တို ့ဗမာ အစည္းအရံုးေခတ္က သခင္ေအာင္ဆန္း

တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုးေခတ္က သခင္ေအာင္ဆန္း

သခင္တင္ေမာင္ (က်ဳံးမေငး)

(ဤေဆာင္းပါးရွင္ သခင္တင္ေမာင္ (က်ံဳးမေငး)မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဆုေငြ ၅ိ ထုတ္စဥ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္အတူ တရားေဟာခဲ့သူ ျဖစ္သည္။)

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အထြဋ္အထိပ္ ေရာက္လာၿပီးေနာက္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္းကို တတိုင္းျပည္လံုး သိၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း၊ အထိဋ္အထိပ္ မေရာက္မီ အညၾတ သခင္ေအာင္ဆန္းဘဝက အေၾကာင္းမ်ားကို သိသူ အလြန္နည္းပါးေပမည္။ သို႕ေၾကာင့္ တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုးေခတ္ သခင္ဘဝႏွင့္ သခင္ေအာင္ဆန္း၏ မေမ႕နိုင္ဘြယ္ရာ အေၾကာင္းကေလးမ်ားကို ေရးလိုေပသည္။


၁၃၀၀ ျပည့္ႏွစ္တံုးက။

၁၃၀၀ ျပည့္ႏွစ္ အေရးေတာ္ပံုအတြင္း ေမာ္လၿမိဳင္ညီလာခံအတြက္ တို႕ဗမာသခင္အေပါင္းတုိ႕ ကိုယ့္တာဝန္ႏွင့္ကိုယ္ အလုပ္မ်ားေနၾကစဥ္၊ ကြၽန္ေတာ္မွာလည္း သခင္ေအာင္ဆန္း၏ သံႀကိဳး႐ိုက္ေခၚမႈေၾကာင့္ ရန္ကုန္ ႒ာနခ်ဳပ္သို႕ ေရာက္ခဲ့ရေပသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ပဌမအႀကိမ္ ေတြ႕ဆံုရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း ကြၽန္ေတာ္မွာ ေျမာင္းျမခ႐ိုင္ ဒုတိယဥကၠ႒ျဖစ္ၿပီး ပဌမဥကၠ႒ သခင္အံုးေဖမွာ အေၾကာင္းမညီၫြတ္၍ မလာအားေသးေၾကာင္း။ ကိစၥ အဝဝကို ကြၽန္ေတာ္ပင္ တာဝန္ယူမည့္ အေၾကာင္းမ်ားကို သခင္ေအာင္ဆန္းအား ေျပာျပေသာအခါ၊ သခင္ေအာင္ဆန္းက “က်ဳပ္တုိ႕ အစည္းအ႐ံုးမွာ ပဌမ အင္အားအႀကီးဆံုးကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႕ ေျမာင္းျမခ႐ိုင္၊ ဒုတိယကေတာ့ သာယာဝတီပဲဗ်၊ ေငြေရး ေၾကးေရး အေတာင့္ဆံုးကေတာ့ ထားဝယ္ခ႐ိုင္ပဲ၊ ဒီေတာ့ ေမာ္လၿမိဳင္ညီလာခံ ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ ဒီသံုးခ႐ိုင္ကို ပိုၿပီး အားထားတာပဲ အစြမ္းကုန္သာ ႀကိဳးစားၾကေပေတာ့ဗ်ာ” ဟု ေျပာၿပီး သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ ေရခ်ဳိးခန္းသို႕ ဝင္သြား ပါေတာ့သည္။

ကြၽန္ေတာ္မွာလည္း စပ္တငန္႕ငန္႕ ေစာင့္ေနရရာ မိနစ္ ၂၀ ခန္႕တြင္ ထြက္လာၿပီး ကဲ - ခင္ဗ်ားနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ ေ႐ႊတိဂံု သပိတ္လႊတ္ေတာ္ကို သြားရေအာင္ “ေဟ့ တင္ဦး ငါ့အက်ႌေပးပါဦးကြ” ဟု ေအာ္ေတာင္းၿပီး အက်ႌမ်ား ဝတ္ပါေတာ့သည္။ သခင္တင္ဦးမွာ ယခု အသံလႊင့္႒ာနတြင္ အလုပ္လုပ္ေနပါသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္း၏ ေ႐ႊတိုက္စိုးဝန္ ျဖစ္ပါသည္။ အေပါင္လက္မွတ္မွန္သမွ် သူက သိမ္းထားရပါသည္။ ၃ လျပည့္ခါနီးတြင္ “ၾကည့္လုပ္ၾကပါဦး” ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ နယ္အမႈေဆာင္မ်ား ျမင့္ႏိုင္ေသာ ေနရာတြင္ ကပ္ထားရပါသည္။ နယ္အမႈေဆာင္မ်ားက မေနသာသည့္အခါ ေ႐ြးေပးခဲ့ၾကရပါသည္။

သခင္ေအာင္ဆန္းတြင္ ကိုယ္ပိုင္အဝတ္အထည္ မည္မွ်ရွိသည္ကို အတိအက် မသိရေသာ္လည္း၊ အစည္း႐ံုးေပၚတြင္ ရွိသမွ် သူပိုင္လိုလိုခ်ည့္ ျဖစ္ပါသည္။ ေတြ႕ကရာ အဝတ္အစားမ်ားကို လြယ္သလို ဆြဲဝတ္ေလ့ရွိပါသည္။ အထူးသျဖင့္ သခင္သန္းထြန္း၏ ေသတၱာတြင္းရွိ ပစၥည္းမ်ားကို သူခ်ယ္လွယ္ခ်င္သလို ခ်ယ္လွယ္ပါသည္၊ သခင္သန္းထြန္းမွာ ကန္ေတာ္ႀကီးေစာင္းရွိ ကုလားေက်ာင္းတေက်ာင္းတြင္ ဆရာလုပ္ေနသည့္အတြက္ သူ႕လခႏွင့္ သူ ဝယ္ႏိုင္စြမ္း ရွိပါသည္။ သခင္သန္းထြန္းသည္ အ႐ုပ္ဆိုးသေလာက္ အလွအႏု အလြန္ႀကိဳက္ပါသည္။ လံုခ်ည္မ်ားမွာ ပန္းႏုေရာင္၊ ဝါႏုေရာင္၊ ဖက္ဖူးေရာင္ စေသာ လံုခ်ည္မ်ား ၄ - ၅ - ၁၀ ထည္ခန္႕ ရွိပါသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းက ၎လံုခ်ည္မ်ားကို ခဏခဏ ယူဝတ္ပါသည္။ သခင္သန္းထြန္းမွာ သူအျမတ္တႏိုးထားေသာ လံုခ်ည္မ်ားကို ယူဝတ္သည့္အခါ သေဘာမက်ေသာ္လည္း ဖြင့္၍ မကန္႕ကြက္ပါ။ ကြယ္ရာတြင္ ‘ဒီလူေတြေတာ့ ဒီလိုပဲ ပါရမီ ျဖည့္ေနရတယ္။ က်ဳပ္ကို အႏိုင္အက်င့္ဆံုး လူ ႏွစ္ေယာက္ဟာ သူရယ္ သခင္ဗဟိန္းရယ္ပဲ’ဟု ေျပာျပဖူးပါသည္။ လံုခ်ည္မ်ားကို သူဝတ္သြားလွ်င္လည္း တခါဝတ္ ျဖစ္ပါသည္။ သူယူဝတ္လိုက္လွ်င္ ဥစၥာရွင္ သခင္သန္းထြန္းက ျပန္မယူေတာ့ေပ။ ယူခ်င္လို႕လည္း မေကာင္းေတာ့ပါ၊ စြန္းထင္းေပေရၿပီး ျဖစ္ေနေပသည္။

သခင္ေအာင္ဆန္း၏ဇြဲ။

သခင္ေအာင္ဆန္းတြင္ ခ်စ္စရာအေကာင္ဆံုး အဂၤါတခုမွာ လံု႕လဝီရိယဇြဲပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လို စိတ္ပ်က္ေနေန သူမပ်က္၊ ဘယ္သူေတြ လုပ္လုပ္ မလုပ္လုပ္ သူလုပ္ပါသည္။ လုပ္စရာရွိလွ်င္ သူ႕ဟာသူ လုပ္ပါသည္။ ေရးစရာ ရွိလွ်င္လည္း သူ႕ဟာသူ ေရးပါသည္။ အထူးဆန္းဆံုး အခ်က္တခုမွာ သူႏွင့္ သခင္သန္းထြန္း၏ (အျမင္) မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာတခုအတြက္ သခင္သန္းထြန္းက သူ႕အိမ္တြင္ သူ ေၾကညာခ်က္တခုကို ေရးဆြဲသည္ဆုိပါစို႕။ သခင္ေအာင္ဆန္းက သူ႕အျမင္ႏွင့္သူ အစည္းအ႐ံုးတြင္ ေရးဆြဲေလ့ရွိပါသည္။ ၎ေၾကညာခ်က္မ်ားကို တိုက္ဆိုင္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ မူခ်င္းမွာ တေထဝါတည္း ျဖစ္ေနေလ့ရွိေပသည္။ ဤမွ်အျမင္ခ်င္း တူသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ စစ္ၿပီးေခတ္ မဆပလမွ ကြန္ျမဴနစ္ကို ထုတ္ပစ္သည့္ အခ်ိန္အထိ သခင္သန္းထြန္းႏွင့္ သခင္ေအာင္ဆန္း အျမင္ခ်င္း အလြန္တူၾကပါသည္။ ေနာက္ပိုင္း ကြဲၾကသည္မွာ အထူးပင္ ေၾကကြဲ ဝမ္းနည္းဘြယ္ ျဖစ္ေပသည္။ မည္သည့္အတြက္ ကြဲၾကသည္ကိုမူကား ဤေဆာင္းပါးတြင္ မေဆြးေႏြးေတာ့ေပ။

သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ အလုပ္လုပ္စရာရွိလွ်င္ မိုးလင္းသည့္အထိ အလုပ္ လုပ္တတ္ေပသည္။ မၿပီးမခ်င္း မညည္းမညဴ လုပ္ေလ့ ေရးေလ့ ရွိပါသည္။ စိတ္လည္း အလြန္ျမန္သည္။ အေၾကာင္းတခုခုေၾကာင့္ စိတ္ညစ္လွ်င္ အလြန္သနားစရာ ေကာင္းေပသည္။ ခ်စ္စရာလည္း ေကာင္းပါသည္။ သို႕အတြက္ သခင္ေအာင္ဆန္း စိတ္ဆိုး စိတ္ညစ္ျဖစ္ေနလွ်င္ အားလံုးကပင္ ဝိုင္း၍ သနားခ်စ္ ခ်စ္ၾကပါသည္။ ဤကဲ့သို႕ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ဒုတိယ စစ္ျဖစ္ခါနီး (ဗမာထြက္ရပ္ဂုဏ္း) ကိစၥကို ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ အမႈေဆာင္အစည္းအေဝးတြင္ ခ်၍ စဥ္းစားၾကေသာအခါ ခဏခဏ ေတြ႕ရေပသည္။ ထြက္ရပ္ဂုဏ္းအေရးကို ဆန္႕က်င့္သူမ်ားႏွင့္ နားလည္မႈ မရႏိုင္ဘဲ အျပင္းအထန္ ျငင္းခံုေနၾကစဥ္ သခင္ေအာင္ဆန္း၏ စိတ္ညစ္သည့္ မ်က္ႏွာထားမွာ ေျပာမျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သနားစရာ ေကာင္းေပသည္။ အခ်ိဳ႕အမႈေဆာင္မ်ားမွာ သူ႕ကို သနားသည္ႏွင့္ “ကဲ - မွားရင္လည္း မွားေပေစ။ ဒီလူဟာ ဒါေလာက္ေတာ့ ညံ့မွာမဟုတ္ဘူး၊ သူေစတနာကို က်ဳပ္တို႕ ယံုၾကည္တယ္။ သူ႕ဘက္ကပဲ က်ဳပ္တို႕ ေထာက္ခံမယ္” ဆုိၿပီး ေထာက္ခံၾကသည္ကိုပင္ ေတြ႕ရပါသည္။

သူ၏ စြမ္းရည္။

တေန႕တြင္ ဗမာထြက္ရပ္ဂုိဏ္း အာဏာပိုင္ အမႈေဆာင္အစည္းအေဝးသို႕ တက္ေရာက္ရန္ ေက်ာင္းသားသမဂၢမွ သခင္ဗဟိန္း၊ တုိ႕ဗမာအစည္းအ႐ံုးမွ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္လွေဖ (ယခု ဗိုလ္လက်္ာ)ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ ေဒါက္တာဗေမာ္အိမ္သို႕ သြားၾကပါသည္။ အစည္းအေဝးတြင္ ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂုဏ္း ဝါဒစည္းမ်ဥ္းႏွင့္ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ား ေရးဆြဲရန္ အဖြဲ႕ငယ္တခု ဖြဲ႕ရာတြင္ ေဒါက္တာဗေမာ္က ခ်ယ္ယာမင္၊ သခင္ေအာင္ဆန္းက အတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ အေ႐ြးခံရပါသည္။ အမႈေဆာင္မ်ားက ၎အဖြဲ႕ငယ္၏ စည္းမ်ဥ္းဝါဒႏွင့္ လုပ္ငန္းစဥ္ အၾကမ္းမူကို မည္သည့္ေန႕တြင္ တင္ျပႏိုင္မည္နည္းဟု ေမးရာ။ ေဒါက္တာ ဗေမာ္က တနဂၤေႏြ ႏွစ္ပါတ္အတြင္း တင္ျပမည္ဟု ေျဖသည္ကို သခင္ေအာင္ဆန္းက ဒီေလာက္အလုပ္ကေလးကို ဒီေလာက္အခ်ိန္ယူ လုပ္ေနရင္၊ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးသာ ဆုိလွ်င္ ၁၀ ႏွစ္နဲ႕ ၿပီးႏိုင္ပါေတာ့မလားဟု ေျပာကာ “ကဲ - ခင္ဗ်ားတုိ႕ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ေနတံုး က်ဳပ္ၿပီးေအာင္ ေရၿပီး ၂ နာရီအတြင္း တင္ျပမည္” ဟုေျပာကာ အခန္းေထာင့္တခုသို႕ ထသြားၿပီး ေရးေလေတာ့၏။ အားလံုးလူႀကီးမ်ားမွာ အံ့အားသင့္ၿပီး ေစာင့္ေနၾကရပါသည္။ ႏွစ္နာရီခန္႕အၾကာတြင္ အဂၤလိပ္လို ေရးထားေသာ သူအၾကမ္းမူကို တင္ျပပါေတာ့သည္။ စကားလံုးအနည္းငယ္ကို ျပင္သည္မွတပါး အားလံုးေသာအခ်က္မ်ားကို လက္ခံလိုက္ၾကရပါသည္။ ဤတြင္ လူႀကီးပိုင္းက ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားသည္ သခင္ေအာင္ဆန္း၏ ထက္ျမက္ပံု အဘက္ဘက္က အရည္အျခင္း ျပည့္စံုပံုမ်ားကို တီးတိုးခ်ီးမြမ္း ၾကပါေတာ့သည္။

တခါေသာ္ ၁၉၄၀ ခုႏွစ္၊ ႏွစ္ဦးတြင္ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ အမႈေဆာင္ညီလာခံကို မႏၲေလးၿမိဳ႕၌ က်င္းပေနစဥ္၊ ဆာစတက္ဖို႕ကရစ္ပ္စ္ ယခု ဘိလပ္ေ႐ႊတိုက္စိုးဝန္ႀကီး ဗမာျပည္သို႕ ေရာက္လာပါသည္။ သခင္ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ရန္ မႏၲေလးသို႕ လိုက္လာပါသည္။ အမႈေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ၾကရာ၊ ဗမာႏိုင္ငံေရး အေျခအေနမ်ားကို ေဆြးေႏြးၾကပါသည္။ ကရစ္ပ္စ္မွာ ဗမာ့ အေျခအေနႏွင့္ သခင္မ်ားအေၾကာင္းကို ဘုရင္ခံႏွင့္ အစိုးရအဖြဲ႕ဝင္မ်ား၏ ေျပာျပခ်က္မ်ားကို အေျခခံထားၿပီး ေဆြးေႏြးဟန္တူပါသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သခင္သန္းထြန္းတို႕က တကဲ့ အေျခအေန အမွန္မ်ားႏွင့္တကြ၊ ဗမာလြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈမ်ားကို အေသးစိတ္ တိတိလင္းလင္း ေျပာျပၾကရာ၊ ကရစ္ပ္စ္က “က်ဴပ္အစက ခင္ဗ်ားတုိ႕ လူငယ္ေတြအေပၚမွာ ေတာ္ေတာ္အထင္ေသးမိတယ္။ အခု ခင္ဗ်ားတို႕ ေျပာျပတဲ့ ေလးနက္တဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္၊ မြန္ျမတ္တဲ့ လမ္းစဥ္ေတြအတိုင္းဆုိရင္ ခင္ဗ်ားတို႕ လုပ္ငန္းစဥ္၊ ခင္ဗ်ားတုိ႕ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈဟာ တရားပါတယ္” ဟု ခ်ီးက်ဴးဝန္ခံ သြားရေပသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္း၏ တည္ၾကည္ ေလးနက္ေသာ မ်က္ႏွာကို အစဥ္သျဖင့္ စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ၿပီး အကဲခတ္ေနသည္ကိုလည္း သတိထားမိပါသည္။ တခါတရံ တုန္လႈပ္ေျခာက္ခ်ားျခင္း ျဖစ္တတ္သည္မွတပါး၊ ျမင္ေတြ႕သူတုိင္းက မေလးစားဘဲ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေလးနက္ေသာ သေဘာထား၊ ေလးနက္ေသာ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ေလးနက္ေသာ စကားလံုးမ်ားကို ပိုင္ဆုိင္သူမွာ သခင္ေအာင္ဆန္းပင္ ျဖစ္သည္။

ငါးက်ပ္တန္ သခင္ေအာင္ဆန္း

တခါေသာ္ ဟသၤာတခ႐ိုင္ ညီလာခံကို ဇလြန္ၿမိဳ႕တြင္ က်င္းပေနပါသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္မွာ ႒ာနခ်ဳပ္ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ တက္ေရာက္ရန္ ဇလြန္သို႕ သြားၾကရပါသည္။ ညီလာခံအၿပီး ရန္ကုန္သို႕အျပန္တြင္ ေဒါင့္ႀကီး႐ြာ အစည္းအ႐ံုး၏ ဘိတ္ေခၚခ်က္အရ တရားပြဲတခု က်င္းပပါသည္။ တရားပြဲတြင္ ကြၽန္ေတာ္ ပထမ ေဟာပါသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္း အလွည့္ေရာက္၍ ၁၀ မိနစ္ခန္႕ စကားေျပာေနစဥ္ ပုလိပ္အရာရွိတဦး ဝင္ေရာက္လာၿပီး ႏို႕တစ္စာတခု ေပးပါသည္။ ႏို႕တစ္စာတြင္ ရာဇဝတ္ဝန္ႀကီး မစၥတာ ေဇးဗီးယားက ခ်င္းေတာင္နယ္ အေၾကာင္းမ်ား ႏိုင္ငံေရး တရားပြဲမ်ားတြင္ ထည့္မေဟာရ။ ေဟာလွ်င္ ကာကြယ္ေရး ဥပေဒအရ အေရးယူမည္ဟု ျဖစ္ပါသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းက ႏို႕တစ္စာကို ပရိသတ္အား ဖတ္ျပၿပီး၊ “ကဲ ခ်င္းေတာင္နယ္မွာ ဘာေတြျဖစ္တယ္ဆုိတာ ခင္ဗ်ားတုိ႕ သိၾကရဲ႕လား၊ ဒီကိစၥကို က်ဳပ္ေမ့ေနတယ္။ အခုႏို႕တစ္စာ ေရာက္လာမွ သတိရတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႕ ခ်င္းေတာင္နယ္အေၾကာင္း သိခ်င္ၾကသလား” ဟု ေမးလုိက္ရာ ပရိသတ္က “သိခ်င္တယ္၊ သိခ်င္တယ္” ဟု ဝိုင္းေအာ္ၾက၏။ သခင္ေအာင္ဆန္းလည္း ခ်င္းေတာင္နယ္ အေၾကာင္းကို ေစ့ငွစံုလင္စြာ ေဟာျပပါေတာ့သည္။

၎အခ်ိန္တြင္ ခ်င္းေတာင္နယ္၌ သခင္ဝမ္းသူေမာင္ (ယခု ခ်င္းဝန္ႀကီး ျဖစ္ေနသူ ဦးဝမ္းသူေမာင္) မွာ နယ္ခ်ဲ႕သမားတို႕၏ အႏွိပ္အစက္ အၫႇဥ္းအပန္း ခံေနရ၏ ဗမာျပည္ ႏီုင္ငံေရး အသင္းအပင္းမ်ားမွ ယခုကဲ့သို႕ နယ္ခ်ဲ႕သမားက လူနည္းစု ေခါင္းေဆာင္တေယာက္အား ႏွိပ္စက္ေနသည္ကို အေရးတယူ ဆူပူေဆာင္႐ြက္ေသာ အသင္းမွာ၊ တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုးသာ ရွိေပသည္။ တို႕ဗမာ အစည္းအ႐ံုး၏ သေဘာထားမွာ လူနည္းစုအေရးကို အထူပင္ ဦးစားေပးခဲ့ေလသည္။

၎တရားပြဲ ၿပီးလွ်င္ ၿပီးျခင္း၊ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္အား ကာကြယ္ေရး ဥပေဒႏွင့္ ဖမ္းဆီးဝရမ္း ထုတ္လိုက္ေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္မွာ ဟသၤာတၿမိဳ႕ရွိ ျမန္မာပုလိပ္အရာရွိႀကီး တဦး၏ အကူအညီႏွင့္ လြတ္ထြက္လာၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ၅၃ လမ္းရွိ အိမ္တအိမ္တြင္ ပုန္းေနၾကေလသည္။ ၎ရက္အတြင္း သခင္ေအာင္ဆန္းအား ဖမ္းေပးလွ်င္ သို႕မဟုတ္ သတင္းေပးႏိုင္လွ်င္ ဆုေငြ ၅ိ ေပးမည္ဟု မစၥတာ ေဇးဗီးယားက ေက်ညာေလေတာ့သည္။

ထုိကဲ့သို႕ ပုန္းေနရစဥ္၊ တုိ႕ဗမာအစည္းအ႐ံုး ေခါင္ေဆာင္မ်ားမွာ တကြဲတျပားစီ ျဖစ္ေနၾကသည္။ သခင္ႏု၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္ဗဟိန္း စေသာ သူမ်ားမွာ ေထာင္ထဲတြင္ ရွိၾကၿပီး သခင္ျမ၊ သခင္လွေဘာ္၊ သခင္လွေဖ (ယခု ဗိုလ္လက်္ာ)၊ သခင္တင္ေမာင္ စသည္တုိ႕ အျပင္မွာ က်န္ခဲ့ၾကေလသည္။ က်န္ခဲ့ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာလည္း စစ္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ သေဘာကြဲလြဲ ေနၾကရာ၊ သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ စိတ္အေတာ္ပင္ ပ်က္ေနေပသည္။ သခင္လွေဖႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္မွာ စေတာ့ကိတ္လမ္း လူအုိ႐ံုအနီး သခင္ႏုအိမ္တြင္ သခင္ႏုဇနီး မမရီအား ေစာင့္ေရွာက္ရင္း ထမင္းကပ္စား ေနၾကရပါသည္။ မ်ားမၾကာမီ သခင္ေအာင္ဆန္း ျမန္မာျပည္ အျပင္ဘက္သို႕ ထြက္သြားေရး ျပႆနာ ေပၚလာပါေတာ့သည္။ ၎ကိစၥကို သခင္လွေဖႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ပင္ ကမၼကထ ျပဳေနၾကရပါသည္။ ထြက္မသြားမီ တညတြင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အသင္းတိုက္တြင္ သခင္ေအာင္ဆန္း ခရီးထြက္ေရးအတြက္ ေဆြးေႏြးပြဲတခု လုပ္ၾကပါသည္။ ၁၂ နာရီခန္႕တြင္ သခင္ေအာင္ဆန္းအား ၅၃ လမ္း တုိက္မွ ေမာ္ေတာ္ကားႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ သြားေခၚလာခဲ့ရပါသည္။

အစည္းအေဝး တက္ေရာက္သူမ်ားမွာ ကိုေက်ာ္ၿငိမ္း (ယခု ဝန္ႀကီးေဟာင္း)၊ ကိုထြန္းအံု (ျမဴနီစီပါယ္မင္းႀကီး)၊ နဂါးနီ ကိုထြန္းေအး၊ ကိုလွေမာင္ (ယခု ဗိုလ္ေဇယ် ေတာခို)၊ သခင္ထြန္းေ႐ႊ (နဂါးနီ) စေသာသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ သြားခါနီးျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ မွာစရာ စကားမ်ားကို မွာ၍ အားမရေအာင္ ျဖစ္ေနရွာသည္။ ၁၂ နာရီမွ နံနက္ ၄ နာရီခြဲထိ တေယာက္တည္း စကားေျပာေန ေလေတာ့သည္။ စကားမေျပာလွ်င္လည္း လံုးလံုးမေျပာ၊ ေျပာလွ်င္လည္း အိပ္ေနသူကိုပင္ ႏႈိး၍ ေျပာတတ္ေလသည္။

ေဆာင္းပါရွည္အံ့စိုး၍ နိဂံုးခ်ဳပ္ရေပေတာ့မည္။ သခင္ေအာင္ဆန္း၏ ႏုစဥ္ဘဝ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ေရး၍ပင္ ကုန္ႏိုင္ဘြယ္ မရွိေပ။ ကြၽန္ေတာ္အဖို႕တြင္ အထြဋ္အထိပ္ မေရာက္မီက (သခင္ေအာင္ဆန္း) အထြဋ္အထိပ္ ေရာက္ၿပီး (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း) ထက္ပင္ ၾကည္ညိဳ ေလးစားမိပါေတာ့သည္။