သခင္ဆိုတဲ့ ဘြဲ ့တစ္လံုး

‘တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး၀င္’ ‘သခင္’ လက္ေဟာင္းႀကီးမ်ားမွာ သက္႐ွိထင္႐ွား႐ွိေနၾကပါေသးလွ်င္ အေတာ္ႀကီး သက္႐ြယ္အိုမင္း ျဖစ္ေနၾကပါေလၿပီ။ လက္က်န္ထက္ ကြန္လြန္ကပင္ အဆမတန္မ်ားေနၿပီဟု ဆိုၾကရ ပါ ေတာ့မည္။ တစ္ခါတရံ သတင္းစာနာေရးေၾကာ္ျငာမ်ားတြင္ သခင္ဘယ္သူ ဘယ္၀ါ စသည္ျဖင့္ ေတြ႔လိုက္ ရလွ်င္ ဘာရယ္မဟုတ္၊ သူတို႔တစ္ေတြ ‘သခင္’ဟူေသာဘြဲ႔ကိုရႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကပံုကို ေရာ္ရမ္းစဥ္းစား မိၿပီး အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးျခင္းလည္း ျဖစ္မိသည္။ ၿပံဳးလည္း ၿပံဳးမိပါသည္။

စာဖတ္သူက အသက္ ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္ မွ်သာ ႐ွိပါေသးလွ်င္ ‘သခင္’ဆိုတာ ဘာမ်ားထူးလို႔လဲဟု သာမန္ေပါ့ေပါ့ဆဆသာ သေဘာထားေကာင္း ထားပါလိမ့္မည္။ အေၾကာင္းစံုကို သိရလွ်င္မူကား ကၽြန္ေတာ္ကဲ့သို႔ပင္ ခ်ီးက်ဴး အံ့ၾသျခင္း၊ ႏွစ္သက္စြာ ၿပံဳးမိျခင္းတို႔ ျဖစ္လိမ့္မည္ထင္ပါသည္။



အဂၤလိပ္က ျမန္မာျပည္ကို သိမ္းေသာအခါ အိႏၵိယစစ္ဗာရီမ်ားကို သံုးခဲ့သည္။ ဥေရာပတိုက္သားမ်ားႏွင့္ အိႏၵိယတိုင္းသားတို႔မွာ ႏွာေခါင္းခၽြန္ျခင္း၊ မ်က္လံုးေၾကာင္ျခင္း၊ အေမြးအမွ်င္ထူထပ္ျခင္း စသည္တို႔မွာ အလြန္တူၾကသည္။ အသားျဖဴ အသားမည္းသာ ျခားနားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာ တို႔က သူတို႔အားလံုးကို သိမ္းက်ဳံးၿပီး ‘ကုလား’ဟုသာ ေခၚသည္။ ၿပီးမွ ဥေရာပတိုက္သားမ်ားကို ‘ကုလားျဖဴ’ဟုေခၚ၍ အိႏၵိယ တိုင္းသားမ်ားကို ‘ကုလားနက္’၊ ‘ကုလားမည္း’ဟု ေခၚသည္။


အိႏၵိယ စစ္ဗာရီမ်ားကို ဦးေဆာင္ေခၚလာသည္က မ်က္ႏွာျဖဴမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ အားလံုးေသာ မ်က္ႏွာျဖဴ မ်ားမွာ တပ္ထဲတြင္ အရာ႐ွိ အဆင့္ႏွင့္ ခ်ည္းသာ လိုက္ပါလာၾကမည္မွာလည္း သဘာ၀က်ပါသည္။ တပ္အေနႏွင့္ဆိုပါလွ်င္ သူတို႔အားလံုး (အဂၤလိပ္လူမ်ဳိးဟူသမွ်) ဗိုလ္ေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနၾကမည္ေပါ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာတို႔က အဂၤလိပ္ကို ဗိုလ္ဟုသာေခၚလိုက္ၾကေတာ့သည္။ ေနာင္ေတာ့ စစ္တပ္ထဲတြင္သာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အဂၤလိပ္ဟူသမွ်ကို ‘ဗိုလ္’လို႔ပဲ ေခၚလာၾကေတာ့သည္။ ဤသည္မွတစ္ဆင့္ ဗိုလ္ေက၊ ဗုိလ္ဆံေတာက္၊ ဗိုလ္တဲ၊ ဗိုလ္စားပဲ စသည္တို႔ပါ တြင္လာၾကျပန္ေတာ့သည္။
ထိုသို႔ေသာ မ်က္ႏွာျဖဴမ်ားထံတြင္ အေစအပါး ၀င္ၿပီးလုပ္ၾကေသာ သူမ်ားက သူတို႔၏အလုပ္႐ွင္ကို ‘သခင္’ဟု ေခၚၾကၿပီး ‘ဘုရား’ထူး ‘ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး’သံုးခဲ့ၾကသည္။ ဤသို႔အားျဖင့္ အဂၤလိပ္ကို ‘သခင္’ဟု ေခၚဆိုစကား ေျပာခဲ့ၾကရသည္။ သူတို႔ကို သခင္ဟုေခၚလိုက္ေတာ့ ကိုယ္က အလိုလို ‘ကၽြန္’ျဖစ္သြားရသည္ေပါ့။

ဤသို႔ ‘သခင္’ ‘သခင္ႀကီး’ဟု အေခၚခံေနၾကရသူ အဂၤလိပ္မ်ားက တစ္ဖန္ျပန္ၿပီး ‘သခင္ေအာင္ဆန္း’ ‘သခင္ျမ’ စသည္ျဖင့္ ‘သခင္’ဘြဲ႔ တပ္ၿပီး ေခၚေအာင္ သူတို႔လုပ္ခဲ့ၾကပံုကို ခ်ီးက်ဴးအံ့ၾသျခင္း ျဖစ္မိသည္ သာမက ၿပံဳးလည္း ၿပံဳးမိသည္မွာ အမွန္ျဖစ္ပါသည္။


‘သခင္အစ ၀ကၠေသးက’ဟူေသာ စကားကေလး ႐ွိပါသည္။ စာဖတ္သူေတာ့ ၾကားဖူးမည္မထင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာင္တြင္းႀကီးၿမိဳ႕တြင္သာ ေျပာဆိုေနၾကေသာ စကားေလးျဖစ္၍ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ မသိၾကပါ။ ‘၀ကၠေသး’ဆိုသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာင္တြင္းႀကီးၿမိဳ႕ ေတာင္ဘက္ ၁၂ မိုင္ခန္႔အကြာတြင္ ရန္ကုန္-ေတာင္တြင္းကားလမ္းမႀကီး အေ႐ွ႕ဘက္ေဘးတြင္ ကပ္လ်က္တည္ရွိေသာ ႐ြာခပ္ႀကီးႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ ရန္ကုန္မွ ေတာင္တြင္းႀကီးကိုသြားလွ်င္ ေတာင္တြင္းႀကီးၿမိဳ႕ မေရာက္မီ ၁၂ မိုင္ေလာက္တြင္ ေတြ႔ရမည္ျဖစ္ပါသည္။


ထို၀ကၠေသးရြာသူ မိန္းမေခ်ာတစ္ေယာက္က အဂၤလိပ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်သည္။ သူ႔ခင္ပြန္းအေၾကာင္းကိုေျပာလွ်င္ ‘သခင္က သခင္က’ႏွင့္ ေျပာတတ္ေသာေၾကာင့္ ႐ြာဦးေက်ာင္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးကအစ နားၾကားျပင္းကပ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ ဤသို႔ေသာအခါမ်ဳိးတြင္ ၿမိဳ႕သစ္ၿမိဳ႕က ‘ကိုဗေသာင္း’ကလည္း ေရာက္ေနသည္။ သူက ၿမိဳ႕သစ္မွာ အေနမ်ားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ၀ကၠေသးတြင္ သူ၏ ေဆြမ်ဳိးမ်ား႐ွိေန ေသာေၾကာင့္ မၾကာခဏ လာေရာက္ေနထိုင္တတ္သည္။ ဤသည္တြင္ အဆိုပါ ‘ကိုဗေသာင္း’က ‘သခင္ဗေသာင္း’ဟု သခင္ဘြဲ႔ကို ခံယူပစ္လိုက္ သည္။ တစ္႐ြာလံုး႐ွိ လူေတြကလည္း တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ သခင္ ဘယ္သူ၊ သခင္ ဘယ္၀ါစသည္ျဖင့္ ေခၚပစ္လိုက္ၾကသည္။ ဤသို႔အားျဖင့္ ‘သခင္အစ ၀ကၠေသးက’ဟူေသာ စကားေပၚလာရျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ၾကားခဲ့ရဖူးပါသည္။

ဘာေၾကာင့္ ‘သခင္’လို႔ ဘြဲ႔ခံလိုက္ၾကသလဲ။ သူတို႔အေၾကာင္းျပခ်က္ကလည္း ႐ွိလာရပါလိမ့္မည္။ ဤသည္ကေတာ့ သခင္ဗေသာင္းတို႔၏ဉာဏ္ဟု ဆိုရမည္ထင္ပါသည္။ သူတို႔အေၾကာင္းျပခ်က္က သည္လိုပါ။ ေငြေၾကးတစ္စံုတရာေပးၿပီး ခိုင္းေစမႈေပၚေပါက္လာလွ်င္ ေငြေပးၿပီးခိုင္းသူက သခင္၊ ထိုေငြေၾကးအတြက္ အေစအပါးအျဖစ္ အမႈေဆာင္ေပးသူက ကၽြန္၊ ထို႔ေၾကာင့္ အခြန္အတုတ္ ေငြေၾကးေတြေပးေနသူ တိုင္းသူျပည္သား မ်ားကသာလွ်င္ သခင္။ ပုလိပ္အစ ဘုရင္ခံအဆံုး အားလံုးေသာ အဂၤလိပ္အစိုးရ အမႈထမ္းမ်ားမွာ ကၽြန္မ်ား၊ အေစခံမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔အားလံုးေသာ အခြန္ေငြမ်ား ေပးကမ္းခ်ီးျမႇင့္ေနၾကေသာ တိုင္းသူ ျပည္သူအားလံုးကို ‘သခင္’ဟုသာ ေခၚေစရမည္။ ဘုရားထူးစရာ႐ွိလွ်င္ သူတို႔ကသာ ဘုရားထူးရမည္။ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ‘ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး’ဟု ႏွိမ့္ခ် ေျပာဆို သင့္သည္။ ဤသို႔အားျဖင့္ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး၀င္မ်ားက ‘သခင္တစ္ေၾကာ့ျပန္’ လုပ္ပစ ္လိုက္ ၾကသည္။

၁၃၀၀ ျပည့္ ေရနံေျမ အေရးအခင္းႀကီး ေပၚေပါက္လာေသာအခါ ေတာင္တြင္းႀကီး ‘သခင္ ခင္ေမာင္ဦး’ ေရးေသာ ‘သပိတ္ေမွာက္တဲ့ ေရနံေျမ၊ အေစခံေတြ မွန္တာလုပ္ၾက။ သခင္ေတြမွ တို႔ေခါင္းေဆာင္ တိုင္းျမန္ျပည္ေဘာင္ ေအးမည္မလြဲ’ဟူေသာ သံခ်ပ္တစ္ပိုင္းတစ္စကို ကၽြန္ေတာ္ ယခုထက္တိုင္ မွတ္မိေန ပါေသးသည္။ ထိုသံခ်ပ္၌ပင္ ‘အေစခံ’ဟူေသာ စကားကို ေတြ႔မိပါလိမ့္မည္။


သခင္ ခင္ေမာင္ဦးက ေတာင္တြင္းႀကီးၿမိဳ႕ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးတြင္ အတြင္းေရးမႉးျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ ေတာင္တြင္းႀကီးၿမိဳ႕ တြင္ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးကို စတင္တည္ေထာင္ၾကသူမ်ားမွာ သခင္ညီေမာင္ႏွင့္ သခင္ ခင္ေမာင္ဦးတို႔ ျဖစ္ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ သခင္ခင္ေမာင္ဦးက အခရာ ဦးေဆာင္သူ ပါပဲ။ သခင္ညီေမာင္ကေတာ့ သခင္ခင္ေမာင္ဦးကို အလြန္အထင္ႀကီးေသာ ပန္းထိမ္ဆရာႀကီး တစ္ေယာက္ပါပဲ (ကၽြန္ေတာ့္အေဖပါပဲခင္ဗ်ား)။ သခင္ခင္ေမာင္ဦးကို အထင္ႀကီးေသာေၾကာင့္သာလွ်င္မက သူက ၿမိဳ႕သစ္ဇာတိဆိုေတာ့ သခင္ဗေသာင္းႏွင့္လည္း ညီအစ္ကိုနည္းနည္းစပ္လိုက္ေသးသည္။ ဤအခ်က္လည္း ပါေသးသလားမသိ။ သူက သခင္ဗေသာင္းကို မင္း ငါ သံုးၿပီး စကားေျပာေလ့႐ွိသည္။


တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးေထာင္လိုက္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္း။ သည္ေတာ့ သခင္ညီေမာင္က ဥကၠဌ၊ သခင္ခင္ေမာင္ဦးက အတြင္းေရးမႉး၊ ကန္႔ကြက္မဲ မ႐ွိ၊ တစ္ခဲနက္ အတည္ျပဳလုိက္ၾကသည္။ ထိုစဥ္အခါက အတြင္းေရးမႉးဟူေသာ ေ၀ါဟာရမွာ အနည္းငယ္ တြင္က်ယ္လာစသာ ႐ွိေသးသည္။ သည့္အရင္ကေတာ့ ‘စကၠရီေတရီ’ဟု အဂၤလိပ္အသံအတိုင္းသာ ေခၚၾကသည္။ (ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ေခၚခ်င္ေတာ့ အသင္းရဲ႕ ‘စက္ကပ္ေၾကး’တဲ့)။ သည္ေနာက္ေတာ့ ‘အက်ဳိးေဆာင္’ဟူေသာ စကားကို ထြင္လိုက္ၾကသည္။ ေနာင္အခါတြင္ ေဆး႐ံုႀကီး႐ွိ ကာလသားေရာဂါသည္ လူနာမ်ားေနေသာအေဆာင္ကို ‘အက်ဳိးေဆာင္’ဟု ေခၚၾကေသာေၾကာင့္လားေတာ့မသိ၊ အတြင္းေရးမႉးဟူေသာ ေ၀ါဟာရကို သံုးလာၾကသည္မွာ ယေန႔တိုင္ ျဖစ္ပါသည္။သခင္ခင္ေမာင္ဦးက အတြင္းေရးမႉးတာ၀န္ကို ယူလိုက္သည္ကေတာ့ အစစအရာရာ စာေပးစာယူကိစၥကစၿပီး အတြင္းေရးမႉးသာလွ်င္ ပဓာန ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ဟန္တူပါသည္။

 ေနာက္ၿပီး သခင္ခင္ေမာင္ဦးက အဂၤလိပ္သတင္းစာေတြ အပါအ၀င္ သတင္းစာေလးငါးေစာင္၏ ေတာင္တြင္းႀကီး သတင္းေထာက္လည္း ျဖစ္ေနေသးသည္။ သူက ျမန္မာလိုသာမဟုတ္၊ အဂၤလိပ္လိုလည္း အေရးေရာ၊ အေျပာပါ ကၽြမ္းက်င္သည္။ ကၽြမ္းေပမေပါ့၊ သူ႔အေဖက အဂၤလိပ္အစစ္ေပကိုး။သခင္ခင္ေမာင္ဦး၏ ဖခင္က အဂၤလိပ္လူမ်ဳိး သစ္ေတာ၀န္ေထာက္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ နာမည္မွာ ‘ဂ်ဳန္း’ ျဖစ္သည္။ ဘာဂ်ဳန္းမွန္းေတာ့ မသိ။ သခင္ခင္ေမာင္ဦးအမည္ကေတာ့ ‘ဂၽြန္ဂ်ဳန္း’ ျဖစ္သည္။ သူ႔ကို သူ႔မိခင္က ‘ဂၽြန္နီ’ဟု ေခၚသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ငယ္စဥ္က ‘ကိုဂၽြန္’ဟု ေခၚေလ့ရွိသည္။ ေနာက္မွ သခင္ ခင္ေမာင္ဦး၊ ဦးခင္ေမာင္ဦးဟု ေခၚလာရသည္။


သူ႔မိခင္က ‘ေဒၚအိမ္ႂကြယ္’တဲ့။ ငယ္စဥ္က အေတာ္ေလး ႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာလွပဟန္႐ွိသည္။ သခင္ ခင္ေမာင္ဦးမွာလည္း လူေခ်ာတစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္သည္။ သူ႔ႏွာေခါင္း၊ သူ႔ဆံပင္အေရာင္၊ သူ႔အသားအေရ စသည္တို႔မွာ အဂၤလိပ္ကျပားျဖစ္ေၾကာင္း မေျပာဘဲသိႏုိင္သည္။ သူ႔မိခင္ကိုေရာ သူ႔ကိုပါ ‘မစၥတာဂ်ဳန္း’ အဂၤလန္ျပန္ေတာ့ လိုက္ခဲ့ဖို႔ ေခၚေသးသည္။ သူတို႔က မလိုက္ခဲ့ၾက။ ေနာင္အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတန္အသင့္ သိနားလည္စ အခ်ိန္အထိ သားကို အဂၤလန္လာဖို႔ ေခၚခဲ့ေသးသည္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာသံဆိုသံ ၾကားေနရေသးသည္။


သူသည္ သခင္စိတ္ အလြန္ျပင္းျပသည္။ မၾကာေသးမီက ကြယ္လြန္သြားခ်ိန္အထိ ျမန္မာ့လက္ရက္္ ဖ်င္ထည္ကိုသာ ၀တ္သည္။ အလြန္သန္႔႐ွင္း သပ္ရပ္သည္။ေနာင္ပိုင္းတြင္မွ ဆက္စပ္စဥ္းစားမိတာ တစ္ခု႐ွိေသးသည္။ ေဒၚအိမ္ႂကြယ္က ၀ကၠေသးသူ ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ ‘သခင္ကေလး’ဟု ေျပာေသာ အမ်ဳိးသမီးမွာ သူပင္ျဖစ္တန္ရာသည္။ ဤသို႔ ေတြးလိုက္ျပန္ေတာ့ ‘အင္း ... သူက ေယာက်္ားကသာ သခင္မဟုတ္၊ သူ႔သားကလည္း သခင္ျဖစ္လာလိုက္ပါေသးေကာ’ဟု ေတြးၿပီး ၿပံဳးခ်င္စရာ ျဖစ္လာျပန္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္႐ြယ္စဥ္ (အသက္ ၁၁ ႏွစ္၊ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္) သူ႔အိမ္ကိုသြားလွ်င္ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း လက္သီးေျမႇာက္္ၿပီး ‘ေဟ့ တို႔ဗမာ’ဟု အျပန္အလွန္ ႏႈတ္ဆက္ရသည္။ ပထမေတာ့ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္လိုပဲ ေအာက္ေမ့ေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ႐ုိးသြားပါသည္။
ဤသို႔ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း သခင္ဘြဲ႕ခံရန္ ေျမႇာက္ေပးသည္။ ‘သခင္ေအာင္သင္း’ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားၾကားတြင္ ‘သခင္ေအာင္သင္း’ ျဖစ္ရမည္ေပါ့။


သို႔ႏွင့္ ေနာက္တစ္ေန႔ေက်ာင္းသြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာင္းသြားဘက္သူငယ္ခ်င္း ‘သာဦး’ဆိုတဲ့ေကာင္ကို ေျပာရသည္။

“ေဟ့ေကာင္ သာဦး၊ မင္း ဒီေန႔ကစၿပီး ငါ့ကို ‘သခင္ေအာင္သင္း’လို႔ေခၚကြာ”
“ေအာင္မာ ဘာလို႔ေခၚရမွာလဲ၊ မင္းကို ငါက သခင္လို႔ေခၚရေအာင္ ငါက မင္းကၽြန္မွ မဟုတ္ဘဲ”
ကၽြန္ေတာ္ ဘာျပန္ေျပာလိုက္ရမွန္း မသိေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကသာ ဒီစကားမ်ဳိးေတြ နားရည္၀ေနသည္၊ ဟိုေကာင္က ဒါမ်ဳိးေတြကို ဘယ္မွာ ေသခ်ာၾကားဖူးပါမည္နည္း။

သည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေလေပ်ာ့ကေလးႏွင့္ ဆက္ၿပီး ... “မဟုတ္ဘူးေလးကြာ၊ ဒီလိုေလကြာ ... ဒီလိုေလကြာ။ ငါကလည္း မင္းကို သခင္သာဦးလို႔ေခၚမယ္၊ မင္းကလည္း ငါ့ကို သခင္ေအာင္သင္းလို႔ ေခၚေပါ့”


“ေတာ္စမ္းပါကြာ၊ မင္းလည္း ငါ့ကၽြန္ မဟုတ္ဘူး၊ ငါလည္း မင္းကၽြန္မဟုတ္ဘူး၊ ေအာင္သင္းဟာ ေအာင္သင္းေပါ့၊ သာဦးဟာ သာဦးေပါ့”
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေ႐ွွ႕ဆက္ၿပီး ဘာမွ် ႐ွင္းမျပတတ္၊ သူကလည္း နားမလည္။

ဤသို႔ႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္၏ ‘သခင္’ဘြဲ႕ခံေရး အႀကံအစည္ႀကီးမွာ သာဦးဆိုသည့္အေကာင္ႏွင့္ပင္ ကိစၥျပတ္သြားရပါေလေတာ့သည္။ ယခုမွ ျပန္ၿပီးစဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေ႐ွ႕ေျပး ‘သခင္’ဘြဲ႕ခံခဲ့ၾကသည့္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားမွာ သူတို႔ကို လူအမ်ားက ‘သခင္’ဟု လိုလိုလားလား ေခၚဆိုလာၾကေအာင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ႀကိဳးစားခဲ့ရေလမည္နည္းဟု အံ့ၾသျခင္း၊ ခ်ီးက်ဴးျခင္းလည္း ျဖစ္မိပါသည္။

၁၁ ႏွစ္၊ ၁၂ ႏွစ္သားအရြယ္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သာဦးတို႔ မအူမလည္ ျဖစ္ခဲ့ၾကရပံုကိုလည္း ေတြး၍ၿပံဳးမိပါသည္။ ။

(ဤရသစာတမ္းကို ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ဥသာဂ်ာနယ္၊ အမွတ္ ၅၊ မတ္ ၁၉၉၁ တြင္လည္းေကာင္း၊ ဒုတိယအႀကိမ္အျဖစ္ လွလုိက္တာေနာ္ႏွင့္ ရသစာတမ္းငယ္မ်ား စာအုပ္တြင္လည္းေကာင္း ေဖာ္ျပခဲ့ပါသည္။ အခက္အခဲမ်ားေၾကာင့္ စာေရးသူထံမွ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းယူနိုင္ျခင္း မ႐ွိသည့္အတြက္ အထူးေတာင္းပန္ပါသည္)
source: http://bur.irrawaddy.org//ratha2006/May/ratha07.html