Atomic Bomb အေၾကာင္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္း

၁၉၃၉ ခုႏွစ္တြင္ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ၌ အိုဟန္ႏွင့္ အက္(ဖ)စတတ္စမန္း ဆိုသူတို႔သည္ ယူေရနီးယမ္းျဒဗ္စင္မွ ကဲြပြားျခင္းျဖစ္သည္ကို စတင္၍ေတြ႕ခဲ့ၾက၏။ ထိုသိရိွမႈကိုအေျခ တည္ကာ ဒုတိယ ကမာၻစစ္အတြင္းက အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု တြင္ အေမရိကန္အစိုးရ၊ ျဗိတိသွ်အစိုးရႏွင့္ ကေနဒါအစိုးရတို႕ သည္ ပူးေပါင္းကာ အက္တမ္ဗံုးျဖစ္ေျမာက္ေရးကို ၾကံစည္ျပဳ လုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ပထမ အက္တမ္ဗံုးကို အစမ္းသေဘာျဖင့္ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၆ ရက္ေန႔တြင္ နယူးမကၠဆီကိုရိွ သဲကန္တာရအတြင္း၌ ခ်ၾကည့္ရာ ေအာင္ျမင္ေလသည္။ ထိုႏွစ္ဩ ဂုတ္လ ၆ ရက္ေန႔တြင္ အေမရိကန္ ေလယာဥ္ပံ်မ်ားသည္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ဟီရိုရီွးမားၿမိဳ႕ကို သြားေရာက္၍ အက္တမ္ဗံုးတစ္လံုး ကိုခ်ျပီးေနာက္ ၉ ရက္ေန႔တြင္ တစ္ဖန္ နာဂါဆာကီၿမိဳ႕ေပၚ၌ ေနာက္တစ္လံုးကိုခ်ျပန္သည္။ ထိုအက္တမ္ဗံုးမ်ားမွာ ျပင္းထန္ လွသျဖင့္ ဂ်ပန္တို႕သည္ ထိုႏွစ္ ဩဂုတ္လ ၁၄ ရက္ေန႔၌ပင္ လက္နက္ခ်ကာ အရံႈးေပးၾကရေလသည္။ အက္တမ္ဗံုးတစ္လံုး ေပါက္ကဲြျခင္းသည္ မည္မွ်ျပင္းထန္သနည္းဆိုေသာ္ တီ၊ အင္၊ တီေခၚ ယမ္းတန္ခိ်န္ ၂ဝဝဝဝ ေပါက္ကဲြသည္ထက္ပင္ ျပင္း ထန္သည္ဟု ဆိုေလသည္။

အက္တမ္မွစြမ္းအင္ထုတ္ယူႏိုင္မႈ

သည္ သိပၸံံသမိုင္းတြင္ အဓိကေအာင္ျမင္မႈၾကီးတစ္ရပ္ျဖစ္၏။ အက္တမ္၏စြမ္းအင္ကို အေကာင္းဆိုး ႏွစ္ဖက္စလံုးတြင္ ထိေရာက္စြာ အသံုးျပဳႏိုင္ေပ သည္။ အဆိုးဖက္ျဖစ္ေသာ စစ္မက္ေရးရာ၌ ထိုစြမ္းအင္ကို အသံုးျပဳမည္ကိုဆိုလွ်င္ ကမာၻတစ္ရပ္လံုးရိွ ယဥ္ေက်းမႈသည္ ပ်က္ျပဳန္းသြားႏိုင္စရာ အေၾကာင္းရိွေပသည္။ အေကာင္းဖက္ ျဖစ္ေသာ စက္မႈလုပ္ငန္းတို႕၌ အသံုးခ်ႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ ေလာက နိဗၺာန္ကိုပင္ ဖန္တီးႏိုင္စရာအေၾကာင္းရိွေပသည္။

အက္တမ္ဗံုး မေပၚေသးမီက ရူပေဗဒပညာရွင္ၾကီးမ်ား သည္ ျဒဗ္ႏွင့္စြမ္းအင္မွာ သီးျခားစီျဖစ္သည္ဟု ယူဆခဲ့ၾက၏။ ျဒဗ္ကို ဖန္တီးျခင္းငွာေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဖ်က္ဆီးျခင္းငွာေသာ္ လည္းေကာင္း မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ဟု ယူဆခဲ့ၾကသည္။ စြမ္းအင္ကို လည္း ထို႕အတူ ယူဆခဲ့ၾကသည္။ သို႕ရာတြင္ အိုင္စတိုင္းေခတ္ သို႕ေရာက္ေသာအခါ ျဒဗ္ႏွင့္စြမ္းအင္ကို တစ္ခုတည္းအျဖစ္ ပူး ေပါင္းၾကံစည္ၾကည့္လာသည္။

အက္တမ္ေဆာက္တည္ပံုႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ေလာ့ရားသား ဖို႕သည္ အက္တမ္တြင္ ႏူကလိယပ္ (ဗဟိုဝတ္ဆံ) ရိွသည္ဟု ေျပာခဲ့သည္။ ဗိုးဆိုသူက တစ္ဖန္ထပ္၍ အီလက္ထရြန္မ်ား သည္ ႏူကလိယပ္ကို လွည့္လည္ကာ ျဂိုဟ္မ်ား ေနကိုပတ္၍ သြားေနသကဲ့သို႕ သြားေနၾကသည္ဟု တိုးခဲ့်ျပီးေျပာခဲ့ျပန္သည္။ ယခုအခါ ယူဆေနၾကသည္မွာ အက္တမ္တြင္ ပရိုတြန္၊ ႏူထ ရြန္ႏွင့္ အီလက္ထရြန္တို႕ ပါဝင္သည္။ ပရိုတြန္ႏွင့္ ႏူထရြန္ သည္ အက္တမ္၏ ႏူကလိယပ္တြင္ရိွျပီးလွ်င္ အီလက္ထရြန္ တို႕သည္ ႏူကလိယပ္ကို လွည့္ပတ္ကာ သြားေနၾကသည္။ ပရိုတြန္တြင္ လွ်ပ္စစ္အဖိုဓာတ္ရိွျပီးလွ်င္ အီလက္ထရြန္တြင္ တူ ညီသည့္ လွ်ပ္စစ္အမဓာတ္ရိွသည္။ ႏူထရြန္တြင္ကား လွ်ပ္စစ္ ဓာတ္ လံုးဝမရိွေခ်။ သာမန္ဓာတ္ေျပာင္းမႈတြင္ အက္တမ္၏ ႏူကလိယပ္၌ မည္သို႕မွ်ေျပာင္းလဲမႈမရိွဘဲ အက္တမ္ခ်င္းသာ ေပါင္းစပ္၍ ေမာ္လီကူ်မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သို႕ရာတြင္ အက္ တမ္မွ စြမ္းအင္ထုတ္လွြတ္ရာ၌ကား ႏူကလိယပ္တြင္ ေျပာင္း လဲမႈရိွေလသည္။

လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားသည္ ပရိုတြန္မ်ားကို တစ္ခုႏွင့္ တစ္ခု ဖဲၾကဥ္ေစမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ႏူထရြန္မ်ားကိုမူကား မည္သို႕မွ်မျပဳလုပ္ႏိုင္ေခ်။ ထို႕ေၾကာင့္ အျခားအား တစ္စံုတစ္ခု မရိွဘဲ အက္တမ္၏ ႏူကလိယပ္သည္ စု၍ေနႏိုင္မည္မဟုတ္ ေပ။ အက္တမ္၏ႏူကလိယပ္အတြင္း မေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေသးငယ္သည့္ အကြာအေဝးမ်ားအၾကားတြင္ ပရိုတြန္မ်ားႏွင့္ ႏူထရြန္မ်ားကို စုစည္းေသာအားရိွသည္။ ထိုအားကို စုစည္း အားဟုေခၚသည္။

ႏူကလိယပ္တစ္ခုမွ စုစည္းအားပို၍မ်ားသည့္ အျခား ႏူကလိယပ္တစ္ခုသို႕ ေျပာင္းလဲသည့္အခါတိုင္းတြင္ ျဒဗ္ထု သည္ ေလ်ာ့နည္းသြား၍ ထိုေလ်ာ့နည္းသြားေသာ ျဒဗ္ထုသည္ စြမ္းအင္ျဖစ္သို႕ ေျပာင္းလဲသြားသည္။ ထိုအခ်က္ကို အေျချပဳ၍ ရူပေဗဒဆရာၾကီးမ်ားသည္ အက္တမ္စြမ္းအင္ရႏိုင္သည့္နည္းမွာ ႏွစ္နည္းရိွေၾကာင္းကို ေတြ႕ခဲ့ၾကသည္။ ပထမနည္းမွာ အလြန္ ေပါ့ေသာ ႏူကလိယပ္မ်ားကို ေလးေသာ ႏူကလိယပ္မ်ား အျဖစ္သို႕ ေျပာင္းေပးေသာနည္းျဖစ္၍ ဒုတိယနည္းမွာ အေလး ဆံုးျဖစ္သည့္ ႏူကလိယပ္မ်ားကို ခဲြပစ္ေသာနည္းျဖစ္သည္။ နကၡတာရာေဗဒဆရာၾကီးမ်ားက ေနႏွင့္ၾကယ္မ်ားအတြင္း၌ျဖစ္ေသာ စြမ္းအင္မွာ ပထမနည္းအရျဖစ္သည္။ ထိုနည္းျဖင့္ စြမ္းအင္ရရိွ ေအာင္ လူတို႕ျပဳလုပ္ျခင္းငွာ စြမ္းႏိုင္မည္မဟုတ္ဟု ဆိုၾက သည္။ အက္တမ္ဗံုး ျပဳလုပ္ရာတြင္ အသံုးျပဳေသာနည္းမွာ ဒုတိယနည္းျဖစ္သည္။

အက္တမ္၏ ႏူကလိယပ္မ်ားကို ၿဖိဳခဲြႏိုင္သည့္နည္းကို သိပၸံံကဝိအမ်ားပင္ စံုစမ္းေလ့လာခဲ့ၾက၏။ ၁၉၁၉ ခုႏွစ္သို႕ ေရာက္ေသာအခါ အက္တမ္ေဆာက္တည္ပံုကို ေျပာခဲ့သည့္ ရားသားဖို႕ကပင္ ေရဒီယမ္မွထြက္သည့္ အာလဖာျမဴမႈန္မ်ားျဖင့္ ႏိုက္ထရိုဂ်င္ကို ေဖာက္ၾကည့္ရာ ႏိုက္ထရိုဂ်င္ႏူကလိယပ္မွ ပရို တြန္မ်ား ထြက္လာသည္ကို ေတြ႕ခဲ့သည္။ ႏိုက္ထရိုဂ်င္သည္ ေအာက္ဆီဂ်င္၏ အိုင္ဆိုတုပ္အျဖစ္သို႕ ေျပာင္းသြားသည္။ ရား သားဖို႕၏ ေတြ႕ရိွမႈကိုအားက်၍ ကမာၻအနံွ့အျပားတြင္ သိပၸံံဆရာ ၾကီးမ်ားသည္ အက္တမ္၏ ႏူကလိယပ္ၿဖိဳခဲြမႈကို စမ္းသပ္ျပဳ လုပ္ၾကေလသည္။ ထို႕ေနာက္ တျဖည္းျဖည္း ေလ့လာခဲ့ၾကရာ တြင္ ေရဒီယမ္မွထြက္သည့္ အာလဖာျမဴမႈန္မ်ားထက္ စြမ္းအင္ ၾကီးမားေသာ ျမဴမႈန္မ်ားျဖင့္ အက္တမ္မ်ားကိုၿဖိဳခဲြလွ်င္ ပို၍ထိ ေရာက္ႏိုင္ေၾကာင္း သိလာၾကေလသည္။ ၁၉၃၁ ခုႏွစ္တြင္ အီး၊ အို၊ ေလာရင့္ ဆိုသူက ဆိုင္ကလိုထရြန္ေခၚ ကရိယာတစ္ခုကို တီထြင္လိုက္၏။ ထိုကိရိယာတြင္ အက္တမ္ကိုၿဖိဳခဲြမည့္ ျမဴမႈန္ မ်ားကို အလြန္ျပင္းထန္သည့္ ျမန္ရိွန္ရရိွေအာင္ သံလိုက္ဓာတ္ နယ္တြင္ လွည့္ပတ္သြားေစသည္။

၁၉၂ဝ ျပည့္ႏွစ္ေလာက္တြင္ ရားသားဖို႕သည္ လွ်ပ္စစ္ ဓာတ္အားကင္းမဲ့ျပီး ပရိုတြန္၏ျဒဗ္ထုေလာက္ရိွေသာ ျမဴမႈန္ရိွ လွ်င္ ႏူကလိယပ္ေဆာက္တည္ပံု ျပႆနာမွာ ပို၍လြယ္ကူလိမ့္ မည္ဟု ေျပာခဲ့ေလသည္။ ထိုျမဴမႈန္ကို ရားသားဖို႕က ႏူထရြန္ ဟုအမည္မွည့္ေခၚသည္။ ၁၉၃၂ ခုႏွစ္တြင္ ေဂ်၊စီ၊ ခ်က္ဒဝစ္ ဆိုသူသည္ အက္တမ္ကိုၿဖိဳခဲြရာ၌ အခ်ိဳ႕စမ္းသပ္မႈမ်ားတြင္ ေတြ႕ ရေသာ ေဖာက္ထြင္းမႈသတၱိ အလြန္ေကာင္းသည့္ ေရဒီေယးရွင္း မွာ ထိုႏူထရြန္မ်ားပင္ ျဖစ္ေၾကာင္းကို လက္ေတြ႕ျပသခဲ့ေလ သည္။

အိုဟန္ႏွင့္ စတတ္စမန္းတို႕သည္ ဒုတိယကမာၻစစ္ မျဖစ္မီ ရွစ္လေလာက္က ယူေရနီးယမ္းကို ႏူထရြန္မ်ားျဖင့္ ျပင္းထန္စြာ ေဖာက္ေပးေသာအခါ ေဗရီယမ္ကိုရရိွႏိုင္ေၾကာင္း ေၾကညာခဲ့ေလသည္။ ထို႕ေနာက္ သိပၸံံဆရာၾကီးမ်ားသည္ စစ္ ေျပးေနစဥ္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၌ ယူေရးနီးယမ္းအက္တမ္ ေပါက္ကဲြေသာအခါတြင္ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စြမ္းအင္ အေျမာက္အျမားထြက္ေၾကာင္းကို ေဆြးေႏြးေျပာဆိုၾကေလသည္။ ထို႕ေနာက္ တျဖည္းျဖည္း တိုးတက္ၾကံစည္လာၾကရာ ၁၉၄ဝ ျပည့္ႏွစ္ ဇြန္လတြင္ အက္တမ္မွ စြမ္းအင္ထုတ္ယူႏိုင္သည့္ အေျခခံအခ်က္မ်ားကို သိပၸံံဆရာၾကီးမ်ား သိျမင္လာၾကေလ သည္။

ဆိုင္ကလိုထရြန္မွာ အလြန္အသံုးဝင္ေသာ အက္တမ္ခဲြ ကရိယာျဖစ္၍ ထိုကိရိယာ၏သေဘာကို အက်ဥ္းမွ် သိထိုက္ေပ သည္။ ဆိုင္ကလိုထရြန္၏ အလယ္တြင္ ခြန္အားအလြန္ၾကီးမား ေသာ လွ်ပ္စစ္သံလိုက္ရိွသည္။ သံလိုက္၏ ဝင္ရိုးစြန္းမ်ားကို လက္မအနည္းငယ္စီျခား၍ တစ္ခုေပၚတစ္ခု ဆင့္ကာ တပ္ဆင္ ထားသည္။ သံလိုက္တို႕၏အၾကားတြင္ က်ယ္၍တိမ္ေသာ ေျပာင္းလံုးပံုျပည့္အခန္းကို ထည့္သြင္းထားသည္။ ထိုအခန္းတြင္ တစ္ဖန္ ေျပာင္းလံုးပံုဝက္ အခန္းႏွစ္ခုကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခ် ထားသည္။ ထို ေျပာင္းလံုးပံုဝက္ အခန္းမ်ားကို ဒီး ဟုေခၚ သည္။ ဒီးတို႕ကို တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ဓာတ္မလိုက္ေအာင္လည္း ေကာင္း၊ ေျပာင္းလံုးပံုျပည့္ အခန္းမႏွင့္ ဓာတ္မလိုက္ေအာင္ လည္းေကာင္း ျပဳလုပ္ထားသည္။ ထိုအခန္းမ်ားတြင္ ဟိုက္ဒရို ဂ်င္၊ ဒရူတီရီယမ္ (ဟိုက္ဒရိုဂ်င္ေလး)၊ သို႕မဟုတ္ ဟီလီယမ္ကို ဖိအားနည္းနည္းႏွင့္ ျဖည့္ထား၏။ အသံုးျပဳေသာဓာတ္ေငြ႕၏ အမိ်ဳးအစားကိုလိုက္၍ ဓာတ္အားရျမဴမႈန္မ်ားသည္ ေပါဆီထရြန္ မ်ား၊ ဒရူတာရြန္မ်ား၊ သို႕မဟုတ္ အာလဖာျမဴမႈန္မ်ားျဖစ္ၾက သည္။ ဆိုင္ကလိုထရြန္မွ အက္တမ္ကိုၿဖိဳခဲြရန္ ထြက္လာေသာ ဓာတ္အားရျမဴမႈန္မ်ားသည္ တစ္စကၠန့္လွ်င္မိုင္ေပါင္း ၂ဝဝဝဝ ခန့္ ျမန္ရိွန္ႏႈန္းျဖင့္ ထြက္လာသည္။ ထိုျမန္ရိွန္ႏႈန္းမွာ ရိုင္ဖယ္ ေသနတ္က်ည္ဆံ၏ ျမန္ရိွန္ႏႈန္းထက္ အဆေပါင္း ၃၅,ဝဝဝ ခန့္မွ် ပို၍လွ်င္ျမန္သည္။

အက္တမ္သည္ ေလးေလေလ ၿဖိဳခဲြလိုက္ေသာအခါ စြမ္းအင္အထြက္မွာ မ်ားေလေလျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆို ေသာ္ ပို၍ေလးလံေသာအက္တမ္၏ ႏူကလိယပ္ကို ခိုင္ျမဲစြာ စုစည္းထားရန္ စြမ္းအင္ပို၍လိုေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ယူ-၂၃၅ အက္တမ္ကို ၿဖိဳခဲြလိုက္ေသာအခါ ထိုအက္တမ္၏ ႏူကလိယပ္ ကို စုစည္းထားေသာ စြမ္းအင္အားလံုးသည္ ၿပိဳကဲြ၍ထြက္လာ ေသာ အက္တမ္ငယ္ႏွစ္ခု၏ ႏူကလိယပ္ႏွစ္ခုကို စုစည္းထား သည့္ စြမ္းအင္စုစုေပါင္းထက္ ပို၍မ်ားသည္။ ထိုပိုမ်ားေသာ စြမ္းအင္သည္ နည္းႏွစ္မိ်ဳးျဖင့္ အက္တမ္မွ လြတ္ထြက္သြား သည္။ ပထမနည္းမွာ တန္ခိုးၾကီးေသာ အိပ္စေရးကဲ့သို႕ေသာ ေရဒီေယးရွင္း အျဖစ္ျဖင့္ လြတ္ထြက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒုတိယ နည္းမွာ အက္တမ္ကို ႏွစ္ျခမ္းေပါက္ကဲြေစေသာ စြမ္းအင္အျဖစ္ ျဖင့္ လြတ္ထြက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကဲြထြက္ေသာ အက္တမ္၏ အစိတ္အပိုင္းတို႕တြင္ အက္တမ္ငယ္မ်ားႏွင့္ ႏူထရြန္မ်ားပါဝင္ သည္။ ယူ-၂၃၅အက္တမ္ကို ၿဖိဳခဲြလိုက္ေသာအခါ ထိုအက္တမ္၏ ႏူကလိယပ္ ကို စုစည္းထားေသာ စြမ္းအင္အားလံုးသည္ ၿပိဳကဲြ၍ထြက္လာေသာ အက္တမ္ငယ္ႏွစ္ခု၏ ႏူကလိယပ္ႏွစ္ခုကို စုစည္းထား သည့္ စြမ္းအင္စုစုေပါင္းထက္ ပို၍မ်ားသည္။ ထိုပိုမ်ားေသာ စြမ္းအင္သည္ နည္းႏွစ္မိ်ဳးျဖင့္ အက္တမ္မွ လြတ္ထြက္သြား သည္။ ပထမနည္းမွာ တန္ခိုးၾကီးေသာ အိပ္စေရးကဲ့သို႕ေသာ ေရဒီေယးရွင္း အျဖစ္ျဖင့္ လြတ္ထြက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒုတိယ နည္းမွာ အက္တမ္ကို ႏွစ္ျခမ္းေပါက္ကဲြေစေသာ စြမ္းအင္အျဖစ္ ျဖင့္ လြတ္ထြက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကဲြထြက္ေသာ အက္တမ္၏ အစိတ္အပိုင္းတို႕တြင္ အက္တမ္ငယ္မ်ားႏွင့္ ႏူထရြန္မ်ားပါဝင္ သည္။ ယူ-၂၃၅ အက္တမ္သည္ ေပါက္ကဲြထြက္သည့္အခိ်န္၌ အပူခိ်န္စင္တီဂရိတ္ ၂ဝဝ,ဝဝဝ,ဝဝဝ,ဝဝဝ,ဝဝဝ ဒီဂရီ ရိွသည္။

အက္တမ္ဗံုးေပါက္ကဲြရာ၌ ျဖစ္ေပၚေသာ အက္တမ္စြမ္း အင္သည္ မည္မွ် ဖ်က္ဆီးအားရိွသနည္းဟူမူ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၊ ဟိရို ရီွးမားႏွင့္ နာဂါဆာကီၿမိဳ႕မ်ား၏ အပ်က္အဆီးက သက္ေသခံ ေပသည္။

၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၃ဝ ရက္ေန႔တြင္ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု စစ္ဖက္ဌာန၏ ထုတ္ျပန္ေၾကညာခ်က္အရ ဟီရို ရီွးမားၿမိဳ႕တြင္ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရသူ ၁၃၅ယဝဝဝ (ၿမိဳ႕ေနလူဦးေရ ထက္ဝက္ေက်ာ္) ရိွခဲ့၍ ထိုလူဦးေရအနက္ ၆၆ယဝဝဝ ခန့္မွာ ေသဆံုးသူမ်ားျဖစ္ၾက၏။ နာဂါဆာကီၿမိဳ႕မွာမူ လူဦးေရ ၁၉၅ယဝဝဝ ရိွသည့္အနက္ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရရိွသူ ဦးေရမွာ ၆၄ယဝဝဝ ျဖစ္၏။ ထိုအနက္ ၃၉ယဝဝဝ မွာ ေသဆံုးသူမ်ား ျဖစ္ ၾကသည္။ ဗံုးက်သည့္ေနရာ၏ တစ္မိုင္ပတ္လည္ရိွ အရာဝတၳဳု အားလံုးမွာ ေၾကပ်က္သြားေၾကာင္း သိရ၏။ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရသူ မ်ားမွာလည္း ဂမ္မာေရာင္ျခည္မ်ား၏ အပူရိွန္ေၾကာင့္ အပူ ေလာင္အနာၾကီးမ်ားျဖစ္ၾကေၾကာင္း သိရေလသည္။