။

သိုု႕ေသာ္ ထိုုစဥ္က သူ စိုုးရိမ္သလိုု ..ဗကသ ေက်ာင္းသားသမဂၢလႈပ္ရွားမႈကိုု ဗကပ ယူဂ်ီလုုပ္ငန္းႏွင့္ ဆက္စပ္လ်က္ ၿဖိဳခြင္းရန္ ၾကံစည္ေနခ်ိန္၊ သန္႔ရွင္းျဖဴစင္ေသာ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈကိုု မစင္တပဲသား ခပ္ရန္ ၾကံစည္ေနခ်ိန္ မဟုုတ္ပါလား။
(အေတြးအေခၚအရ နလပိန္းတံုုးမ်ားသည္ လုုပ္ၾကံမႈ အရာ၌ ပါရဂူေျမာက္လွေပသည္။)

အဲဒီေနာက္ သူႏွင့္က်ေနာ္ ခင္မင္သြားသည္။ သူ႔ရုုပ္ရည္က လူတဖက္သားကိုု ခင္မင္ႏွစ္လိုုဖြယ္ေကာင္းေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုုင္စြမ္း ရွိသည္ဟုု က်ေနာ္ထင္သည္။

တခါတရံ လူ႔ေဘာင္သစ္ ၀ါးရံုုပင္ စခန္းရံုုးတြင္ လည္းေကာင္း၊ တခါတရံ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း ကားဂိုုေဒါင္ထဲမွာ လည္းေကာင္း၊ သူႏွင့္ ျဖတ္ကနဲ..ျဖတ္ကနဲ ဆံုုျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။



သူ႔ပံုုက ျဖဴျဖဴသန္႔သန္႔ ၊ ရုုပ္ေခ်ာေခ်ာ ၊ က်ေနာ္တိုု႕ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ ေခတ္ၿပိဳင္ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားထဲတြင္ သူ႕လိုု ရုုပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ခပ္ရွားရွား ဟုု ေျပာ၍ရမည္လား မသိ။



သူ႕ကိုု က်ေနာ္ေတြ႕တိုုင္း နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးေခတ္က က်ေနာ္တိုု႕ၾကည္ညိဳေလးစားခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုုဗဟိန္းကိုု က်ေနာ့္စိတ္ထဲ သြားသြား သတိရေနမိသည္။ သူကလည္း မႏၱေလးသား မဟုုတ္လား။

ဒီလိုုနဲ႔ အမ်ိဳးသားအာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္ဆံုုးေတာ့ က်ေနာ္တိုု႕တေတြ အစည္းအေ၀းလုုပ္ၿပီး ၊ လူထုုစ်ာပန ေကာ္မတီ ဖြဲ႔ခဲ့ၾကသည္။ ထိုုေကာ္မတီဖြဲ႔ရန္ အၾကံေပးသူကား မႈိင္းရာျပည့္အေရးအခင္းေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုုျမမႈိင္း ေခၚ ကိုုျမ၀င္းျဖစ္သည္။

၎ေကာ္မတီတြင္ သူသည္ မင္းကိုုႏိုုင္၊ ကိုုကိုုႀကီး၊ စသူတိုု႕ႏွင့္အတူ အထက္ဗမာျပည္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ အျဖစ္ ေရွ႕တန္းမွာ ပါ၀င္ခဲ့သည္။ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည့္စ်ာပန တင္ေဆာင္ထားေသာ ယာဥ္တန္းေရွ႕တြင္ သူသည္ မင္းကိုုႏိုုင္ အပါအ၀င္ အျခားေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ လက္ခ်င္းတြဲခ်ိတ္ကာ အံကိုုႀကိတ္လ်က္ ကမၻာမေၾကဘူးသီခ်င္းကိုု သံၿပိဳင္ သီဆိုုရင္း၊ စ်ာပန လိုုက္ပါ ပိုု႕ေဆာင္ခဲ့ၾကပံုုကိုု ခုုအခ်ိန္အထိ က်ေနာ့္မ်က္စိထဲက မထြက္။

ထိုုစဥ္ကေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ အားလံုုးလိုုလိုု မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ က်ခဲ့ၾကရသည္။ ကန္ေတာ္မင္ ပန္းျခံသိုု႕ စ်ာပနယာဥ္ ေရာက္ေသာအခါ စစ္ရံုုးခ်ဳပ္ဘက္ ကုုန္းျမင့္ေပၚမွ ေမာင္းျပန္ေသနတ္မ်ားျဖင့္ ခ်ိန္ရြယ္ထားေသာ စစ္သားမ်ားေရွ႕တြင္ မင္းကိုုႏိုုင္ႏွင့္ မင္းေဇယ်ာတိုု႕ အၿပိဳင္ တရားေဟာလ်က္ ေဒၚခင္ၾကည့္စ်ာပနကိုု ေအာင္ျမင္စြာအဆံုုးသတ္ခဲ့ၾကသည္။

စ်ာပနၿပီး ေနာက္ေန႕တြင္ ျဖစ္မည္ထင္သည္ ။ သူႏွင့္က်ေနာ္ ရန္ကင္း စာတိုုက္မွတ္တိုုင္နားက ဂႏၶမာလၻက္ရည္ဆိုုင္ေလးမွာ ေတြ႔ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ဗကသ ဒုုဥကၠ႒ ကိုုကိုုႀကီး(ေကက်ဳ႕) ႏွင့္ ကိုုျမ၀င္းတိုု႕လည္းပါသည္။ ထိုု႔ေနာက္ က်ေနာ္တိုု႔ကိုု သူ ”မႏၱေလးျပန္ေတာ့မည္” ဟုုေျပာၿပီး ႏႈတ္ဆက္ရင္း လူစုုခြဲၾကသည္။ သူ႔ကိုု ကားမွတ္တိုုင္အထိ က်ေနာ္လိုုက္ပိုု႕ခဲ့သည္။ ကားလမ္းျဖတ္အကူး သူက ေဘးဘီကိုုၾကည့္ကာ ေလသံျဖင့္ “က်ေနာ္ေတာထဲကိုု သြားေတာ့မယ္”ဟုု ေျပာခဲ့သည္။ ”ဘယ္ဘက္လဲ ” ဟုု က်ေနာ္ေမးေတာ့ “ေျမာက္ပိုုင္း ကခ်င္ဘက္ေလ၊ မႏၱေလးက က်ေနာ္တိုု႕လူေတြ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ” ဟုု သူေျပာခဲ့သည္။ မၾကာခင္ (၃၆) ဘတ္စ္ကားဆိုုက္လာ၍ ကားေပၚသိုု႔ သူ တိုုးေ၀ွ႔တက္သြားသည္။ သူ လိုုက္ပါသြားေသာ ဒုုတိယ ကမၻာစစ္ လက္က်န္ ဘတ္စကားအိုုႀကီးကိုု ေငးၾကည့္ရင္း က်ေနာ္က်န္ရစ္ခဲ့ပါသည္။ ဤကား သူႏွင့္ ေနာက္ဆံုုး ေတြ႔ဆံုုျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထိုု႕ေနာက္ သူႏွင့္ မေတြ႔ျဖစ္ေတာ့ပါ၊ သူ႔အသံ ဘာမွ မၾကားရေတာ့ ...။

(ဃ)

က်ေနာ္ အဖမ္းမခံရခင္ တလေလာက္အလိုု ေမလထဲတြင္ ေထာက္လွမ္းေရး ဗိုုလ္ခင္ညြန္႔၏ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ ထြက္လာသည္။ ေအဘီေျမာက္ပိုုင္း အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္လာေသာ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕၏ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ၊



က်ေနာ္ သတင္းစာလည္း ဖတ္ျဖစ္သည္၊ တီဗြီဖန္သားျပင္၌လည္း ၾကည့္ျဖစ္သည္၊ ထိုုေက်ာင္းသားေတြ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ မလႊဲမေရွာင္သာ လုုပ္ခဲ့ရေသာသူမ်ား၏ မ်က္ႏွာအသြင္အျပင္ကိုု အထင္းသားေတြ႔ျမင္ေနရသည္။

ထိုုသူတိုု႔၏ေျပာဆိုုခ်က္အရ ကိုုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကိုု လေပါင္းမ်ားစြာ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ၿပီး ”စစ္အစိုုးရ သူလွ်ိဳဟုု စြပ္စြဲလ်က္ ” ရက္ရက္စက္စက္ ေခါင္းျဖတ္သတ္ခဲ႔ၾကသည္။ က်ေနာ့္နားႏွင့္မ်က္စိကိုုပင္ က်ေနာ္ မယံုုႏိုုင္စရာအျဖစ္၊။

ဟုုတ္ပါသည္။ သူသည္ သာမန္ေညာင္ည ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မဟုုတ္ပါ။ တေခတ္မွာ တခါ၊ တခါမွာ တေယာက္ ဆိုုသလိုု ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ စစ္စစ္၊ အင္မတန္ေတာ္ေသာ ထက္ျမက္ေသာ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ သူ႕ကိုု ျမင္ေတြ႔ဖူး၊ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့ဖူးသူ မွန္သမွ် ၊ သူ႔မွာရွိေသာ အရည္အခ်င္းမ်ားကိုု သိၾကရပါသည္။

ဤကဲ့သိုု႔ လူမ်ိဳးကိုု ေတာထဲ၌ ”စစ္ေထာက္လွမ္းေရးသူလွ်ိဳ”ဟုု စြပ္စြဲ သတ္ျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ လံုုး၀ မယံုုၾကည္ႏိုုင္စရာ၊။ က်ေနာ္တိုု႔ေခတ္ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈသမိုုင္းတြင္ လံုုး၀လက္မခံႏိုုင္စရာ အျဖစ္ပ်က္ဆိုုးႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ ဤအျဖစ္အပ်က္ဆိုုးႀကီးကိုု က်ေနာ္တိုု႕အားလံုုး ဘယ္လိုု ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ႏိုုင္မည္နည္း၊ ဘယ္လိုုေမ့ေပ်ာက္ပစ္ႏိုုင္မည္နည္း၊



က်ေနာ့္အေတြးထဲ၌ သူ႕ကိုု သတ္ပစ္တာ ဘယ္သူေတြလဲ၊ အဲဒီသူေတြနဲ႔တစ္ဂိုုဏ္းတည္း ပူးေပါင္း ပါ၀င္ ပတ္သက္ေနတာ ဘယ္သူေတြလဲ ဆိုုတာ သမိုုင္းသက္ေသအျဖစ္ သိခ်င္သည္။ သူသည္ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ စစ္စစ္ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ ခုုခ်ိန္ထိ သူသာ အသက္ရွင္လ်က္ရွိေနဦးမည္ဆိုုလွ်င္ သူသည္ က်ေနာ္တိုု႕၏ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္ၾကေသာ မင္းကိုုႏိုုင္၊ ကိုုိကုုိႀကီး၊ မင္းေဇယ်ာ၊ ေ႒းၾကြယ္ စသူတိုု႕ႏွင့္အတူ တတန္းတည္း ရွိေနမည့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ဟုု က်ေနာ္ယံုုၾကည္ပါသည္။ ခုုေတာ့ သူ မရွိေတာ့ၿပီ ...။ ေတာထဲ၌ တရားလက္လြတ္ ရက္ရက္စက္စက္ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ အသတ္ခံခဲ့ရသည္။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုုေတာ့ရွိပါသည္။

သူ႕ကိုု အခုုလိုု ရက္ရက္စက္စက္ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ သတ္ျဖတ္ခဲ့သူမ်ားသည္ ” ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ စစ္စစ္တဦးကိုု ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ဟုု မသိ၍ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဂိုုဏ္းဂဏစိတ္ထားႏွင့္ အာဏာလုုပြဲေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ “ျဖစ္မည္။
မည္သိုု ့ပင္ျဖစ္ေစ ..ဤလူသတ္သမားတစုုႏွင့္ အေပါင္းအပါမ်ားသည္ က်ေနာ္တိုု႕အားလံုုး ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ အထြဋ္အျမတ္ထား စေတးပူေဇာ္ခဲ့ရေသာ ရွစ္ေလးလံုုး (၈၈၈၈) ဒီမိုုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရး၊ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈသမိုုင္းႏွင့္ နည္းနည္းမွ မအပ္စပ္ မပတ္သက္ေသာ၊ ဤအေရးေတာ္ပံုုႀကီး၌ ထဲထဲ၀င္၀င္ မပါ၀င္ခဲ့ဘူးေသာ၊ဤအေရးေတာ္ပံုုႀကီးကိုု ရုုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ဖ်က္ဆီးလိုုေသာ၊ ရန္သူ စစ္အာဏာရွင္တိုု႔ႏွင့္ အေတြးအေခၚ ႏွင့္ လုုပ္ဟန္ တထပ္တည္းက်ေနေသာ၊ ေဖာက္ျပန္ေရးသမား၊ လူယုုတ္မာ အေခ်ာင္သမား၊ သူလွ်ိဳ ဒလံ ေၾကးစား ၊ လူသတ္သမားမ်ားသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

(င)

က်ေနာ္သည္ စာဖတ္ခန္းထဲက စားပြဲေပၚရွိ ကြန္ပ်ဴတာ မွန္သားမ်က္ႏွာျပင္ေရွ႕ အေမွာင္ထဲတြင္ တေယာက္တည္းထိုုင္ရင္း အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွ သူ႔ပံုုကိုု ေငးေမာၾကည့္ေနမိသည္။



ဓါတ္ပံုုထဲမွ သူ႔အျပံဳးက ေတာက္ပ၀င္းလက္ဆဲ။ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကလည္း ဒီအျပံဳးမ်ိဳးပင္၊။ ေနာက္လဲ ဆက္လက္ေတာက္ပ ၀င္းလက္ေနဦးမည္ဟုု က်ေနာ္ယံုုၾကည္သည္။ က်ေနာ့္မ်က္၀န္းအစံုုတိုု႕ရီေ၀လာသည္။ မ်က္ေတာင္ကိုု ပုုတ္ခတ္၍ ထိန္းလိုုက္ ေသာ္လည္း မရေတာ့ ...။

သူ႔ပံုုကိုု ေငးစိုုက္ၾကည့္ေနရင္း တစ္ခါတုုန္းက သူနဲ႔ေတြ႕တိုုင္း က်ေနာ့္စိတ္ထဲ၌ ျဖစ္ေပၚေသာ အေတြးမ်ိဳးကိုု ျပန္ခံစားမိသည္။

သူေျပာပံုုဆိုုပံုု ကိုုယ္ဟန္အေနအထားႏွင့္ အျပံဳးတိုု႔သည္ တခါက က်ေနာ္တိုု႔ ၾကည္ညိဳေလးစားခဲ့ရေသာ လြတ္လပ္ေရးတိုုက္ပြဲေခတ္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုုဗဟိန္းႏွင့္ ေတာ္ေတာ္တူသည္ဟုု ခံစားမိသည္။ ကိုုဗဟိန္းကလည္း မႏၱေလးသား၊ သူကလည္း မႏၱေလးသား။ ကိုုဗဟိန္းက ေထာင့္သံုုးရာျပည့္အေရးေတာ္ပံုုႀကီးတြင္ ဗကသ ေခါင္းေဆာင္အေနျဖင့္ “ျမင္းခြာတခ်က္ေပါက္လွ်င္ မီးဟုုန္းဟုုန္းေတာက္ေစရမည္” ဟုု ရဲရဲေတာက္ မိန္႔ခြန္းေခြ်ခဲ့သည္ ...။

သူကလည္း ရွစ္ေလးလံုုးအေရးေတာ္ပံုုႀကီးတြင္ ဗကသ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တဦး အေနျဖင့္ ”သမိုုင္း၀င္ၾကားျဖတ္အစိုုးရဖြဲ႔စည္းေရး ” အဆိုုကိုု ရဲရဲရင့္ရင့္ တင္ျပခဲ့သည္။



ကိုုဗဟိန္းက ျဖဴျဖဴႏုုႏုု ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ဘ၀မွ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး၌ ျဖဴးေခ်ာင္းဖ်ား၊ ပဲခူးရိုုးမ ေတာထဲတြင္ ကာဘိုုင္ေသနတ္လြယ္လ်က္ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ကိုု ေတာ္လွန္ခဲ့သည္။


(ေက်ာက္တိုင္ကို လက္ေထာက္ထားေသာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္)

သူကလည္း ျဖဴျဖဴသန္႔သန္႔ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ဘ၀မွ တရုုပ္ျမန္မာနယ္စပ္ ပါေခ်ာင္ေဒသ၌ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ေျမာက္ပိုုင္း၏ ဥကၠ႒ အျဖစ္ စစ္အာဏာရွင္တိုု႕ကိုု ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့သူ..။

ကိုုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က စာေပေလ့လာမႈအခံ အားေကာင္းသည္ကိုုေတာ့ က်ေနာ္သိခဲ့သည္။ သိုု႕ေသာ္ သူ ဂီတ ၀ါသနာပါခဲ့မွန္း မသိခဲ့။ ေနာက္ဆံုုး ကိုုထိန္လင္းေရးေသာစာကိုုဖတ္ၿပီး ကိုုထြန္းေအာင္ေက်ာ္သည္ ေခတ္ေပၚ ဂီတအႏုုပညာကိုုလည္း ဂီတသေကၤတႏုုတ္ျဖင့္ စနစ္တက် ေလ့လာတတ္ေျမာက္ တီးခတ္တတ္သူတဦးျဖစ္ေၾကာင္း သိခဲ့ရၿပီး ၊ ”ကိုုဗဟိန္းႏွင့္ ေတာ္ေတာ္တူတဲ့သူပဲ ” ဟုု အတည္ျပဳခဲ့မိသည္။



ကိုုဗဟိန္းကလည္း ဂီတ၀ါသနာထံုုသူ မဟုုတ္ပါလား။ ထိုု႕ေၾကာင့္လည္း ကိုုဗဟိန္းသည္ ထိုုစဥ္က ကိုုေ႒းၿမိဳင္ (ဆရာႀကီးဒဂံုုတာရာ) ႏွင့္ အရင္းႏွီးဆံုုးသူ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဆရာတာရာက သူ႔ကိုု ကဗ်ာႏွင့္ တင္စား၍ ရုုပ္ပံုုလႊာ ဖြဲ႔ခဲ့ဖူးသည္။

အခုု ကိုုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကလည္း ရုုပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ၊ ဂီတ ၀ါသနာပါသူ၊

သိုု႔ေသာ္ သူတိုု႕ႏွစ္ဦး ေသဆံုုးပံုုခ်င္းေတာ့ ကြာျခားေနသည္။ ကိုုဗဟိန္း က ႏွလံုုးေရာဂါျဖင့္ မႏၱေလးေဆးရံုုႀကီးတြင္ ေဆးကုုသခံေနရင္း ဖဆပလ ႏွင့္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအကြဲ၌ စိတ္ထိခိုုက္ၿပီး ဆံုုးပါးသြားခဲ့ရသည္။ ကိုုဗဟိန္း၏ စ်ာပနကိုု တူတံဇဥ္ အလံအုုပ္လ်က္ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုုယ္တိုုင္ သြားေရာက္ဂါရ၀ျပဳခဲ့သည္။

ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ကေတာ့ တရုုပ္ျပည္နယ္စပ္ ေတာထဲမွာ သူလွ်ိဳဟုု မတရားစြပ္စြဲ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရသည္။ ေခါင္းျဖတ္အသတ္ခံခဲ့ရသည္။ (ေဒါင္းအလံပင္ အုပ္ခြင့္မရခဲ့။)သူေသဆံုုးပံုုကိုု မင္းကိုုိႏိုုင္ အပါအ၀င္ သူ႕ရဲေဘာ္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား သိရွိႏိုုင္ခြင့္ပင္ မရခဲ့ပါ။



ကိုုဗဟိန္းက ရုုပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္၊ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးသမား၊ စာေပဂီတျမတ္ႏိုုးသူ ...၊



ကိုုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကလည္း ရုုပ္ေခ်ာေခ်ာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္၊ေတာ္လွန္ေရးသမား၊ စာေပဂီတ ျမတ္ႏိုုးသူ ...၊

က်ေနာ့္အေတြးစိတ္အာရံုုထဲမွာ ကိုုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အသတ္မခံရမီ ေနာက္ဆံုုးသီဆိုုသြားခဲ့ေသာ ယုုဇနပင္ နဲ႔ ဖဲႀကိဳး၀ါ သီခ်င္းေလးကိုု မွန္းဆ ခံစားၾကည့္ေနရင္း ... တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္၌ ရတနာ ဘုမိၼ နယ္ေျမ မန္းတကၠသိုုလ္ႀကီး၏ သမဂၢျမက္ခင္းျပင္ေရွ႕တြင္ ... က်ဆံုုးသြားေလသူ ကိုုထြန္းေအာင္ေက်ာ္၏ ပံုုတူေၾကးရုုပ္ သြန္းထုုလ်က္ ၊ ကိုုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကိုု ခ်စ္ခင္ေလးစားၾကေသာ က်ေနာ္တိုု႕ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္အားလံုုး၏ ႏွလံုုးသားမ်ားကိုု ဖဲႀကိဳး၀ါမ်ားသဖြယ္ ခ်ည္ေႏွာင္ ဂုုဏ္ျပဳၾကရမည့္ေန႔ကိုု ေရာက္ရမည္ မလြဲဟုု က်ေနာ္ ယံုုၾကည္ေနမိပါသည္။ ။

(စ)

ကိုုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ...
ရဲေဘာ္ေရ..။
ေျမနဲ႔ေကာင္းကင္ ျမင္ေနသမွ်
ရင္ခုုန္ႏုုသစ္ သမုုဒယျမစ္တစင္း
လွပစြာ စီးဆင္းရစ္ေနဦးမယ္ ...
ယံုုတယ္ ... ။

ေလးစားလွ်က္ ... 

                         ေက်ာ္ထက္၀င္း-နည္းပညာ-ဘားအံ နွင့္ ဇြဲကပင္ေျမ