ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေၾကာင္း တစ္ခ်ိဳ ့ ၁-၂-၃

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေၾကာင္း (၁)

*ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေၾကာင္း (၁)**

အမွာ။ ။ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လထုတ္( လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္ေပါင္း ၄၆ ႏွစ္က) က်ဳံေပ်ာ္စာေပက ထုတ္ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္းစာအုပ္ေလးကို ဖတ္ေကာင္းလြန္းလွသျဖင့္ မိတ္ေဆြထံမွ အပိုင္ေတာင္းရုဳ္ သိမ္းထားကာ သုံးေလးေခါက္ ဖတ္ျပီးေပျပီ။ ဖတ္လို႕မဝေသးသကဲ့သို႕ ဖတ္တိုင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ေလးစားအားက်ျခင္းမ်ားလဲ အစဥ္တုိးေနတတ္သည္။ေနာက္ျပီး ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးကို အသက္ ေသြး ေခၽြး ဇြဲ ဝီရိယ လုံလ စိတ္ဓါတ္တုိ႕ျဖင့္ ရြတ္ရြတ္ခၽြံခၽြံ ေပးဆပ္ ယူထားရသျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသာမက အားလုံးေသာ ထင္ရွားသူေ၇ာ မထင္ရွားခဲ့ပဲ ေပးဆပ္ခဲ့သူေတြေရာ အစဥ္ေလးစား ဦးခိုက္မိသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အားလပ္ခ်ိန္ကေလးမ်ား ရတိုင္း ကြန္ျပဴတာေရွ႔ထုိင္ရုဳ္ စာအုပ္မွ စာမ်ားကို ရိုက္ကာ မိတ္ေဆြမ်ားကို ေဝငွခ်င္သည့္ ေစတနာမ်ားေပါက္လာကာ ကိုယ္တုိင္၇ိုက္ျပီး ေဝငွပါသည္။ အကယ္ရုဳ္ ကွဳ္စာအုပ္သည္ ျပင္ပတြင္ လြယ္ကူစြာ ဖတ္ရႈႏိုင္ေသာ ( သို႕မဟုတ္) အမ်ားစုဖတ္ျပီးသားမ်ားျဖစ္ေနပါက ကၽြန္ေတာ့ကို အေၾကာင္းျပန္ေပးပါရန္ႏွင့္ ကွဳ္စာအုပ္သည္ ရွားပါးစာအုပ္ထင္ရုု္သာ အပင္ပန္းခံ ျပီး မွ်ေဝမိေၾကာင္း ရိုးသားစြာ မဏာမတင္ျပအပ္ပါသည္။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ
ကိုစိုးႏိုင္

.............................
**ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္**

(ဗိုလ္တာရာ)
ဘဝ၏အစ။

ေက်ာင္းခန္းတစ္ခန္းလုံး တိတ္ဆိတ္ေန၏။ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ဦးလွေမာင္၏ ထက္ျမက္ပုိင္ႏိုင္လွေသာ စကားေျပ ရွင္းလင္းခ်က္ အသံသာလွ်င္ လႊမ္းမိုးေနေတာ့၏ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပ်ဥ္းမနားျမိဳ႕ရွိ ေက-ဘီ- အမ္ အထက္တန္း ေက်ာင္းၾကီး၏ ရွစ္တန္းသင္တန္းေက်ာင္း ခန္းတြင္ ညေနပိုင္းေနာက္ဆုံး အဂၤလိပ္ဘာသာ သင္တန္း ေပးေနခိုက္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

ဆရာၾကီး ဦးလွေမာင္ (ဗိုလ္စၾကၤာ ၏ဦးေလး မစၥတာ ဂလူ႕စမင္း )က ကမၻာေက်ာ္ ရွိတ္စပီးယား ကဗ်ာဆရာၾကီး ေရးသားသည့္ ယိုမီယိုႏွင့္ ဂ်ဴးလိယက္ ျပဇာတ္ကို စကားေျပ အဓိပၸါယ္ရွင္းျပရုဳ္ ေကာင္းေနခို္က္ ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္ထဲဝယ္ တစ္ခ်ီတစ္ခ်ီ ရွိတ္စပီးယား၏ ကဗ်ာဂုဏ္နက္နဲမႈ လႈိင္းဂယက္ထဲတြင္ ေျမာကာ နစ္ကာ ျပဇာတ္၏ အရသာကို ခံစားရင္း တစ္ခါတစ္ခါ ေက်ာင္းခန္းထိပ္ရွိ နာရီၾကီးကို ၾကည့္မိ ျမင္မိသည္ တြင္ ညေန ေလးနာရီထုိးရန္ နာရီဝက္သာ လုိေတာ့သည္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္၏ အလြန္ဝါသနာ ၾကီးသည့္ အေလးမ လက္ေဝွ႕ထိုးေလ့က်င့္မႈ တုိ႕ကို ေျပးရုဳ္စိတ္ေစာျပီး ပညာႏွင့္ ကစားခုံစား မႈတို႕ လြန္ဆြဲမႈအၾကားတုိ႕႒္ လူးလားတုန္႕ျပန္ ပါရွိေနေလသည္။

ယိုမီယို၏ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းဖြယ္ရာ မမွာတမ္းတစ္ပုဒ္ကို စိတ္ဝင္စားစြာေလ့လာရုဳ္ အလြြမ္း၏ အ၇သာေလးကို ခံစားေနခုိက္တြင္ မေျမွာ္လင့္ေသာ ေျခသံျပင္းျပင္းေၾကာင့္ စာအုပ္မွ မ်က္ႏွာကို အသာခြာရုဳ္ ၾကည့္လိုက္မိသည္။
အရပ္ ၅ ေပ ၃ လကၼခန္႕ျမင့္ရုဳ္ ဘိုေကတုိတိုတြင္ ဖုိးရိုးဖားရားျဖင့္ ဖီးလိမ္းျပဳျပင္မႈ ကင္းေဝးခဲ့ေၾကာင္းကုိ နီေၾကာင္ေၾကာင္အေရာင္ႏွင့္ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ပ်က္ေနသည့္ အျဖစ္က အတုိင္းသား ဝန္ခံရုဳ္ေနေသာ အသားနီစပ္စပ္ လူတစ္ေယာက္ကို စာသင္ခန္းဝတြင္ မျပဳံးတျပဳံးႏွင့္ ေတြ႕ရပါေတာ့သည္။

ပင္နီၾကမ္း အေပၚဖုံးအက်ၤ ီကို ကဘိုကရုိဝတ္ရုဳ္ ေအာက္ခံ ေပၚပလင္ အျဖဴအက်ၤ ီမွာလည္း အေရာင္ သိတ္မေပၚပါ။ ေအာက္ပုိင္းမွ ေယာလုံခ်ည္အနက္ သာလွ်င္ အနက္ေရာင္မပ်က္ေကာင္းရုဳ္ ေတာ္ေတာ္ေဟာင္း ေနသည့္အျဖစ္ႏွင့္ ေျခဖဝါးႏွစ္ဖက္တြင္ ေလယဥ္ပ်ံဖိနပ္ကို စီးထားသည့္ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ကို ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ ေတြ႕ရေတာ့၏။ ထုိဧည့္သည္၏ ညာဘက္လက္တြင္ ရွမ္းလြယ္အိ္တ္တစ္ခုကို ဆြဲကိုထားသည္ကုိ ေတြ႕ရျပီး ၄င္း၏ မ်က္ႏွာမွာ ကရင္လိုလို ခ်င္းလုိလိုႏွင့္ သူကလြဲလွ်င္ အျခားလူမ်ားကို ဂရုမစိုက္သည့္ မ်က္ႏွာေပါက္မ်ိဳးကို အကဲခတ္ရုဳ္ ဧကန္တ ဒီလူဟာ လယ္တီစံေက်ာင္း (ကၽြန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္း အေနာက္ဘက္႒္ ကပ္လွ်က္တည္ရွိသည္)ကို လာဖူးရင္း ဒို႕ေက်ာင္းသားေတြကို စာသင္ပုံမျမင္ဘူးရုဳ္ ေခတၱဝင္ၾကည့္သည့္ ေတာနယ္က ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ပဲ`` ဟုမွတ္ခ်က္ခ်ကာ ခပ္ေအးေအး ေနလိုက္ပါသည္။

ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ဦးလွေမာင္က စိတ္ပါလက္ပါ သင္ၾကားေနေသာ အဂၤလိပ္ဘာသာကို ေခတၱရပ္နားလုိက္ျပီး မ်က္မွန္ကို ေနသားတစ္က်ျပန္လည္ရဳ္ ႏွာေခါင္းရိုးေပၚသို႕တင္ကာ အခန္းဝသို႕ ေျခသံျပင္းျပင္းႏွင့္ ရဲရဲဝန္႕ဝန္႕ လာရပ္ဝံ့သည့္ ထုိဧည့္သည္လူထူးကို စူးစူးစုိက္စိုက္ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့သည္။

ဆယ္စကၠန္႕ေလာက္ၾကာမွ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက ျဗဳန္းကနဲ သတိရဟန္ ျဖင့္ အားရပါးရ ျပဳံးလိုက္ျပီး အခန္းဝဆီသုိ႕ ခပ္သြက္သြက္လွမ္းသြားကာ ထုိဧည့္သည္၏ ပုခုံးကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ပုတ္လွ်က္ ---

``မင္း ဘယ္တုန္းက ေရာက္ေနသလဲေဟ့---- အမယ္ေလးကြာ --- ဘာသံမၾကား ညာသံမၾကားနဲ႕``

``ခုဘဲ``

မ်က္ႏွာ နီစပ္စပ္ႏွင့္ အခန္းဝရွိ ဧည့္သည္က ခပ္တုိတို မပြင့္တပြင့္ႏွင့္ ေျဖဆုိလိုက္သည္။

ကွဳ္တြင္ ဆရာၾကီး ဦးလွေမာင္က ``ေအး ေအး --ေနဦး မင္းကို ငါ့တပည့္ေတြနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္ ကိုင္း အထဲ လာစမ္း---``

သူ၏ဝါသနာ အတုိင္း ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက ဝမ္းသာအားရႏွင့္ ထုိဧည့္သည္၏ ဘယ္ဘက္လက္ကို ဆြဲကိုက္ရုဳ္ အခန္း၏ အလယ္သို႕ ဆြဲေခၚခဲ့ျပီး -

`` ေဟ့ ငါ့တပည့္တုိ႕ ဒီဟာေပါ့ကြ--- ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ထား မင္းတုိ႕ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ သခင္ေအာင္ဆန္းဆုိတာ ေပါ့ကြာ -- ဟဲ ဟဲ ဟဲ``
ထုိအခါက်မွ ဟုိကရင္လုိလို ခ်င္းလိုလို မ်က္ႏွာ နီစပ္စပ္ ေတာက်က် ဧည့္သည္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ့႕ ေခါင္းေဆာင္ ကိုေအာင္ဆန္းမွန္းသိလိုက္ရေတာ့သည္။

သခင္ေအာင္ဆန္းကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္းသားတစ္သိုက္ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ၾကည့္ရုဳ္ မျပဳံးတျပဳံးႏွင့္ တဟဲဟဲ အရယ္ကေလးရယ္လိုက္ေတာ့ သည္။ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ဘာသေဘာမွန္းမသိ တဟဲဟဲ ႏွင့္ ျပန္ရုဳ္ရယ္သူရယ္ တခြီးခြီးႏွင့္ ပါးစပ္ပိတ္ရုဳ္ ရယ္သံမ်ား၏ အသံမ်ားပါ ထြက္ေပၚလာေတာ့သည္။ အနားရွိ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ``ဒါလားကြ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ လူၾကည့္ရတာ ဘယ့္ႏွာၾကီးမွန္း မသိဘူး အခ်ိဳးအစားမက် ဂြက်က်ၾကီး`` ဟုမွတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။

ကၽြန္ေတာ့ အဘုိ႕မွာေတာ့သခင္ေအာင္ဆန္းအား လူထဲမွလူတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ေတြ႕ရျပီး ဆက္ဆံပုံ ဝတ္ပုံစားပုံ ထူးျခားခ်က္ ဂြက်က် အမူအရာ ကိုလက္ဦးဆုံး ပထမ မွတ္သားမိလိုက္ရုဳ္ ``ေၾသာ္ ႏုိင္ငံေရးသမားေခါင္းေဆာင္ ဆိုတာ ဒီလိုပါလား ``ဟူရုဳ္ မွတ္ခ်က္ခ်မိလိုက္ပါေတာ့သည္။

**ႏိုင္ငံေရးသံသရာ ၏ လမ္းကူး**

ကၽြန္ေတာ္ကား ႏုိင္ငံေရး ေရာဂါ ရခဲ့ေပျပီ--------------။

ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ခဲ့ေလျပီ--------------။

ထုိမွ တစ္ဆင့္ ခရိုင္ဒို႕ဗမာအစည္းအရုံး႒္လည္း အမႈေဆာင္တစ္ဦးအျဖစ္ ႏိုင္ငံေရးဇာတ္ခုံသို႕ တတ္ေရာက္မိေတာ့သည္။ ဗမာ့တပ္ရုံးတပ္ ခရုိင္ရဲ စည္းအုပ္ တာဝန္ကိုလည္း သေဘာေတြ႕ေတြ႕ မေနာေခြ႕ ရုဳ္ ေက်ာင္းစာေတြေမ့ခမန္း တာဝန္ေတြယူမိျပန္သည္။

ထုိ႕ေၾကာင့္ ယခုအခါ႒္ ရန္ကုန္ဗဟုိလ္ ဒို႕ဗမာအစည္းအရုံးသို႕ သာယာဝတီျမိဳ႕တြင္ က်င္းပမည့္ ညီလာခံက်င္းပေရး စီစဥ္မႈ အစည္းအေဝးသို႕ တတ္ေရာက္ရန္ ပ်ဥ္းမနားအပိုင္မွ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ႏွင့္ သခင္သိန္းေမာင္ (ျဖဳတ္ခြဲ)ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ဘူတာၾကီးသို႕ ဆိုက္ေရာက္ခဲ့ျပန္သည္။

မီးရထားကက်ပ္ ခရီးကလည္းရွည္ရုဳ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ပင္ပန္းႏြမး္နယ္ေနၾကးသည္---။ ေရေက်ာ္ဘက္သို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ကို ဆြဲေျပးေနေသာ လန္ျခားကုလားကား ေျခကုန္ေနပုံရေအာင္ ေႏွးသည့္အတြက္ ထမင္းဆာေနသည္ေၾကာင့္ ေဒါသထြက္ေနသူ သခင္သိန္းေမာင္က``ဂ်ာလတီး ဂ်ာလတီး``ဟု အတင္းႏွင္ေနသည္။ ေဘးမွ ကၽြန္ေတာ္က ``ဗ်ိဳ႕ဆရာ သိတ္ဂ်ာလတီးမေနနဲ႕ ေဘးက ကားေတြကိုလည္းၾကည့္ဦး`` ဟုဝင္ေရာက္ေဖ်ာင္းဖ်ရင္း ေရေက်ာ္ရွိ ဒို႕ဗမာအစည္းအရုံးသုိ႕ ေဟာေဟာ ဒိုင္းဒိုင္းဆိုက္ေရာက္ခဲ့သည္။ ရုံးၾကီးေပၚတြင္ ပုပုကြကြ၊ ရွည္ရွည္ မဲမဲ ျဖဴျဖဴ ပံုသ႑န္ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ဗမာတစ္ျပည္လုံးရွိ သခင္ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ဆင္းခ်ီ တတ္ခ်ီႏွင့္ ေျခရႈတ္ေနၾကေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္က ကိုယ့္သားေရအိတ္ ကိုယ္ဆြဲရုဳ္ ရုံးၾကီးေပၚ သို႕ တတ္ေရာက္ခဲ့ျပီး စုံစမ္းေရး႒ာန ဧည့္ခံေကာ္မတီဟူေသာ ဆုိင္းဘုတ္မ်ားရွိရာသို႕ ခပ္သြက္သြက္ ေျခလွမ္းခဲ့ျပီး ကၽြန္ေတာတို႕၏ သက္ဆုိင္ရာလက္မွတ္ႏွင့္ အစီရင္ခံစာမ်ားကို တင္ျပေလသည္။ မ်က္မွန္တဝင့့္ဝင့္ႏွင့္ အသက္သုံးဆယ္အတြင္း ရွိ ဆံပင္တုိတိုညွပ္ထားေသာ စုံစမ္းေရး႒ာန တာဝန္ခံက ကၽြန္ေတာ္တို႕ လက္မွတ္မ်ားကိုစစ္ေဆးျပီး ဧည့္ခံေရး ႒ာနသို႕ ပို႕ေလသည္။ ထုိ႒ာန တာဝန္ခံက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကို ၾကည့္ရုဳ္ ``ေကာင္းျပီေလ---``ဟု ပါးစပ္မွ တစ္ခြန္းတည္း မွတ္ခ်က္ခ်လုိက္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ေနရာထုိင္ခင္း ခ်ေပးလိမ့္မည္ဟူေသာ ေတြးလုံးႏွင့္ အသာေစာင့္ေနသည္။ သို႕ရာတြင္ ေနာက္ထပ္ဘာမွ ေနာက္ဆက္တြဲ မွတ္ခ်က္မေပၚလာ။

ဆယ္မိနစ္ခန္႕တုိင္ သားေရအိတ္ကိုယ္စီကိုင္ကာ ေစာင့္ေနရေသာ္လည္း ဘာမွစကားျပန္မရသည့္ အဆုံးတြင္ ကၽြန္ေတာ္က ဧည့္ခံေကာ္မတီရဲေဘာ္ထံသို႕ ``ဘယ့္ႏွယ့္လဲဗ်ိဳ႕ လုပ္စမ္းပါဦး -- ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘယ္မွာတည္းရမလဲ--``

ကွဳ္တြင္ ဧည့္ခံရဲေဘာ္ၾကီးက ဘုိရႈးတုိတုိကေလးကို အသာကုတ္ကာ စုံစမ္းေရးရဲေဘာ္ထံသို႕ ``ေဟာဒီမွာ သခင္ေလးေမာင္ ---ပ်ဥ္းမနားရဲေဘာ္ေတြက ေမးေနျပန္ျပီဗ် --။ ဟဲဟဲ သူတုိ႕ သခင္ဆုိတဲ့အဓိပၸါယ္ မသိၾကေသးဘူးထင္တယ္ --ေျပာရမွာ ခက္တယ္ဗ်ာ``ဟုညီးညီညဴညဴ ရယ္ေမာရင္း လွမ္းေျပာလုိက္ျပီး ``ေဟာ ဟုိဘက္ခန္းမွာ ကံေကာင္းရင္ ေနရာလြတ္ကေလး ရွိပါလိမ့္မယ္ ဒီလိုေပါ့ဗ်ာ --ၾကည့္ျပီးေနၾကေပါ့``ဟု တစ္ဖက္ခန္းသို႕ လက္ညႈိးထုိးျပေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ထြက္ခြာရန္ ေခ်လွမ္း ျပင္လိုက္စဥ္ -- သခင္ေလးေမာင္က ``ခင္ဗ်ားတုိ႕ပစၥည္းေတြ ေနရာခ်ထားျပီးရင္ --အေထြေထြ အတြင္းေရးမႈး ဆီသြားျပီး တစ္ဆိတ္ အစီရင္ခံလိုက္ၾကဦးဗ်ိဳ႕``ဟု လွမ္းေျပာလိုက္ေသး၏။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ စိတ္တိုတိုႏွင့္ အလုပ္အမႈေဆာင္မ်ား အလုပ္လုပ္ေနရာ ခန္းမၾကီးသို႕ ခပ္တင္းတင္း ဝင္ေရာက္ခဲ့သည္--။ ေဒါင့္ တစ္ေဒါင့္ရွိ စားပြဲရွည္ၾကီးတြင္ မ်က္မွန္ဝိုင္းၾကီးျဖင့္ သခင္စိုး။ စာကုန္းေရးေနေသာ သခင္သန္းထြန္း ။ သခင္စံထြန္းလွစသည့္ ဧရာမေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားကို ေတြ႕ရျပီး စားပြဲတစ္လုံးတြင္ ေရးမွတ္ေနသည့္ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အျခားရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရကာ --အေထြေထြ အတြင္းေရးမႈး ဟူေသာ စာတမ္းေၾကာင့္ သူတို႕ စားပြဲရွိရာသို႕ ခ်ဥ္းကပ္မိခဲ့သည္။ ျပီးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕က အစီရင္ခံစာမ်ားကိုထုတ္ရုဳ္ သခင္ေအာင္ဆန္းေရွ႕ေမွာက္ တင္ျပလိုက္သည္။ တခဏတြင္ သူက စာကုန္းေရးေနရာမွ ဖ်ပ္ကနဲ ေမာ့ကာ ၾကည့္လိုက္ျပီး ----
``ခင္ဗ်ားတုိ႕ ဘယ္ကလဲ ဆုိစမ္း``

``ကၽြန္ေတာ္က ပ်ဥ္းမနားခရိုင္ကေလဗ်ာ၊ ကဲ အစီရင္ခံစာ ဖတ္ၾကည့္ေပေတာ့။

``ခင္ဗ်ားတို႔ ရံုးဆင္းခါနီးမွ ဘာလို႔လာသလဲ၊ သိပ္ဂြက်တဲ့ လူေတြ``

မဆီမဆိုင္ သခင္ေအာင္ဆန္းက စရ်္ဆူပါေတာ့သည္။ သခင္သိန္းေမာင္ကလည္း နဂိုကပင္ ကၽြဲၿမီးတိုေနရာ ပိုမိုေဒါပြလာၿပီး ``ခုမွ မီးရထားဆိုက္တယ္၊ ခု ခင္ဗ်ားတို႔ဆီေရာက္တယ္၊ ခုလို---ခင္ဗ်ားက အေခ်ာက္တိုက္ ေနာက္က်တယ္လို႔ဆူေနတာ ဘာေကာင္းးသလဲဗ်``ဟု မခံမရပ္ႏိုင္ ျပန္ပက္ေလေတာ့၏။ သခင္ေအာင္ဆန္းကလည္း ရွဴးရွဴးရွဲရွဲ ျဖစ္လာၿပီး---

``ဘာျဖစ္လို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ရက္ေစာေစာႀကိဳမလာတာလဲ၊ ဒီမွာ က်ဳပ္တုိ႔တေတြ ဘယ္ေလာက္ ခင္ဗ်ားတို႔အတြက္ ေခါင္းရႈပ္ေနရသလဲဆိုတာသိရဲ႕လား``ဟု ခုႏွစ္ေမာင္းတင္လာျပန္ေတာ့သည္---။ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ``ဘယ္လိုလူစားေတြနဲ႔ ေတြ႕ရျပန္ၿပီလဲ`` ဟု ႏိုင္ငံေရးသမားမဟုတ္ဘဲ လူမိုက္ကန္းကန္းေတြလို လူစားဟူေသာအေတြးႏွင့္ ေရွ႕စခန္းကို စဥ္းစားေနခိုက္တြင္ စားပြဲႀကီးမွ သခင္စိုးက ၾကား၀င္ရ်္ ``ဒီမွာ---သခင္ေအာင္ဆန္း ေျဖးေျဖးမွ စကားေျပာပါ၊ ဒီလူေတြ ခရီးပန္းလာၾကတယ္ထင္တယ္၊ ရဲေဘာ္တို႔ ထမင္းသြားစားၾကအုန္း၊ ၿပီးမွ ေအးေအးေဆးေဆးေျပာၾကေပါ့ဗ်ာ``ဟု ျဖန္ေျဖလိုက္သည္တြင္ အားလံုးသေဘာတူေျပေအးသြားေတာ့၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လည္း ကုိယ့္ပစၥည္းမ်ားကို စနစ္တက် ျပန္လည္ထားရွိရန္---တည္းခိုခန္းလုပ္ထားေသာ အခန္းထဲသို႔ စိတ္ဆိုးဆိုးႏွင့္ ျပန္၀င္ခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး အ၀တ္အစားလဲကာ -- ေရေက်ာ္ရပ္ရွိ အစည္းအရုံးႏွင့္ ခပ္နီးနီး ဗမာထမင္းဆုိင္တစ္ဆိုင္ရွိရာသို႕ ခပ္သြက္သြက္ေခ်လွမ္းတင္ခဲ့၏။ သပ္သပ္းယပ္ယပ္ ခင္းက်င္းထားေသာ ေလးေယာက္စား စားပြဲမ်ားျဖင့္ သန္႕ရွင္းပုံရသည့္ ရုပ္ေခ်ာေခ်ာ မိန္းမသုံးဦးတုိ႕ ေရာင္းခ်ေနေသာ ထမင္းဆုိင္ဝသို႕ ေခ်စုံရပ္ကာ ေနရာထုိင္ခင္းရွာမိသည္။ သို႕ရာတြင္ ေနရာကြက္လပ္ မရွိသေလာက္ ထမင္းစားခ်ိန္ျဖစ္ရုဳ္ -- လူက်ပ္ေနသည့္အတြက္ ေနာက္ပုိင္းသုိ႕ ျပန္လွည့္မည္အလုပ္တြင္ ---

``ေဟ့လူေတြ လာၾက ဒီမွာ ႏွစ္ေယာက္စာ ေနရာရွိတယ္``

ထမင္းပလုပ္ပေလာင္းစားေနသည့္ လူအုပ္ထဲမွ အသံတစ္သံေၾကာင့္ ေျခလွမ္းတြန္႕သြားရာမွ ဂရုတစိုက္ဖိတ္ေခၚရာသို႕ ျပန္ၾကည့္မိသည္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ကို တမင္ကလာ ေခၚေနသူမွာ ဗဟိုလ္ဒို႕ဗမာ အစည္းအရုံးၾကီးမွ အေထြေထြအတြင္းေ၇းမႈ ေဘာက္ဆရာၾကီး သခင္ေအာင္ဆန္းျဖစ္ေနေတာ့ သည္။ သူက ပါးစပ္က ေခၚရုံတြင္မကေသး သူႏွင့္ထမင္းေလြးေနေသာ သခင္စုိး ကပါ ကမန္းကတန္းထလာကာ အခန္းေဒါင့္က်က် သူတုိ႕ထုိင္ ေနရာတြင္ ကုလားထုိင္ႏွစ္ခု ျပင္ဆင္ေပးေနမႈေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္မွာ အားနာစြာႏွင့္ပင္ ထမင္းဆုိင္ထဲသို႕ စြတ္ဝင္ခဲ့မိသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းက ထမင္းေရာင္းသူ မိန္းမငယ္တစ္္ဦးကို ထမင္းႏွစ္ပြဲ ဝက္သားဟင္း စသည္တုိ႕ကို လွမ္းမွာရင္ ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ႏွစ္ဦးအား ႏႈတ္ဆက္ရုဳ္ အလႅာပ သလႅာပ စကားေျပာေတာ့၏။

ထုိအခါက်မွ သခင္သိန္းေမာင္ ျပဳံးလာေဘာ္ရ၏။ ကၽြန္ေတာ့အဘုိ႕ ယခင္ သခင္ေအာင္ဆန္းကို ေတြ႕စက ေတာ္ေတာ္ အေပါက္ဆုိးေသာလူ တစ္ေယာက္ဟု သေဘာထားခဲ့သည့္ေနာက္ ယခုထမင္းဆုိင္ တြင္ ေတာ္ေတာ္ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ေတြ႕ရျပန္သျဖင့္---အစဥ္းစားရ က်ပ္ရေလ၏။

သခင္ေအာင္ဆန္းက ကၽြန္ေတာ့ကို ဂရုတစုိက္ေျခဆုံးေခါင္းဆုံးၾကည့္ကာ ``ေနပါဦးဗ် ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္ဘယ္တုနး္ကလဲမသိဘူး ျမင္ဘူးပါတယ္```

``ခင္ဗ်ား က်ဳပ္တုိ႕ ေက-တီ-အမ္ ေက်ာင္းလာတုန္းက ျဖစ္မွာေပါ့။ ဆရာၾကီးလွေမာင္နဲ႕ လာေတြ႕တုန္းကေလ`` ကၽြန္ေတာ္က ကူညီေထာက္ေပးမွ---

``ဟား ဟား ဟား ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ အခုမွ အမွတ္ရတယ္ ၊ ဒါနဲ႕ေနပါဦး ၊ ခု ခင္ဗ်ား ေက်ာင္းေနတုန္း လား ``

``ခု ၁၀ တန္းမွာေပါ့ဗ် -- တဖက္က ႏိုင္ငံေရးလုပ္ျပီး တဖက္က ေက်ာင္းေနေသးတယ္ --ဆုိစမ္းပါဦး ဘယ္လိုေဝဖန္ဦး မလို႕လဲ``

``က်ဳပ္က ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြ ရွာေနတာ ---- ေနပါဦး ---- ခုခင္ဗ်ားအသက္ ဘယ္ေလာက္လဲ--လူေကာင္က ထြားသေလာက္ မ်က္ႏွာက ႏုေနလို႕ဘဲ---``

စူးစူး စုိက္စုိက္ ျဖင့္ၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ့ကို စစ္တမ္းထုတ္ျပန္ေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္က လက္ေဆးခြက္တြင္ လက္ကိုေဆးကာ ႏွစ္ရင္း ``ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ ထဲမွာဘဲ``ဟု ထမင္းဆာေနသည္ေၾကာင့္ ခပ္တုိတိုေျဖလိုက္ပါသည္။

သို႕ရာတြင္ သခင္ေအာင္ဆန္း အလုိက္ကန္းဆုိးမသိပါ။ သူကထမင္းစားေနေသာ ဇြန္း ခရင္းကို ပစ္ခ်လုိက္ျပီး ဝမ္းသာအားရႏွင့္----

``ေဟ့---- သခင္ ခင္ေမာင္ဦး ခင္ဗ်ားက်ဳပ္ကို ကတိေပးရမယ္-- မေပးရင္မေနရဘူး သိလား ခင္ဗ်ားႏုိင္ငံေရးကို က်ဳပ္နဲ႕အတူ မခြဲတမ္းလုပ္ရမယ္ က်ဳပ္လုပ္သမွ် ခင္ဗ်ားလုိက္လုပ္ရမယ္ ေျပာစမ္း``
သူ၏ ညာဘက္လက္ကုိ ကၽြန္ေတာ့္ဆီသို႕ ကမ္းေပးရင္း အတင္းကတိေတာင္းသည္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မတတ္သာသည့္အဆုံးတြင္ လက္ေဆးေနေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ ညာဘက္လက္ကို ျပန္ရုဳ္ သူ႕လက္တြင္းသို႕ ေပးလုိက္ျပီး

``ေကာင္းပါျပီဗ်ာ --- ခင္ဗ်ားခင္ဗ်ားဆႏၵ အတုိင္း ျပည့္စုံပါေစ့မယ္ ကၽြန္ေတာ္ ကတိေပးအပ္ပါျပီ``

ေဘးမွ ထမင္းေလြးေနေသာ သခင္စိုး ၊ အလုပ္အမႈေဆာင္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ နယ္မွ သခင္အေပါင္းတုိ႕က ထမင္းစားပြဲမ်ားကို ပုတ္ကာ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းရုဳ္ ``ဒို႕ဗမာကြ ေအာင္၇မယ္`` ဟူေသာ ဆူညံစြာ ေၾကြးေၾကာ္ ခ်ီးက်ဴးသံမ်ားက ထမင္းဆုိင္ကေလးကို တခဏအတြင္း ဖုံးလႊမ္းလုိက္ပါသည္။

အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့ေရွ႕လာခ်ေသာ ထမင္းပန္းကန္ကို ကၽြန္ေတာ္က ဆာေလာင္စြာျဖင့္ၾကည့္ရုဳ္ ဟင္းပန္းကန္အလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ ျဗဳံးကနဲ သခင္ေအာင္ဆန္းက သူ႕ထမင္းပန္းကန္ထဲက ဝက္သားတုံးၾကီးတစ္တုံးကို မေျပာမဆုိႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ထမင္းပန္းကန္ ထဲသို႕ ထည့္ေပးရင္း ----

``စားဗ်ာ --- စားဗ်ာ---- ခင္ဗ်ားဆာေနေရာ့မယ္--``

သို႕ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ မွန္သည့္အတုိင္းဝန္ခံရလွ်င္ ထမင္းစားခ်င္စိတ္ေပ်ာက္သြားပါျပီ။ အေၾကာင္းမွာ သခင္ေအာင္ဆန္း အနည္းငယ္ဖဲ့ထားၿပီးသား ၀က္သားတံုးကို ကၽြန္ေတာ္စားလိုသည့္ဆႏၵမရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ္
ငယ္ငယ္ကတည္းက ေၾကာင္တတ္ေသာဗီဇ(၀ါ) ရြံတတ္မႈက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေကာင္းေကာင္းႀကီး ဒုကၡေပးေလ၏။ ဤကား သခင္ေအာင္ဆန္း၏ ဒုတိယေျမာက္ အလိုက္ကန္းဆိုး မသိမႈပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဟင္းပန္းကန္လာခ်သည္တြင္ ကမန္းကတန္း ကၽြန္ေတာ္က ဟင္းတံုးတတံုးကိုဆယ္ကာ သူေပးထားေသာ ဟင္းတံုးလိုလို အမွတ္တမဲ့စတင္ စားေသာက္ရင္း သခင္ေအာင္ဆန္း၏ ထမင္းစားရင္း နားမညည္းတမ္းေျပာေနေသာ ဗမာ့ႏိုင္ငံေရး သေဘာတရားကို နားစြင့္မိပါေတာ့သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေၾကာင္း (၂)

**ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေၾကာင္း (၂)**

**သခင္၀ါဒလိႈင္းယဥ္သာမွာ**

``ဗမာျပည္သည္ ဒို႔ျပည္၊ ဗမာစာသည္ ဒို႔စာ၊ ဗမာစကားသည္ ဒို႔စကား၊ ဒို႔ျပည္ကို ခ်စ္ပါ၊ ဒို႔စာကို ေလးစားပါ၊ ဒို႔စကားကို ေလးစားပါ။``
ဒို႔ဗမာအစည္းအရံုး ေဆာင္ပုဒ္ေၾကြးေၾကာ္သံကား ဗမာျပည္တစ္၀ွမ္းလံုးလိုလိုျပန္႔ႏွံ႔ျမဴးကြန္႔လ်က္ ႏိုင္ငံေရးတက္ၾကြေနခိုက္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ထိုလိႈင္းယဥ္သာဌ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးကို လိုခ်င္ရမက္အားႀကီးသူၿပီၿပီ၊ သခင္တစ္ေယာက္အေနျဖင့္၄င္း၊ ဗမာ့လက္ရံုးတပ္သားတစ္ေယာက္အေနျဖင့္၄င္း၊ ေက်ာင္းသားသမဂဂရဲေဘာ္တစ္ေယာက္အေနျဖင့္တဖံု ကူးသန္းကာ ျမဴးတူးရင္း အထက္ပါဒို႔ဗမာေဆာင္ပုဒ္ကို အႏုလံုပဋိလံု ႏွလံုးသြင္းလ်က္ သာယာဝတီညီလာခံၾကီးသို႕ သခင္ေအာင္ဆန္းတို႕ေနာက္မွ တတ္ေရာက္ခဲ့ေလ သည္။
ဒို႕ဗမာသီခ်င္းကို ဝုိင္- အမ္- ဘီ သခင္တင္က တရားစင္ထိတ္မွ အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္ျဖင့္ တိုင္ကာေပးလွ်က္ တရားစင္ေရွ႕႒္ ပင္နီအက်ၤ ီအုံးခြန္ေရာင္ နီဝါဝါႏွင့္ ပါးစပ္တြင္ ကြမ္းေသြးေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ အလြန္ထင္ရွားေသာ သခင္စိုးက ေဒါပါ မာန္ပါႏွင့္ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းကာ လုိက္ဆိုလွ်က္ သခင္ေအာင္ဆန္းက ခပ္မွန္မွန္ မ်က္လုံးေမွးကာ စာရြတ္သလုိ သီခ်င္းလုိက္ဆိုေနသည္ကို မွတ္သားလုိက္မိပါ၏။ သူတို႕ေနာက္တြင္ ကၽြဲေကာ္ကိုင္း မ်က္မွန္ျဖင့္ သခင္လွေဖ (ဗိုလ္လက်ၤာ) ပင္နီအက်ၤ ီ ခပ္ႏုႏုျဖင့္ သခင္ေအာင္သန္း (ဗိုလ္စၾကၤာ) တို႕အျပင္ သခင္သန္းေဖ သခင္ဗသိန္းၾကီးတို႕တစ္သိုက္ သီခ်င္း သံျပိဳင္လုိက္ေနသည္ကို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗမာျပည္ၾကီး လြတ္လပ္ေရးကို မရေန လုပ္ေတာ့မည္ ဟူေသာ အဓိ႒ာန္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္မိေတာ့သည္။
ညီလာခံဒုတိယေန႕တြင္ ေဟာေဟာ ဒိုင္းဒိုင္း မုိးၾကီးက ရြာခ်လုိက္သည္ေၾကာင့္ မ႑ပ္ေတြမလုံဘဲ မိုးယုိရုဳ္ တရားပြဲကို ေခတၱရပ္နားလွ်က္ ဒို႕ဗမာ ဗဟိုလ္အမႈေဆာင္ ရဲေဘာ္ၾကီးမ်ားမွာ ျပင္းထန္လွေသာ မုိးေပါက္ၾကီးမ်ား၏ ဒဏ္ကို အျမန္ဆုံးသင္ျဖဴးဖ်ာမ်ားျဖင့္ ေခါင္းေပၚတင္ကာ ကာကြယ္ရင္း ဒုကၡစရိယာ က်င့္ေနသည္။
ထုိအခိုက္တြင္ ခပ္ေနာက္ေနာက္သခင္တစ္ဦးက ``ကဲ ကဲ ရဲေဘာ္တုိ႕ မုိးတိတ္ေအာင္ ဒို႕ဗမာ ကမၼဝါ ဖတ္ၾကစို႕`` ဟုသတိေပးကာ သူကုိယ္တုိင္က ဒို႕ဗမာသီခ်င္းကို ကမၼဝါစာဖတ္သလို ႒ာန္ ကရိုဏ္းက်က် ``တေကာငး္ အဘိရာဇာ အစခ်ီရုဳ္ ``ဒို႕ဗမာ ကမၼဝါဖတ္သည္တြင္ သခင္အေပါင္းတုိ႕လည္း ေခါင္းျမီးျခဳံ သင္ဖ်ာမ်ားေအာက္မွ တညီတညြတ္တည္း ဒို႕ဗမာ ကမၼဝါကို မာန္ပါပါ ႒ာန္ကရိုဏ္းက်က် ဝိုင္းဖတ္ၾကသည္ကို မ႑ပ္တစ္ခုလုံး တဟားဟား ပြဲက်ေနေတာ့၏.။
တစ္ညဥ္႕ ေဆြးေႏြးပြဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ဝင္ေရာက္ေဆြးေႏြးရန္ အလွည့္က်ေလ၏.။ လက္ရုံးတပ္သားေတြ အေစာင့္ခ်ထားေသာ ေဆြးေႏြးခန္းထဲတြင္ ကိစၥတစ္ခုကို အေၾကာက္အကန္ ညင္းေနၾကေသာ အမႈေဆာင္လူၾကီးမ်ားႏွင့္ နယ္ကုိယ္စားလွယ္တစ္သုိက္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူတုိ႕အုပ္စုထဲသို႕ ဝင္ေရာက္ထုိင္မိေသာအခါ ေဆြးေႏြးပြဲအလယ္ေကာင္တြင္ ေမွာက္လွ်က္အိပ္ကာ တစ္စုံတစ္ခု စဥ္းစားလြန္ေနေသာ သခင္ေအာင္ဆန္းကို ေတြ႕ရပါေတာ့သည္။
အမႈေဆာင္တစ္ဦးက သခင္လွေဖဘက္သို႕လွမ္းရုဳ္`` ဘယ့္ႏွယ့္လဲ သခင္လွေဖ --- သခင္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ----အၾကမ္းဖက္မႈ လုပ္ငန္းစဥ္ကို လက္ခံႏုိင္ပါ့မလား ``ဟုေတြေဝ စဥ္းစားေနေသာ သခင္လွေဖသို႕ စကားစေပးလိုက္ပါသည္။
သခင္လွေဖက မ်က္လုံးကေလးႏွစ္ခု အသာပင့္ကာ ကၽြန္ေတာ့အားၾကည့္လိုက္ျပီး ``ဒီမွာ သခင္ ခင္ေမာင္ဦး က်ဳပ္တုိ႕ အတြင္းေရးမႈးလုပ္သူ သခင္ေအာင္ဆန္းက ဗမာ့လြတ္လပ္မႈမွာ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးဟာ အဓိကျဖစ္လို႕ သခင္မွန္သမွ် လက္နက္ကိုင္တပ္ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးပမ္းၾကဘို႕ အဆုိကို သူကုိယ္တုိင္သြင္းမယ္လို႕တဲ့။ သခင္ခင္ေမာင္ဦးသေဘာေကာ ဘယ္လိုရသလဲ-----``
``ဒီနည္းဟာ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးရဘို႕ ေသခ်ာတယ္ဗ်ိဳ႕ ---လက္နက္ကို လက္နက္ခ်င္းယွဥ္ျပိဳင္ဘို႕ရွိတယ္------ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးမွာ အၾကမ္းမဖက္ဘဲ ေအာင္ျမင္ဘို႕ စိတ္မကူးေလနဲ႕``
ကၽြန္ေတာ္က ေျဖလုိက္သည္တြင္ ေဘးကအမႈေဆာင္တသိုက္က ၾသဘာေပးလိုက္သည္။
``လုပ္ကြာ---ဘိုးေအာင္ဆန္းလူတစ္ေယာက္ လာျပန္ၿပီေဟ့``


သို႔ရာတြင္ ၀မ္းလ်ားေမွာက္ေနေသာ သခင္ေအာင္ဆန္းက မတုန္မလႈပ္၊ ေဘးကပရိသတ္ကို သူ႔စိတ္ထဲဌ္ ရွိသည္ဟူ၍ပင္ ထင္ဟန္မတူ။
မေနႏိုင္ေသာ သခင္ပုႀကီးက သခင္ေအာင္ဆန္း၏ လက္ေမာင္းကိုတို႔ကာ ``ေဟ့---ရဲေဘာ္ရဲ႕ မင္းရဲ႕အဆိုကို ထၿပီးတခါ ရွင္းျပစမ္းပါအုန္းကြ``
မ်က္လံုးေပကလပ္ေပကလပ္ႏွင့္စဥ္းစားေနေသာ သခင္ေအာင္ဆန္းကား နမကၸတိအေရးမစိုက္၊
သူ႕ဘာသာ စဥ္းစား၍ေကာင္းတုန္းပင္။ ေဘးက အမႈေဆာင္တသိုက္ကသာ သူ႕အဆိုကိုေ၀ဘန္ကာ ကုလားတိုက္က်ားကိုက္ခမန္း အေျခအတင္ေဆြးေႏြးေနေတာ့သည္။
ည ၉ နာရီထုိးသည္အထိ သခင္ေအာင္ဆန္းကား ဝမ္းလ်ားေမွာက္လွ်က္ စကား ကားနတၳိ။ ေဆြးေႏြးပြဲသာ အခ်ိန္ကုန္ရဳူ္ရုပ္သိမ္းလိုက္ရသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းကား ေမွာက္လွ်က္ မလႈပ္မရွက္။


တစ္ခါက ႒ာနခ်ဳပ္တြင္ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုံမိျပန္သည္။ ဒီတခ်ီတြင္ သူက စကားသြက္လွေတာ့၏။ သူက ကၽြန္ေတာ့ကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ေနသည္။ သူ႕ညီကေလးလုိသေဘာထားရုဳ္ သခင္ ခင္ေမာင္ဦးအစား ``ေဟ့ ေကာင္ေလး`` ဟုနာမ္စားတပ္ကာ ကၽြန္ေတာ့ကို ေခၚေဝၚေနျပန္သည္။
``ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ---``ေဟ့ ေကာင္ေလး ငါ့ကို လဘက္ရည္တိုက္စမ္း ``ဟု ခပ္တည္တည္ အမိန္႕ေပးသည္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေစတနာ မတြန္႕တိုပဲ ``လာေလဗ်ာ ခင္ဗ်ား အဝႏွိပ္ရမယ္ ေနာ္ ----အလွမလုပ္နဲ႕``
သူက ဟန္ဇားလုံျခည္ တစ္ပတ္ႏြမ္းကေလးကို ကဗ်ာကရာ ျပင္ဝတ္လိုက္ျပီး တဟီးဟီး ျပဳံးျပဳံးၾကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွင့္အတူ လဘက္ရည္ဆုိင္သို႕ တျပဳံၾကီးဝင္ေရာက္ခဲ့ၾကေလသည္။
` ကၽြန္ေတာ္လည္း အစားၾကီးသူျဖစ္ပါသည္။ ကာယ ဗလေတာင့္တင္း ေလ့လာသူျဖစ္ရုဳ္ အစားကိုအရႈံးမေပးသေလာက္ ဒီ႕ျပင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲေဘာ္မ်ားကိုလည္း စားေစလုိလွသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သခင္ေအာင္ဆန္းတုိ႕ကို မုံ႕ လဘက္ရည္တို႕ကိုု ခြက္ဆင့္ဧည့္ခံလုိက္၏။ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ရုံးအမႈေဆာင္ႏွစ္ေယာက္ ေပါင္း ငါးေယာက္ မထတမ္း အဝစား အဝေသာက္ၾကသည္မွာ ေနာက္ဆုံး ကၽြန္ေတာ္ ေငြႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ စာရင္းတြင္ ေပးလုိက္ရေတာ့၏။ ကွဳ္တြင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က မေက်နပ္ေသး သူ႕ရုံးခန္းထဲသို႕ေခၚကာ ေတာ္လွန္ေရးအဘိဓမၼာကို ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့မိတ္ေဆြကုိ အတင္းနားေထာင္ေစ၏ ေဆြးေႏြးပြဲတုန္းက ေတမိလက္သစ္ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ယခုေလေဖာေနေသာ ေအာင္ဆန္းတုိ႕၏ အျဖစ္ဘဝကား ကြာျခားလြန္းလွ၏. သူ၏ ေတာ္လွန္ေရးလမ္းစဥ္ကား မဆုံးေတာ့ျပီ။ ဗမာျပည္ေတာ္လွန္ေရး အိႏၵိယေတာ္လွန္ေ၇းတုိ႕ကို မူတည္ရုဳ္ ကမၻာ့ေတာ္လွန္ေရးၾကီးပါ မက်န္ အတင္းနားေထာင္ေစ၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕တေတြ လဘက္ရည္ ခြက္ဆင့္ခ်ခဲ့သည့္ ဒဏ္ေၾကာင့္ ဆီးေၾကာေတြ တင္းေနရုဳ္ အျပင္တပုိတပါး သြားလုိသျဖင့္ --ေခတၱ မတ္တတ္ရပ္လိုက္သည္ကိုပင္ သခင္ေအာင္ဆန္းက ခြင့္မေပး။ `` ေဟ့ ေကာင္ေလး ထိုင္စမ္း နားေထာင္စမ္းကြ----------ဟုိတုိင္းျပည္က ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ဟာ `` ဟုအစခ်ီရုဳ္ ေတာ္လွန္ေရး အဋိကာၾကီး ဖြင့္ေနျပန္ေတာ့္၏။ ကၽြန္ေတာ္၏ မိတ္ေဆြကိုလည္း သူကခ်မ္းသာမေပး သူ႕ခမ်ာ သခင္ေအာင္ဆန္းကုိအားနာရုဳ္ အေပါ့အေလးပင္ စြန္႔ခြင့္မရ။ ၾကာေတာ့ စားပြဲေအာက္မွေနရုဳ္ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြက ကၽြန္ေတာ့ကို လက္ကုတ္ရဳ္ ``ခက္ျပီလကြာ``ဟု အခ်က္ေပးေလေတာ့၏ ။မည္မွ်ၾကာေအာင္ ေတာ္လွန္ေရးတရားေတာ္--- နားဆင္ရသည္မသိ။ တစ္ဖက္ခန္းမွ သခင္တင္ေမာင္က ``ဗ်ိဳ႕သခင္ေအာင္ဆန္း ဒီ႕ျပင္အိပ္ေနတဲ့လူေတြကုိ တဆိတ္အားနာပါဦးဗ်-- အိပ္ခ်ိန္ လြန္သြားျပီ ဟီးး----``
မတတ္သာသည့္အဆုံးတြင္ ေဘးက အိပ္ခ်င္ေနေသာ သခင္ဘစုက ထကာ ပြက္ေတာ့မွ သခင္ေအာင္ဆန္းက မေက်မနပ္ပုံျဖင့္ ``သိပ္ခက္တဲ့လူေတြ အိပ္ဘို႕ေလာက္ အားထားေနတဲ့လူေတြ ``ဟု ျမည္တြန္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို လူစုခြဲလိုက္ရေတာ့၏။ သူစကားေျပာခ်ိန္သိပ္မၾကာ။ ညေန လဘက္ရည္ေသာက္ျပီး ေလးနာရီမွ ည ၁၁ နာရီ ေလးဆယ္မိနစ္ အထိသာျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္၏ ရဲေဘာ္မွာ ဆီးစပ္သို႕ ရႈံ႕မဲ့မဲ့ႏွင့္ ႏွိပ္ရင္း ``ေသာက္က်ိဳးနဲ လူဗ်ာ-- သူ႕ျဖင့္ မေမာ မပန္း တခါတေလမွ မထဘဲစကားေျပာႏိုင္တယ္။ ခု က်ဳပ္ျဖင့္ ဆီးေအာင့္ေနျပီ`` ဟု သခင္ေအာင္ဆန္း၏ ဇြဲၾကီးပုံကုိ ရႈံ႕ရႈံ႕မဲ့မဲ့ႏွင့္ ခ်ီးက်ဴးသံထြက္ေပၚလာျပန္၏။
*****************************************************************************
**ဘဝအလယ္မွ ဟုိင္နန္ကၽြန္း**
``ရဲရဲေတာက္ ဒို႕ဗမာေျပ သတၱိခဲေတြ ရာဇဝင္ ထိုးေလာက္ေအာင္ စြန္႕ေပ------``
ဗမာ့လက္ရုံးတပ္ စစ္ခ်ီစစ္တတ္ သီခ်င္းသံကား ဂ်ပန္တို႕၏ စစ္ခ်ီသီခ်င္း ``မိရိုတိုခိုင္ေနာ္`` ႏွင့္ နပမ္းလုံးေနၾကေတာ့၏။ ဟုိင္နန္ကၽြန္း ``ဆန္းင``စစ္စခန္း တေနရာဠ္ကား ဗမစကား ဂ်ပန္စကား သဒၵါမမွန္ေသာ အဂၤလိပ္စကားသံမ်ားျဖင့္ မိုးမႊန္ေနေတာ့သည္။
``လူေတြၾကည့္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး မုတ္ဆိတ္ဖားဖား အသားနက္ေမွာင္ရုဳ္ ကုလားရုပ္ ေျပာေတာ့ဗမာစကား ဂ်ပန္စကားကုိ အဂၤလိပ္ဘာသာစြက္ရုဳ္ ဘယ္လိုလူစားေတြလဲ မသိရေအာင္ ဝတ္ဆင္ထားေတာ့ ဂ်ပန္စစ္ဝတ္စစ္စားေတြမုိ႕ ဒို႕ကုိ ျမင္ရတဲ့လူေတြကေတာ့ လူတစ္မ်ိဳးေတြ လူမ်ိဳးတစ္ရာ့တစ္ပါး မွာ ဒို႕ပါ တစ္ရာ့ႏွစ္ပါး လူမ်ိဳးကြ``
တခါက ကၽြန္ေတာ္တို႕ အျဖစ္အပ်က္ကို ေလ့က်င့္ခန္း ဆင္းရာ႒္ေဝဖန္မိၾကရင္း ဗိုလ္ျမဒင္၏ မွတ္ခ်က္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕၏ ဘဝမွန္ကို မွန္ထဲ႒္ အကြင္းသားျပေနသည္ႏွင့္ တူေတာ့၏။
သခင္ေအာင္ဆန္း ဦးစီးသည့္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ၾကီး၏ အျမဳေတတုိ႕ စုေဝးေပါက္ဖြားရာ ဟုိင္နန္ကၽြန္းစစ္စခန္းတစ္ေနရာမွ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္တို႕ကို စိတ္ဓါတ္မက်ဆင္းေစရန္ သခင္ေအာင္ဆန္း သခင္ေအာင္သန္း သခင္လွေဖ တို႕က ကြပ္ကဲအားေပးေနခိုက္ပင္။
ကၽြဲ ႏွင့္ ႏြားႏွင့္ ျပိဳင္ကာ စစ္ပညာတတ္ေျမာက္မႈအတြက္ အရြယ္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ ပင္ပန္းေနၾကသည္။ ဒိုင္းအိပန္ ဒိုင္းနီဟန္ ဒိုင္းစံပန္ (အမွတ္ ၁ အမွတ္၂ အမွတ္ ၃ တပ္ခြဲ)မ်ားအနက္ သခင္ေအာင္ဆန္းက ဒိုင္းစံပန္ အမွတ္ - ၃ တပ္ခြဲ႒္ စစ္ပညာသင္ယူရင္း တဖက္က ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး စီမံကိန္းကို ေရးဆြဲကာ တဖက္က ဂ်ပန္စစ္ဘက္ ႏိုင္ငံေရးထိတ္တန္းပုဂၢိဳလ္ၾကီး မ်ားႏွင့္ ႏုိင္ငံေရး ပရိယာယ္ လြန္ပြဲက်င္းပရေသး၏။ တခ်ီတခ်ီ သူက ကွဳ္ေခ်ာင္က်က် အညတရ စစ္စခန္းမွ ဂ်ပန္ျပည္ တုိက်ိဳျမိဳ႕ေပၚသို႕ စစ္ေရးေဆြးေႏြးပြဲ အတြက္ ခရီးထြက္ရေသး၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တေတြသာ ဟုိင္နန္ကၽြန္း၏ ငွက္ဖ်ားေတာထဲဠ္ ျခင္ကိုက္ မွတ္ကိုက္ခံရင္း ရြ႕ံႏြံ ဆူးရစ္ျခဳံမ်ားမွေနရုဳ္ အေျမာက္ၾကီး အေျမာက္ကေလးေတြကို ေက်ာပုိးကာ ဗမာ့ လြတ္လပ္မႈဒဏ္ကို မခ်ိတင္ကဲ ခံေနၾကရ၏။
(ဗိုလ္စၾကၤာ) သခင္ေအာင္သန္း ၊ ဗိုလ္လင္းယုံ၊ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေလးေယာက္မွာ ဂ်ပန္ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ တျခင္ေထာင္ထဲတြင္ စုအိပ္ခဲ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဗိုလ္လင္းယုံသာ ျခင္ေထာင္ခင္း အိပ္ရာသိမ္း တာဝန္ယူရရုဳ္ သူတို႕လူၾကီးႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ``ေကာင္ကေလးေတြ ဒါေတြလုပ္ဦးကြ`` ဟုအတြင္သာ ခုိင္းေလ့ရွိသည္။ တခ်ီတခ်ီတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ထမင္းခ်က္အလွည့္တြင္ သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ ကန္႕လန္႕ကန္႕လန္႕ ပါလာသည့္အတြက္ ဂ်ပန္ဆရာေတြကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေခါင္းေဆာင္ၾကီးအား ကွဳ္သို႕ထမင္းခ်က္ မခိုင္းရန္ သြားေရာက္ေတာင္းဆုိမိသည္။ ဂ်ပန္ဆရာမ်ား ကရႈးရႈး ရွဲရွဲ ေဒါပြကာ ``ေခါင္းေဆာင္ေကာ ဘာေကာ နားမလည္ဘူး ခုအခ်ိန္ဟာ စစ္သားေတြပဲ စစ္သားမွန္ရင္ စစ္တပ္တာဝန္ကိုလုပ္ရမယ္`` ဟုျပတ္ေတာင္းစြာေျပာဆုိသည္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ၾကားဝင္ရုဳ္ ``မင္းတုိ႕ ဘာမွမေျပာၾကနဲ႕ ဟုတ္တယ္ စစ္သားဟာ စစ္သားဘဲကြ``ဟု အတင္းေျဖရွင္းလုိက္သည္။

ထုိ႕ေၾကာင့္သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႕တေတြက ထမင္းခ်က္လုပ္ငန္းတြင္ အိေျႏၵအရဆုံး အသက္သာဆုံးျဖစ္ေသာ ပန္းကန္ေဆး စားပြဲခင္းတာဝန္ကို ေပးအပ္ကာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူတစ္စုမွာ ေခၽြးတလုံးလုံးႏွင့္ ထင္းေပါက္ ေရခပ္ ထမင္းအုိးတည္ႏွင့္ အေတာ္ကေလးပင္ပန္းလိုက္ရ၏။
လူနာတင္ ထမ္းစင္လုိလို စင္ကေလးတစ္ခုေပၚတြင္ ဆရာၾကီးေတြအတြက္ ထမင္းဟင္းမ်ား ပုဂံ တူ လက္သုတ္ပုဝါ အစုံျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေအာင္ဆင္ျပီး အေရွ႕မွ လန္ကြတ္တီမွတပါး အျခားမဲ့ကိုယ္တုံးလုံးႏွင့္ သခင္ေအာင္ဆန္း ေနာက္က ဗိုလ္ေအာင္ဒင္က စင္ကေလးကိုထိမ္းရင္း--------- စစ္ေျမျပင္ လူနာေကာက္သလို ဂ်ပန္ဆရာၾကီးေတြ (ဗိုလ္ၾကီးေတြ) ရွိရာသို႕ ထမင္းပို႕သြားသည္ကုိ သတိရမိ၏။ ဗိုလ္ေစာေအာင္မွာ ေလ့က်င့္ခဏ္းက ပင္ပန္း စိတ္က ဆင္းရဲသည္ေၾကာင့္ ဆရာၾကီးေတြထံ ထမင္းသြားပို႕သည့္ လုပ္ငန္းကို ဗမာျပည္ အညာအရပ္က မသာကစားသလုိ ထမ္းစင္ေလးကို ျမွင့္လုိုက္ ဆြဲလိုက္ ကစားျပီး ပါးစပ္က မသာဆုိင္းတီးကာ စိတ္ထင္ရာလုပ္ေနသည္ေၾကာင့္ ေရွ႕မွ သခင္ေအာင္ဆန္းခမ်ာ မွာ အေနရ အသြားရခက္ျပီး ``ေဟ့ ေတာ္ပါေတာ့ကြ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေမွာက္က်ကုန္လို႕ ေသာက္စကားမ်ားကုန္မယ္`` ဟု ေတာင္းပန္သည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္တို႕တေတြမီးဖိုထဲမွ ျမင္ရရုဳ္ အူႏွိပ္ေအာင္ ရယ္မိၾကပါသည္။
ဂ်ပန္ဆရာေတြမွစရုဳ္ ဂ်ပန္စစ္ေက်ာင္းသားေတြကပါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ ဗမာေက်ာင္းသားေတြကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ပုံအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ႏွိမ့္ခ် ညွင္းဆဲၾကေလသည္။ အစားအေသာက္က ဝက္စာေကၽြးသေလာက္မွ မဟန္သည့္အထဲတြင္ ေလ့က်င့္ခဏ္းက အဆမတန္ ျပင္းထန္မႈအဆုံးတြင္ ရဲေဘာ္တုိင္း၏ မ်က္ႏွာမွာ မခံရပ္ႏုိင္ ။တစုံတခု ျပတ္ျပတ္သားသား လုပ္ခ်င္စိတ္မ်ား အထင္းသား ေပၚလြင္ေနေတာ့၏။ ကွဳ္အခ်ိန္တြင္ သခင္ေအာင္ဆန္းက ဗမာရဲေဘာ္အားလုံးကို အားလပ္ခ်ိန္တြင္ စုရုံးေစျပီး ``ငါ့ညီတုိက သတိထားၾကပါကြာ ဒို႕အၾကံအစည္ အထေျမာက္ေတာ့မွာ သိတ္မေဝးေတာ့ဘူး -- ေသရင္ေျမၾကီး ရွင္ရင္ ေရႊထီးေပါ့ ---သီးခံၾကပါ ဒီတခ်ီ ဒို႕တေတြ စြမ္းေဆာင္မႈသတၱိ ၊ဂုဏ္ထူးနဲ႕ ဗမာ့ရာဇဝင္ တေခတ္ေျပာင္းလုိက္ၾကရေအာင္ `` ဟုျပဳံးျပဳံးရႊင္ရႊင္ႏွင့္ ၾသဝါဒေပးမႈေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕တေတြ၏ ေဒါသေတြ မေက်နပ္မႈေတြမွာ သခင္ေအာင္ဆန္း၏ ေခါင္းေဆာင္မႈေအာက္တြင္ အေရေပ်ာ္ကုန္ေတာ့သည္။ ဂ်ပန္ေက်ာင္းသားေတြက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အေပၚ ေစာ္ကားေမာက္မာမႈ တုိးရုဳ္ တုိးရုဳ္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လူငယ္ပိုင္းက သခင္ေအာင္ဆန္းတို႕ လူၾကီးပိုင္းေတြ အသိမေပးဘဲ တိတ္တဆိတ္စည္းေဝးၾကျပီး ဂ်ပန္ေက်ာင္းသားထဲက အစြာဆုံး ``ေနာ္ဟာရား ၊ နမ္ဘ `` ကွဳ္ႏွစ္ေကာင္ကို ဗုိလ္မင္းေခါင္ ဗိုလ္ဇင္ေယာ္တို႕ႏွင့္ အစခ်ီ ရန္ျဖစ္ေစေတာ့၏။ ဗလုံးဗေထြး ျဖစ္ေနခိုက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဗမာေက်ာင္းသားေတြက ေဘးမွ ဖ်ဥ္သလိုလုပ္ျပီး ဂ်ပန္ႏွစ္ေကာင္ကို ဝိုင္းခ်ဳပ္ ကိုင္ေပးလုိက္၏။
မၾကာမီ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ကာဝါရွီးမား ေရွ႕ေမွာက္ ဂ်ပန္ ၊ ဗမာေက်ာင္းသားေတြ အတန္းစီေရာက္ရေလ၏။ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက သိတ္အရွည္မေျပာပဲ ဗမာ ဂ်ပန္ေက်ာင္းသားမ်ား ညီအကိုမ်ား ျဖစ္ၾကရုဳ္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး သီးခံရန္ ဆုံးမကာ သခင္ေအာင္ဆန္းတုိ႕ကို ခ်န္လွပ္ခဲ့ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို တန္းျဖဳတ္ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။
တခဏမွ်ၾကာလွ်င္ ဗမာေက်ာင္းသားမ်ားကို သခင္ေအာင္ဆန္းကစုျပီး လူငယ္ပုိင္းေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ေအာင္ ဗိုလ္ရန္ႏိုင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မဲတင္းကာ ``မင္းတုိ႕ ညံ့လို႕ ဒီလုိရန္ျဖစ္၇တာ`` ဟုစြတ္စြဲရုဳ္ သဲသဲမဲမဲ ဖိၾကိမ္းပါေတာ့သည္။ ဗိုလ္ေအာင္ႏွင့္ ဗိုလ္ရန္ႏုိင္တို႕ကား ေခါင္းၾကီးေတြငိုက္ဆုိက္ႏွင့္ ဘာမွျပန္ရွင္းေဘာ္မ၇။ ၾကာေသာ္မေနႏိုင္သည့္အဆုံးတြင္ ကၽြန္ေတာ္က------``ကၽြန္ေတာ္တို႕ကုိ ေစာ္ကားလြန္းလို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕စီစဥ္ျပီး ျပန္ခ်လႊတ္လိုက္တယ္ ခင္ဗ်ားတုိ႕ လူၾကီးေတြမေက်နပ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ၾကိဳက္သလိုတီးေပေတာ့ --`` ဟု သတိအေနႏွင့္ ရင္ေကာ့ကာ ခပ္ျပဳံးျပဳံးေျဖလုိက္မိပါေတာ့၏။ ကွဳ္တြင္မွ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သခင္လွေဖတုိ႕က စိတ္ဆုိးရာမွ ျဗဳံးကနဲ ျပဳံးျပဳံးၾကီးေတြျဖစ္လာျပီး ``မင္းတုိ႕ ေတာ္ေတာ္ရႈတ္တဲ့ အေကာင္ေလးေတြ -- အခ်ိန္မက်ေသးဘူးကြ သူတို႕ကို မလုပ္နဲ႕အုန္း`` ဟု ဂ်ပန္-ဗမာ ရုံးရင္းဆန္ခတ္ မႈၾကီး ပလပ္ခဲ့ၾကေလသည္။
စစ္ေလာက တစ္ခုလုံးတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ကၽြန္ေတာ္အမွတ္မိဆုံးအခ်ိန္မွာ ဟုိင္နန္ကၽြန္း၏ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေနာက္ဆုံးဘိတ္ စစ္ေလ့က်င့္ခဏ္းဆင္းသည့္ေန႕ပင္တည္း။ ဂ်ပန္ ဆရာၾကီး ဆရာေလးလုပ္သူမ်ားက ဂ်ပန္-ဗမာေက်ာင္းသားတုိ႕၏ စိတ္ဓါတ္ စစ္ပညာေလ့က်င့္မႈ ဇြဲ ရွိမရွိ စုံစမ္းရန္ အထူးတလည္စီစဥ္ ကာထားေသာ ခရီးရွည္ တုိက္ပြဲၾကီးျဖစ္ေလသည္။ နံနက္ ၅ နာရီမွ တပ္ခြဲ သုံးခြဲ ခြဲကာ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးကိုယ္တိုင္ ျမင္းမ်ားစီးရုဳ္ ကြပ္ကဲ အုပ္ခ်ဳပ္ၾကျပီး ဟုိင္နန္ကၽြန္း၏ အေရွ႕ပိုင္း ေရတပ္စခန္းမွစရုဳ္ တို္က္စစ္ဆင္ေစ၏။ ဗုိလ္မင္းေခါင္ႏွင့္ ဗိုလ္ဘုန္းျမင့္တုိ႕က အေရွ႕ဖ်ားကင္းေထာက္ ။ ကၽြန္ေတာ္က ေရွ႕ဖ်ားတပ္ခြဲ တပ္စိပ္မႈးအျဖစ္ႏွင့္ တပ္ခြဲမႈးအျဖစ္ သခင္ေအာင္ဆန္းက အုပ္ခ်ဳပ္ရုဳ္ ခ်ီတတ္တိုက္ခိုက္ၾကသည္။ ဆရာေတြ ေျပာပုံဆုိပုံအရ စစ္ေၾကာင္းခရီးမွာ မုိင္ေလးဆယ္ဟု သိလိုက္ရရုဳ္ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လုံးျပဴးသြားပါသည္။
ေရွးဦးဆုံးရန္သူကင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕တပ္ဖြဲ႕မ်ား စတင္ေတြ႕ရွိရုဳ္ တိုက္ခိုက္ၾကျပီးေနာက္ -ဗိုလ္မင္းေခါင္ႏွင့္ ေရွ႕ဖ်ားကင္းတပ္ ဂ်ပန္ဆရာတို႕ ရန္ျဖစ္ၾကေတာ့၏။ ဂ်ပန္ဆရာက သူထင္တုိင္းခုိင္းမ၇ရုုဳ္ ဗိုလ္မင္းေခါင္ကို ဆဲသည္။ ဗိုလ္မင္းေခါင္က ေမာပန္းေနရာတြင္ ဆဲရမည္လားဟု ဆရာကို ဆဲရုံမက ေသနတ္ႏွင့္ရိုက္မည္ ျပဳသည္ေၾကာင့္ ၄င္းကို ကၽြန္ေတာ့္ေနရာသုိ႕ပို႕ျပီး ကၽြန္ေတာ့မွာ အေခ်ာက္တိုက္ အေရွ႕ဖ်ားကင္းေနရာကို ယူလိုက္ရ၏။
ခ၇ီးကာ ၁၅ မိုင္ေလာက္ေပါက္ခဲ့ေလျပီ။ ထုံးစံအတုိင္း ဟိုင္နန္ကၽြန္းေနသည္ မညွမတာ ပူေတာ့၏။ တခ်ီတြင္ေနာက္ပိုင္းတပ္မသို႕ ျပန္ရုဳ္ သတင္းပို႕ေရာက္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္လက်ၤာတစ္ေယာက္ ၁၀ မိုင္အလြန္တြင္ အေမာဆုိ႕ ေမ့ေျမာက်န္ရစ္ေၾကာင္းသိရသည္။ ဂ်ပန္ေလးေယာက္လဲ ထုိနည္းတူစြာပင္။ သခင္ေအာင္ဆန္းကို ျမင္ရသည္မွာ မသက္သာ။ ဟန္သာရွိေတာ့သည္။ လက္တစ္ဖက္က ဓါးလြတ္ကိုကိုင္ကာ ပါးစပ္မွ အျမႈတ္ထြက္ေနေအာင္ စစ္မိန္႕ေပးေန၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္းေမာေနပါ၏။ သို႕ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ကား ကာယသမား လူၾကမ္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ရုဳ္ ခံႏုိင္စြမ္းရွိ၏။ သခင္ေအာင္ဆန္းခမ်ာ ေရွ႕သို႕တအားလႊားရုဳ္ ကိုက္အစိတ္ အတင္းတတ္လိုက္ရာ ခလုပ္တိုက္ကာ ဂၽြန္းထိုးေမွာက္ခုံႏွင့္ လဲက်ျပီး မထႏိုင္ေတာ့ပါ။ ကွဳ္တြင္ ကၽြန္ေတာ့မွာ မေနသာဘဲ သူလဲက်ေနရာသို႕ အေျပးေရာက္သြားမိျပီး သူ႕ကို ထူမကာယပ္ခပ္ေပးမိ၏။ ကၽြန္ေတာ့ေနာက္ေက်ာသို႕ တစ္စုံတစ္ေယာက္ ခပ္ဆတ္ဆတ္ကေလး တစ္စုံတစ္ခုႏွင့္ ရိုက္လိုက္သည္ေၾကာင့္ သခင္ေအာင္ဆန္းကိုေပြ႕ထားရာမွ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာဆိုးဆုိးႏွင့္ စိတ္မႏွံ႕တႏွံ႕ ဂ်ပန္ဆရာ ``ေနာ္ေဆး``ဆိုသူက အျပစ္တင္သည့္အမူအရာျဖင့္ ``မေကာင္းဘူး မင္းဒီကိုလာျပီး ကူညီတာ မေကာင္းဘူး ။ေရွ႕တတ္ပါ မင္းတာဝန္မဟုတ္ဘူး။ သူေသရင္လဲ ဘာျဖစ္သလဲ -- ခုထြက္ ခုတတ္---``
ကၽြန္ေတာ္ ပူထူသြားသည္။ လွံစြတ္တပ္ထားေသာ ရိုင္ဖယ္ကိုဆုတ္ကိုင္ကာ ဗိုလ္မင္းေခါင္ထက္ဆုိးေသာ အလုပ္ကို ေရွ႕ရႈလိုက္သည္။ တုံရီေနေသာ လက္တစ္ဖက္က ကၽြန္ေတာ့လက္ေမာင္းကို ဆြဲလုိက္ေတာ့သည္။ ေမွးမွိန္ ရီေဝေနေသာ မ်က္လုံးျဖင့္ သခင္ေအာင္ဆန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို အျပစ္တင္ တားဆီးသည့္ဟန္ႏွင့္ ၾကည့္ရုဳ္ ေခါင္းခါျပေတာ့သည္။ ကွဳ္တြင္ ဂ်ပန္ဆရာကိုေရာ သူ႕ကိုေရာ ဒီေလာက္သီးခံရပါမည္လား ဟုေရာေႏွာ အျပစ္တင္ကာ စိတ္ဆိုးလြန္းသျဖင့္ ဝုန္းကနဲ ထရုဳ္ ေရွ႕သို႕ အေျပးတတ္ခဲ့သည္။
ထုိေန႕ ခ၇ီးရွည္တိုက္ပြဲသည္ ည ၉ နာရီမွ ျပီဆုံးသည္။ တပ္စခန္းသို႕ ျပန္ေရာက္ႏိုင္သူ ဗမာေက်ာင္းသား ဗိုလ္လင္းယုံ ဗိုလ္ဇင္ေယာ္ ဗိုလ္ရန္ႏိုင္ ဗိုလ္တာရာ ဗိုလ္ဥာဏ ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္ႏွင့္ ဂ်ပန္ေက်ာင္းသား ေလးေယာက္ ေပါငး္ ဆယ္ေယာက္သာ ရွိသည္။ ေခတၱ သတင္းပို႕စဥ္ သတိအေနမပ်က္ေအာင္ မနည္းဒုကၡခံကာ ခ်ဴပ္တီးထားလိုက္၇၏ ။ က်န္စစ္ေက်ာင္းသားမ်ားကို ကားႏွင့္ျပန္တုိက္ယူရသည္။ ေလ့က်င့္ခဏ္း သုံးရက္ အနားေပးယူရသည္။ မေပးရုဳ္လည္း မျဖစ္ပါ။ ေက်ာင္းသားအားလုံး ေဆးရုံတတ္ယူရေသာေၾကာင့္တည္း။ သခင္ေအာင္ဆန္းက ေဆးရုံထဲ ကၽြန္ေတာ္ဝင္လာစဥ္-----
``ေဟ့-------- ေကာင္ေလး----------သတိထားေနာ္-----သီးခံစမ္းပါကြာ ``ဟု ခပ္ျပဳံးျပဳံးၾကီး ေျပာ၇င္း သူ႕ကို ႏွိပ္ခိုင္းေတာ့သည္။ 

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း (၃)

**ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း (၃)****စစ္ေလာက ခရီးၾကမ္းဝယ္**

ဘန္ေကာက္တျမိဳ႕လုံး ဂ်ပန္စစ္တပ္ေတြ ဒင္းၾကမ္းႏွင့္ ယိုးဒယားျပည္တစ္ျပည္လုံး နီပြန္အလံမ်ား လႊမ္းမုိးလွ်က္ ကမၻာ့အေရွ႕ပိုင္းတစ္ခုလုံး ဂ်ပန္စစ္ဘီလူးၾကီးက ဝါးျမိဳထားခိုက္ျဖစ္ေတာ့သည္။

ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းေခၚ ဗိုလ္ေတဇ၊ တခ်ိန္တခါက အညတသခင္ေအာင္ဆန္းျဖစ္ခဲ့သူ ဦးစီးသည့္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ စစ္႒ာနၾကီးကား ---ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕အေရွ႕ေတာင္ေဒါင့္ရွိ ဇရပ္နီရပ္ကြက္ေခၚ ဆာလာဒင္ရပ္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားသံရုံးတစ္ခုလုံး႒္ ခန္႕ညားစြားစခန္းခ်လွ်က္ စစ္ေရးျပင္ေနေတာ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကား ဒုတိယစစ္ေသနာပတိအျဖစ္ ႏွင့္ တိုက္ေရးခို္က္ေရးမွစရုဳ္ တပ္မေတာ္ ဖြဲ႕စည္းေရးပါမက်န္ တာဝန္ခံယူရသည္ျဖစ္သျဖင့္ စိတ္ပန္းလူပန္းျဖစ္ေနပုံရေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္စခန္းခ်ေသာ အေမရိကန္ သံအမတ္အိမ္႒္ ၾကီးက်ယ္လွသည့္ စာဖတ္ခန္းမၾကီးထဲမွ စစ္ႏွင့္ ပတ္သတ္ေသာစာအုပ္မ်ားကို အားလပ္ခြင့္ရတုိင္း ေမႊေႏွာက္ အျမတ္ထုတ္ရုဳ္ ကၽြန္ေတာ္က စာဂ်ပုိးလုပ္ေနမိ၏။ တစ္ေန႕တြင္ အခန္းတစ္ခန္းထဲမွ ကၽြန္ေတာ့ေျခေထာက္ႏွင့္တုိင္းခ်ဳပ္ထားသလို အံကိုက္ေနေသာ TOP BOOTS ဒူးဆစ္အထိရွည္ရုဳ္ ပထမတန္းသားေရႏွင့္ ခ်ဳပ္ထားသည့္စစ္ဖိနပ္တစ္ရံ ကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ရွိရုဳ္ က်က်နနေဆးတုိက္ျပီး အိပ္ရာထိပ္႒္ စနစ္တက် ေထာင္ထား၏။ ညေန စစ္ေလ့က်င့္ခဏ္းမွ အျပန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ႏွစ္သက္လွေသာ ဘိနပ္အရွည္ၾကီး ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ေနေတာ့၏။ အိပ္ခန္းေစာင့္ရဲေဘာ္တစ္ဦးကို ေခၚယူစစ္ေဆးသည္တြင္ -----ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း က အိမ္ခန္းမ်ားကို လာေရာက္စစ္ေဆးသည္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘိနပ္ကို ေတြ႕သြားသျဖင့္ ဘာမေျပာ ညာမေျပာႏွင့္ အသင့္စီးထြက္သြားေၾကာင္း အစစ္ခံေလေတာ့သည္။

သူ႕႒ာနခ်ဳပ္ရုံးခန္းထဲ႒္ စမတ္က်က် ကၽြန္ေတာ့ဘိနပ္ကို အခံ့သားစီးကာ ေျမပုံေတြၾကည့္ေနေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ေတြ႕ရရဳ္ ေဒါသျဖစ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္က အေလးျပဳလိုက္ျပီး-----

``ခင္ဗ်ား --- ဒီဘိနပ္ကို --- ဘာလို႕မေျပာဆုိဘဲ ယူသြားသလဲ---``

``ငါ စီးခ်င္လို႕ကြ`` သူကခပ္တည္တည္ ၊ခပ္ေအးေအး အမႈမထားသလို ျပန္ေျဖသည္တြင္----------

``ခင္ဗ်ားတုိ႕ လူၾကီးေတြ ဘာမွစည္းကမ္းမရွိဘူး ၊ သိပ္ခက္တယ္---``

ေဒါပြပြ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ နင္းဆူပါေတာ့သည္။

သူက စိတ္ဆိုးသည့္အခါ စီးကရက္ကို အားရပါးရ ဖြာလိုက္ျပီး ျပဳံးျဖဲျဖဲၾကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီသို႕ ေဆးလိပ္ေငြ႕မ်ားမႈတ္ထုတ္လွ်က္---

``ကြာ----- ငါ့ညီကလည္း--- ငါ့ညီဘိနပ္ကို စီးစရာမရွိလို႕ ငါယူစီးတယ္၊ မင့္ဘိနပ္ဟာ ငါ့ဘိနပ္ဘဲကြ
၊ ျပီးေတာ့ ငါေနရတာက စစ္ေသနာပတိရာထူးယူထားရေတာ့ တကယ္လုိ႕ ငပုေတြ(ဂ်ပန္စစ္႒ာနခ်ဳပ္)နဲ႕ စကားေျပာတဲ့အခါမွာ--- ငါ့ကို အထင္ေသးခံရရင္ မင္းတုိ႕ကို အထင္ေသးခံရတာနဲ႕ အတူတူပဲ --မဟုတ္လား--၊ ျပီးေတာ့ ငါ့ညီဘိနပ္ ျပန္ယူေပါ့ကြာ-- စိတ္ခ်ပါ။ ငါေျပာလုိတဲ့အဓိပၸါယ္ ရွင္းရဲ႕မဟုတ္လား--လူၾကီးစိတ္ထားစမ္းေဟ့--- ေကာင္ကေလး-``

ကွဳ္တြင္ ကၽြန္ေတာ့မွာ သူ၏အျဖစ္ကို ေဒါသျဖစ္ရာမွ သနားလာျပီး သူေျပာဆုိသည့္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ စစ္ေသနာပတိကို ဂ်ပန္ေတြ အထင္ေသးမခံေစရမႈ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ အေၾကာင္းျပခ်က္။ ခိုင္လုံေနေသာေၾကာင့္ အဆုံးတြင္ ``ေကာင္းပါျပီဗ်ား--- ခင္ဗ်ားစီးျပီးေတာ့ ျပန္ေပးေနာ္``

``အင္း``

သူက ေက်နပ္စြာ တစ္ခြန္းတည္း ေျဖဆုိလွ်က္ -- ကၽြန္ေတာ့ကို ေသနဂၤဗ်ဴဟာႏွင့္ နည္းပရိယာယ္အေၾကာင္း တုိင္ပင္ေဆြးေႏြးေစပါသည္။
ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ စစ္႒ာနခ်ဳပ္ၾကီးတစ္ခုလုံး တိတ္ဆိတ္ေနပါသည္။ ထိန္ထိန္သာသာ ယုိးဒယားျပည္၏ ညခင္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ဝင္တုိ႕ကိုု သာယာမႈရင္ခြင္ဆီသို႕ ညိဳ႕ယူေခၚေဆာင္သြားပါသည္။ တိုက္ၾကီး၏ အထက္ထပ္ ေအာက္ထပ္တြင္ မီးေတြလင္းေနသေလာက္ ကင္းေစာင့္ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ စစ္ေလာကတြင္းက စစ္သားေတြပီပီ မေသမီ ေပ်ာ္သလုိသာေနလိုက္ ကိုယ့္လူေရ--ဆုိသလို ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ဝင္တို႕သည္ ျပင္ပ ယုိးဒယားညနန္းသို႕ ခပ္မူးမူးႏွင့္ ေျခကုန္သုတ္သြားၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္သာ လက္ေရြးစဥ္ရွာေဖြထားေသာ စစ္ေသနဂၤဗ်ဴဟာ အေျခခံစာအုပ္ကို အလြန္စိတ္ဝင္စားစြာ ေလ့လာေနခိုက္ျဖစ္ေလသည္။

``ေဟ့ ေကာင္ေလး ဘာေတြဖတ္ေနသလဲကြ``

လန္႕ဖ်န္႕သြားေအာင္ အသံၾသၾကီးႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကေမးရင္း ကၽြန္ေတာ့အနား ဝင္ထိုင္လုိ္က္သည္။ သို႕ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္က ဖတ္ေကာင္းတုန္း မို႕စကားျပန္ မေပးလုိက္ပါ။

သူက ``ျပစမ္းပါဦးကြ -- မင့္စာအုပ္ ခဏေလး --`` ေျပာေျပာဆုိဆိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ေနေသာစာအုပ္ကို အတင္းဆြဲယူပါေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္က သတိရျပီး ``ဟင္ အကိုၾကီး တစ္ေယာက္လဲ က်န္ရစ္ခဲ့သကိုး ----``

``ေအးေပါ့ကြာ--- အလကားဟာေတြ---ပိုေနတာဘဲ``

သူက အေရးမၾကီးပုံႏွင့္ ပါးစပ္ကသာ ေျဖရုဳ္ မ်က္ေစ့က စာမ်က္ႏွာေတြႏွင့္ ကမန္းကတန္း မိတ္ဖြဲ႕ေနပါသည္။

``သိပ္ေကာင္းတဲ့စာအုပ္ဗ် ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ပြတာဘဲ```

သို႕ရာတြင္ သူ႕ဆီက လုံးဝစကားျပန္မ၇ေတာ့ေခ်။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႕ၾကာေအာင္ သူက စာသားမ်ားကို ဖတ္ေနျပီး ---

``ဒီစာအုပ္ကို ငါ့ေပးလုိက္လကြာ--- သိတ္ေကာင္းတယ္ေဟ့---``

``ဟာဗ်ာ--- ခင္ဗ်ားၾကီးကလဲ တခါလာ ဘိနပ္ယူ ၊စာအုပ္ယူနဲ႕ သိတ္ဗိုလ္က်တာဘဲ--``

``မင္း ဘာနားလည္လို႕လဲ --မင္းတုိ႕က ေရွ႕ဆုံးခ်ီတတ္၇မယ့္ တပ္မႈးေတြကြ စစ္ေျမျပင္မွာ ဒီစာအုပ္ဟာ တိုက္ရင္း ခိုက္ရင္းေပ်ာက္သြားရင္ ဒို႕အဘုိ႕ ဘယ္ေလာက္ နစ္နာမလဲ ။ ငါက စစ္႒ာနခ်ဳပ္ကို အုပ္စီးျပီးလိုက္ရမွာမို႕ ငါယူခဲ့မယ္။ ဗမာျပည္ေရာက္ေတာ့ ဆက္ဆက္ မင့္စာအုပ္ကို ျပန္ရေစ့မယ္``

ကွဳ္သို႕ႏွင့္ပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းထံသို႕ ကၽြန္ေတာ္၏ စစ္ဘိနပ္ေရာ အလြန္ျမတ္ႏိုးလွေသာ စစ္က်မ္းစာအုပ္ေရာ ေပးလုိက္ရ၏။ ရန္ကုန္တြင္ဆုံမိၾကေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္က အေၾကြးေတာင္းသလုိ အတင္းပူဆာသည္တြင္ သူက---``ငါ ဘယ္နားသိမ္းမိမွန္း မသိဘူးကြ ေနာက္မွ ငါရွာေပးမယ္ စိတ္ခ်ေန`` ဟုေျခရာေဖ်ာက္ေျပာကာ ေခါင္းေရွာင္ခဲ့၏။ ယခုထိ ဘိနပ္ႏွင့္ စာအုပ္ ဇာတ္ဆုံးခဲ့ရေတာ့၏။

``လူ နီနီ ေဘာင္းဘီဝတ္ပါလုိ႕ ဒါးစလြယ္ေငြကြပ္လို႕ ေျပညြတ္ေအာင္ လာခ်ည္ေသးခ၇ဲ႕ ဘိုးေတာ္ၾကီး ေျမး``

ကွဳ္တေဘာင္ကား မွန္မမွန္ မေျပာတတ္ေခ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ဗိုလ္ေတဇႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဗိုလ္မိုးၾကိဳးတုိ႕ ဦးစီးကာ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ၾကီးအား နီပြန္စစ္တပ္မ်ားနဲ႕အတူ ဗမာျပည္တြင္းသုိ႕ ျဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕သမားမ်ားကို ဒါး လွံစြတ္ က်ည္ဆန္ ဗုံးဆန္ အေျမာက္ဆန္တုိ႕ျဖင့္ လမ္းရွင္းျပီး ဝင္ေရာက္ခဲ့ႏုိင္၏။ ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ေတာ္ကို ျဗိတိသွ်ေလေၾကာင္းမွ တန္ျပန္ထုိးစစ္ဆင္သည့္ ပထမညဦးပိုင္းတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ စစ္ဝတ္စစ္စား အျပည့္အစုံျဖင့္ ဂ်ပန္ဓါးရွည္ကုိ ခါးတြင္ပတ္ကာ ပုန္းေရွာင္ရေကာငး္မွန္းမသိ သည့္အလား ေနရာတပ္ဖြဲ႕အႏွံ႕အျပား ေျပးလႊားရုဳ္ ရဲေဘာ္မ်ားကို ေရွာင္းရွားအကာအကြယ္ယူရန္္ အမိန္႕ေပးေန၏။ ရန္သူ႕ေလယဥ္ပ်ံမ်ားက ခ်ထားေသာ မီးက်ည္အလင္းေရာင္ တြင္ သူက ဘုိင္စကုတ္အ၇ိုက္ခံရမည့္ ဇာတ္လိုက္မင္းသားပမာ ဆလိုက္ထုိးထားသည့္ အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ မေၾကာက္မရြ႕ံ တပ္မ်ားကို ကြတ္ကဲ အမိန္႕ေပးသည္ကုိ ေဘးမွျမင္ရေသာ ဂ်ပန္အရာရွိမ်ားက ေနရာမယူရေကာင္းလားဟု အျပစ္တင္ေနၾကသည္။အမွန္မွာ ရန္သူေလယဥ္ပ်ံမ်ားက ဗုံးခ်ရုံသာ မဟုတ္ေသး ။စက္ေသနတ္ႏွင့္ ထင္ရာျမင္ရာ ပစ္ခတ္ေနေသာေၾကာင့္တည္း။

**ေလာကီဇာတ္ခုံေပၚက ဗိုလ္ခ်ဳပ္**

``ရာဇဝင္ အထုပၸတၱိလည္းရွိရမယ္--- ေမာ္ကြန္းလဲထိုးေလာက္တဲ့--ျမင့္ျမတ္တဲ့ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းရယ္-----``

ဗမာ့ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ မဂၤလာ အခမ္းအနားအတြင္းမွ ပဲ့တင္ေပၚထြက္လာေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား ခ်ီးက်ဴး ထားသည့္ သီခ်င္းသံမွာ ဗမာျပည္တဝွမ္းလုံးသို႕ တခဏျခင္းဝဲပ်ံ လႊမ္းမုိးျပီးသားျဖစ္သြား၏။ တခါက ျဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕သမား၏ လက္ပါးေစ မ်က္ႏွာျဖဴ အေရးပိုင္တစ္ဦး၏ ဆုေတာ္ေငြ ငါးက်ပ္တိတိ ထုတ္ကာ ဖမ္းဆီးသတင္းေပးရန္ အေရးၾကီးခဲ့ေသာ တရားခံေအာင္ဆနး္ကား ယခုအခါ႒္ ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္ သို႕မဟုတ္ ကၽြန္ေခာတ္မွ သခင္ေခတ္သို႕ ပို႕ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သူ ၏ဘခင္ၾကီးအျဖစ္ ေကာင္းျမတ္ေသာ ဘိသိတ္မဂၤလာ အခါေတာ္ယူခိုက္ျဖစ္၇ုဳ္ ေလာကီဇာတ္လမ္းတစ္ခုကို ကျပရန္ ေလာကဇာတ္ခုံအေပၚ႒္ သူ၏ခ်စ္သူ ေဒၚခင္ၾကည္ႏွင့္ စုလ်ားရစ္ပတ္ လက္ထပ္ခ်ိန္ၾကီးပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက သူမိန္းမယူသည့္ကိစၥႏွင့္ ပတ္သတ္ရုဳ္ကၽြန္ေတာ္တို႕ထံ ေဝဖန္ခ်က္မ်ားေတာင္း၏။ သူက သူ႕ညီငယ္မ်ား၏ ဆႏၵကို အထူးသိလိုသည့္အတြက္ၾကိဳးစားခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ့အလွည့္တြင္ ``ခင္ဗ်ား သေဘာက်လို႕--- ခင္ဗ်ားၾကိဳက္လို႕--ခင္ဗ်ားယူတယ္--ခင္ဗ်ားေက်နပ္လွ်င္ျပီးတာပဲ``ဟု ေဝဖန္ခ်က္ေပးျပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ ခပ္ေနာက္ေနာက္ ``ဂြတ္တယ္ထင္၇င္ ဒူးသာဒူးေပါ့`` ဟုအဆုံးသတ္ အေျဖေပးလိုက္၏။

မိန္းမယူဘို႕ အခ်စ္ကိစၥလက္ခံဘို႕ တခါကမွ စိတ္မကူး-- မစဥ္းစားႏိုင္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့မွာ ခ်စ္သူသက္လယ္ႏွင့္ ေတြ႕မိေတာ့သည္။ တေန႕တြင္ ဗိုလ္မႈးၾကီးစၾကၤာႏွင့္ ေစတနာဝန္ထမ္းသတင္း ပို႕ခ်က္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့အခ်စ္ေရး သတင္းပို႕ခ်က္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းထံ ေပါက္ေရာက္သြားေတာ့၏။ သူကမဆိုင္းမတြႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚကာ ေမးျမန္းသည္တြင္ ဝါသနာအတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘြင္းဘြင္းပင္ ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း အစစ္ခံလုိက္၏။

ကၽြန္ေတာ့ကို ေျခဆုံးေခါင္းဆုံးၾကည့္ကာ ``ေဟ့ ေကာင္ေလး တာရာ--- ဒီကိစၥကို မင့္သေဘာအရ အရမ္းလုပ္လုိ႕ ဘယ္ျဖစ္မလဲ ---ဒုိ႕နဲ႕ တုိင္ပင္မွေပါ့ကြ``

``ဗ်ာ--- လူ႕အခြင့္အေရးကို ခင္ဗ်ားက ဘာလုိ႕ဝင္ျပီး ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခ်င္သလဲ---ခင္ဗ်ားလဲ ဂြတ္တယ္ထင္လို႕ ဒူးလုိက္တယ္မဟုတ္လား ----ဗိုလ္ခ်ဳပ္``

``အံမာ-- မင္းက ႏိုင္ငံေရးစကားေတြ ဘာေတြနဲ႕ ဟုတ္ေပ့ကြာ ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒို႕လူၾကီးေတြေခၚျပီး မင့္ဇနီးေလာင္းကို စစ္ေဆးအုန္းမယ္ --- မင္းဒို႕စကား နားေထာင္ရမယ္ ၊ ဒါဟာ ငါ့အမိ္န္႕ဘဲ ``

ခပ္တင္းတင္းေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ့ဇနီးေလာင္း ဗဟိုလ္စစ္ေဆးရုံၾကီးမွ ဆရာမေစာခ်စ္ဦးကို စစ္ဦးစီးအဖြဲ႕ဝင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္တုိ႕ ေခၚယူရုဳ္ ေနာက္ပုိင္း ရာဇဝင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့အေပၚ သေဘာထားပုံမ်ားကို စစ္ေဆးလွ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ထုတ္လိုက္ပါေသး၏။ ေနာက္မ် ကၽြန္ေတာ္တို႕ လက္ထပ္ခြင့္ အမိန္႕ျပန္တမ္း ကိုတပါတည္း ထုတ္ေပးလုိက္ျပီး သူတုိ႕ကုိယ္တုိင္ အိမ္ကိုလာၾကရုဳ္ တဟားဟား ပြဲက်ေအာင္ ဟုိကေနာက္ ဒီကေနာက္ႏွင့္ လုပ္ၾကေတာ့၏။

ဆိုင္းသံ ဗုံသံတုိ႕ဆူညံေနေသာ သီတင္းကၽြတ္ပြဲေတာ္သို႕ ဆုိက္ေရာက္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္ရဲထြဋ္ ဗုိလ္ဇင္ေယာ္ ဗိုလ္မင္းေရာင္ အစခ်ီရုဳ္ ကၽြန္ေတာ္ကပါ ကန္ေတာ့စရာ လက္ေဆာင္မ်ားႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ၏ေနအိမ္ ယခုပ်ဥ္းမနားျမိဳ႕ ရွမ္းကန္အေနာက္ေျမာက္ေဒါင့္ သို႕ နံနက္ေစာေစာ ဝင္သြားေတာ့သည္။ သူက ဆိုဖာေပၚတြင္ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို အခံ့သားဖတ္ေန၏။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူ႕ကို တန္းစီအေလးျပဳလိုက္ၾကသည္။ သူက ဖတ္ေနေသာ စာအုပ္ကို အသာေဘးဖယ္လိုက္ျပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တေတြကို စူးစူးဝါးဝါးၾကီး မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းႏွင့္ ၾကည့္ေနပါေတာ့၏။ ျပီးမွ---

``ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတုိ႕ကိုယ္မင္းတုိ႕ ျပန္ၾကည့္စမး္`` ဟုေငါက္လို္က္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ဗမာ့အခါေတာ္ျဖစ္ရုဳ္ ယူနီေဖာင္းအစား ဗမာျပီျပီ ---- ပိုးလုံျခည္ တုိက္ပုံအက်ၤ ီႏွင့္ အေတာ္စတိုင္ထုတ္ျပီး ကန္ေတာ့လာခိုက္ျဖစ္သည္---။ ျပီးမွ ``ထြီ``ဟု ေဆာင့္ၾကီး ေအာင့္ၾကီးႏွင့္ တံေတြးေထြးလုိက္ျပီး ``မင္းတုိ႕ တပ္မႈးၾကီးေတြ လုပ္ေနတယ္ ဘာမွမစဥ္းစားဘူး -- ရဲေဘာ္ေလးေတြမွာေတာ့ ယူနီေဖာင္းအစုတ္စုတ္ ၊ မင္းတုိ႕ကေတာ့ ပိုးလုံးျခည္တေျပာင္ေျပာင္ သူတို႕စိတ္ထဲ ဘယ္လုိေနၾကမလဲ စဥ္းစားၾကည့္စမ္း ``

ကွဳ္တြင္မွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕မွာ ကိုယ့္ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ အမွားကို သိရသျဖင့္ မ်က္ႏွာမထားတတ္ေအာင္ ျဖစ္သြားၾက၏။

``ခု သြား ငါ့အိမ္ခန္းထဲမွာ -ငါ့ယူနီေဖာင္းေတြ သြားဝတ္ျပီးမွ ငါ့ကို လာကန္ေတာ့ ကိုင္း------အခုသြားလဲၾက။ မင္းတုိက လုံျခည္ အက်ၤ ီေတြ အကုန္ခၽြတ္ျပစ္ခဲ့--``

ဗိုလ္ခ်ဳပ္အမိန္႕ေၾကာင့္ အခန္းထဲသို႕ အျမန္လစ္ခဲ့ရေတာ့၏ သူ၏ ဘီရိုေသတၱာကို အျမန္ဖြင့္ရုဳ္ေနေသာ ဗိုလ္မင္းေရာင္က ႏွာေခါင္းတရႈံႈ႕ရႈံ႕ႏွင့္ ျဖစ္ေနျပီး ``ေဟ့ ခ်ဥ္ေစာ္ၾကီး နံေနတယ္ကြ``

ဘီရိုထဲမွ စုပုံထားေသာ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ယူနီေဖာင္းမ်ားကို အနံ႕ဆုိးစြာျဖင့္ ဗိုလ္မင္းေရာင္က ဆြဲယူရုုဳ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီကို ပစ္ေပးလိုက္ျပီးေနာက္ ``ဟီး ဟီး ၾကည့္သာ ဝတ္ၾကေပေတာ့ကြာ ခ်ဥ္ေစာ္နံတာ လက္စသတ္ေတာ့ ငမိုးအဝတ္အစားေတြကကိုး--``

ကၽြန္ေတာ္္တို႕ဘာမွမတတ္ႏိုင္ သူ႕သေဘာအတိုင္း မေလွ်ာ္မဖြတ္ဘဲ ဂရုမစိုက္ထားသည့္ ခ်ဥ္ေစာ္နံ``ယူနီေဖာင္းမ်ားကို မတန္႕တတန္ ဝတ္ကာ ၾကာလွ်င္ေနာက္ပိုင္းက မီးေတာက္မည့္ နိမိတ္လကၡဏာေၾကာင့္ ဝတ္ဆင့့္ျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရွ႕သို႕ တန္းစီခဲ့သည္။

သူက မ်က္ေမွာင္ကုတ္ရာမွ ခပ္ျပဳံးျပဳံးၾကီးျဖစ္လာျပီး ``ေအး ကန္ေတာ့ၾက ကန္ေတာ့ၾက ျပီးရင္ ဒီအတုိင္းျပန္ မင္းတုိ႕ေသာက္သုံးမက်တဲ့ လုံျခည္ေတြ တခုမွျပန္မယူနဲ႕ ၾကားလား--``

ကန္ေတာ့ ေကာင္းလြန္းရုဳ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ပိုးလုံျခည္ အက်ၤ ီေတြ ဆုံးခဲ့ရေတာ့၏။ အခ်ိဳးမက် ဂႊတတ မတန္႕တတန္ ယူနီေဖာင္းေတြေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကားကို ကမန္းကတန္းစီးကာ ကိုယ့္အိမ္အေ၇ာက္ ေလ၏လွ်င္ျမန္ႏႈံးႏွႈင့္အတူ သုတ္ေျခတင္ခဲ့ရေလသည္။

ကၽြန္ေတာ့အား အထက္ဗမာျပည္သို႕ ဗိုလ္ေဇယ်တပ္ရင္းႏွင့္ ပို႕လုိက္သည္။ ယခင္က ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ အထူးၾကိဳးစားလုပ္ခဲ့သည္ႏွင့္ အမွ် ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ႏႈတ္ျဖင့္ စာျဖင့္ ခ်ီးက်ဴး၏။ အားေပးျခင္းခံရ၏။ ယခုမွာမူ ခါတုိငး္ထက္ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ သို႕ရာတြင္ သူ႕ဆီက ``ေဟ့ ေကာင္ေလး မင္းအလုပ္ဂရုစိုက္စမ္း သိပ္ေနရာမက်ဘူး--``ဟု ေတြ႕တုိင္း ဆူေနေတာ့၏။ တခါလည္းမဟုန္ ႏွစ္ခါလည္းမဟုတ္ ခဏခဏဆူလြန္းသည့္အဆုံးတြင္ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ဆီ စာေ၇းလိုက္၏။ ``ခင္ဗ်ား ဒီေလာက္ဆူေနရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမလုပ္ေတာ့ဘူး ထုိင္ေနမယ္ ``ဟု ဘုက်က် အစီရင္ခံလုိက္သည္။ စစ္႒ာနခ်ဳပ္မႈး ဗိုလ္မႈးၾကီးလက်ာၤက ကၽြန္ေတာ့ကိုေခၚျပီး ``မင္းစာကုိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရတယ္ လို႕ေျပာတယ္ မင္းသူ႕ကုိ ဘုေရးတယ္လို႕ေျပာတယ္။ သူက မင့္ကို ခဏခဏဆူတာ မင္းေကာင္းဘို႕ဘဲကြ။ အ၇င္တုန္းက မင္းလူပ်ိဳဘဝဆုိေတာ့ မင့္ကို ေျမွာက္ေပးတယ္။ မင္းမိန္းမရျပီးေတာ့ သူက မင့္စိတ္ေပါ့သြားမွာ စိုးလို႕ ခဏခဏဆူေပးတာပါတဲ့ --တကယ္ဆုိေတာ့ မင့္ရဲ႕ေဆာင္ရြက္မႈ ေတြဟာ အေတာ္တုိးတတ္ေနတယ္ ``ဟုဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ သံေယာဇဥ္ၾကီးမႈအမွန္ကို သိရပါေတာ့၏။

ဗမာျပည္အတြင္းသို႕ လက္ဝဲဝါဒမုန္တုိင္း သည္ တေဟာေဟာ က်ဆင္းဆိုက္ေရာက္လာေတာ့၏ ကွဳ္တြင္ တပ္မေတာ္အတြင္းမွ ဗိုလ္မ်ား အၾကပ္မ်ား တပ္သားမ်ားမွာ ထိုလက္ဝဲမုန္တုိင္းဒဏ္သင့္ကာ မာ့ခ္ ဝါဒ ျမဴမႈံေတြ လူးကပ္လွ်က္ လက္ဝဲဝါဒ အတြင္းသို႕ဝင္ေရာက္ခဲ့၏။ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုအထဲတြင္ တစ္ေယာက္အပါအဝင္ ျဖစ္ေလသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ စကားေျပာတုိင္း႒္ လက္ဝဲစကားလုံးမ်ား ပါဝင္ေနမႈေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ဗိုလ္ခ်ုဳပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ကဲ့သို႕ လက္ဝဲဝါဒ သမားတစ္ဦး ျဖစ္ေနျပီဟု ထင္မိ၏။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္က သူလုပ္သလုိ သူယူဆသလုိ လုိက္နာမိေတာ့၏။

``စံျပလည္းမသြားႏွင့္ မံသလည္း မစားႏွင့္`` ဟူေသာစကားအတုိင္း ကၽြန္ေတာ္မွာ စံျပတပ္ရင္းသို႕ ေျခလွ်င္တပ္ခြဲမႈးတာဝန္ျဖင့္ ကူးေျပာငး္ခဲ့ရ၏။ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာက တပ္၇င္းမႈး ဗိုလ္ဘုန္းျမင့္က စိန္ေျပာင္းတပ္ခြဲမႈး ကၽြန္ေတာ္က ေျခလွ်င္တပ္ခြဲမႈး ဗိုလ္ဗလက အရာရွိသင္တန္း တပ္ခြဲမႈးမ်ား အျဖစ္တာဝန္ယူရင္း ကၽြန္ေတာ္ လက္ဝဲဝါဒကုိ အေတာ္ေလ့လာ လိုက္စားရာမွ သက္ဝင္ယုံၾကည္ခဲ့၏။ ``စံျပသြားလွ်င္ ဖားတတ္သည္---မံသစားလွ်င္ ယားတတ္သည္ ``ဟူေသာ စကားပုံအေျဖအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္က စစ္တာဝန္မ်ားကို တဖက္က တာဝန္ေက်ျပြန္စြာလုပ္ေဆာင္ကာ တဖက္က ရဲေဘာ္မ်ားကို တပ္ရင္းမႈး လုပ္သူႏွင့္ နားလည္မႈယူရုဳ္ ဖက္ဆစ္ ဆန္႕က်င္ေရးလုပ္ငန္း လမ္းစဥ္မ်ား ခ်မွတ္ ေပးအပ္ခဲ့ကာ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးၾကီးဆီသို႕ တရိပ္ရိပ္ ကူးေျပာင္းခဲ့ေတာ့၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းထံ မၾကာခဏသြားေတြ႕စဥ္ ကၽြန္ေတာ့ကို သူ၏လက္ဝဲဝါဒကို အလြန္အက်ဴးမလုိက္စားရန္ ႏွင့္ တဖက္သတ္ သက္ဝင္ယုံၾကည္မႈမရွိရန္ သတိေပးခဲ့၏။

**ဘဝ၏ အဆုံး**

ကၽြန္ေတာ္သည္ လက္ဝဲဝါဒ ကြန္ျမဴနစ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား ကြန္ျမဴနစ္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာလိမ့္မည္ဟု ထင္ခဲ့၏။ သည္လုိ သူ႕အေနႏွင့္ အမ်ိဳးသားတပ္ေပါင္းစု ဖ-ဆ-ပ-လ အဖြဲ႕တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့၏ ။ ထိုအခိုက္တြင္ ဝါဒလႈိင္းဂယက္ ျပင္းထန္စြာ ပုတ္ခတ္ ေဝဖန္မႈေၾကာင့္ ဖ-ဆ-ပ-လ ႏွင့္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတုိ႕ ကြဲခဲ့ရ၏.။ အခါေကာင္းယူေနေသာ ျဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕သမားမ်ားက ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ဖိႏွိပ္ရုဳ္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ၾကေလ၏။ ဖ-ဆ-ပ-လ အဖြဲ႕ၾကီးသည္လည္း ဗမာျပည္လြတ္လပ္မႈကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ရန္ ေရြးေကာက္ပြဲၾကီး က်င္းပဘို႕ ၾကိဳးပမ္းေနၾကေလသည္။

တစ္ေန႕တြင္ ကြန္ျမဴနစ္တို႕၏ အေျခခံစခန္း ပ်ဥ္းမနားနယ္သို႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း မဲတရားေဟာ လာလိမ့္မည္ဟူေသာ သတင္းေရာက္ရွိခဲ့၏။ ထုိအခ်ိန္က ဗမာျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ ေတာခိုကာ လက္နက္ကုိင္ရုဳ္ နယ္ခ်ဲ႕သမား ျဗိတိသွ်တပ္မ်ားႏွင့္ တိုက္ခုိက္ေနခိုက္ျဖစ္သည္။ ထို ဗိုလ္ခ်ဳပ္လာမည့္ သတင္းရသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္က ေတာတြင္းရွိ လက္နက္ကိုင္တပ္မ်ားကုိ ေမာ္ေတာ္ကားလမ္းႏွင့္ ေဝးသည္ထက္ေဝးေအာင္ စီမံလွ်က္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လာမည့္လမ္းခရီး သာယာေဘးကင္းမႈကို တာဝန္ယူမိသည္။ သူသည္ ဗဟို ဖ-ဆ-ပ-လ ဥကၠ႒ျဖစ္ရုဳ္ ကၽြန္ေတာ္က ကြန္ျမဴနစ္တစ္ဦးျဖစ္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့အေနျဖင့္ စိတ္ထားမေျပာင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ကၽြန္ေတာ့ဗိုလ္ခ်ဳပ္။ ကၽြန္ေတာ့အကိုၾကီးဟု အစဥ္ေအာက္ေမ့ ယုံၾကည္ခဲ့၏။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕ကားမ်ား ေတာင္ငူမွ ပ်ဥ္းမနားနယ္စပ္သို႕ ကူးလာစဥ္ ေမာ္ေတာ္ကားဒရုိင္ဘာလုပ္သူက ေတာတြင္းဝယ္ အႏၱရာယ္ကိုေၾကာက္ရြ႕ံရုဳ္ မ်က္ႏွာ ပ်က္ေနစဥ္ ေနာက္ပုိင္း ကားအတြင္းရွိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဒရုိင္ဘာရဲေဘာ္သို႕ ``ေဟ့ စိတ္ခ်လက္ခ်ေမာင္းပါကြ ဒို႕ကို ေတာထဲကအေကာင္ေတြ ဘာမွမလုပ္ပါဘူး။ တာရာဟာ ငါ့ကို သစၥာမေဖာက္ပါဘူး`` ဟု ရယ္ေမာရင္းေျပာလိုက္ ေၾကာင္းကုိ ကားေမာငး္သူမွတဆင့္ ကၽြန္ေတာ္သို႕ သတင္းပုိ႕ရုဳ္ ကၽြန္ေတာ္ ထခုန္ခမန္း ဝမ္းသာသြားေတာ့၏။

သို႕ရာတြင္ ပ်ဥ္းမနားျမိဳ႕ မဲတရားပြဲတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ပရိတ္သတ္အလယ္တြင္ ``တာရာဟာ က်ဳပ္တပည့္ ဒီေကာင္က်ပ္မျပည့္ဘူး``ဟု ကၽြန္ေတာ့ကို ေဆာ္ထည့္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့အဘုိ႕ မတုန္လႈပ္ေတာ့ပါ``တဟားဟား သာရယ္ျပီး ``အဘက ဆဲလွခ်ည္လားကြ`` ဟုေဝဖန္ခ်က္ေပးမိ၏။ ဖ-ဆ-ပ-လ အဖြဲ႕သို႕ အာဏာလႊဲေျပာင္းခါနီး စပ္ကူးမပ္ကူးအခ်ိန္တြင္ ျဗိတိသွ်အစိုးရက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လြတ္လပ္ေသာ ျပင္ပေလာကတြင္ မေနႏိုင္ေအာင္ ႏိုင္ငံေရးဥပေဒႏွင့္ ဖမ္းကာ လက္စဆုံးေဖ်ာက္မည့္ သတင္းကို ခိုင္လုံစြာရရွိသည္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေတာခုိခဲ့ရေတာ့၏။

ထုိအခ်ိန္မွစရုဳ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ၾကားဝယ္ အကန္႕အသက္မရွိေသာ တံတုိင္းၾကီးက တားဆီးျခားနားေနေတာ့သည္။ သို႕ရာတြင္ သတင္းစာကို ေတာတြင္းသို႕ေကာင္းေကာငး္ မြန္မြန္ ေရာက္ေအာင္ယူေစျပီး သူ႕သတင္းေတြကို အာရုံစိုက္၏ လုပ္ငန္းစဥ္ကုိ ေဝဖန္၏။ ေဆြးေႏြး၏ သူ႕ဓါတ္ပုံကို အရုိအေသ ေခါင္းရင္းတြင္ခ်ိတ္ထားမႈေၾကာင့္ ကြန္ျမဴနစ္ဆရာၾကီးမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏ စကားစစ္ထုိးရေလသည္။

ေတာျပင္ကုိ ေက်ာထင္ရုဳ္ အိပ္ခဲ့၏ ေတာင္လႊာကို ေရွာင္ကာ ျဖတ္ကူး ရင္း စစ္ေရးဆင္ခဲ့၏။ ျဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕တပ္မ်ားကို အခ်က္ပိုင္ပိုင္ အႏိုင္စီးရုဳ္ ကၽြန္ေတာ္၏တပ္ဖြဲ႕မ်ားကုိ လက္နက္တပ္ဆင္ႏိုင္ခဲ့၏ သို႕ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ ညီအကို ရဲေဘာ္မ်ားပါေသာ ဗမာ့တပ္မေတာ္ တပ္ရင္း ၄ ႏွင့္ ရင္ဆုိင္၇မည့္အလွည့္တြင္ စစ္ေ၇းေရွာင္ကာ တုိက္ပြဲလႊဲခဲ့၏ တပ္ရင္ ၄ ကလည္း ကၽြန္ေတာ့အေပၚ သံေယာဇဥ္ၾကီးလွစြာ ျဖင့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို မၾကာခဏ လက္ကမ္းေနေတာ့၏

တစ္ေန႕ေသာအခါ သခင္တင္ထြန္း စခန္းသို႕ ေရာက္လာ၏။ သူက ရန္ကုန္က ျပန္လာသည္မွာ ၂ ရက္ ၃ရက္သာ ရွိေသးရုဳ္ ရန္ကုန္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ေတြ႕ခဲ့ၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကၽြန္ေတာ့အကို သခင္တင္ထြန္းကို ကၽြန္ေတာ့အေၾကာင္းေမးျပီး ေတာခုိေနမႈမွ ျပန္လည္ရုဳ္ အလင္းသို႕ ဝင္ခဲ့ရန္ မွာၾကားသည္မွာ--

``က်ဳပ္ေတာ့ ဒီေကာင္ေလးေၾကာင့္ ခက္ေနတယ္။ တာရာကလည္း က်ဳပ္လိုပဲ တယူသန္ မို႕-- အင္းေလ က်ဳပ္ကလည္း က်ဳပ္ရဲ႕ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြကို ေမ့ေနခဲ့တာ သူ႕အျပစ္ခ်ည္းလဲမဟုတ္ဘူး ေကာင္းျပီ ကြဲျပားေနတဲ့ က်ဳပ္ညီရဲေဘာ္ေတြကို အျမန္ဆုံးျပန္စုမယ္။ တာရာကို ဆက္ဆက္ေျပာလုိက္ပါတဲ့။ ``

အကိုၾကီးေအာင္ဆန္း၏ မ်က္ႏွာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚအလုိလိုခင္ပုံကို ခ်က္ခ်င္းလုိလုိျမင္လာျပီး ``ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ငါသြားျပီး အေတြ႕ခံမယ္ ငါ့ကိုလုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ ၊သူ႕ေရွ႕မွာ ရဲေဘာ္ျပီးျပီ လည္စင္းေပးလုိက္မယ္ သူအဓိပၸါယ္ရွင္းေတာ့မွ သူနဲ႕အတူ ဗမာျပည္သစ္တည္ေထာင္မယ္`` ဟု အဓိ႒ာန္ျပဳလိုက္၏

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွစ္ဦးစလုံး ေနာင္တရၾကေပျပီ------------
ပ်ဥ္းမနား အေနာက္ဘက္ ၁၀ မိုင္ကြာ က်ဥ္းေျမာင္းစခန္းကား-----
ေန႕၁၀ နာရီ ခန္ကရွိ ေနအေတာ္ပူျပင္းေနေပျပီ ခ်ိဳးကူသံမ်ားသည္ တစ္စခန္းလုံးဆူညံေနပါသည္။ ထုိအခိုက္တြင္ ျမိဳ႕ေခ်စခန္းရွိ ဗိုလ္ၾကီးလွၾကည္က ရဲေဘာ္တစ္သိုက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့စခန္းသို႕ မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ျဖင့္ --ေရာက္လာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔စခန္း႒္ ၾကီးက်ယ္နစ္နာခ်က္ၾကီးတစ္ခု ျဖစ္ျပီဟု တြက္ခ်က္မိ၏။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ႏွစ္ကိုယ္ခ်င္းဆုံမိေသာအခါ ေလသံကေလးမွာ လည္ေခ်ာင္းထဲမွ မထြက္ႏိုင္ရွာပဲ---

``ဗိုလ္ခ်ဳပ္တုိ႕ --- ဆုံးျပီဗ် --``

ကၽြန္ေတာ္က ရုတ္တရက္ နားမလည္လိုက္ရုဳ္ ``ဘာတုန္းဗ် က်ယ္က်ယ္ေျပာစမ္းပါ----``

``ဗိုလ္ခ်ဳပ္တုိ႕ အသတ္ခံရျပီ``

``ဗ်ာ အမေလး `` ဟုကၽြန္ေတာ့မွာ နားရင္းႏွစ္ဖက္ကုိ လက္ဖဝါးမ်ားျဖင့္ပိတ္ကာ ---နားတြင္းသို႕ မိုးၾကိဳးစက္က်သည္ ထင္လိုက္မိရုဳ္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေခ်ာင္းေတြမွာလဲ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္ကို တခဏၾကာမွ သတိျပဳလိုက္မိ၏။ ကၽြန္ေတာ္သတၱိမေၾကာင္ပါ။ စစ္ပြဲတုိင္း ႏြဲခဲ့ေသာ လက္နက္ေဘး ရန္သူ႕ေဘးမွ မေသရုဳ္ ယခုစာေရးသည္အထိ အသက္ရွင္ႏိုင္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕မွာ ပူေဆြးျခင္း ဝမ္းနည္းျခင္း စိုးရိမ္ျခင္းတုိ႕က ခ်ယ္လွယ္ေနၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္က ခ်က္ခ်င္းအေသခံရဲေသာ ဗမာ့တပ္မေတာ္ေဟာင္း ၾကီးႏွစ္ဦးကို တိတ္တဆိတ္ရန္ကုန္သို႕ စုံစမ္းရန္လႊတ္လုိက္၏။

သုံးရက္ၾကာသည့္ေနာက္တြင္ မ်က္ရည္ေပါက္ၾကီးေတြႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ ျပန္ေရာက္လာျပီး---------

``ဗိုလ္ခ်ဳပ္တုိ႕ အသတ္ခံရျပီ ဗိုလ္မႈး ---ဗမာျပည္အဘုိ႕ေတာ့ သြားျပီဗ် ---`` ဟုသတင္းလည္းပို႕ ခ်ဳံးခ်ရုဳ္လည္း ငိုေၾကြးလုိက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မရွက္ႏိုင္ေတာ့ပါ ။ စြဲကုိင္ထားေသာ ဓါးရွည္ကို ေျမေပၚ သို႕ပင္ခ်လိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႕၏ ဘခင္ၾကီး ၊အကိုၾကီးအတြက္ အားရပါးရ ငိုေၾကြးလုိက္သည္။ မဂၤလာေဆာင္စဥ္--------- သတုိ႕သမီး၏ အဘ အေနႏွင့္လည္းေကာင္း ၊ အကိုၾကီးအေနႏွင့္ လညး္ေကာင္း၊ ဦးေဆာင္မႈေပးခဲ့သည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအတြက္ ကၽြန္ေတာ္၏ဇနီး ေစာခ်စ္ဦးလည္း ေျမ႒္ လူးလွိမ့္ကာ ငုိေၾကြးေနသည္ေၾကာင့္ သြားေရာက္ ေဖ်ာင္းဖ်လိုက္ရပါသည္။

အလင္းသို႕ ထြက္လာခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့အဘုိ႕ ကၽြန္ေတာ္၏အေဖ အသက္ရွင္ေနေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအစား သူျပဳစုဦးေဆာင္ခဲ့ေသာ-- လြတ္လပ္ေရးေက်ာက္တုိင္ၾကီးႏွင့္ သူ၏လြတ္လပ္ေရး ဆုလဒ္ၾကီး ---- အာဇာနည္ဗိမာန္တုိ႕ကသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဝမ္းနည္းေက်ကြဲစြာျဖင့္ ---ဆီးၾကိဳႏႈတ္ဆက္ေနၾကသေယာင္ ရွိေတာ့၏။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေနာင္တမွာကား---- အခ်ိန္လြန္ ဘဝျခားမွ ေသကြဲကြဲရုဳ္ ယခုဘဝတြင္ ျပန္လည္ မဆုံစည္းႏိုင္ေအာင္ ရာဇဝင္ေဆာင္ေစသည့္ ေနာင္တစ္ခါမွ တမ္းတပူေဆြးေစသည့္ ေနာင္တမ်ားသာလွ်င္ ျဖစ္ေတာ့သတည္။ ။