လူထုစိန္၀င္း (သခင္စိတ္ေတြ ျပန္လည္နိုးၾကားလာေစဖို ့)

ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ လူငယ္ေတြနဲ႔ လက္ပြန္းတတီး ရွိခဲ့ပါတယ္။ လူငယ္ေတြရဲ႕ အားေကာင္းခ်က္ေတြကို သိသလို အားနည္းခ်က္ေတြကိုလည္း သိပါတယ္။ အားေကာင္းခ်က္က ဘာလဲဆိုေတာ့ ျမန္မာလူငယ္ေတြဟာ တကယ္အပင္ပန္းခံႏိုင္ၾက၊ တကယ္ႀကိဳးစားႏိုင္ၾကတယ္ ဆိုတဲ့အခ်က္ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာလူငယ္ေတြဟာ ဘယ္ႏိုင္ငံ၊ ဘယ္တကၠသိုလ္ေရာက္သြားသြား စာမလိုက္ႏိုင္လို႔ ျပန္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာမ်ိဳး ဘယ္ေခတ္ကမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ထိပ္ဆံုးအဆင့္ မေရာက္ေတာင္ သူလို၊ ငါလို အလယ္အလတ္အဆင့္မွာေတာ့ ေနႏိုင္ၾကပါတယ္။

သူတို႔ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြထဲမွာ အဓိကအက်ဆံုးလို႔ ယူဆတဲ့အခ်က္ကိုပဲ ေျပာပါမယ္။ အဲဒီအခ်က္က ဘာလဲဆိုေတာ့ "မွီခုိစိတ္" ႀကီးမားျခင္းျဖစ္တယ္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူအရြယ္ေရာက္ေနတာေတာင္ လူႀကီးမိဘဆရာသမားမ်ားက ခိုင္းမွလုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ ဘယ္သူမွ မခိုင္းရဘဲနဲ႔ ကုိယ့္စိတ္နဲ႔ကုိယ္ ဆံုးျဖတ္လုပ္ကုိင္ဖို႔ မ၀ံ့မရဲ ျဖစ္ေနတတ္ၾကပါတယ္။ တစ္ခုခု ဆံုးျဖတ္ရေတာ့မယ့္အခါတိုင္း မိဘဆရာသမားမ်ားက ဆံုးျဖတ္ေပးမွာကိုပဲ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတတ္ၾကပါတယ္။

ဒီလိုျဖစ္တာ ကေလးေတြသာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘြဲ႔ရၿပီးသားအရြယ္ေတြေတာင္မွ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ မဆံုးျဖတ္တတ္ပါဘူး။

ဘြဲ႔တစ္ခုခုရၿပီးလို႔ ႏိုင္ငံျခားသြား ေက်ာင္းတက္မယ့္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ ဘ၀ေရွ႕ေရးကို ေရြးခ်ယ္ေပးခဲ့ရတာမ်ိဳး အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ပါတယ္။ ဘြဲ႔လြန္မဟာတန္းတက္မယ့္သူေတြဟာ သူတို႔ဘယ္ဘာသာကို ဆက္ၿပီးသင္ယူဆည္းပူးရမယ္ဆိုတာ မေရြးခ်ယ္တတ္ပါဘူး။ သူတို႔ဆီက တကၠသိုလ္ေတြမွာက အမ်ားအားျဖင့္ ပထမဘြဲ႔က ဘယ္ဘာသာနဲ႔ပဲ ယူခဲ့ယူခဲ့ မဟာတန္းမွာ ကုိယ္ယူခ်င္တဲ့ဘာသာရပ္ကို ယူလို႔ရပါတယ္။ ဥပမာ- ပထမဘြဲ႔ (First Degree)က သမိုင္းအဓိကယူခဲ့လည္း မဟာတန္းက်ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံ၊ လူမႈေရးသိပၸံ ယူမလား၊ ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရးပညာရပ္ ယူမလား၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ျပည္သူ႔က်န္းမာေရးပညာ (Public-Health) သင္ၿပီး MPH (Master of Public Health) ယူမလား ရပါတယ္။ ဆရာ၀န္ျဖစ္မွ MPH ယူလို႔ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။

ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ပထမဒီဂရီယူခဲ့ၿပီးမွ စီးပြားေရး၊ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတို႔နဲ႔ ဆိုင္တဲ့ MBA လို၊ MPA လို ပညာရပ္ေတြ ယူမယ္ဆိုလည္း ရပါတယ္။ အဲဒီလို ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ခြင့္ေတြ အမ်ားႀကီးေပးထားေလေတာ့ ျမန္မာလူငယ္ေတြဟာ မေရြးတတ္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီအခါ မိဘ ဒါမွမဟုတ္ ဆရာသမားရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ေတာင္းခံၾကပါတယ္။ ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္၊ ဘာ၀ါသနာပါတယ္ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိဘဲနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ေပးလို႔ ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ။ ကုိယ္ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားၿပီး ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ ဆံုးျဖတ္ပါလို႔  ေျပာလည္း မရပါဘူး။ လူငယ္အမ်ားစုက ကုိယ္ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္မ်ိဳးေတာင္ ပီပီျပင္ျပင္မရွိၾကပါဘူး။ ရည္မွန္းခ်က္ဆိုတဲ့ Goal တို႔၊ Ambition တို႔ဆိုတာထား၊ ဘာ၀ါသနာပါသလဲလို႔ ေမးရင္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေျဖစရာမရွိပါဘူး။

အဲဒီေတာ့ မိဘဆရာသမားမ်ားရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ေပးမႈကိုပဲ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကပါတယ္။ ဒီလို သူတစ္ပါးအေပၚ မွီခိုစိတ္ႀကီးမားတာ မေကာင္းပါဘူး။ လူစြမ္းလူစေတြ ႏံု႔နဲ႔သြားေစပါတယ္။ လူငယ္ဆိုတာ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြ အျပည့္၊ အိပ္မက္ေတြ ကုေဋကုဋာနဲ႔ ျဖစ္ေနရမယ္။ ကုိယ့္အိပ္မက္ေတြကို အေကာင္အထည္ေပၚေအာင္ လုပ္ခ်င္တဲ့၊ လုပ္ရဲတဲ့စိတ္ ရွိရပါမယ္။ ကုိယ့္ဘ၀ကုိ ကုိယ္စိတ္ႀကိဳက္ ဖန္တီးရပါမယ္။ ကုိယ္က မဖန္တီးရင္ သူမ်ားက ကုိယ့္ဘ၀ကို သူတို႔စိတ္ႀကိဳက္ ဖန္တီးသြားပါလိမ့္မယ္။ ဒီစိတ္မ်ိဳးကို ဆရာတိုက္စိုးက အားမနာတမ္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း "ကၽြန္စိတ္" လို႔ ကင္ပြန္းတပ္ပါတယ္။

"ကၽြန္စိတ္၊ ကၽြန္အမူအရာတြင္ သူတစ္ပါးခုိင္းသည့္အတုိင္း အမွား၊ အမွန္မေရြး လုိက္နာမႈ၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စိတ္မထားဘဲ အမွီခုိရွာမႈ၊ ကုိယ့္အားကိုယ္ မကိုးခ်င္မႈ၊ ေအာက္က်ိဳ႕မႈမ်ား ပါ၀င္သည္" လို႔ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လထုတ္ စာေမာ္ကြန္း၊ စာေပမဂၢဇင္း အမွတ္ ၈ ပါ "ကၽြန္စိတ္" ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးမွာ ေရးခဲ့ပါတယ္။

"ကၽြန္စိတ္" ေၾကာင့္ အုပ္စိုးသူ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕သမားကို
"၀န္ရွင္ေတာ္မင္းႀကီး သခင္ဘုရား"
"အေကာက္ေတာ္မင္း ေအဒြပ္သခင္"
"အဂၤလိပ္ကုန္သည္ႀကီး ေဒၚဆင္သခင္"
စသျဖင့္ စသျဖင့္ ေခၚေ၀ၚခဲ့ၾကတာျဖစ္တယ္။ ဒီလိုျဖစ္ရပ္ေတြကို ႏွလံုးနာလြန္းလို႔ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖက "စာဇင္ေတာင္ ဦးခ်လို႔ ပလူးရ ေျပးႀကိဳ႕ခါခါ ေခြးသို႔ပမာ" လို႔ စပ္ဆိုခဲ့တာ ျဖစ္တယ္လို႔လည္း ဆရာတိုက္စိုးက ေရးခဲ့ပါေသးတယ္။

ဒီ "ကၽြန္စိတ္"အေၾကာင္း လူငယ္ေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးၾကတဲ့အခါ သူတို႔က မိဘဆရာသမားမ်ားရဲ႕ အဆံုးအျဖတ္ကို ေတာင္းခံတာဟာ ကုိယ့္ဘာသာကိုယ္ မဆံုးျဖတ္တတ္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ႐ိုေသေလးစား ဦးထားတဲ့ အေနနဲ႔ပါလို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္ဘ၀ေရွ႕ေရးကို ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္သာ ေရြးခ်ယ္သင့္တယ္လို႔ပဲ ယူဆပါတယ္။ ကုိယ့္ၾကမၼာ ကုိယ္ဖန္တီးသင့္ပါတယ္။

ကုိယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ကုိယ္ခ်၊ ကိုယ့္ၾကမၼာ ကုိယ္ဖန္တီးဆိုတာ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မွားသြားရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲတဲ့။ ဘယ့္ႏွယ္မွ မလုပ္ပါနဲ႔၊ မွားသြားရင္ ခံလိုက္႐ံုေပါ့။ ကုိယ့္ၾကမၼာ ကိုယ္ဖန္တီးတာေတာင္ မွားေနရင္ သူမ်ားက ကုိယ့္ၾကမၼာကို ဖန္တီးေပးေတာ့ေရာ မမွားေတာ့ဘူးလား။ လူတိုင္း အမွားလုပ္ဖူးပါတယ္။ အမွားလုပ္ဖူးလို႔သာ အမွန္ကို သိလာရတာျဖစ္တယ္။ ဘာမွမလုပ္ရင္ မမွားဘူး။ ဘာမွလည္း သိလာမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။

ဆရာမို႔ မမွားဘူး မထင္နဲ႔။ မိဘမို႔ မမွားဘူး မထင္နဲ႔။ သူတို႔လူႀကီးေတြလည္း မွားတတ္ၾကတာပဲ။ သူတို႔ေတာင္ မကပါဘူး။ သိဒၶတၳေတာင္ ၆ ႏွစ္ လံုးလံုးႀကီး အမွားေတြထဲ မ်က္စိလည္ လမ္းမွားသြားခဲ့ေသးတာပဲ။ မွားမွာကို မေၾကာက္ပါနဲ႔။ မွားတာဟာ အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး။ မွားမွန္းသိသိႀကီးနဲ႔ ထပ္ခါထပ္ခါ လုပ္ေနတာကသာ အျပစ္ျဖစ္တယ္။ အမွားေတြထဲက သင္ခန္းစာ ထုတ္ယူႏိုင္မွ အမွန္ဆိုတာ သိလာရမွာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ မွားမွာကို မေၾကာက္နဲ႔လို႔ ထပ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။

႐ိုေသေလးစားမႈရွိတာ ေကာင္းပါတယ္။ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လို႔ ႐ုိေသေလးစားမႈကေနၿပီး ႏွိမ့္ခ်က်ိဳးႏြံမႈဘက္ကို ေရာက္သြားရင္ေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕သမားက ျမန္မာေတြကို ဘုရားထူးခုိင္းတာ၊ သူတို႔ေရွ႕မွာ ဒူူးတုပ္ခစားၿပီး ရွိခိုးဦးခ်ခုိင္းတာဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ မာန္စြယ္ကို ခ်ိဳးပစ္ၿပီး နာမ္ႏွိမ္လိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးလံုးကို "ကၽြန္စိတ္" သြင္းလုိက္တာ ျဖစ္တယ္။

ဒီကၽြန္စိတ္ေတြကို အျမစ္က စႏုတ္ပစ္ဖို႔အတြက္ လူငယ္္မ်ားက "သခင္"အသင္းဆိုတာ ဖြဲ႔စည္းထူေထာင္ၿပီး "သခင္စိတ္"ေတြ ျပန္လည္ႏိုးၾကားလာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ လြတ္လပ္ေရးရခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ျပည့္ေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ထိ "သခင္စိတ္" ခုိင္ခုိင္မာမာ အျမစ္မတြယ္ေသးတာ ရွက္ဖို႔ေကာင္းလွပါတယ္။
"I am the captain of my ship"
"I am the master of my soul"
"ငါသာလွ်င္ ငါ့ဘ၀ရဲ႕ သခင္"
"ငါသာလွ်င္ ငါ့ၾကမၼာရဲ႕ အရွင္"
ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳး ျပန္လည္ႏိုးၾကားရွင္သန္လာေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းႏိႈးေဆာ္ၾကဖို႔လုိၿပီလို႔ ထင္မိပါေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ပါတယ္။