ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ နိုင္ငံေရး ဖိအား ( General Aung San Policy Pressure )

ေမာင္ဝံသ

(ျမန္မာႏုိင္ငံကို လြတ္လပ္ေရးရဖို႕ ၾကိဳးစားခ်ိန္မွာ ဖဆပလ အဖြဲ႕ၾကီးက လံုး၀ လြတ္လပ္ေရး ယူဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါပေမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္က လံုး၀ လြတ္လပ္ေရး အစား ဓနသဟာယ အဖြဲ႕၀င္ ႏုိင္ငံအျဖစ္နဲ႔ ေနသင့္တယ္ ဆိုတဲ့ အယူအဆကို ႏုိင္ငံေရး သမားၾကီးမ်ားက ေျပာခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ၿဗိတိသွ် ဓနသဟာယ (British Commonwealth ) ဆိုတာ ကေတာ့ လြတ္လပ္ေရး ရယူေပမယ့္ ၿဗိတိန္ ဘုရင္မကို symbol of the free association of its independent member nations and, as such, Head of the Commonwealth" အျဖစ္ လက္ခံျပီး ဓနသဟာယ အဖြဲ႕အၾကီးအကဲ အျဖစ္ သတ္မွတ္တဲ့ အဖြဲ႕အစည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ ၾသစေတးလ်၊ ကေနဒါ၊ ကာရီဘီယံနဲ႕ အာဖရိက ေဒသ ႏုိင္ငံအခ်ိဳ႕မွာ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ဦးေဆာင္တဲ့ အစိုးရ ျဖစ္ေပမယ့္ ၿဗိတိသွ် ဘုရင္မက သူ႕ကိုယ္စား ဘုရင္ခံ တစ္ဦးကို ခန္႕ထားတဲ့ ႏုိင္ငံေတြ ပါသလို၊ အိႏိၵယလို သမၼတ ႏုိင္ငံအျဖစ္ ထူေထာင္ျပီး ဓနသဟာယ အဖြဲ႕၀င္ ႏုိင္ငံ အျဖစ္နဲ႕ ေနတဲ့ နိုင္ငံလည္း ရိွပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း အေနနဲ႕ လံုး၀ လြတ္လပ္ေရး ယူဖို႕ပဲ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာင္ပိုင္းမွာ ဓနသဟာယ အဖြဲ႕၀င္အျဖစ္ ေနသင့္ တယ္လို႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ယူဆခဲ့တယ္လို႕ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၅ ရက္ေန႔ထုတ္ သစၥာ သတင္းဂ်ာနယ္မွာ ေမာင္ဝံသက ေရးထားပါတယ္။ မၾကားဘူးတဲ့ အယူအဆ ျဖစ္လို႕ အားလံုး ေဆြးေႏြး ႏုိင္ေအာင္ မွ်ေ၀ေပး လိုက္ပါတယ္။ )

၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၄ ရက္ ဆိုရင္ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရး သက္တမ္း ၆၂ ႏွစ္ ရွိပါၿပီ။ အမ်ိဳးသား ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းကို လြတ္လပ္ေရး ဗိသုကာႀကီးလို႔ ေခၚဆို ၾကတာဟာ မည္ကာမတၱ မဟုတ္ပါဘူး။ ထိုက္ထိုက္ တန္တန္ ေခၚဆိုၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္က ' ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဉာဏ္အသံုးရဆံုး ကာလ ' ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့ရာမွာ ၁၉၄၅ မွ ၁၉၄၇ အၾကား လြတ္လပ္ေရး လက္တစ္ကမ္း အခ်ိန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး ေဆာင္ရြက္ မႈေတြကို ဘက္ေပါင္းစံုက ဝိုင္းဝန္း ထိုးႏွက္ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔ အဆံုးသတ္ခဲ့ပါတယ္။

အထက္ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ကာလ အပိုင္းအျခား အတြင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ႏိုင္ငံေရး မွတ္တိုင္ႀကီး ၅တိုင္ကို စိုက္ထူ ခဲ့တယ္ဗ်။

၁။ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရး ျပည္သူ႔ လြတ္လပ္ေရးအဖြဲ႕ (ဖဆပလ) ကို ျပည္သူလူထု တစ္ခဲနက္ ေထာက္ခံမႈ ရရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေရး တပ္ဦးႀကီး အျဖစ္သို႔ ေရာက္ေအာင္ ဦးေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ျခင္း။

၂။ အဂၤလိပ္ ဘုရင္ခံက ဖိတ္ၾကားၿပီး အာဏာ အပ္ႏွင္းခံရတဲ့ အထိ လူထုတိုက္ပြဲ မ်ားကို ဦးေဆာင္ ႏိုင္ခဲ့ျခင္း။

၃။ ေအာင္ဆန္း အက္တလီ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆို၍ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ ျပင္ဆင္ႏိုင္ခဲ့ျခင္း။

၄။ သမိုင္းဝင္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုႏိုင္ခဲ့ျခင္း။

၅။ ၁၉၄၇ ဖြဲ႕စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံ ဥပေဒ ေရးဆြဲ အတည္ျပဳႏိုင္ခဲ့ျခင္း။

လံုးဝလြတ္လပ္ေရးဘယ္လဲ

ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္က တင္ျပခဲ့တဲ့အထဲ ပါတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္လိုက္ရတဲ့ စာတမ္း ေလးေစာင္ထဲက 'လံုးဝ လြတ္လပ္ေရး မရေသးဟု ဦးေအာင္ဆန္း ဝန္ခံၿပီ' ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေရးခဲ့တဲ့ အေရးေတာ္ပံု သတင္းစာ (၂၊ ၂၊ ၁၉၄၇) ေခါင္းႀကီး ေဆာင္းပါးကို ကၽြန္ေတာ္ ေလ့လာ ၾကည့္ပါတယ္။

အေရးေတာ္ပံု သတင္းစာဟာ သခင္ဗစိန္၊ သခင္ထြန္းအုပ္တို႔ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ုံးရဲ႕ အာေဘာ္သတင္းစာ ျဖစ္ပါတယ္။ သခင္ဗစိန္ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အတူ ဘိလပ္ကို ကိုယ္စားလွယ္ အဖြဲ႕ဝင္ အျဖစ္ ပါသြားၿပီး ေအာင္ဆန္း အက္တလီ စာခ်ဳပ္မွာ ပါဝင္ လက္မွတ္ မထိုးဘဲ ဦးေစာနဲ႔အတူ ကန္႔ကြက္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။

အေရးေတာ္ပံု သတင္းစာက ဗုိလ္ခ်ဳပ္တို႔ ျမန္မာျပည္ ျပန္မလာမီ ၂၉ ဇန္နဝါရီ ၁၉၄၇ မွာ လန္ဒန္မွာ ျပဳလုပ္တဲ့ သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲမွာ ေျပာတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ စကားကို လိုရာဆြဲ ေကာက္ယူၿပီး ျပည္သူ လူထုရဲ႕ ရန္တိုက္ေပးတာပါ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက (၁) ရွင္းရွင္းနဲ႔ ဗမာမ်ားကို ဖြင့္ေျပာရမွာက စာခ်ဳပ္ထဲမွာ လြတ္လပ္ေရး မပါေသး၊ လြတ္လပ္ေရး မရရွိခဲ့ေသး သို႔ေသာ္ လြတ္လပ္ေရး အေျခခံလမ္းစဥ္ကိုေတာ့ ရခဲ့ၿပီ။ (၂) အဂၤလိပ္ အင္ပိုင္ယာထဲမွ ခြဲမလား၊ တြဲမလား ျပႆနာကို တိုင္းျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ကသာ ဆံုးျဖတ္လိမ့္မယ္ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ မွာေတာ့ ေျပာဖို႔ရာ ဘာထင္ျမင္ခ်က္မွ မရွိဘူး။ (၃) ဗမာမ်ားက အင္ပိုင္ယာထဲ ေနသင့္ မေနသင့္ကို အဂၤလိပ္ ေကာင္းရင္ ေကာင္းသလို ညႇာတာစြာ ဆုံးျဖတ္ ၾကမွာပဲလို႔ ေျပာခဲ့တယ္။

အဲဒီေလာက္ကို အေျခတည္ၿပီး သခင္ဗစိန္တို႔ရဲ႕ အေရးေတာ္ပံု သတင္းစာက "ဤ ဦးေအာင္ဆန္း၏ စကားအရ ဗမာမ်ား ေမွ်ာ္လင့္ ေနၾကေသာ လံုးဝ လြတ္လပ္ေရး မရခဲ့ေသးေၾကာင္းမွာ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ထင္ရွား လွသည့္ျပင္ အဂၤလိပ္ အင္ပိုင္ယာထဲမွ ခြဲဖို႔ တြဲဖို႔ အတည္တက် ဘာဝါဒမွ ဦးေအာင္ဆန္းမွာ မရွိေသးေၾကာင္း ထင္ရွား ေနေလၿပီ။ ဦးေအာင္ဆန္း လက္မွတ္ ထိုးခဲ့ေသာ စာခ်ဳပ္သည္ ဆိုး၏။ ယခု ကမာၻ႕သတင္းစာ ဆရာမ်ားအား ေျပာၾကားလိုက္ေသာ စကားမ်ားသည္ သာ၍ ဆိုးေနေလၿပီ " လို႔ ေခါင္းႀကီးပိုင္းက ေရးၿပီး လူထုအျမင္ ႐ႈပ္ေထြးေအာင္ ခေလာက္ ဆန္လိုက္တာပါ။

အာမခံခ်က္အျပည့္

တကယ္က ေအာင္ဆန္း အက္တလီ စာခ်ဳပ္ဟာ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ အာမခံခ်က္ အျပည့္အဝ ရခဲ့တဲ့ စာခ်ဳပ္ပါပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းက ၄ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၉၄၇ ည ၇း၃၀ နာရီမွာ တိုင္းျပည္သို႔ တိုက္႐ိုက္ အသံလႊင့္ ရွင္းျပခဲ့တယ္။

"ဘိလပ္ ပါလီမန္မွာ တင္တဲ့ ကိစၥကို ဘာ စကၠဴျဖဴ၊ ညာ စကၠဴျဖဴ အစရွိသည္ အားျဖင့္ ေခၚေလ့ေခၚထ ရွိတဲ့ အတိုင္း ေခၚတာပဲ။ စကၠဴျဖဴဆို႐ုံနဲ႔ စကၠဴျဖဴခ်င္း မတူဘူးဆိုတာ သိၾကရမယ္။ က်ဳပ္တို႔ မလိုခ်င္တာက ၁၉၄၅ ခု၊ စကၠဴျဖဴ၊ ခု က်ဳပ္တို႔ ရတာကို ထည့္ေပး ေရးၿပီးတဲ့ စကၠဴျဖဴက ၁၉၄၇ ခု၊ စကၠဴျဖဴ၊ ဒီစကၠဴျဖဴဟာ အရင္စကၠဴနဲ႔ အေတာ္ ကြာျခားတယ္ဆိုတာ ရဲရဲႀကီး ေျပာရဲတယ္။ စကၠဴျဖဴဆိုၿပီး အဖ်ားဆြတ္ ေျပာတဲ့လူေတြဟာ အမွန္စင္စစ္ တိုင္းျပည္ကို ကေလးမ်ားလို ေစာ္ကားၿပီး လွည့္စားေနတာပဲ ××××

အခုလည္းပဲ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ကို ရေအာင္ လုပ္ခဲ့တယ္။ ၾကားျဖတ္ အစိုးရကိုလည္း အာဏာ ရေအာင္ လုပ္ခဲ့တယ္။ ေတာင္တန္းနယ္မ်ားကို က်ဳပ္တို႔လို တန္းတူ အခြင့္အေရး ေပးမယ္ဆိုတဲ့ မူကိုလည္း ရခဲ့တယ္ ×××

က်ဳပ္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ လိုက္ၾကပါ။ 'တစ္ႏွစ္အတြင္း လြတ္လပ္ေရး ရေစ့မယ္' ရတဲ့ ေနရာမွာလည္း အရမ္းမဲ့ အင္အား မကုန္ေစရဘဲ ေအးေအး ေဆးေဆး ျဖစ္ႏိုင္သမွ် ျဖစ္ေစရမယ္။ က်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္ ကတိကို မပ်က္ခဲ့ဘူး ဆိုတာ သိတယ္ မဟုတ္လား"

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ အဲဒီအခ်ိန္က သခင္ဗစိန္၊ ဂဠဳန္ဦးေစာ၊ ေဒါက္တာ ဗေမာ္တို႔လို ေခတ္ေဟာင္း ႏိုင္ငံေရး သမားႀကီးေတြနဲ႔ သခင္စိုး၊ သခင္သန္းထြန္းတို႔လို ေခတ္ၿပိဳင္ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ ညႇပ္ပူးညႇပ္ပိတ္ ထိုးႏွက္ တိုက္ခိုက္မႈကို ရင္ဆိုင္ေနခဲ့ရတယ္။ သည္ၾကားထဲကပဲ လြတ္လပ္ေရး ပန္းတိုင္ကို မမိွတ္မသံု ေလွ်ာက္ လွမ္းသြားခဲ့တာပါ။

အက္တလီရဲ႕မွတ္ခ်က္

သည္ေနရာမွာ ၿဗိတိသွ် ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ အက္တလီရဲ႕ ကုိယ္တိုင္ေရး အတၳဳပတၱိမွာ ေရးသားခဲ့တဲ့ စာပိုဒ္အခ်ိဳ႕နဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္သင့္ ပါတယ္။ သည္အေၾကာင္းကို ၂၇ ဇြန္၊ ၂၀၀၇ ေန႔ထုတ္ ဝိကလီးအလဲဗင္း ဂ်ာနယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့ဖူးတယ္။ ေကာက္ႏႈတ္ ေဖာ္ျပရရင္-

"ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ဂ်ပန္တို႔၏ က်ဴးေက်ာ္ သိမ္းပိုက္ျခင္းကို ခံခဲ့ရၿပီး ကာလရွည္ၾကာ ခက္ခက္ခဲခဲ ျပန္လည္ တြန္းလွန္ၿပီးမွ ေအာင္ျမင္မႈ ရရွိခဲ့သည္။ ျမန္မာအခ်ိဳ႕သည္ ဂ်ပန္က လြတ္လပ္ေရး တကယ္ေပးလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္၍ ဂ်ပန္ႏွင့္ ပူးေပါင္းခဲ့ၿပီး ေဒါက္တာ ဗေမာ္ ႐ုပ္ေသး အစိုးရကို ေထာက္ခံခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔သည္ မၾကာမီ အျမင္မွန္ရခဲ့ၾကၿပီး ေအာင္ဆန္း၏ ဦးေဆာင္မႈ ေအာက္ရွိ လူငယ္မ်ားက ေတာ္လွန္ေရး ဆင္ႏႊဲၾကသည္။ ၿဗိတိသွ် တပ္မ်ားႏွင့္ သူတို႔ အဆက္ အသြယ္ ရခဲ့ၾကသည္။ ေလာ့ဒ္ ေမာင့္ဘက္တန္၏ အေျမာက္အျမင္ ႀကီးမားေသာ မူဝါဒ၏ ေက်းဇူးျဖင့္ သူတို႔ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ၾကၿပီး က်ဴးေက်ာ္ သူမ်ားအား ေမာင္းထုတ္ခဲ့ၾကသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္ရၿပီးေနာက္ အိႏၵိယရွိ ဆာရယ္ဂ်ီနယ္ ေဒၚမန္စမစ္ လက္ေအာက္ခံ (ျမန္မာ) ျပည္ေျပး အစိုးရကို ျပန္လည္ အသက္သြင္း ခဲ့ၾက၏။ ဆာေဒၚမန္စမစ္ ထံ၌ ႏိုင္ငံေရးသမား လက္ေဟာင္းႀကီး အခ်ိဳ႕ ရွိေနသည္။ စစ္ႀကီး မတိုင္မီက ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ရွိခဲ့ဖူးေသာ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ်ိဳးကို အခ်ိန္ မတိုင္မီ ျပန္လည္ ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ျခင္းမွာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ အမွားျဖစ္သည္။

ကင္းကြာေနၾကသူမ်ား

ႏိုင္ငံေရး လက္ေဟာင္းႀကီးမ်ားသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ ႀကီးထြား လာေနေသာ အမ်ိဳးသားေရး လႈပ္ရွားမႈႀကီးႏွင့္ ကင္းကြာ ေနၾက ခ်ိန္ ေတာ္လွန္ေရး သမား လူငယ္မ်ားက စိတ္မရွည္ ႏိုင္ေတာ့ေခ်။

ေနာက္ဆံုးတြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ျမန္မာမ်ားက ေကာင္းစြာ ႏွစ္သက္ လက္ခံေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေၾကာင္းလည္း ေကာင္းေကာင္း သိသူ ဆာဟူးဘတ္ရန္႔စ္ကို ဘုရင္ခံ ခန္႔လိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ႏိုင္ငံေရး ပါတီမ်ား၏ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ပါဝင္ေသာ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ လန္ဒန္သို႔လာၿပီး ျမန္မာ့ေနာင္ေရး ေဆြးေႏြးၾကရန္ ဖိတ္ေခၚလိုက္သည္။ သူတို႔ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ေဆြးေႏြးဖလွယ္ ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ထဲက အခ်ိဳ႕သည္ စစ္ႀကီး မတိုင္မီက ခရစ္ပ္စ္ (Chipps) ႏွင့္ သိကၽြမ္း ခဲ့ၾကၿပီး ျဖစ္၍ မ်ားစြာ အဆင္ေျပခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔က ျမန္မာျပည္သူမ်ား၏ ေရြးခ်ယ္မႈကို လက္ခံရန္ အသင့္ရွိ သည္ဟု ေျပာဆိုျခင္းကို ပထမတြင္ သူတို႔ မယံုၾကည္ ႏိုင္ၾကဘဲ သံသယ ရွိေနခဲ့ၾကသည္။

လံုးဝလြတ္လပ္ေရး ကတိကၽြံ

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူတို႔သည္ လုံးဝ လြတ္လပ္ေရး ရယူၿပီး သမၼတႏိုင္ငံ ထူေထာင္မည္ဟု သူတို႔၏ ေနာက္လိုက္မ်ားထံ ကတိ ကၽြံထား ခဲ့ၾကေလၿပီ။ သူတို႔သည္ ကၽြန္ျမဴနစ္ ပါတီကိုလည္း ရင္ဆိုင္ေနၾကရ၏။ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ား ဆက္ျပဳလုပ္ေနရင္း သူတို႔ ထဲက အခ်ိဳ႕ (အထူးသျဖင့္ သူတို႔၏ေခါင္းေဆာင္ ေခါင္းမာသူတစ္ဦး ျဖစ္ေသာ ေအာင္ဆန္း) သည္ ဓနသဟာယထဲတြင္ ဆက္ေနသင့္သည္ဟု သေဘာေပါက္စ ျပဳလာသည္။ သမၼတႏိုင္ငံ ထူေထာင္ေသာ္လည္း အိႏၵိယကဲ့သို႔ပင္ ဓနသဟာယ ထဲတြင္ ဆက္ေနႏိုင္သည့္ လမ္းေၾကာင္းကို သေဘာက် ၾကသည္။

ကိုယ္စားလွယ္ အဖြဲ႕ဝင္မ်ားသည္ အလြန္ငယ္ရြယ္ၿပီး အေတြ႕အႀကံဳ ႏုနယ္သူမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ လူနည္းစု ပါတီ တစ္ခု၏ ကိုယ္စားလွယ္ ျဖစ္သူ ဦးေစာကမူ သူတို႔ႏွင့္ မတူေခ်။ သူ႔ကို စစ္ႀကီး မတိုင္မီက ကၽြႏု္ပ္ ေတြ႕ခဲ့ဖူးသည္။ စစ္ႀကီးအတြင္း သူ အဂၤလန္သို႔ လာေရာက္သည္။ သို႔ေသာ္ ဦးေစာသည္ဂ်ာမန္မ်ားႏွင့္လစၥဘြန္းတြင္ အဆက္အသြယ္ လုပ္ရန္ ႀကိဳးစား ခဲ့ေၾကာင္း ေပၚေပါက္လာ၍ အက်ယ္ခ်ဳပ္ျဖင့္ ထားရွိခဲ့ရသည္။ သူသည္ ၿပံဳးၿပံဳးေလးႏွင့္ ဆိုးမည့္သူဟု ကၽြႏ္ုပ္ ထင္ျမင္ ယူဆခဲ့သည္။

ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ဇနီးက ေအာင္ဆန္းတို႔ တစ္ဖြဲ႕လံုးကို ေန႔လယ္စာျဖင့္ ဧည့္ခံခဲ့ရာ ကၽြႏ္ုပ္၏ ဇနီးသည္ လူသတ္သမား ျဖစ္မည့္ သူႏွင့္ သူ၏ သားေကာင္ ျဖစ္မည့္ သူမ်ားအား ဧည့္ခံ ေကၽြးေမြးေနျခင္း ပါတကားဟု စိုးစဥ္းမွ် ေတြးမိမည္ မဟုတ္ေခ်။

သူတို႔ ျမန္မာျပည္ ျပန္သြားၾကၿပီး မ်ားမၾကာမီ ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သူ႔လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္ ဝန္ႀကီးမ်ားသည္ ဦးေစာ၏ သတ္ျဖတ္ျခင္း ခံၾကရသည္။ ဘုရင္ခံ၏ လက္ျမန္ ေျချမန္ အေရးယူ မႈေၾကာင့္ ဦးေစာ၏ အႀကံ မေအာင္ျမင္ခဲ့ေခ်။ သခင္ႏု သည္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္လာၿပီး ဦးေစာသည္ တရားဥပေဒ ေရွ႕ေမွာက္သို႔ ေရာက္သြားခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ထိုးႏွက္ခံခဲ့ရ သည္မွာကား ျပင္းထန္လွသည္။

သို႔ေသာ္ ျမန္မာတို႔က လံုးဝ လြတ္လပ္ေရး ယူရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ အေျခခံမူမ်ား ႏွင့္အညီ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ အေနျဖင့္ သူတို႔၏ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို ခြင့္ျပဳရန္မွ တစ္ပါး အျခား မရွိေခ်။

ထိုအခ်ိန္ကစ၍ ျမန္မာအစိုးရသည္ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားႏွင့္ အျခား အဖြဲ႕မ်ား၏ သူပုန္ထမႈမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ခဲ့ၾက ရပါေတာ့သည္။ ("As It Happened" By Clement Richard Attlee, 1883-1967, Odhams Press Limited London)

ႏိုင္ငံေရးဖိအားမ်ားေၾကာင့္

မစၥတာ အက္တလီရဲ႕ စာထဲမွာ ပါရွိတဲ့ ဓႏုသဟာယထဲမွာ လြတ္လပ္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဆက္ေနဖို႔ မေနဖို႔ အဆံုး အျဖတ္ ျပဳခဲ့ၾကတဲ့ ကိစၥဟာ အလြန္ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းဟာ မစၥတာ အက္တလီ ေရးေပးတဲ့ အတိုင္းပဲ ဓနသဟာယထဲမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဆက္ေန သင့္တယ္ ဆိုတာ သေဘာ ေပါက္ခဲ့တယ္လို႔ အျခား အေထာက္အထား မ်ား အရလည္း သိရတယ္။ သို႔ေပမယ့္ အက္တလီ သံုးသပ္တဲ့ အတိုင္း "သူတို႔သည္ လံုးဝ လြတ္လပ္ေရး ရယူၿပီး သမၼတ ႏိုင္ငံ ထူေထာင္မည္ဟု သူတို႔၏ ေနာက္လိုက္မ်ားထံ ကတိကၽြံ ထားခဲ့ၾကေလၿပီ"

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို "ကိုယ္တပ္ကိုယ္ ျပန္နင္းတဲ့ ေအာင္ဆန္း" လို႔ေတာင္ စြပ္စြဲ ေရးသား ေနၾကခ်ိန္မွာ လံုးဝ လြတ္လပ္ေရးကိုပဲ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ပါဝင္ ေခါင္းညိတ္ ခဲ့ရျခင္းဟာ ျပည္သူ တစ္ရပ္လံုးရဲ႕ ျပင္းျပတဲ့ ဆႏၵေၾကာင့္ ဆိုတာထက္ လက္ဝဲ လက္ယာ ႏိုင္ငံေရး ဖိအား ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ျမင္မိ ေၾကာင္းပါဗ်ာ။

ေမာင္ဝံသ