ျမန္မာနိုင္ငံေတာ္ သမိုင္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္း One of the Myanmar History

ေရွးသေရာအခါက အသားျဖဴျဖဴ၊ ႏွာေခါင္းျပားျပား၊ မ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္း လူမ်ဳိးမ်ားေနထိုင္ေသာ တိုင္းျပည္ႀကီးႏွင္႔ အသားမဲမဲ၊ ႏွာေခါင္း ခြၽန္ခြၽန္၊ မ်က္လံုး မဲမဲလူမ်ိဳးမ်ား ေနထိုင္ေသာ တိုင္းျပည္ ႏွစ္ခုအၾကားတြင္ အသား၀ါ၀ါ၊ ႏွာေခါင္း ျပားျပားလဲ ရိွ၊ မျပားတျပားလဲရိွေသာ လူမ်ဳိးမ်ားေနထိုင္သည္႔ “ဘားျမန္မာ” ဟုေခၚတြင္ေသာတိုင္းျပည္တစ္ခု ရိွေလသည္။

ထိုႏိုင္ငံငယ္ေလးအတြင္းတြင္ တစ္ရာ႔တစ္ပါးမက ေသာ လူမ်ိဳးကြဲမ်ားလဲ မွီတင္းေနထိုင္ၾကေလ၏။

ႏိုင္ငံသား အမ်ားစုကိုးကြယ္ယံုၾကည္ေသာ ဘာသာတရားသည္ ရွင္ေတာ္ေဂါတမ၏ ေမတၱာတရားအေျခခံသည့္ ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ ေသာ္ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ား၏ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပမႈေကာင္းမြန္ေသာေၾကာင္႔ ႏိုင္ငံသားအမ်ားစုမွာ ဗုဒၶဘာသာကို အရြဲ႕တိုက္ကုိးကြယ္ ယံု ၾကည္ၾကသလားဟု သံသယ၀င္ႏိုင္ေစေလာက္၏။ ရွင္ေတာ္ ဗုဒၶက တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေမတၱာတရားထားၿပီး ေလာကေကာင္းက်ိဳး ေဆာင္ၾက ဖို႔ ေဟာေျပာေတာ္မူခဲ႔ေသာ္လည္း အခ်င္းခ်င္း မနာလိုစိတ္မ်ားျဖင့္ ေျခထိုးၾက၏။ အေကာက္ၾကံၾက၏။ အတင္းေျပာၾက၏။ တစ္ဦး အားနည္း ခ်က္ကို တစ္ဦးကနင္းေခ်ရန္အတြက္ တိုးတိုးတစ္မ်ဳိး၊ က်ယ္က်ယ္တစ္ဖုံု ႀကိဳးစားၾကေလကုန္၏။

ေဂါတမရွင္ေတာ္ျမတ္က ငါးပါးသီလလံုျခံဳျခင္းကို ဗုဒၶဘာသာ၏ အနိမ္႔ဆံုးအဆင္႔အတန္းဟု သတ္မွတ္ေပးခဲ႔ေသာ္လည္း မနက္ခင္း သီလ ယူ ညေန ဖ်က္ၾကကုန္၏။ ခိုးၾက၊ ၀ွက္ၾက၏။ ေပၚေပၚတင္တင္ ခိုးၾက၏။ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ခိုးၾက၏။ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ ခိုးၾက၏။ ခိုးနည္း ေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ႀကီးထဲတြင္ မပါ၀င္ေသာ နည္းနာေပါင္စံုျဖင္႔ ခိုးၾက၏။ “မုသာ၀ါဒကံကို လံုျခံဳၾကပါ ခ်စ္သားတို႔” ဟု ေဟာၾကားခဲ႔ေသာ္လည္း အခုတစ္မ်ိဳး၊ ေတာ္ၾကာတစ္မ်ိဳး ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားေသာ စကားမ်ားျဖင္႔ မ်က္စိလယ္၊ ေခါင္းေနာက္ေအာင္ လိမ္လည္ေျပာဆိုၾကကုန္၏။ မိမိလဲ အက်ိဳးမရိွ၊ သူတစ္ပါးလဲ အက်ိဳးမရိွစကားမ်ားကိုသာ ေရြးခ်ယ္စဥ္းစားေျပာဆိုၾကကုန္၏။ ေလာကေကာင္းက်ဳိး၊ အမ်ားအက်ဳိးဟု ေျပာဆိုၾက ကုန္ေသာ္ပါလည္း မိမိႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ ႐ႈၾကကုန္၏။ ဘ၀သံသရာဆိုတာ ရွည္လ်ားလြန္းလွပါ သည္ဟု ေဟာၾကားခဲ႔ေသာ္လည္း ေသရင္ ၿပီးၿပီဟုယူဆကာ ျပဳမူေျပာဆိုၾကကုန္၏။ ထို႔ေၾကာင္႔ ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံဟု မရွက္မေၾကာက္ ေျပာ ၾကေသာ္လည္း အတြင္းသိ အဆင္းသိမ်ားက အသံမထြက္ေအာက္ ရီၾက၊ ဟားၾကေလကုန္သတည္း။

ႏိုင္ငံ၏ စီးပြားေရးမွာကား ျခံစည္းရိုး ထင္းေခြေရာင္းစားေသာ စည္းပြားေရးသည္သာ အဓိက ျဖစ္သည္။ ခရစ္ယာန္အလိုအရဆိုရလွ်င္ အဖ ဘုရားသခင္ မ်က္ႏွာသာေပးသျဖင္႔ သံယံဇာတ အလြန္ေပါႂကြယ္၀၏။ “က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး သံယံဇာတေပါႂကြယ္၀ပါတယ္” ဟု ခပ္ ႂကြားႂကြားေျပာၾကေသာ္လည္း ေရတြင္းေသာ္မွ အျဖစ္ရိွေအာင္ မတူးတတ္ၾကေလကုန္။ ေျမႀကီးကို လက္ညႇဳိးထိုးေရာင္းစားေသာ ေၾကး ေခတ္၊ သံေခတ္ ယဥ္ေက်းမႈမွ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ဘဲရိွ၏။ ဉာဏ္ရည္ ဉာဏ္ေသြးထက္ျမက္တဲ့လူမ်ိဳးကြဟု အသားလြတ္ဂုဏ္ယူေသာ္လည္း သစ္အလံုးလိုက္ေရာင္းစားၿပီး ႀကိတ္သားမ်ားျဖင့္ျပဳလုပ္ေသာ ပရိေဘာဂမ်ားကို ေစ်းႀကီးေပး၀ယ္သံုးၾက၏။ အပ္တိုတစ္ေခ်ာင္းမွ အျဖစ္ရိွ ေအာင္ မထုတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကဟုဆိုၾက၏။ ကိုယ့္ထီး ကိုယ့္နန္း ကိုယ့္ၾကငွာန္း (စာလံုးေပါင္းမွားေသာ္ သီးခံပါအံ့) ႏွင္႔ ေနလာတာဟု ေျပာေသာ္ လည္း ေနာက္ဆံုး မင္းဆက္တည္ရာၿမိဳ႕တြင္ ခုႏွစ္လႊာေပါက္ဆီကိုသာ လူႀကိဳက္မ်ားၾက၏။ မာလာဟင္းသည္သာ ႐ိုးရာအစားအစာျဖစ္ေန၏။ ေျမကမာၻႀကီး ေလလည္သျဖင့္ ထြက္ရိွလာေသာဓာတ္ေငြ႔မ်ားကို ပိုက္ႀကီး၊ ပိုက္ငယ္အသြယ္သြယ္ႏွင့္ ဆိုင္ရာ ပိုင္ရာ ပြဲစားမ်ားျဖင္႔ ရသ ေလာက္ေစ်းျဖင္႔ ေရာင္းစားၾကကုန္၏။ ေရာင္းစားျခင္းျဖင့္ ရရိွေသာ ေငြစ၊ ေၾကးစမ်ားျဖင္႔ စားစရာမရိွ ဓားျပတိုက္စရာရိွဟု ဆုိႏိုင္ေအာင္ လက္နက္မ်ား ၀ယ္ယူစုေဆာင္းၾက၏။ ႏိုင္ငံသားတို႔မွာကား ေက်ာက္ေခတ္ကိုအားက်ၿပီးသကာလ ထင္း၊ မီးေသြးကိုသာ အမ်ားစု အသံုးျပဳၾက၏။ “လွ်ပ္စစ္ဆိုတာ ကြန္တိန္နာႏွင့္ သိမ္းထားလို႔ရတာမဟုတ္” ဟု အံ႔ခ်ီးကုန္ႏိုင္ဖြယ္ ပညာရိွ၀န္ဂ်ီးက ေျပာေလ၏။ မီးပ်က္ရင္ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းေနပါဟု ပီယ၀ါစာ ခ်စ္ဖြယ္ေကာင္းေသာစကားကို ဆိုၾကကုန္၏။ မိုးနတ္မင္းႀကီးဆီမွာ ဆုေတာင္းပါဟု Professional အရာရိွက ေျပာ၏။

ႏိုင္ငံ၏ပညာေရးစနစ္ကား ေျပာမယံု ၾကံဳဘူးမွသိသကဲ႔သို႔ ရိွခဲ႔ေလ၏။ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ား အခ်ိန္မ်ား ပိုလွ်ံမည္စိုးရိမ္သျဖင္႔ တကၠသီလာ မ်ားကို လူမ်ားႏွင့္ေ၀းလံေခါင္ဖ်ားေသာအရပ္မ်ားတြင္ ဖြင္႔ထားၾကေလကုန္၏။ မိတၱဴကူးစက္ျဖင့္ထုတ္သည္ ထင္ရေလာက္ေအာင္ ဂရက္ ဂ်ဴရိတ္ဘြဲ႕ရမ်ားေပါမ်ားလွေသာ္လည္း My Self ဆိုသည့္ “ကိုယ့္အေၾကာင္း” ကိုေသာ္မွ် ႏွာေခါင္းရွည္ အျဖဴေကာင္မ်ားေျပာေသာ ဘာသာ စကားျဖင့္ ေျဖာင့္တန္းေအာင္ပင္ မေျပာတတ္ၾကေလကုန္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ပညာရည္တိုက္ေကြၽးေသာ ဆရာမ်ားမွာမူကား မိမိ မသင္ ၾကားခဲ႔ရေသာဘာသာကို မိမိအစီအစဥ္ျဖင္႔ စာအုပ္မ်ားရွာဖတ္ၿပီး မိမိဘာသာနားလည္သလို သင္ၾကားျပသၾကကုန္ေလ၏။ ကြန္ယက္ ဆက္သြယ္ေရးဆိုတာ ဘာႀကီးလဲဟု မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ေမးေနၾကေသာပညာရွင္မ်ားက လူငယ္မ်ားကို လက္ဆင္႔ကမ္းပညာ အေမြေပးၾက ၏။

ႏိုင္ငံ၏ ဆက္သြယ္ေရး စနစ္မွာကား ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၈၅ ခုႏွစ္ ေနာက္ဆံုး မင္းဆက္ ျပဳတ္သည္႔ အခ်ိန္ႏွင္႔ ႏိွဳင္းယွဥ္လွ်င္ အေတာ္တိုးတက္လာၿပီဟု မွတ္ခ်က္ျပဳႏိုင္၏။ ႏို႔ဆီခြက္ ႏွစ္ခြက္ကိုေဖာက္ကာ ႀကိဳးျဖင့္ဆက္သြယ္ေျပာၾကားေသာစနစ္ႀကီးကို လြန္ေျမာက္ခဲ့ၿပီျဖစ္ေပ၏။ ျမန္ေလ ေကာင္းေလဟုသတ္မွတ္ၾကေသာ ဆက္သြယ္ေရးစနစ္သေဘာသဘာ၀ကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၾက၏။ လွ်ပ္စစ္စာပို႔စနစ္ဆိုတာ ဘာပါ လိမ့္ဟု အူေၾကာင္ေၾကာင္လူမ်ား ေနရာရလွ်က္ရိွၾကေလ၏။ ကြန္ယက္ဆက္သြယ္ေရးစနစ္ဆိုသည့္ အင္တာနက္ဆက္သြယ္ေရးကို အသံုး ျပဳၾကရင္း ေသြးတိုးေရာဂါရၾကေလကုန္၏။ အလိုလို စိတ္တိုလာၾကကုန္၏။ မ်က္ရည္လည္ေလာက္ေအာင္ ေဒါသထြက္ၾကေလကုန္၏။

သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးစနစ္တြင္မူကား ေခြၽတာေရးစနစ္အရ စုျပဳံတိုးေ၀ွ႔ အလုအယက္ အသက္ထြက္မတတ္ ကုတ္ကပ္စီးရေသာ ဘတ္စ္ကား အိုႀကီးမ်ားက အခရာက်လွ၏။ ပုရိႆက်ားသတၱ၀ါမ်ားကို ႏိွမ္႔ခ်ေသာ ကုမၸာရီအမ်ဳိးသမီးသီးသန္႔ ဘတ္စ္ကားမ်ား ရိွေလ၏။ တစ္ဆယ္ ယူဇနာရိွလွ်င္ တစ္ေခါက္က် လမ္းေၾကး၊ တံတားေၾကး၊ ဘာေၾကး၊ ညာေၾကး စသည္ျဖင္႔ ႏိုင္ငံသားတို႔လက္ထဲမေရာက္ရိွေသာ အခြံအခ ေကာက္ခံခဲ့ၾက၏။

ႏိုင္ငံ၏ အဓိကအသက္ေသြးေၾကာျဖစ္သည့္ တရားဥပေဒဆိုသည္မွာကား “ငါ့အဘက ဘယ္သူ” ဆိုတာႏွင့္ ပြဲၿပီးမီးေသ ျဖစ္ႏိုင္၏။ ဥပေဒကို လက္တစ္လံုးျခားလုပ္တာ နည္းနည္းေ၀းေသးတယ္ဟု ထင္ျမင္ၾကေသာ လူအမ်ား အျပားရိွ၏။ ဥပေဒ၏အထက္တြင္ ဘယ္သူမွမရိွေစရဟု ေျပာၾကေသာ္လည္း ရိွခ်င္ေသာသူမ်ားက တိုးတိုးက်ိတ္က်ိတ္ရိွၾက၏။ ႀကိဳးစားအားထုတ္သူမ်ားကိုသာ ေလာကႀကီးက ေနရာေပးသည္ဟု စာအုပ္ႀကီးထဲတြင္ေရးသားၾကေသာ္လည္း အလိုလိုက္ အႀကိဳက္ေဆာင္ ကပ္ဖားရပ္ဖားလူမ်ားက ရီေမာဟားတိုက္ၾကကုန္၏။

ႏိုင္ငံ၏အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ကား မတစ္ေထာင္ တစ္ေကာင္ဖြား က်ားဆုိမွက်ားဆိုသည့္ စစ္တိုက္ဖို႔ သင္ၾကားေပးထားေသာလူမ်ားက ဦး ေဆာင္ၾက၏။ ေနရာတကာတြင္ သူတို႔ဦးေဆာင္၏။ သက္ဆိုင္ရာ နယ္ပယ္အသီးသီးတြင္ အထက္ပုဂၢိဳလ္အျဖစ္ျဖင့္ အထက္က၀င္လာၾက၏။ ေအာက္က မ၀င္ခ်င့္ ၀င္ခ်င္ႏွင့္ ၀င္လာေသာသူမ်ားလဲရိွ၏။ ဒ႐ုိင္ဘာမွအစ ႏိုင္ငံ့ဥေသွ်ာင္အထိ မင္းမူၾကကုန္၏။ မည္သို႔ မည္ပံု ခိုး၀ွက္ၾကရ မည္ကို လက္ဆင္႔ကမ္းၾက၏။ တစ္ဗိုလ္က် တစ္ဗိုလ္တက္စနစ္ျဖင့္ အလွည့္က်ခိုးၾကေလကုန္၏။ မခန္႔မွန္းႏိုင္ေသာ ေငြေၾကးဥစၥာဓနမ်ားကို ဘုန္းၿပီးသကာလ ခုႏွစ္ရက္တစ္ပတ္ ဒုလႅပဘုန္းႀကီးေျပာင္း႐ံုျဖင့္ အေႏွာင့္အယွက္မရိွ လူထြက္ႏိုင္၏။ မိမိတို႔ႏွင့္ သေဘာထားမတူညီေသာ လူမ်ားကို ၾကဴပင္ခုတ္ ၾကဴငုတ္ပင္မက်န္ေအာင္ ႏိွမ္နင္းၾက၏။ ေအာက္တန္းက်တာ နည္းနည္းျမင္႔ေသးတယ္ဟု ထင္ျမင္ယူဆၾကေသာ လူမ်ား ရိွၾကေလကုန္၏။

ေနာက္ဆံုးအေနျဖင္႔ အတည္မျပဳႏိုင္ေသးေသာ သမိုင္းအေထာက္အထားမ်ားအရ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစားမ်ားကား အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဘက္တြင္ သာမက အလံုးစံုေသာေနရာမ်ားတြင္ ေနရာယူဖို႔ ႀကိဳးစားၾကေလ၏။ ႏိုင္ငံ၏ မရိွဆင္းရဲသားမ်ား လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရသည့္ အိမ္သားက်င္း တူးေသာလုပ္ငန္းမ်ား၊ ဆိုက္ကၠားနင္းေသာလုပ္ငန္းမ်ား၊ ေရစည္လွည္းတြန္းေသာ လုပ္ငန္းမ်ား၊ ေခါင္းရြက္ဗ်က္ထိုးေစ်းသည္မ်ား အစရိွ သည့္ အေျခခံလူတန္းစားေလာကတြင္ပါ တြင္က်ယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကကုန္၏။ ႏိုင္ငံကာကြယ္ဖုိ႔ လူသာမန္မ်ား လုပ္ႏိုင္ခဲလွစြာေသာ စစ္ဗိုလ္ႀကီး မ်ားအား ထိုနယ္ပါယ္မ်ားတြင္ ေနရာယူႏိုင္ရန္အတြက္ အနာဂတ္မ်ဳိးဆက္မ်ားကို ေမြးထုတ္ဖုိ႔ စာေတြ႔ လက္ေတြ႔ သင္ၾကားခဲ႔ၾကသည္ဟု ဆိုၾက၏။ ထိုသူတို႔၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာကား ရန္ကုန္တိုင္း အိမ္သာက်င္းတူး ၀န္ႀကီး၊ မႏၱေလးတိုင္း ဆိုက္ကၠားဥကၠဌ၊ ေနျပည္ေတာ္ ေရစည္ လွည္းတြန္းအတြင္းေရးမွဴး စသည္ျဖင့္ ရည္ရြယ္ရင္း ရိွခဲ႔ပံုရေလေတာ႔သည္။

သ႐ုပ္ေဖာ္ – ကာတြန္း ေမာင္ရစ္အား ယူသုံးသည္။