သခင္အက်င့္ သခင္စိတ္

သခင္စိတ္ဓါတ္၊ သခင္အက်င့္ (၁)

သခင္ဆိုသည္မွာ  
သခင္ဆိုသည္မွာ လူတိုင္းလူတိုင္း၏ အခြင့္အေရးကို ပိုင္ဆိုင္ရန္အတြက္ ေဆာင္ရြက္ လုပ္ကိုင္သူမ်ားနွင့္ လူတိုင္းလူတိုင္းတို႔၏ လူတန္းေစ့ေနေရးထိုင္ေရးတို႔ကို ႀကံစည္အားထုတ္သူတိုင္း သခင္ဟုေခၚသည္။ လူတိုင္းလူတိုင္း အခြင့္အေရးတူညီသည့္ သခင္ျဖစ္ရန္လိုသည္။

ဗမာ့စိတ္ထား
မွတ္မိပါေသးသည္။ လတျခမ္းပဲ့ကေလးသည္ အေနာက္ဘက္ေကာင္းကင္ျပင္၀ယ္ ရွိေနကာ ေတာင္ကုန္းကေလးမ်ားဆီ၀ယ္ လွ်ပ္စီးေရာင္မ်ား ၀င္းကနဲ ၀င္းကနဲ လက္ေနသည္။ လယ္ကြင္းျပင္မ်ား ထက္၀ယ္ ေဘာ္သာခြာေငြအဆင္းကဲ့သို႔ ျဖဴေဖြးေနေသာ ႏွင္းမႈံမ်ားက အံု႕မိႈင္းလ်က္ ရွိေနသည္။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔ႏွင့္ (ကၽြႏ္ုပ္တို႔ဆိုသည္မွာ အဂၤလိပ္အရာရွိ စာေရးသူ H Fielding Hall ျဖစ္သည္။) ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ေခ်ာင္းငယ္ဆိုရွိလ်က္ ဟိုဘက္ကမ္းတြင္မူ ေတာင္တန္းႀကီးတခုက ေရႏွင့္နီးကပ္စြာ တည္ရွိေနသည္။ ထိုေတာင္တန္းႀကီးအနီးတြင္ သစ္ေတာမ်ားရွိၿပီး ေတာင္ထိပ္အနီးတ၀ုိက္တြင္ ေကာင္းကင္ျပင္ႏွင့္ဟပ္၍ ေငြျဖဴေရာင္ေတာက္ေနေလသည္။ ထိုေနရာမွာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ေနရာႏွင့္ ေ၀းကြာ၍ ျမန္မာတို႔၏ မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ေသနတ္တို႔ျဖင့္ ပစ္ခတ္ေသာ္လည္း မေရာက္ႏိုင္ေခ်။ ကၽြႏု္ပ္တို႔စခန္း တဖက္တခ်က္တြင္ လယ္ကြင္းျပင္မ်ားရွိၿပီး ထိုလယ္ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီး အဆံုးတြင္ သစ္ေတာႀကီးမ်ားကို ၫိႈိ႕ၫိႈ႕မိႈင္းမိႈင္းျမင္ေနရေလသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ေကာလင္းၿမိဳ႕စားသား (ကၽြႏ္ုပ္တို႔ လားခါးရြာသြားစဥ္က လမ္းျပ)ႏွင့္ ေနာင္ေရးကိစၥမ်ားကို ေျပာဆိုတိုင္ပင္ေနသည္။ စကားထဲတြင္ လားခါးရြာတြင္ ေရာက္ရွိေနေသာ ၀န္းသိုေစာ္ဘြား၏ ေနာက္လိုက္မ်ားက သူ႔ ( ေကာလင္းၿမိဳ႕စား၏သား) အား အလြန္မုန္းတီး၍ ဆဲဆိုခဲ့ၾကပံုကို ျပန္ေျပာျပေနရာ သူကလည္း ထိုအတိုင္းအမုန္းခံေနရေၾကာင္း ၀န္ခံေလသည္။

ကၽြႏ္ုပ္မိတ္ေဆြေတြကလြဲရင္ အားလံုးက ကၽြႏ္ုပ္ကို မုန္းၾကတာပဲ။ ကၽြႏု္ပ္ဘာေတြလုပ္ခဲ့လို႔လဲ။ ကၽြႏ္ုပ္က ကၽြႏ္ုပ္အေဖ သူ႔ရာထူး သူျပန္ရေအာင္ ကူညီခဲ့တာပဲ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကို သူတို႔ကစၿပီး တိုက္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတာ့ သူတို႔ေမ့ကုန္ၿပီေလဟု သူကေျပာေလသည္။ သူကဆက္၍ ခင္ဗ်ားတို႔ႏွင့္ ေပါင္းမိတာေၾကာင့္ အသတ္ခံရမွာပဲ။ တေန႔တခ်ိန္ေတာ့ က်ဳပ္ကို သူတို႔က သတ္ေတာ့မွာပဲဟု ဆိုေလသည္။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ဤသို႔ျဖင့္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ စကားေျပာေနၾကသည္။ လဆုတ္ရက္ျဖစ္၍ အနီးမီးဖိုမွ မီးေရာင္ျဖင့္ ဤသို႔စကားေျပာ၍ အားရေသာအခါ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ အိပ္ရာသုိ႔ ၀င္ေတာ့မည္အျပဳတြင္ ေခ်ာင္းတဘက္ကမ္းမွ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ဘက္ဆီသုိ႔ လွမ္းေအာ္ေျပာသံၾကားရသည္။ ထိုအသံမွာ
“ ေကာင္းေကာင္းအိပ္ထားလိုက္၊ ထမင္းေကာင္းေကာင္း စားထားလိုက္ဦးကြယ့္ေနာ္ သိပ္မၾကာေတာ့ဘူး....”
ကၽြႏ္ုပ္တို႔အားလံုး အံ့ၾသစြာျဖင့္ မတ္တပ္ရပ္လုိက္ၾကသည္။ ျမန္မာလို နားမလည္သူတို႔မွာ ဘာေျပာမွန္းမသိ၍ အလြန္အံ့ၾသစြာ နားေထာင္ေနၾကသည္။ စႏၵရီအေစာင့္တို႔က အကင္းပါးစြာျဖင့္ ေခါင္းျပဴကာ နားစြင့္လ်က္ရွိေနေလသည္။ ေနာက္တခါ ထပ္ေအာ္ျပန္သည္။
“ ေကာင္းေကာင္းအိပ္ထားလိုက္၊ ထမင္းေကာင္းေကာင္း စားထားလိုက္ဦးကြယ့္ေနာ္ သိပ္မၾကာေတာ့ဘူး....”
ခဏၾကာေသာအခါ ေကာလင္းၿမိဳ႕စား၏သားအမည္ကိုေခၚ၍ ' သစၥာေဖာက္၊ သစၥာေဖာက္ ဟု သံကုန္ေအာ္ဟစ္၍ ေတာင္ကုန္းတ၀ိုက္တြင္ ပဲ့တင္သံမ်ားထပ္သြားသည္။ ထိုေအာ္ဟစ္ေသာ ျမန္မာမ်ားလည္း အေ၀းသို႔ထြက္သြားေတာ့သည္။

' ဗမာ့စိတ္ထား '
မိုးနတ္သွ်င္ ( ျမန္မာျပန္ )
The Soul of A People by H Fielding Hall မွ

သမိုင္းေနာက္ခံအက်ဥ္း

၁၈၈၅ခုႏွစ္၊ ႏို၀ဘၤာ ၂၉မွာ သီေပါမင္းကို အလြယ္တကူ ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားခဲ့တဲ့ေနာက္ ျမန္မာတျပညလံုး ကၽြန္ျဖစ္ခဲ့ၾကရေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီေနာက္ ခဏတျဖဳတ္ ျငိမ္သက္ေနၾကၿပီး ျမန္မာျပည္အႏွံ႔အျပားမွာ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး ထၾကြလႈပ္ရွားမႈေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ၀န္းသိုေစာ္ဘြြားလည္း အပါအ၀င္ပါ။ ၀န္းသိုေစာ္ဘြားက ေကာလင္းၿမိဳ႕စားကို ျဖဳတ္ခ်ခဲ့ဖူးတာမို႔ အဲဒီေကာလင္းၿမိဳ႕စားရဲ႕သားက မာစတာအသစ္ အဂၤလိပ္နဲ႔ေပါင္းပါတယ္။ သူ႔အဆိုအရ သူ႔အေဖကို ၿမိဳ႕စားျပန္ျဖစ္ေအာင္လုပ္တာပါတဲ့။

က်ေနာ္တို႔ေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ပံုျပင္ေလးက အဲဒီကတည္းက စခဲ့တာပါ။ အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက သူတို႔ထက္ နိမ့္က်တဲ့သူေတြလိုၾကည့္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုက် မာစတာရယ္လို႔ သေဘာထားၾကပါတယ္။ ေကာလင္းၿမိဳ႕စားရဲ႕သားလို ကိုယ့္နယ္ပယ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ မာစတာေပါက္စျဖစ္ခ်င္သူေတြက မာစတာႀကီးေတြကို ေျပးကပ္ၿပီး ကၽြန္ခံၾကျပန္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္စိတ္၀င္လာတဲ့ လူေတြရယ္လို႔ ေပၚလာရပါေလေရာ။

အဲဒီလိုမဟုတ္ပဲ ငါတို႔သာအရွင္သခင္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယူဆတဲ့သူေတြကေတာ့ ကိုယ့္မွာ မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ေသနတ္ပဲရွိေစဦး၊ ျငိမ္မေနၾကပဲ မာစတာနဲ႔ ကၽြန္ပါး၀မာစတာေပါက္စေလးေတြကို ေကာင္းေကာင္းအိပ္ထား၊ ေကာင္းေကာင္းစားထား လို႔ႀကိမ္း၀ါးလိုက္ၾကတာကိုး။ အဲဒီလို သခင္စိတ္ရွိသူေတြလည္း ေပၚထြန္းလာပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာေတြရဲ႕ပုန္ကန္မႈဟာ ဆယ္စုတစုထက္ ပိုမၾကာႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူအဂၤလိပ္ေတြကို သခင္ႀကီးလို႔ ေခၚရတဲ့ဘ၀ ေရာက္ပါေလေရာ။ အဂၤလိပ္လိုေတာ့ မာစတာဆုိပါေတာ့။

အဲသလို အေျဖအေနကေန ျမန္မာေတြစၿပီး လူးလြန္႔ခဲ့ရတာကေတာ့ ဘာသာေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြ အေနနဲ႔ပါပဲ။ ဟိုတဖြဲ႔ ဒီတဖြဲ႔ ျဖစ္ေနရာကေန ၁၉၀၆ခုႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ၀ို္င္အမ္ဘီေအလို႔ အဂၤလိပ္လို အတိုေကာက္ေခၚတဲ့ ဗုဒၶကလ်ာဏယု၀အသင္း တသင္းကို စထူေထာင္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ပိုၿပီးက်ယ္ျပန္႔ေအာင္ ၿမိဳ႕နယ္တိုင္းမွာ အသင္းခြဲထူေထာင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ၁၉၁၀ ေရာက္ေတာ့ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႀကီးတခုအျဖစ္ ဖြဲ႕လို႔ရလာပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္းလို ကြန္ဖရင့္အစည္းအေ၀း က်င္းပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အစည္းအေ၀း အဖြင့္အပိတ္တိုင္းမွာ ဘုရင္မင္းျမတ္အား ဘုရားသခင္ ၾကည့္ရႈေတာ္မူပါေလာ့ ( God Save The King ) ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္အမ်ိဳးသားသီခ်င္းကို ဆိုၾကရတာပါ။

တို႔ဗမာ သခင္သီခ်င္းရွိသလို ကၽြန္သီခ်င္းလည္းရွိတယ္။ အဲဒါ God Save The King ဆိုတဲ့သီခ်င္းပဲ။ ေက်ာင္းေတြမွာ ေက်ာင္းတက္ရင္ အဲဒီသီခ်င္းဆိုရတယ္။ အခမ္းအနားေတြမွာ အဖြင့္အပိတ္ အဲဒီသီခ်င္းဆိုရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္စိတ္၀င္ေအာင္ လုပ္ထားတာပဲလို႔ ၀ါးခယ္မသခင္သိန္းေဖက သူတို႔ငယ္ငယ္ဘ၀ကို ျပန္ေျပာင္းေျပာျပပါတယ္။

ငါတို႔၏သခင္ ဘုရင္မင္းျမတ္

ုျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ သေဘာထားက ကိုယ့္ဘုရင္မင္းျမတ္ေတာင္ ရန္သူမ်ိဳးငါးပါးစာရင္းထဲ သြင္းထားၾကတာ မဟုတ္လား။ အဲဒါကို ငါတို႔၏သခင္ ဘုရင္မင္းျမတ္ဆိုၿပီး ဘုရင္မင္းျမတ္အတြက္ ျမန္မာေတြကို ဆုေတာင္းခိုင္းၾကတာကိုး။ ရုပ္ရွင္ေတြေပၚလာေတာ့ ရုပ္ရွင္ရံုေတြမွာလည္း ဒီသီခ်င္းလာရင္ မတ္တပ္ရပ္ရပါသတဲ့။ အဲဒီသီခ်င္းစာသားေတြက ဒီလိုပါ။

“ဘုရားသခင္သည္ ေက်းွဇူးႀကီးမားေတာ္မူေသာ ငါ၏ဘုရင္မင္းျမတ္ကို မစပါေစသတည္း။ ျမင့္ျမတ္ေသာ စိတ္ႏွလံုးတို႔ႏွင့္ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ ငါတို႔၏သခင္ ဘုရင္မင္းျမတ္သည္ သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ ရွည္ျမင့္ေတာ္မူပါေစသတည္း။

ဘုရားသခင္သည္ ငါတို႔၏သခင္ ဘုရင္မင္းျမတ္အား ခပ္သိမ္းေသာ ေအာင္ပြဲတို႔ကို ခံပါေစသတည္း။

ဘုရားသခင္သည္ ငါတို႔သခင္ ဘုရင္မင္းျမတ္အား ဘုန္းတန္ခိုးေတေဇာ္ က်က္သေရေတာ္ အေပါင္းတို႔ႏွင့္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ျပည့္စံုပါေစသတည္း။

ငါတို႔မ်ားစြာ သတၱ၀ါအ၀ွန္းတို႔ အဓြန္႔ရွည္စြာ ေစာင့္ေရွာက္အုပ္စိုးႏိုင္ပါေစသတည္း။

အို ဘုရားသခင္၊ ဘုရင္မင္းျမတ္အား သနားသမႈ ၾကည့္ရႈမစေတာ္မူပါေလာ့။"

သီခ်င္းထဲမွာ ဘုရားသခင္ကို ဆုေတာင္းဟန္နဲ႔ ဘုရင္မင္းျမတ္ေရွ႕မွာ နာမ၀ိေသသနေတြ ထည့္သြားလိုက္တာ ေက်းဇူးႀကီးမားေတာ္မူေသာတဲ့။

ုျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈမွာ ေက်းဇူးတရားနဲ႔ပက္သက္လာရင္ အနေႏၱာ အနႏၲ ငါးပါးျဖစ္တဲ့ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ၊ မိဘ၊ ဆရာပဲ ဦးထိပ္ထားေလ့ရွိပါတယ္။ ဘုရင္မင္းျမတ္မပါပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သီခ်င္းစာသားထဲမွာ အဂၤလိပ္အုပ္စိုးသူ မာစတာေတြဟာ အမိအဖေနရာက တန္းညွိလာၾကပါတယ္။ ငါတို႔ေက်းဇူးတရားလို႔ တယ္က်ဴးရင့္ခ်င္လာၿပီး ျပည္သူလူထုကိုလည္း အဲဒီသီခ်င္းကို နားေထာင္ခုိင္း၊ ဆိုခိုင္းလို႔ရတဲ့ေနရာမွာ လိုက္ဆိုခို္င္း လုပ္ၾကတာဟာျဖင့္ ျမန္မာျပည္သူလူထုကို ထင္သလိုေစာ္ကားတာပါပဲ။ အဲဒီေက်းဇူးဆိုတဲ့ နာမ၀ိေသသနအျပင္ ျမင့္ျမတ္ေသာ စိတ္ႏွလံုးႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာတဲ့၊ ငါတို႔၏သခင္' တဲ့။ မသိမသာထည့္သြားတာ သံုးႀကိမ္သံုးခါ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒါက်ေနာ္တို႔တေတြကို ' ငါတို႔၏သခင္ ဘုရင္မင္းျမတ္သာ မိဘ၊ ဘုရင္မင္းျမတ္သာ ဆရာ၊ ဘုရင္မင္းျမတ္သာ သခင္လူထုစိတ္ထဲ စြဲ၀င္သြားေစခ်င္တာကိုး။ သူတို႔က လူထုကို အဲသလို ကၽြန္ဇာတ္သြင္း၊ အနေနၲာ၊ အနႏၲငါးပါးေနရာမွာ၀င္၊ ေျခတင္ခ်င္ၾကတာပါ။

ကၽြန္အျဖစ္မခံေသာ ပထမေက်ာင္းသားသပိတ္သို႔

မာစတာေတြဟာ နည္းေပါင္းစံုနဲ႔ ကၽြန္ဇာတ္သြင္းလိုက္ၾကတာ ၀ိုင္အမ္ဘီေအအသင္းၾကီးရဲ႕ ကြန္ဖရင့္ေတြမွာ ေဂ်ာ့ဘုရင္နဲ႔ ေမရီမိဘုရားႀကီးတို႔ သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ၊ ဘုရားသခင္က ေစာင့္ေရွာက္ပါေစရယ္လို႔ ဆုေတာင္းေမတၱာ ပို႔ခဲ့ၾကရေသးတာကလား။ စတုတၴအႀကိမ္ ဟသၤာတကြန္ဖရင့္မွာလည္း ေဂ်ာ့ဘုရင္နဲ႔ ျမန္မာျပည္ဘုရင္ခံကို ေက်းဇူးသစၥာေစာင့္သိ ရိုေသပါေၾကာင္း အစည္းအေ၀းမွာ ထည့္ေျပာရပါေသးသတဲ့။ ဆ႒မအႀကိမ္ ေမာ္လၿမိဳင္ကြန္ဖရင့္မွာ ပုဏၰားသံုးေယာက္က ေဂ်ာ့ဘုရင္ကုိ ေမတၱာေရစင္ေလာင္း၊ ဆုမြန္ေကာင္းေတြလည္း ေတာင္းၾကေသးသတဲ့။ ဒါ့အျပင္ အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္မွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနၾကရလို႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူမာစတာမင္းေတြကို ေက်းဇူးဥပကာရတင္ေၾကာင္း စကားဆိုခဲ့ၾကေသးတယ္လို႔ ဆိုသကိုး။

မာစတာေတြက ကၽြန္ဇာတ္သြင္းသလို က်ေနာ္တို႔ထဲကလူေတြကလည္း မ်က္ႏွာလိုအားရနဲ႔ ကၽြန္ဇာတ္ကသူေတြက ကၾကေသးတာဆိုေတာ့ ရာဇ၀င္ရိုင္းခဲ့ရတယ္လို႔ ရွက္ရွက္နဲ႔၀န္ခံရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ၀ိုင္အမ္ဘီေအအသင္းႀကီးဟာ ႏိုင္ငံအက်ိဳးျပဳလုပ္ငန္းေတြလည္း လုပ္ခဲ့တာ ျငင္းလို႔မရပါဘူး။

အဲဒီတုန္းက အစိုးရရံုးေတြက လူထုကိုဆင့္ဆိုတဲ့စာေတြထုတ္ရင္ ေမာင္မင္း၊ မယ္မင္း နာခံရမည္ ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းမ်ိဳး သံုးႏႈန္းထားတာကလား။ လူနာမည္ကိုလည္း ငျဖဴ၊ ငမဲ စသျဖင့္ ' ထည့္ၿပီး ႏွိမ္ေခၚတာပါ။ ေတာင္သူလယ္သမားေခါင္းေဆာင္ ဆရာစံအမႈတုန္းကဆိုရင္လည္း အဲဒီအေခၚအေ၀ၚ ျပသနာ ႀကံဳခဲ့ပါေသးတယ္။

အဲဒီအခါက ဆရာစံဘက္က လိုက္ပါေဆာင္ရြတ္တဲ့ ေရွ႕ေနေတြက ေဒါက္တာဘေမာ္၊ သခင္ျမ၊ သခင္စိန္တို႔ပါ။ အမႈစစ္ကေတာ့ ' ဆရာစံ လို႔ပဲ ဆရာစံကို ေခၚၾကပါတယ္။ ငစံလို႔ မေခၚရေကာင္းလားဆိုၿပီး တရာသူႀကီးဦးဘဦးက မေက်မနပ္ျဖစ္ပါသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ' ဒီမွာ သခင္ဘေသာင္းရဲ႕၊ က်ဳပ္တို႔ ျမန္မာေတြကိုက မေကာင္းတာဗ် လို႔ ေဒါက္တာဘေမာ္က သခင္ဘေသာင္းကို ေျပာဖူးပါသတဲ့။

အဲလိုေစ်းဖ်က္ျမန္မာေတြကလည္း ရွိေသးတာကိုး။ သခင္သီခ်င္းထဲမွာ ' ေစ်းဖ်က္ျမန္မာဆိုတာ ကိုယ့္အသားကေလာက္ပင္၊ မိုက္ေၾကးသာခြဲခ်င္၊ ဒါမ်ိဳးေတာ့ ေခါင္းေဆာင္မတင္' လို႔ ေရးဖြဲ႔ ဆိုခဲ့ပါေသးတယ္။

ဒီလို ရင့္သီးတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြကို ၀ိုင္အမ္ဘီေအအသင္းႀကီးက ကန္႔ကြက္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္၊ ျမန္မာ၊ ဥေရာပသားရယ္လို႔ မခြဲျခားပဲ ပညာေရးဥပေး တမ်ိဳးတည္းရွိသင့္တယ္လို႔လည္း ေတာင္းဆိုခဲ့ပါတယ္။အဲဒီတုန္းက ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းခန္းထဲ၀င္ရင္ ဘြတ္ဖိနပ္စီးရတာ၊ ျမန္မာဖိနပ္စီးခြင့္ျပဳဖို႔လည္း ၀ိုင္အမ္ဘီေအက ေတာင္းဆိုခဲ့ပါတယ္။ စီးပြားေရးအားျဖင့္ဆိုရင္ လယ္ယာေတြကို ႏိုင္ငံျခားသားကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္မေပးဖို႔၊ ဆန္ေစ်းကို မကန္႔သတ္ဖို႔၊ ဆန္ေရာင္းလို႔ရတဲ့အျမတ္ကို ျမန္မာႏုိင္ငံမွာပဲသံုးစြဲဖို႔ အဆိုျပဳခဲ့တာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးအားျဖင့္ဆိုရင္ေတာ့ ဘာေတာင္းဆိုခ်က္မွ မေတာင္းဆိုႏိုင္ခဲ့သေလာက္ပါပဲ။

အုပ္ခ်ဳပ္သူရဲ႕ အင္ပါယာကိုစိမ္ေခၚၿပီး တႏိုင္ငံလံုး ထၾကြႏိုးၾကားလာေစခဲ့တာေတာ့ ပထမေက်ာင္းသားသပိတ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

လူတိုင္းေခါင္းေဆာင္

၁၉၂၀ မတိုင္မီက ျမန္မာျပည္မွာ တကၠသိုလ္ရယ္လို႔ မရွိေသးပါဘူး။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္နဲ႔ ယုဒသန္ေကာလိပ္ပဲ ရွိတာပါ။ အဲဒီေတာ့ ၀ိုင္အမ္ဘီေအေခၚတဲ့ ဗုဒၶကလ်ာဏယု၀အသင္းက ျမန္မာျပည္မွာ တကၠသိုလ္သီးျခားရွိရမယ္ဆိုၿပီး ေၾကြးေၾကာ္တိုက္တြန္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပညာမင္းႀကီး မစၥတာမက္သယူးဟန္တား ဦးစီးလို႔ တကၠသိုလ္အက္ဥပေဒေရးဆြဲဖို႔ ေကာ္မတီတရပ္ကို ၁၉၁၈ ဇြန္လမွာ ဖြဲ႔စည္းၿပီး၊ ၁၉၂၀ မွာတင္သြင္း၊ ဒီဇဘၤာ ၃ရက္ေန႔မွာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားႀကီး ၁၁ဦးဟာ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ အေနာက္ေတာင္ေထာင့္ ေဗာဓိပင္အနီးမွာ ဒီဥပေဒကို လွ်ိဳ႕၀ွက္ေဆြးေႏြးၾကၿပီး သပိတ္ေမွာက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကပါတယ္။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားေတြလည္း သပိတ္ေမွာက္ေရာ တျပည္လံုးက အထက္တန္းေက်ာင္းသားေတြလည္း သပိတ္ထဲ ပါလာၾကပါတယ္။ မႏၲေလးမွာ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားေတြ ျမိဳ႕ထဲလွည့္လည္ၾကေတာ့ ရာဇ၀တ္၀န္မက္ေဒၚနယ္နဲ႔ ေတြ႕ၾကပါေလေရာ။

' ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ဘယ္သူလဲ ' လို႔ရာဇ၀တ္၀န္က အဂၤလိပ္လိုေမးပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ျဖစ္တဲ့ သခင္ဘေသာင္းျဖစ္လာမယ့္ ေမာင္ဘေသာင္းက ဒီလိုျပန္ေျဖလိုက္ပါသတဲ့။ ၏"Everybody is the leader of himself” (
လူတိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေခါင္းေဆာင္ေနၾကတာပဲ။) ဒီစိတ္ဓါတ္ဟာ သခင္စိတ္ဓါတ္ရဲ႕ အတြင္းအႏွစ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သခင္စိတ္ဓါတ္ အလံုးစံုရဲ႕ အုတ္ျမစ္လည္းျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ မာစတာလို႔ထင္ရွာေနတဲ့ ရာဇ၀တ္၀န္ မက္ေဒၚနယ္လွည့္ျပန္သြားရတဲ့ စကားတခြန္းလည္းျဖစ္ပါတယ္။

လူတိုင္းဟာ ေၾကာက္စိတ္ေတြကို ပယ္ေဖ်ာက္၊ အျပဳခံစိတ္ေတြကို ဖယ္ရွားၿပီး ကၽြန္ဘ၀ လြတ္ေျမာက္ေရးကို ေလွ်ာက္လွမ္းရမယ္လို႔ တဦးခ်င္းက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ရွိရွိနဲ႔ မိမိကိုယ္ကို ဦးေဆာင္ၾကမွသာ သခင္ဘ၀နဲ႔ နီးစပ္ေတာ့မွာကိုး။ မာစတာ အဂၤလိပ္ေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတိုင္း အျမီးကုပ္ေနလို႔ကေတာ့ ကၽြန္ဟာ ကၽြန္ပဲျဖစ္ေနမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ လူတိုင္းဟာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တယ္လို႔ သခင္ဘေသာင္းက ေျပာတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ လူတိုင္းဟာ ကၽြန္ဘ၀လြတ္ေျမာက္ေရးဆီ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမွ ဦးေဆာင္မသြားႏုိင္လို႔ကေတာ့ ၀ပ္က်င္းထဲက ဘယ့္ႏွယ္လြတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။

အဂၤလိပ္ ဂ်ပန္လက္ေအာက္က ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ခဲ့တာ ဒီစိတ္ဓါတ္ေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္အသိစိတ္နဲ႔ကိုယ္ မေၾကာင္မရြံ႕ ေနာက္မတြန္႔ဘဲ လုပ္ခဲ့ၾကသူေတြ ရွိလို႔သာျဖစ္တယ္။ ဒါအေရးႀကီးတဲ့ သင္ခန္းစာတရပ္ပါပဲ။

သပိတ္ၿပီးတဲ့အခါ မာစတာေတြရဲ႕အႀကံ

အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွာ အိႏၵိယနဲ႔ျမန္မာရယ္လို႔ နယ္စပ္ခ်င္းထိစပ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံႏွစ္ႏုိင္ငံရွိေပမယ့္ ျမန္မာကိုခ်န္ၿပီး အိႏၵိယကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတိုးျမွင့္ေပးမယ္လို႔ ၁၉၁၇ ၾသဂုတ္ ၂၀မွာ အဂၤလိပ္အစိုးရက ေၾကျငာပါတယ္။ အိႏၵိယျပည္ကို ဘယ္လိုအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ်ိဳးေပးသင့္သလဲ စံုစမ္းဖို႔ အိႏၵိယႏိုင္ငံဆိုင္ရာ အတြင္း၀န္ မြန္ေတဂူကို အိႏၵိယလႊတ္ေတာ့ ျမန္မာေတြလည္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတိုးျမွင့္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုရေအာင္ ၀ိုင္အမ္ဘီေအက ကိုယ္စားလွယ္တဖြဲ႕ ေစလႊတ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မြန္ေတဂူအစီရင္ခံစာ ထြက္လာေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက ႏိုင္ငံေရးႏိုးၾကားမႈမရွိေသးလို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဆင့္တိုးျမွင့္ေပးဖို႔ ေစာပါေသးတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ ၁၉၁၉မွာတႀကိမ္၊ ၁၉၂၀မွာတႀကိမ္ ( ေဖ၊ပု၊ရွိန္နဲ႕ေဖ၊ပု၊သိန္း ) ကိုယ္စားလွယ္ႏွစ္ဖြဲ႔ သြားအေရးဆုိေပမယ့္ အဂၤလိပ္အစိုးရက စိတ္မ၀င္စားလွပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ၁၉၂၀ ဒီဇဘၤာလမွာ ပထမေက်ာင္းသားသပိတ္ႀကီးေပၚလာၿပီး တႏိုင္ငံလံုးမွာ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းေတြေပၚလာ၊ ဂ်ီစီဘီေအအသင္းႀကီးရဲ႕ နမ၀အႀကိမ္ေျမာက္ ကြန္ဖရင့္ကလည္း ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ေတာင္းဆိုလာတယ္ဆိုေတာ့ အဂၤလိ္ပ္ေတြ မေနသာေတာ့ပါဘူး။ ( G.C.B.A ရဲ႕အရွည္က General Council of Buddhist Association ပါ။ ၁၉၂၀ အ႒မအႀကိမ္ေျမာက္ ကြန္ဖရင့္မွာ ၀ိုင္အမ္ဘီေအကို ဂ်ီစီဘီေအအျဖစ္ ေျပာင္းလဲခဲ့တာပါ။ )
ဒါနဲ႔ ျမန္မာကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတိုးျမွင့္ေပးဖို႔ ေလ့လာရေအာင္ဆိုၿပီး ဆာေအဖရိုက္ဒရစ္၀ိႈက္ ဦးစီးတဲ့ ေကာ္မတီတခုကို ၁၉၂၁ခုႏွစ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ေစလႊတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေကာင္မတီကို ၀ိႈက္ေကာ္မတီရယ္လို႔ သမိုင္းမွာ လူသိမ်ားၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဂၤလိပ္ေတြေပးခ်င္တာက ဒိုင္အာခီ ( Dyarchy ) အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပံုစံပါ။

တင္ေမာင္သန္း၏သခင္ႏိုင္ငံေတာ္စာအုပ္မွ ကူးယူမွ်ေ၀ေပးပါသည္။

သခင္စိတ္ဓါတ္ သခင္အက်င့္ (၂)

ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရး

ဒီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို အဂၤလိပ္က ၁၉၂၃ မွာေပးပါတယ္။ အဲဒီအုပ္ခ်ုဳပ္ေရးမွာ ၁၀၂႒ာနခြဲထားၿပီး ၿဗိတိသွ်အိႏၵိယ ဗဟိုအစိုးရက ၄၇႒ာန၊ ျမန္မာႏိုင္ငံဘုရင္ခံက ၃၃႒ာန၊ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္တဲ့ ဥပေဒျပဳေကာင္စီအမတ္ေတြက ၂၂႒ာန တြဲဖက္အုပ္ခ်ဳပ္မယ့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္တဲ့ ဥပေဒျပဳေကာင္စီအမတ္ေတြ ပါတယ္ဆိုေတာ့ လူထုဆႏၵသေဘာထားကို အဂၤလိပ္ေတြက ေလးစားသေယာင္ေယာင္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အမတ္အခ်ိဳးက်ပံုကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဗမာတိုင္းရင္းသားေတြအတြက္ ၅၈ ေနရာ၊ ကရင္အမ်ိဳးသားေတြအတြက္ ၅ ေနရာ၊ ဗမာကုန္သည္ႀကီး အသင္းအတြက္ ၁ ေနရာ၊ ေပါင္း ၆၄ ေနရာပဲရွိပါတယ္။ ရာႏႈန္းအားျဖင့္ ၆၂ ရာႏႈန္းပါ။ ဘုရင္ခံက တိုက္ရိုက္ခန္႔တာ ၂၁ ေယာက္၊ အစိုးရအရာရွိက ၂ ေယာက္၊ ေပါင္း ၂၃ ေယာက္ရွိပါတယ္။ ရာႏႈန္းအားျဖင့္ ၂၃ ရာႏႈန္းကို ဘုရင္ခံက တုိက္ရိုက္ခ်ဳပ္ထားေလရဲ႕။ သြယ္၀ိုက္ၿပီး အိႏၵိယအမ်ိဳးသားေတြအတြက္ ၈ ေနရာ၊ အဂၤလိပ္ကျပား ၁ ေနရာ၊ ဥေရာပတိုက္သား ၁ ေနရာ၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းကိုယ္စားလွယ္ ၁ ေနရာ၊ ဥေရာပကုန္သည္ ၂ ေနရာ၊ တရုတ္ကုန္သည္ ၁ ေနရာ၊ ဥေရာပတိုက္သား ေရာင္း၀ယ္ေရးအဖြဲ႕ ၁ ေနရာ၊ အိႏၵိယအမ်ိဳးသားကုန္သည္ ၁ ေနရာ၊ ေပါင္း ၁၆ ေနရာမို႔ ၁၅ ရာႏႈန္းရွိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဒိုင္အာခီဥပေဒျပဳေကာင္စီဆိုတာ ဘုရင္ခံမာစတာဆက္လုပ္ႏိုင္ဖို႔ အခ်ိဳးက်ဖြဲ႕ထားတဲ့ ေကာင္စီလို႔ိ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ သူကလက္၀ါးႀကီးအုပ္ခ်ဳပ္ထားတာကိုက ၂၃ ရာႏႈန္း ရွိေပတာကိုး။ သြယ္၀ိုက္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ထားတာကိုက ၁၅ ရာႏႈန္းပါ။ ဒီေတာ့လူထုက မဲေပးႏိုင္တာ ၆၂ ရာႏႈန္းပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ ဒါအဂၤလိပ္လက္ထက္မွမဟုတ္ပါဘူ။ ဂ်ပန္လက္ထက္ ဖြဲ႕စည္းပံုကို ၾကည့္ရင္လည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ရာႏႈန္းျပည့္ေရြးခ်ယ္မႈေပးျခင္းဟာ လူထုကိုသခင္အျဖစ္ သေဘာထားတာျဖစ္လို႔မို႔ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြကို ကၽြန္လို႔သေဘာထားတဲ့ အဂၤလိပ္၊ ဂ်ပန္၊ မာစတာဘြဲ႕ခံေတြက ဘယ္ေတာ့မွ ဒီအခြင့္အေရးကို မေပးခဲ့ပါဘူး။

ၿပီးေတာ့ ၆၂ ရာႏႈန္းဆိုတဲ့ အမတ္ေတြထဲမွာပဲ ကၽြန္စိတ္၀င္ေနတဲ့သူေတြက ရွိေပေသးတာကိုး။ ဒီေတာ့ ေနရာေလးတေနရာရဖို႔ အခ်င္းခ်င္းပုတ္ခတ္ေျပာဆိုၾကနဲ႔
“ေဒါင္းေယာင္ေန၊ ေမွးသကိုအခိုက္တြင္မွ၊
ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေရွးနဂိုရ္ မလိုက္ျပန္ေတာ့၊
အေရးထုိထို၌ အခိုက္အခြင့္မဟန္ အိုကြယ္
ေခြးလိုကိုက္ခ်င္တဲ့ စရိုက္အက်င့္တန္" - ၾကသူေတြကလည္း မနည္းေပဘူး။

ဒိုင္အာခီဘတ္ဂ်က္

ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ။ ျမန္မာေတြ သခင္စိတ္ဓါတ္ထြန္းကားျပန္႔ပြားလာတာကို မာစတာေတြက ဘယ္ႀကိဳက္ပါ့မလဲ။ သခင္ေတြက သခင္အက်င့္ကို က်င့္ႀကံလာၾကသလိုပဲ မာစတာေတြကလည္း မာစတာအက်င့္အႀကံေတြနဲ႔ လုပ္ႀကံလာၾကတာေပါ့။ ထံုစံအတိုင္း ပုလိပ္အဖြဲ႕ အသံုးဘတ္ဂ်က္ပိုသံုးလာၾကၿပီး ဖိႏွိပ္ဖို႔ႀကိဳးစားလာၾကပါတယ္။ ၁၉၂၇-၂၈ ဘတ္ဂ်က္မွာ ပုလိပ္အဖြဲ႕အသံုးစရိတ္က ၁၄၈ သိန္းပါ။ ၁၉၃၇-၃၈ ခုႏွစ္အတြက္ ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ (အဲဒီတုန္းက ၀န္ႀကီးကို ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္လို႔ သံုးႏံႈးၾကပါတယ္ ) လ်ာထားတာက ၁၅၂သိန္းခဲြ၊ ေဒါက္တာဘေမာ္ႀကီးမွဴးတဲ့ အစိုးရလက္ထက္ေရာက္ေတာ့ ၁၅၄သိန္းခြဲသံုးစြဲလာၿပီး ၂သိန္းခဲြပိုလာပါတယ္။ ဒါကိုဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းက သူ႔ရဲ႕သခင္ဋီကာမွာ "ပုလိပ္အဖြဲ႔ႀကီးတခုလံုး အားထားမွီခိုရာျဖစ္ေသာ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးေပၚထြန္းသည္ လြန္ခဲ့ေသာ တေပါင္းလ လႊတ္ေတာ္အစည္းအေ၀းတြင္ ကၽြႏု္ပ္တို႔သခင္ေလးမ်ားကို တိုင္းျပည္၌လွည့္လည္၍ ခဏခဏတရားေဟာေျပာ မ်က္စိဖြင့္ေပးသျဖင့္ သခင္တိုင္းကို မိမိက အေၾကာင္းသိေအာင္လုပ္မည္ဟု ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ပီပီ ဆဲေရးတိုင္းထြာၿပီးလွ်င္ ပုလိပ္အဖြဲ႔၌ သခင္မ်ားတရားေဟာေသာ အရပ္ေဒသတိုင္း စံုေထာက္မ်ားကို ေျခခ်င္းရႈပ္ေအာင္လႊတ္ျခင္း၊ ဤကဲ့သို႔ လႊတ္ျခင္းအားျဖင့္ ပုလိပ္အဖြဲ႔မ်ားမွာ ခရီးစရိတ္မ်ား အလြန္အမင္းကုန္က်မည္ကိုသိသည္ႏွင့္ ပုလိပ္အဖြဲ႔ရံပံုေငြ၌ ယခုႏွစ္အတြက္ ေငြ ၂သိန္းပိုမို၍ အေျမာ္အျမင္ႀကီးႀကီးႏွင့္ ထားဟန္တူေလသည္ဟဲ့" လို႔ ေရးပါတယ္။

အဲဒီႏွစ္ဘတ္ဂ်တ္ကိုေလ့လာၾကည့္ရင္

ဗမာျပည္၊ရွမ္းျပည္ကာကြယ္ေရးစစ္တပ္                         ၂၇၁
ပုလိပ္အဖြဲ႔ ၁၅၄.၅
၄၀၀၀ိ/-စားေရွ႕ေနခ်ဳပ္ႀကီးမွစ၍
အေထြေထြအစိုးရအမႈထမ္းမ်ား ေဆာင္ရြက္ရန္ ကုန္ေငြ    ၁၂၁
အရပ္ရပ္ရံုးတို႔က စီရင္ရ၍စားရိတ္                                     ၅၅
ေထာင္အရာရွိအမႈထမ္းစားရိတ္                                         ၃၄
ပဋိညာဥ္ခံအရာရွိႀကီးမ်ားစားရိတ္                                     ၁၃၂
စုစုေပါင္း                                                                       ၇၆၇.၅ သိန္း

ဒါသခင္ေတြရဲ႕ မာစတာအုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားကို ဆန္႔က်င္ၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ဖိႏွိပ္တဲ့ယႏၲယားအတြက္ ကုန္က်စားရိတ္ပါ။ ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရက အဲဒီႏွစ္ သံုးေငြစုစုေပါင္း ၁၅၃၂ သိန္းရွိတာမို႔ ၅၀ရာခိုင္ႏႈန္းနီးနီး သံုးတယ္လို႔ဆိုရမွာေပါ့။ ပညာေရးအသံုးစားရိတ္က ၆.၄၈ ရာႏႈန္း၊ က်န္းမာေရးအသံုးစားရိတ္က ၃.၈၉ရာႏႈန္းပဲ ရွိတာကိုး။ အဲဒီႏွိပ္ကြပ္အုပ္ခ်ုဳပ္ေရး အသံုးစားရိတ္ေတြကာမိေအာင္ အခြန္ေတြကလည္း တမ်ိဳးၿပီးတမ်ိဳး လူထုအေပၚေကာက္ခံပါတယ္။ "ေၾသာ္ အခါန္ပဏၰာတြင္တြင္နဲ႔ ၀န္ဘလာတင္တဲ့၊ မြန္ျမန္မာတခြင္မွာ ကၽြန္ရာဇ၀င္အရိုင္းငယ္နဲ႔" ဆိုသလိုပါပဲ။ လူထုကို ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဖိထားတာပါ။ ဒါမာစတာေတြရဲ႕ ဘတ္ဂ်က္ပါ။ တိုင္းျပည္အေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ေစတနာထားတယ္၊ ကိုယ့္မာစတာဘ၀ တည္ၿမဲေရးအတြက္ ဘယ္ေလာက္သံုးတယ္ဆိုတာ ဒီဘတ္ဂ်က္က အထင္အရွားျပေနတာမဟုတ္လား။

ကၽြန္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ကၽြန္အက်င့္

အဂၤလိပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဂ်ပန္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္လူမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ။ သူတို႔ မာစတာဘ၀ သက္ဆိုးရွည္ခ်င္ၾကစၿမဲေပကိုး။ ဒီေတာ့ သူတို႔ခိုင္းသမွ် ျဖစ္ေစလိုသမွ် လုပ္ေပးကိုင္ေပးမယ့္ လူေတြကို ကၽြန္ေလးမ်ိဳးစာရင္းမွာ သြတ္သြင္းပါတယ္။ အဲဒီကၽြန္ေလးမ်ိဳးကေတာ့   (၁) အေႏၲာဇာတ -      ျခံေပါက္ကၽြန္ (၀ါ)ရံုးေပါက္ကၽြန္
(၂) ဓနတၱိက -           ေငြ၀ယ္ကၽြန္ (၀ါ) လခေပးလွ်င္ေခြးလိုလုပ္ရေသာကၽြန္
(၃) သယံဒါယ –         ကၽြန္ေစာ္နံ၍ ကိုယ္တိုင္ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးခံေတာ ေမတၱာရိကၽြန္
(၄) ကရမရာနီက –     သုံ႕ပန္းကၽြန္တဲ့

အဂၤလိပ္လက္ထက္ ဂ်ပန္လက္ထက္ ဘယ္လက္ထက္ပဲၾကည့္ၾကည့္ မာစတာေတြဟာ သူတို႔အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ လက္ရင္းျခံေပါက္ကၽြန္ေတြကို အားကိုးအားထားျပဳၾကတာကလား။ ၿပီးေတာ့လြတ္လပ္ေရးလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ပါေနတဲ့ အခ်ိဳ႕ေသာေခါင္းေဆာင္ေတြကို ၀ယ္ယူဖို႔ႀကိဳးစားၾကတာလည္း သမိုင္းမွာေတြ႕ရပါတယ္။ ဒိုင္ယာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ ၂၅၀ိ/-စား၊ ၅၀၀ိ/-စား၊ ၄၀၀၀ိ/-စား ရာထူးေတြနဲ႔ မွ်ားလိုက္ေတာ့ ကၽြန္သက္မစင္ေသးတဲ့သူေတြပါသြားၾကၿပီး အခ်င္းခ်င္းလည္း ပဋိပကၡေတြျဖစ္ၾကပါကုန္ေရာ။

"ႏြံနစ္ရွာေတာင္ ကၽြန္္ေခတ္ငါတေကာင္ဟဲ့လို႕
စြာေဟာင္ေဟာင္သို႔ကေလာက္ ဟိန္းၾကလွ်င္ျဖင့္
ေမွာက္ကိန္းအရွည္သြားမည္ေၾကာင့္
ေငြငါးေထာင္အရာလုေတြကျဖင့္
သာဓုေခၚစရာ အေၾကာ္အညာ" - လို႔ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းက ေလးခ်ိဳးႀကီးဖြဲ႔ၿပီး သတိေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။

စာဏက်နီတိက်မ္းစကားအရဆိုလည္း ကၽြန္က်င့္ဆိုတာ သခင္ေမြးတဲ့ေခြးေတြက်င့္သလိုပဲတဲ့။ အဲဒီအက်င့္ေတြက-
(၁) သခင့္အႀကိဳက္ သခင့္အလိုလိုက္ၿပီး အကိုက္ခိုင္းလွ်င္ကိုက္ျခင္း၊ အေဟာင္ခိုင္းလွ်င္ ေဟာင္ျခင္း၊ အဟိန္းခိုင္းလွ်င္ ဟိန္းျခင္း၊
(၂) သခင္ေပးတာ ေကၽြးသဟာ ေခြးစာပင္နည္းေသာ္လည္း ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ျခင္း၊
(၃) ကိုယ့္အရွင္ကို ခင္မင္လြန္းျခင္း ခ်စ္ခင္ျခင္း၊
(၄) မေၾကာက္မရြံ႕ ေနာက္မတြန္႔မူ၍ စြန္႔စြန္႔စားစား သခင္အားရ ကၽြန္ဒဏ္၀ ဆိုသလို ဇြဲသန္ရျခင္းတဲ့။

ကၽြန္ဆိုတာကေတာ့ မာစတာရဲ႕ မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲကို ၾကည့္ေနတာ။ ကိုယ္မွန္တယ္ထင္တဲ့ အတိုင္းမေျပာပဲ မာစတာၾကားခ်င္တဲ့ စကားမ်ိဳးေျပာၾကတာကိုး။ အဲဒီစိတ္ရွိသူေတြကို အသျပာရာထူးနဲ႔မွ်ားလိုက္ေရာ အရာလုေတြ ျဖစ္ကုန္ေလေရာ မဟုတ္လား။ ဒါကို-

“ေငြငါးေထာင္ အစာဒုလႅဘရယ္ေၾကာင့္
ျပည္အားေတာင္ မျဖဳန္သပရယ္လို႔
မဟာသူပုန္ထခဲ့တဲ့ အေရးတတ္ေတြ
အေမြးခပ္ရွည္ရွည္ရယ္ႏွင့္ အမိုက္၀ါသနာကိုး
(အရီးစိမ္းႀကီးရယ္) ေခြးအငတ္ မေျပတေျပေတြမွာျဖင့္ ကိုက္စရာအရိုး"- လို႔ အဲဒီတုန္းက ဒုိင္အာခီေနရာလုေ္နၾကတဲ့သူေတြကို ဆရာႀကီးက ေခြးဋီကာဖြဲ႕ၿပီး သေရာ္ခဲ့ ကေလာ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

ျမန္မာေတြ ဂိုဏ္းဂဏျပင္းၾကပံု


ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္သင့္ မ၀င္သင့္ဆိုၿပီး ဂ်ီစီဘီေအအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီးကြဲပါတယ္။ တဂိုဏ္းက ၀င္သင့္တယ္ဆိုတဲ့ ဦးဘေဖ၊ ဦးေမာင္ႀကီး၊ ၀တ္လံုဦးပုတို႔ ဂိုဏ္းျဖစ္ၿပီး၊ မ၀င္သင့္ဘူးဆိုတာကေတာ့ ဦးခ်စ္လိႈင္၊ ဦးပု၊ ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ဂိုဏ္းျဖစ္ပါတယ္။ အတိုေကာက္အားျဖင့္ လိႈင္၊ပု၊ေက်ာ္ ဂ်ီစီဘီေအဆိုၿပီး နာမည္တြင္ပါတယ္။ အဲဒီ လိႈင္၊ပု၊ေက်ာ္အုပ္စုက အစိုးရနဲ႔မဆက္ဆံ၊ ဒိုင္အာခီအသိအမွတ္မျပဳ၊ အခြန္မေပးဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဆက္လႈပ္ရွားတာ သမိုင္းမွာ ဘူး အသင္းရယ္လို႔ ထင္ရွားခဲ့ပါတယ္။ အစိုးရကို မဆက္ဆံဘူး၊ ဒိုင္အာခီကို အသိအမွတ္မျပဳဘူး၊ အခြန္မေပးဘူးလို႔ ေၾကြးေၾကာ္တဲ့အတြက္ ဘူးအသင္းရယ္လို႔ တြင္သြားတာပါ။

ဒါေပမယ့္ ဦးခ်စ္လိႈင္ဂ်ီစီဘီေအအသင္းႀကီးမွာလည္း ေခါင္းေဆာင္အခ်ိဳ႕ ေငြေရးေၾကးေရး သံုးစြဲမႈနဲ႔ပက္သက္ၿပီး မေက်နပ္ၾကလို႔ ၁၉၂၅ ေရာက္ေတာ့ ဦးစိုးသိန္းကို မႏွစ္သက္ႀကတဲ့သူေတြက ခြဲထြက္ျပန္ၿပီး ဦးစုကို ေခါင္းေဆာင္တင္လိုက္တာ ဂ်ီစီဘီေအအဖြဲ႔ႀကီး အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ျဖစ္ပါေလေရာ။ အဲဒီလိုကြဲတဲ့ အဖြဲ႕အသီးသီးမွာ ဆက္ဆက္ကြဲလိုက္ၾကတာ ဂ်ီစီဘီေအနာမည္ ေပ်ာက္သေလာက္ အေျခအေနကိို ေရာက္သြားပါတယ္။

အဲဒီလို ျမန္မာေတြကြဲၾက၊ ဂိုဏ္းဂဏျပင္းထန္လိုက္ၾကပံုမ်ား ျပန္ေတြးရင္ ရွက္စရာေကာင္းလြန္းလို႔ ေျပာဖို႔ခက္တဲ့ အေၾကာင္းေလးတေၾကာင္းေတာင္ သမိုင္းထဲမွာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းေလးက ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမနဲ႔လည္း ပက္သက္ေနပါတယ္။

၁၉၂၄ ၾသဂုတ္လမွာ မႏၲေလး လိႈင္၊ပု၊ေက်ာ္ ဂ်ီစီဘီေအ ၀ံသာႏုအဖြဲ႕က ဆရာေတာ္ဦးဥတၲမကို မႏၲေလးကိုပင့္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမလည္း ေထာင္ကလြတ္ေတာ့ ၁၉၂၂မွာ ဒိုင္အာခီကို လက္မခံ။ ေရြးေကာက္ပြဲကို သပိတ္ေမွာက္ရမယ္လို႔ တရားေဟာဘူးတာကိုး။ ဆရာေတာ္မႏၲေလးႀကြခ်ိန္မွာ ဒိုင္အာခီလက္ခံတဲ့ ၂၁ ဦးအဖြဲ႔နဲ႔ လက္မခံတဲ့ ၀ံသာႏုအဖြဲ႔ေတြၾကား တင္းမာေနၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေရြးေကာက္လက္ခံတဲ့ ၂၁ဦးအဖြဲ႕သားေတြက သူတို႔ေနထိုင္ရာ ရပ္ကြက္ကို ျဖတ္ၿပီး ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမကိုယ္ေတာ္ကို ပင့္ေဆာင္ခြင့္မျပဳဖို႔ အေရးပိုင္ဆီ စာတင္ကန္႔ကြက္ၾကပါသတဲ့။ ရာဇ၀တ္၀န္က အဲဒီရပ္ကြက္ကို ေရွာင္ပင့္ဖို႔တားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာက္ေသြးတန္းေရာက္ေတာ့ ၀ံသာႏုေတြအေပၚ ခဲက်ပါေလေရာ။ ဒါနဲ႔ ခဲနဲ႔ေပါက္တယ္လို႔ မသကၤာတဲ့ ေရႊေမာင္းတုိက္ကို ၀ံသာႏုေတြက အတင္း၀င္ဖို႔ႀကိဳးစားေတာ့ ပုလိပ္ကတားရာက ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္။ ေနာက္ဆံုး ပုလိပ္က ေသနတ္နဲ႔ပစ္ လူစုခြဲေတာ့တဲ့အထိ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအဓိကရုဏ္းမွာ ဆရာေတာ္ဦးစႏၵိမာ ေသနတ္ဒဏ္ရာနဲ႔ ပ်ံလြန္ေတာ္မူရွာပါတယ္။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးဟာ ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ အမာရြတ္ထင္က်န္ခဲ့တာပါ။ အဂၤလိပ္မာစတာေတြက ကြဲၿပဲေစခ်င္သလို ျမန္မာေတြကလည္း တဦးအေပၚတဦး သေဘာထားမႀကီးၾကပဲ မာစတာအလိုက် ကြဲခဲ့ၾကတာကလား။

ျပသနာတရပ္အေပၚမွာ သေဘာကြဲလြဲၾကလို႔ တဦးကိုတဦး မပုတ္ခတ္၊ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ျပဳမူျခင္းမရွိမွသာ ဒါအထက္တန္းက်တဲ့ စိတ္ဓါတ္ျဖစ္ပါတယ္။

ခုေတာ့ရပ္ကြက္ထဲ အျဖတ္မခံတာတို႔ ခဲေပါက္တာတို႔ထိ မာစတာေတြက ကၽြန္ေတြမွာ ေအာက္တန္းက်တဲ့ စိတ္ေပၚေစခ်င္တဲ့အတိုင္း စိတ္ဓါတ္ေရးရာ ေအာက္တန္းက်ခဲ့တာဟာျဖင့္ သခင္စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ကၽြန္စိတ္ဆိုတဲ့ ျမန္မာေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ေရးရာသမိုင္းမွာ အမဲစက္ထင္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာရမွာပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္လဲ တို႔ဗမာသီခ်င္းထဲမွာ "သခင္က်င့္ကို က်င့္ၾကပါ။ သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာ။ မိုးေအာက္ေျမျပင္မွာ အထက္တန္းစိတ္နဲ႔ စာမရီေသြးတို႔ဗမာ" ရယ္လို႔ ေရးခဲ့တာပဲထင္ပါတယ္။ "မိုးေအာက္ေျမျပင္မွာ အထက္တန္းစိတ္"ဆိုတဲ့ စာလံုးေလးကို မေမ့ၾကဖို႔ လိုၾကမယ္လို႔ ထင္ပါရဲ႕။

သခင္အစ

အဲဒီလို ဂိုဏ္းဂဏေတြ ျပင္းထန္ၾက၊ မာစတာခ်ိဳးတဲ့ဖဲကိုလုရာက တဦးနဲ႔တဦး ပုတ္ခတ္ေစာ္ကားၾကနဲ႔ ျဖစ္ပ်က္ေနၾကတာကို ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြက ဘ၀င္မက်ၾကပါဘူး။ ဒီလိုသြားလို႔ေတာ့ျဖင့္ မျဖစ္ေပဘူးရယ္လို႔ နားလည္လာၾကပါတယ္။

ဒါနဲ႔ ၁၉၃၀ ျပည့္ႏွစ္ ေႏြဦးကာလမွာ သခင္ဘေသာင္းနဲ႔ လူငယ္တစုဟာ အဖြဲ႔အစည္းတရပ္ထူေထာင္ဖို႔ ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။ အဲဒီလူငယ္ေတြကေတာ့ သခင္ဘေသာင္း၊ ဓာတုေဗဒ ကိုလွေဘာ္၏(သခင္လွေဘာ)၊ ျမန္မာျပည္စာအုပ္အသင္းက ကိုသိန္းေမာင္ (သခင္သိန္းေမာင္)၊ အျမတ္ေတာ္ေၾကးရံုးက ကိုအံုးခင္ (ေျခလ်င္)တို႔ပါပဲ။

ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းရဲ႕အမည္ကို တို႔ဗမာအစည္းအရံုး လို႔ေခၚၿပီး အဖြဲ႕၀င္တိုင္းရဲ႕ အမည္ေရွ႔႕မွာ သခင္ တပ္ေခၚဖို႔ ဆိုးျဖတ္လိုက္ၾကပါတယ္။

ကုလားဗမာအဓိကရုဏ္းၿပီးစ ၁၉၃၀ ေမလ ၃၀ရက္ေန႔မွာ အဲဒီအဓိကရုဏ္းကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ျမန္မာလူထုကို တပ္လွန္႔လိႈ႕ေဆာ္လိုက္တဲ့ ေၾကညာခ်က္ကိုလည္း ထုတ္ေ၀ပါတယ္။ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးရဲ႕ တာ၀န္ခံအျဖစ္ သခင္ဘေသာင္းဆိုၿပီးေတာ့လည္း နာမည္ေရွ႕မွာ သခင္တပ္ ပံုႏွိပ္လိုက္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးသေဘာမပါပဲ နာမည္ေရွ႕မွာ သခင္တပ္ေခၚတာကေတာ့ ၀ကၠေသးဆိုတဲ့ ရြာေလးကစတာပါ။



သခင္အေခၚအစ ၀ကၠေသးက

ေတာင္တြင္းႀကီးၿမိဳ႕နယ္မွာ ၀ကၠေသးဆိုတဲ့ ရြာကေလးတရြာရွိပါတယ္။ အဲဒီရြာနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ဆတ္သြားဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕ရွိပါတယ္။ တခါေတာ့ ဆတ္သြားသူတေယာက္ အဂၤလိပ္၀န္ေထာက္တေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ပါေလေရာ။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးရဲ႕ မိဘေတြက ဒီလင္မ်ိဳးရတာကို ဧရာမဂုဏ္ရယ္လို႔ ထင္ၾကတာကိုး။ အဲဒီအခ်ိန္က အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကုိ ျမန္မာေတြက သခင္ႀကီးလို႔ေခၚရတဲ့ ေခတ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္သားမတ္ေပမယ့္လည္း သခင္ သခင္လို႔ေခၚသတဲ့။ ၀ကၠေသးရြာသားေတြက ဆတ္သြားတက္ေစ်း၀ယ္၊ ေစ်းေရာင္းၾကတဲ့အခါ ေယာကၡမကသားမက္ကို သခင္ခ်င္းထပ္ေအာင္ေခၚသံၾကားရတိုင္း ယိုသူမရွက္ ျမင္သူရွက္ဆိုသလို ၾကားရံုနဲ႔တင္ နားရွက္ၾကသတဲ့။

ဒါနဲ႔ ၀ကၠေသးရြာသူရြာသားေတြက ဒီအျဖစ္ကို အရြဲ႕တိုက္တဲ့ အေနနဲ႔ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းသခင္လို႔ ေငါ့ေခၚၾကသတဲ့။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကိုယ့္နာမည္ေရွ႕မွာ သခင္တပ္ၿပီး အိမ္မွာဆိုင္းဘုတ္ ခ်ိတ္ထားၾကသတဲ့။

ဒါေၾကာင့္သခင္ေခၚရာမွာေတာ့ ၀ကၠေသးကအစလို႔ ေျပာရတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အျမင္မေတာ္ နားကေလာရာက စာျဖစ္ၿပီး စိတ္ဓါတ္ေရးရာအရ ကၽြန္ဘ၀ကလြတ္ေျမာက္ေရးသေဘာမပါတာေၾကာင့္ သခင္အစရယ္လို႔ေတာ့ ေျပာလို႔မရႏိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္စိတ္ေတြက လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ကၽြန္ဘ၀ကို စက္ဆုပ္ေအာင္ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးႀကီး စိတ္ေနျမင့္ျမင့္စခဲ့တာကေတာ့ သခင္ဘေသာင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သခင္အစ ဘေသာင္းက လို႔လည္း သမိုင္းမွာ စာတင္က်န္ရစ္ပါေတာ့တယ္။


တင္ေမာင္သန္း၏သခင္ႏိုင္ငံေတာ္စာအုပ္မွ ကူးယူမွ်ေ၀ေပးပါသည္ ။

သခင္စိတ္ဓါတ္ သခင္အက်င့္ (၃)

ဘာေၾကာင့္သခင္လဲ

အဂၤလိပ္ေတြကပဲေခၚခိုင္းတာလား ျမန္မာေတြကပဲ စေခၚတာလား အစရွာမရႏိုင္ေပမယ့္ အဂၤလိပ္ေတြကို သခင္ႀကီးလို႔ ေခၚခဲ့ရတာေတာ့အမွန္ပါပဲ။ အဂၤလိပ္ရယ္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီအဂၤလိပ္ အေရးပိုင္ေအာက္က ၿမိဳ႕အုပ္မင္း ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းေတာင္ ဘုရားထူးၾကရတာပါ။ ေထာင္ထဲမွာဆို ဒူးတုပ္ၿပီး လက္ယွက္ရွိခိုးသလို ေခါင္းေပၚတင္ထားရပါတယ္။

ထိုင္ႀကၿပီဆိုရင္လည္း အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကအေပၚမွာ လူထုကေအာက္မွာထိုင္ရတာပါ။ ကုလားထိုင္ ဆိုတဲ့အသံုးအႏံႈးေလးၾကည့္ရင္ သမိုင္းသေဘာေလးပါေနတာ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီေခတ္က အဂၤလိပ္ေတြကို ကုလားျဖဴေတြလို႔ ျမန္မာကေခၚၾကတာကိုး။ သူတို႔ကခံုေပၚထိုင္ၿပီး ျမန္မာလူထုက ၾကမ္းေပၚ၊ ေျမႀကီးေပၚထိုင္ရတာပါ။ ၿမိဳ႕အရပ္မွာေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကို လက္အုပ္ခ်ီေလ့နည္းေပမယ့္ ေတာအရပ္ေတြမွာေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူ၀န္မင္းမ်ားႀကြလာရင္ လက္အုပ္ခ်ီၾကရပါသတဲ့။ ျမန္မာ့ဓေလ့မွာ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ ဘုရင္ဆိုရင္ လက္အုပ္ခ်ီပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ကုန္သြားေပမယ့္လည္း ကိုလိုနီမာစတာေတြက လူထုကို လက္အုပ္ခ်ီေအာင္ လုပ္ထားၾကရစၿမဲပါ။ ဒီေတာ့ သခင္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ လူငယ္ေတြရဲ႕ မ်က္ေစ့ထဲမွာေတာ့ မ်က္ေစ့စပါးေမႊးစူးၾကေပတာေပါ့။ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ ရဟန္းေတာ္ေတြပဲ လက္အုပ္ခ်ီရမယ့္အစား ဒီမာစတာလုပ္ခ်င္တဲ့ ၿမိဳ႕အုပ္၀န္မင္းမာစတာေတြကိုပါ လက္အုပ္ခ်ီေနၾကရေတာ့ လူငယ္ေတြ ဘယ္ေက်နပ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။

ၿပီးေတာ့ တိုင္းမင္းႀကီးမ်ားလာလို႔ရွိရင္ တခမ္းတနားလုပ္ၾကတာကိုး။ တိုင္းမင္းႀကီးမွာ ကိုယ္ပိုင္သေဘၤာရွိပါတယ္။ အရပ္ကေတာ့ အဲဒီသေဘၤာကို မင္းႀကီးသေဘၤာလို႔ ေခၚၾကပါသတဲ့။ မီးရထားလမ္းတေလွ်ာက္မွာလည္း သီးသန္႔တြဲနဲ႔ေပါ့ေလ။ တိုင္းမင္းႀကီးေတြစီးတဲ့တြဲက တြဲျဖဴႀကီးပါတဲ့။

အဲဒီတိုင္းမင္းႀကီးမ်ားေရာက္လာရင္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြက လမ္းေဘးတဘက္တခ်က္မွာ ယူနီယံဂ်က္အလံငယ္ေလးေတြ ကိုင္ေ၀ွ႕ယမ္းလို႔ ကၾကရတာတဲ့။ မင္းႀကီးေလွ်ာက္မယ့္လမ္းမွာလည္း သဲျဖဴခင္း၊ ရာဇမတ္ကာေပၚရတာတဲ့ေလ။ ေရလမ္းနဲ႔လာတဲ့အခါ ကမ္းနဖူးမွာ မ႑ပ္ႀကီးထိုးၿပီး ကၾကရတာပါတဲ့။

ဘုရင္ခံဆိုရင္ေတာ့ ဒီထက္ပိုၿပီး ခမ္းခမ္းနားနားလုပ္ရပါတယ္။ သရက္ၿမိဳ႕ ဘုရင္ခံလာေတာ့ အေရးပိုင္မင္း အိမ္ေရွ႕ကြက္လပ္အက်ယ္ႀကီးမွာ မ႑ပ္ေတြထိုးၾကရပါတယ္။ ကံမ၊ အာလံ(အဲဒီတုန္းကအေခၚပါ)၊ ဆင္ေပါင္၀ဲ၊ မင္းလွ၊ သရက္ၿမိဳ႕ေတြက အတီးအမႈတ္အဖြဲ႔ေတြ လာၾကရပါတယ္။ တဖြဲ႕မွာ လူ၂၅ေယာက္ေလာက္ ပါၾကပါတယ္။ ကိုယ့္မ႑ပ္အသီးသီးမွာ တီးၾကမႈတ္ၾကေပါ့။ ဘုရင္ခံကို ေဖ်ာ္ေျဖရတဲ့သေဘာ။
“ရွင္ဘုရင္ဗဟိုေပ်ာ္ကို အၾကင္အၾကင္အႀကိဳေတာ္ အဆိုေတာ္ေတြႏွင့္ ယခင္အပ်ိဳေတာ္၀ိုင္းသလိုေပါ့
တခြင္လွ်ိဳေပၚမွာ ထင္သလိုေနာ္ စိုင္းေနၾက
အရွင္အလို္ေတာ္အတိုင္းေပပ တဂိုဏ္းထူၾကသေလ(အိုကြယ္)
သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရယ္ႏွင့္ စစ္ကိုင္းသူမေတြ"- လို႔ဆရာႀကီးေတာင္ ဖြဲ႕ခဲ့ပါေသးတယ္။

အဲဒီ ဘုရင္ခံရဲ႕ၾသ၀ါဒကို နာၾကားရတဲ့သူေတြကေတာ့ သူႀကီးေတြ၊ ေရွ႕ေနေရွ႕ရပ္ တရားသူႀကီးေတြ၊ အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြပါပဲ။ အခမ္းအနားကို ဖြင့္တဲ့အခါမွာေရာ ပိတ္တဲ့အခါမွာေရာ God Save The King သီခ်င္းဆိုၾကရပါတယ္။

သူတို႔အေရးကိစၥက် အဲဒီလိုကိန္းႀကီးခန္းႀကီးေတြလုပ္ၾကေပမယ့္ ျပည္သူလူထုကိုေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးခ်ဳပ္ျခယ္ၾကတာပါ။ စတုတၳအႀကိမ္ေျမာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးညီလာခံမွာ သဘာပတိအျဖစ္ေဆာင္ရြက္ရတဲ့ ဥကၠ႒သခင္လွေဘာ္ရဲ႕မိန္႔ခြန္းမွာ-
“ဤကဲ့သို႔ ေက်ာင္းသား၊ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားမ်ား ႏိုးႏိုးၾကားၾကားျဖစ္လာရာတြင္ နယ္ခ်ဲ႕သမားတို႔သည္ ေအးခ်မ္းသာယာစြာျဖစ္ေစရန္ တရားသေဘာသက္၀င္ေသာ နည္းစနစ္တို႔ကို အသံုးမျပဳပဲ ျပည္သူတို႔၏ လြတ္လပ္မႈကို လက္နက္ႏွင့္တမ်ိဳး၊ ဥပေဒမ်ားႏွင့္တဖံု ခ်ဳပ္ခ်ယ္ညွင္းဆဲခဲ့ေလသည္။
ငါတို႔က တရားသျဖင့္ စည္းေ၀းစုရံုးၾကျခင္းတို႔ကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ပိတ္ပင္တားဆီးခဲ့၏။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနသူတို႔ကိုလည္း ႏိုင္ထက္စီးနင္းခ်ဳပ္ခ်ယ္ရံုမွ်မက ႏိုင္ငံေရးအျဖစ္အပ်က္တို႔ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္မျမင္ေစရန္ ရုပ္ရွင္သတင္းမ်ားကိုလည္း အတင္းအဓမၼ ပိတ္ပင္ၾကျပန္ေလသည္။

ဤကဲ့သို႔ ျပည္သူလူထုတို႔၏ ျပသနာကို ေျခရွင္းျခင္းငွာ မတတ္စြမ္းႏိုင္သျဖင့္ ျပည္သူ႔လြတ္လပ္မႈကို လက္နက္ပုဒ္မတို႔ျဖင့္ ႏွိမ္ႏွင္းကာ ဓနရွင္ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ လႊမ္းမိုးေနေသာ ဖက္ဆစ္စိတ္ဓါတ္မ်ား၊ နယ္ခ်ဲ႕သမားမ်ား၏ ဦးေႏွာက္တြင္ အဘယ္မွ်၀င္ေနၿပီမွာ ထင္ရွားေနေလၿပီ" - လို႔ထည့္သြင္းေျပာခဲ့ပါတယ္။

ဒီေတာ့ တက္လူေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြက ဒီအေျခအေနကို မေက်နပ္ၾကဘူး။ ျမန္မာလူမ်ိဳးဆိုတာ ကိုယ့္တုိင္းျပည္၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳး၊ ကိုယ့္ထီး၊ ကိုယ့္နန္းနဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနထိုင္ခဲ့ၾကသူေတြမဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္လူမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး၊ သခင္လူမ်ိဳးျဖစ္တယ္။

ဒုတိယ- ျမန္မာလူမ်ိဳး၊ ျမန္မာလူထုဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ပိုင္ရွင္ျဖစ္တယ္။ မူလပိုင္ရွင္သခင္ေတြျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ျဖစ္ကာစတုန္းကေတာ့ ဘုရင္ကို ထီးနန္းျပန္တင္ခ်င္တဲ့သူေတြရွိေပမယ့္ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးေခတ္ ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ပေဒသရာဇ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ျပန္သြားဖို႔ မရည္ရြယ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူထုသာအရွင္သခင္ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာတာပါ။

တတိယ- ဘုရင္ခံ၊ မင္းႀကီး၊ အေရးပိုင္၊ ၿမိဳ႕ပိုင္မာစတာေတြက လခစားေတြပါ။ အခြန္ေပးေဆာင္ေနၾကတဲ့ လူထုရဲ႕ အသက္အိုးအိမ္၊ စည္းစိမ္ေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးရမယ့္ ျပည့္ေစခံ ( government Servant ) ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခြန္ေပးေဆာင္သူ တို႔ျမန္မာလူထုသာ အရွင္သခင္ျဖစ္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ၾကပါတယ္။

ဒီလိုယံုၾကည္ၾကတဲ့လူငယ္ေတြစုၿပီး ထူေထာင္လိုက္ၾကတာမို႔ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးႀကီး ေပၚလာရတာပါ။ စတင္တည္ေထာင္သူလူငယ္ေတြကေတာ့ -
၁။ သခင္ဘေသာင္း
၂။ သခင္လွေဘာ္
၃။ သခင္သိန္းေမာင္
၄။ သခင္တင္(၀ိုင္အမ္ဘီ)
၅။ သခင္အုန္းေဖ(၀ါးခယ္မ)
၆။ သခင္သာဒိုး
၇။ သခင္တင္စိန္
၈။ သခင္ေမာင္ေမာင္တိုး
၉။ သခင္ဘရီ
၁၀။ သခင္ေက်ာ္ထြန္းစိန္နဲ႔
၁၁။ သခင္ဘိုးနီ- တို႔ပါပဲ။

ဒီလူငယ္ေတြရဲ႕စိတ္ဓါတ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ျပင္းထန္ၾကသလဲဆိုရင္ ကုလားဗမာအဓိကရုဏ္းၿပီးခါစမွာ ထုတ္ေ၀တဲ့ "တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၏တိုက္တြန္းခ်က္" မွာေဟာဒီလိုေတာင္ေရးထားပါတယ္။

လိမၼာသည္ဆိုျခင္းမွာ သူရဲေဘာနည္းျခင္း၊ ေၾကာက္ျခင္း၊ ေသြးမရွိျခင္း၊ သတၱိနည္းျခင္း၊ ဒူးတုန္ျခင္း၊ တကိုယ္ေကာင္းဆန္ျခင္း၊ အေမႏွင့္ငါမာလွ်င္ၿပီးေရာဆိုေသာ စိ္တ္ရွိျခင္း ကိုယ့္အက်ိဳးစီးပြားတခုတည္းကိုသာ ၾကည့္ျခင္း၊ ေရွ႕လာမည့္ေဘးကို စည္းရံုး၍ခုခံရမွန္းမသိျခင္းျဖစ္ပါမူ အို- အခ်င္းတို႔၊ ငါတို႔သည္ မလိမၼာလိုပါ။ မိုက္သာမိုက္လိုပါ၏။ ငါတို႔အား မိုက္ခြင့္ကိုေပးၾကပါကုန္။ ငါတို႔မိုက္ပါရေစ။

တို႔ဗမာသတင္းစဥ္ကိုႏွိပ္ကြပ္

တို႔ဗမာအစည္းအရံုးကိုထူေထာင္ၿပီး ၁၉၃၂ေရာက္ေတာ့ သခင္ဘေသာင္း ဦးေဆာင္ၿပီး တို႔ဗမာသတင္းစဥ္မွတ္တမ္း အတြဲ၁၊ အမွတ္္၁ ကိုစထုတ္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာဖံုးမွာ ခါးေတာင္းေျမွာင္ေအာက္က်ိဳက္ထားတဲ့ ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္ ေရာင္ေနာက္တြဲနဲ႔ ဗမာေယာက်္ားႀကီးတေယာက္ မီးတုတ္ကိုင္၊ ေရွ႕သို႔ခ်ီတက္ေနတဲ့ပံု ေရးဆြဲထားပါတယ္။

တို႔ဗမာသတင္းစဥ္ပါစာေတြက သခင္စိတ္ဓါတ္ထြန္းကားေရးဆိုေတာ့ မာစတာလုပ္ခ်င္ေနတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ ဘယ္ႀကိဳက္ပါ့မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ အဂၤလိပ္အစိုးရက "တို႔ဗမာသတင္းစဥ္ရဲ႕ အေရးအသားေတြဟာ တိုင္းျပည္ေအးခ်မ္းၿငိမ္သက္ေရးဘက္ကၾကည့္ရင္ မ်ားစြာကန္႔ကြက္ဖြယ္ေကာင္းေၾကာင္း၊ ေနာင္ကို ထိုကဲ့သို႔ေသာ အသံုးအႏႈန္းမ်ားသံုးလွ်င္ တခ်က္လႊတ္ပံုႏွိပ္တိုက္ဥပေဒအရ အေရးယူရလိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း" သခင္ဘေသာင္းဆီ သတိေပးစာတေစာင္ပို႔ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အတြဲ၂ကို ထုတ္ဖို႔ျပင္တဲ့အခါ သခင္ဘေသာင္းက ပံုႏွိပ္တိုက္ႏွိပ္ကြပ္ေရး တခ်က္လႊတ္ဥပေဒဖ်က္သင့္ၿပီ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေခါင္းႀကီးျပန္ေရးပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေငြေရးေၾကးေရးအခက္အခဲေၾကာင့္ မဂၢဇင္းမထြက္ႏိုင္တာမို႔ ပံုႏွိပ္စာလံုးဘ၀ေတာ့ မေရာက္ခဲ့ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။

သခင္တပ္ေခၚပါ

ဒီလိုနဲ႔ ကိုဘေသာင္းေခါင္းေဆာင္တဲ့ ျမန္မာေခတ္ပညာတတ္လူငယ္တခုဟာ ကိုယ့္အမည္ေရွ႕မွာ သခင္ဘြဲ႕တပ္ေခၚဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ႀကၿပီး လိုက္စည္းရံုးၾကပါတယ္။ တရက္မွာ ကိုဘေသာင္းရယ္၊ ကိုသိန္းေမာင္(မီးတုတ္သခင္သိန္းေမာင္)ရယ္၊ ကိုလွေဘာ္ရယ္ သံုးေယာက္သား ၂၁ဦးပါတီက ေဒါက္တာသိန္းေမာင္ဆီ သြားၾကပါတယ္။

သခင္ဘေသာင္းက သခင္စိတ္ေမြးၿပီး သခင္အက်င့္ သခင္အႀကံအစည္ ႀကံစည္ရမယ္။ ေမာင္၊ကို၊ဦးအစား နာမည္ေရွ႔႕မွာ သခင္တပ္ေခၚေ၀ၚၾကရမယ္လို႔ ေျပာတာကိုး။ ဒီေတာ့ေဒါက္တာသိန္းေမာင္က – 'ဒါေတြက ပညတ္ေတြပါ။ ပရမတ္မဟုတ္ပါဘူး။ နာမည္ေရွ႕သခင္တပ္ေခၚဖို႔ မလိုပါဘူး' လို႔ျပန္ေျပာပါသတဲ့။ ဒါနဲ႔ သခင္ဘေသာင္းက

'ခင္ဗ်ာကို ေဒါက္တာသိန္းေမာင္လို႔မေခၚပဲ ဦးသိန္ေမာင္လို႔ေခၚရင္ေရာ သေဘာက်မလား' ' သေဘာက်တယ္။ ေခၚဗ်ာ' 'ဦးသိန္းေမာင္မေခၚပဲ ကိုသိန္းေမာင္ေခၚရင္ေရာဗ်ာ' 'ႀကိဳက္ပါတယ္။ ေခၚပါဗ်ာ။' 'ခင္ဗ်ာကို ဦးထည့္မေခၚ၊ ကိုလည္းထည့္မေခၚပဲ သိန္းေမာင္လို႔ေခၚမယ္။ ဘယ္ႏွယ့္လဲ။' 'ေခၚပါ၊ ကိစၥမရွိပါဘူး။ ဒါေတြက ပညတ္ခ်က္ေတြပဲ' 'ကိုင္း ခင္ဗ်ာကို ဦးသိန္းေမာင္လို႔လည္းမေခၚ၊ ကိုသိန္းေမာင္လို႔လည္းမေခၚ၊ ေမာင္သိန္းေမာင္လို႔လည္းမေခၚပဲ ေခြးသိန္းေမာင္လို႔ေခၚမယ္။ ႀကိဳက္ပါ့မလား' - ဆိုေတာ့ ေဒါက္တာသိန္းေမာင္ၿငိမ္က်သြားပါေလေရာတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ကိုဘေသာင္းဟာ အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ သူ႕ရဲ႕အဘိဓါန္စာအုပ္ Pocket Oxford Dictionary စာအုပ္မွာ "သခင္ဘေသာင္း" လို႔ကမၺည္းတင္လိုက္ပါသတဲ့။

တေန႔ေတာ့(ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္း၊ ကြယ္လြန္) ပန္းတေနာ္ဦးသန္႔က ကိုဘေသာင္းအိမ္လာလည္ေတာ့ အဲဒီအဘိဓါန္စာအုပ္ေတြ႕ပါေလေရာ။ 'သခင္ဘေသာင္း' လို႔ေတြ႕ရေတာ့ ဦးသန္႔က ရယ္ပါသတဲ့။

ဦးသန္႔မွမဟုတ္ပါဘူး။ ဂႏၲာေလာကမဂၢဇင္းထုတ္ေ၀ခဲ့ၿပီး ၁၉၄၈ ကေန ၁၉၅၈ထိ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အႀကံေပးပါရဂူအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ မစၥတာဖာနီဗယ္ေရးခဲ့ပံုေလး သတိရစရာပါ။

“ကိုဘေသာင္းသည္ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ရံုးခန္းသို႔ တမနက္ေပါက္လာၿပီးလွ်င္ ေနာင္ကိုသူ႔အား ကၽြႏ္ုပ္ကေခၚသည့္အခါ သခင္ဘေသာင္းဟုေခၚပါရန္ အေၾကာင္းၾကားလာသည္။ ကၽြႏ္ုပ္သိသေလာက္မွာ ေမာင္ဘေသာင္းသည္ သခင္ကို ပထမစသူျဖစ္သည္။ ေမာင္ဘေသာင္းက သူ႕ကို သခင္ဟုေခၚရန္ေျပာေသာအခါ ကၽြႏ္ုပ္က ဘာမွ်ျပန္မေျပာဘဲ ရယ္ေနလိုက္ပါသည္" တဲ့။

တခ်ိဳ႕ ကၽြန္စိတ္လံုးလံုး၀င္ေနတဲ့သူေတြကေတာ့ သခင္တပ္ေခၚတာကို နားၾကားျပင္းကို ပပ္ေနၾကေတာ့တာေပါ့။ "တို႔ဗမာတို႔သည္ ကၽြန္စိတ္၀င္၍ မိမိကိုယ္မိမိ အထင္ေသးၿပီး ႏိုင္ငံျခားသားျမင္လွ်င္ ထန္းလ်က္လံုးကို ျမင္ေသာေအာင္နက္ကဲ့သို႔ ႏႈတ္တသြက္သြက္၊ သြားရည္တျမားျမားႏွင့္ 'သခင္၊ သခင္' ဟုေခၚေလ့ရွိ၏။ တို႔ဗမာတို႔ သခင္တပ္ေခၚျခင္းကိုမူကား 'မၾကားႏိုင္၊ မရႈႏိုင္' လို႔ သခင္ဘေသာင္းက ရႈတ္ခ်ထားတဲ့အေၾကာင္း ဆရာတင္ထြန္းေအာင္ ေရးထားတဲ့စာအုပ္မွာ ေတြ႕ရပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက နာမည္ေရွ႕မွာ သခင္တပ္ေခၚေတာ့ နားစိမ္းေနၾကတာကိုး။ ေခတ္စကားကို သံုးရင္ေတာ့ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္လို႔ ဆိုရမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ၾကားခါစမွာ လူေတြ ရယ္သူကရယ္ၾက၊ မဲ့သူကမဲ့ၾကေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ မာစတာစိတ္ဓါတ္ဆန္႔က်င္ေရး စိတ္ျပင္ေနၾကတဲ့ လူငယ္ေတြကေတာ့ သိပ္ႀကိဳက္သြားပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ " ငါတို႔သာ ငါတို႔ဘ၀ရဲ႕ အရွင္သခင္ " လို႔ရင့္က်ဴးၿပီး ကုိယ့္နာမည္ေရွ႕မွာ သခင္တပ္ေခၚၾကတာပါပဲ။ အဲဒီလိုရင့္က်ဴး၊ အဲဒီလိုတပ္ေခၚရံုမက တကယ္လည္း ကိုယ့္ဘ၀ကို သူမ်ားကျပ႒ာန္းေနတဲ့ ကၽြန္ဘ၀ကလြတ္ေျမာက္ေအာင္ လူထုအားယူၾကပါတယ္။ လူထုအားေကာင္းမွ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ ေရြးခ်ယ္ျပ႒ာန္းႏိုင္တဲ့ ကိုယ့္မင့္ကိုယ့္ခ်င္းျဖစ္မွာမဟုတ္လား။

တို႔ဗမာသီခ်င္း

တို႔ဗမာအစည္းအရံုးထည္ေထာင္ၿပီး မိုးရာသီေရာက္တဲ့အခါ မႏၲေလးက ရန္ကုန္ဆင္းလာတဲ့ ၀ိုင္အမ္ဘီဆရာတင္နဲ႔ သခင္တစု ဆက္သြယ္မိၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဇာတိေသြး ဇာတိမာန္တက္ႀကြေစတဲ့ ႏိုင္ငံေက်ာ္ တို႔ဗမာသီခ်င္းႀကီးကို စုေပါင္းေရးဖို႔ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။

တို႔ဗမာသီခ်င္းကို ပထမသမိုင္းေနာက္ခံနဲ႔ စဖြင့္ပါတယ္။ ဒုတိယ လက္ရွိဗမာ့အေျခအေနကို ၀မ္းနည္းဖြယ္ သင္ခန္းစာယူဖြယ္ ၿပီးေတာ့ အားတက္ဖြယ္စကားလံုးေျပာင္ေျပာင္ေတြနဲ႔ ေဖာ္ထုတ္ပါတယ္။ တတိယ ေခတ္သစ္ထူေထာင္ဖို႔ တို႔ဗမာက်င့္စဥ္ေတြကို ႏိႈးဆြေဖာ္ထုတ္ပါတယ္။ စတုတၳ ဇာတိေသြးကို ျမွင့္တင္ပါတယ္။

ဒီအခ်က္ေတြပါတဲ့ စကားလံုးေတြကို ျပည့္သံုေအာင္ သခင္ဘေသာင္း၊ သခင္သိန္းေမာင္၊ သခင္လွေဘာ္၊ သခင္သာဒိုး၊ သခင္အုန္းေဖ၊ သခင္ေက်ာ္ထြန္းစိန္၊ သခင္ဖိုးနီစတဲ့ သခင္ေတြက စုေပါင္းရွာေဖြၾကပါတယ္။ ဆရာတင္နဲ႔ သခင္တစု အျပန္အလွန္ တည္းျဖတ္စစ္ေဆးၿပီး တို႔ဗမာသီခ်င္း ျဖစ္လာတာပါ။

ေက်ာင္းသားနဲ႔သခင္

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို ၁၉၂၀မွာ စဖြဲ႔စည္းထူေထာင္ၿပီး ၁၉၂၉ ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက ေက်ာင္းသားသမဂၢအသင္းတိုက္တခု ထူေထာင္ေပးဖို႔ အာဏာပိုင္ေတြဆီ တင္ျပေတာင္းခံၾကပါတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြက လိုက္ေလ်ာလို႔ ေအာက္စဖို႔တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားအသင္းသမဂၢလို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢကို ထူေထာင္ၾကပါတယ္။ အသင္းတိုက္ကို ေက်ာင္းသားမ်ားလက္ လႊဲေျပာင္းေပးခဲ့သူကေတာ့ ဆရာႀကီးဦးေဖေမာင္တင္ပါပဲ။

အဲဒီလို သမဂၢအသင္းတိုက္တည္ေထာင္ၿပီးလို႔ တႏွစ္ေလာက္ရွိေတာ့ ကိုဘေသာင္းေခါင္းေဆာင္တဲ့ လူငယ္တစုက သူတို႔ကိုသူတို႔ နာမည္ေရွ႕မွာ သခင္ေခၚတပ္ၿပီး သခင္လႈပ္ရွားမႈစခဲ့တာကိုး။ အဲဒီအခါက သခင္ဘေသာင္းက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဘာသာျပန္႒ာနမွာ နည္းျပဆရာအျဖစ္ အလုပ္လုပ္ပါတယ္။ မစၥတာဖာနီဗယ္ကို သူ႔နာမည္ေရွ႕မွာ သခင္တပ္ေခၚဖို႔ သြားေျပာခဲ့တာ အဲဒီကာလပါ။ သခင္ဘေသာင္းရဲ႕တရားကိုနာၿပီး သူနဲ႔အတူ ပူးေပါင္းသခင္ဘြဲ႕ခံယူတဲ့ ေက်ာင္းသားႀကီးေတြလည္း ေပၚလာပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ကေတာ့ သခင္ဗစိန္၊ သခင္ေလးေမာင္ တို႔ပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္းေက်ာင္းသားေတြျဖစ္တဲ့ ကိုႏုတို႔ ကိုဗဟိန္းတို႔ ကိုေအာင္ဆန္းတို႔ဆိုရင္လည္း ေက်ာင္းသားဘ၀ကေန သခင္ဘြဲ႕ခံယူၿပီး ႏိုင္ငံေရးထဲ ေျခစံုပစ္၀င္သြားၾကတာပါ။

သခင္ဘေသာင္းတို႔အဖြဲ႕ဟာ အဲဒီလိုစုစည္းမိသြားတဲ့အခါ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းအေဆာင္ သဟာယနဲ႔စာဖတ္အသင္းေတြမွာ သြားေဟာေျပာၾကပါတယ္။ ပထမဆံုးေဟာေျပာခဲ့တဲ့ အေဆာင္ကေတာ့ သထံုေဆာင္သဟာယနဲ႔စာဖတ္ခန္းျဖစ္ၿပီး ေဟာေျပာခဲ့တဲ့ေန႔ကေတာ့ ၁၉၃၀ ဇူလိုင္လ ၁၉ပါပဲ။ အဲဒီမွာပဲ တို႔ဗမာသီခ်င္းကို တကၠသိုလ္ပရ၀ုဏ္ထဲ စဆိုခဲ့ၾကတာေပါ့။

သခင္စိတ္ဓါတ္ကို လူထုဆီသုိ႔ျဖန္႔ျခင္း

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာသီဆိုၿပီး ေနာက္ေန႔ ၁၉၃၀ ဇူလိုင္ ၂၀ တနဂၤေႏြေန႔ ညေန ၅နာရီမွာ ေရႊတိဂံုေစတီ အေနာက္ေျမာက္ ရာဟုေထာင့္မွာရွိတဲ့ ဦးစံထြန္းတန္ေဆာင္းသစ္ႀကီးမွာ 'တို႔ဗမာသီခ်င္း' ကုိအခမ္းအနားနဲ႔ သီဆိုတင္ျပပါတယ္။ ၅နာရီတိတိမွာ အခမ္းအနားစပါတယ္။ 'ဗမာေစာေနထြက္' ဆိုတဲ့စကားကို ေတာ္လွန္လိုတာေၾကာင့္ သခင္ဘေသာင္းက အခ်ိန္တိတိက်က်နဲ႔ အခမ္းအနာကို ဖြင့္လွစ္တာပါ။ ျမန္မာေတြ အခ်ိန္မေလးစားတာကို ပထမဆံုးစတိုက္တာလို႔ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။

ပထမဆံုး ကုလားဗမာအဓိကရုဏ္းမွာ ကြယ္လြန္ခဲ့တဲ့ ဗမာအမ်ိဳးသားေတြအတြက္ တမိနစ္မတ္တပ္ရပ္ ဂါရ၀ျပဳပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သခင္ဘေသာင္းက နာမည္ေရွ႕မွာ ေမာင္၊ဦး၊ကို အစား ဘာျဖစ္လို႔ သခင္ဘြဲ႕တပ္ရသလဲဆိုတာ အက်ယ္တ၀င့္ ရွင္းျပပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တို႔ဗမာသီခ်င္းကို သီဆိုမွာျဖစ္လို႔ သီခ်င္းအဓိပၸါယ္နဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေလးစားတဲ့အေနနဲ႔ မတ္တပ္ရပ္နားေထာင္ဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံေတာ့ အားလံုးက မတ္တပ္ရပ္နားေထာင္ၾကပါတယ္။ အဲဒီပြဲမွာ ၀ိုင္အမ္ဘီဆရာတင္ကဆိုၿပီး က်န္သခင္ေတြက သံၿပိဳင္လိုက္ၾကပါတယ္။

ဒီလိုသီခ်င္းမ်ိဳး အရင္က ၾကားဖူးၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆိုတဲ့ ဟန္ပန္၊ အသံ၊ ႒ာန္ကလည္း အားနဲ႔မာန္နဲ႔ဆိုေတာ့ ပရိသတ္ေတြ ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္းထၾကပါသတဲ့။ သိပ္ႀကိဳက္လြန္းလို႔ ဒုတိယအႀကိမ္ထပ္ဆိုဖို႔ ေတာင္းၾကျပန္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တို႔ဗမာသီခ်င္းစာရြက္ကို တရြက္တပဲနဲ႕ေရာင္းတာ ခဏေလးကုန္သြားပါသတဲ့။

ေနာက္ေန႔ သူရိယသတင္းစာမွာ တို႔ဗမာသီခ်င္းကို မၾကရေသးသူေတြအတြက္ ထပ္ဆိုျပဖို႔ ေတာင္းဆိုလာပါတယ္။ တဆက္တည္း တို႔ဗမာအစည္းအရံုးကို စာေတြေရာက္လာလိုက္တာ မနည္းပါဘူး။ စာေတြက အစည္းအရံုးအေၾကာင္း စံုစမ္းတဲ့စာေတြ၊ လာေရာက္ေဟာေျပာသီဆိုဖို႔ ဖိတ္ေခၚတဲ့စာေတြခ်ည္းပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ သခင္ေတြဟာ သူတို႔နဲ႔ ပက္သက္တဲ့ တရားပြဲ၊ အစည္းအေ၀းပြဲနဲ႔ အခမ္းအနားေတြမွာ တို႔ဗမာသီခ်င္းဆိုၿပီးဖြင့္လွစ္ၾကပါတယ္။ နိဂံုးအဆံုးသတ္ၾကပါတယ္။ ဒါသခင္ေတြရဲ႕ အစဥ္အလာျဖစ္လာပါတယ္။

မိုးကိုဒူးနဲ႔တိုက္ၾကတာ

တကယ္ေတာ့ မိဘေတြက သူတို႔သားေတြ သခင္ျဖစ္တာ သိပ္မႀကိဳက္ၾကပါဘူး။ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးရဲ႕ အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႔မွာပါၿပီး သက္ရွိထင္ရွားသခင္ေတြထဲက ေခါင္းေဆာင္မႈအရာမွာ ၀ါအႀကီးဆံုး သခင္ႏွစ္ဦးအနက္ တဦးျဖစ္တဲ့ သခင္ခင္ေအာင္ဆိုရင္ သူ႔အေဖက စက္ရွင္တရားသူႀကီးမို႔ သားသခင္ျဖစ္တာ ဘယ္သေဘာတူပါ့မလဲ။ ေမာင္ခင္ေအာင္ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ သူ႔အေဖက တကၠသိုလ္ပို႔ခ်င္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ခင္ေအာင္ကျငင္းပါတယ္။ 'ေဟ့ ဘာလို႔လဲကြ' ဆိုေတာ့ 'က်ေနာ္သခင္ျဖစ္ေနၿပီ' လို႔ဖြင့္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူက ကၽြန္ပညာေရးကို ဆန္႔က်င္ေတာ့ အဲဒီပညာသင္ေပးတဲ့ တကၠသိုလ္လည္းမတက္ခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ဒီေတာ့ သူ႔အေဖက 'ေဟ့ေကာင္၊ မင္းေျပာတဲ့ အဲဒီကၽြန္ပညာနဲ႔ ငါ မင္းတို႔ကို တသက္လံုးလုပ္ေကၽြးလာခဲ့တာ' လို႔ေျပာသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ဘ၀ ကၽြန္လိုေနရတာကို စက္ဆုပ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ သခင္ခင္ေအာင္ဟာ အိမ္ကထြက္ တကၠသိုလ္မတက္ဘဲ အဂၤလိပ္၊ ဂ်ပန္၊ မာစတာဆန္႔က်င္ေရး ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္ထဲ စ၀င္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

သခင္ခင္ေအာင္သာ မကပါဘူး သခင္လွေဖ(ဗို္လ္လက္်ာ) ဆိုရင္လည္း သခင္ျဖစ္တာ သေဘာမတူလို႔ အိမ္ကဆင္းခဲ့ၿပီး၊ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးမွာ ျဖစ္သလိုေန၊ ျဖစ္သလိုစား ကၽြန္ဘ၀လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အလုပ္လုပ္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီလို တႏိုင္ငံလံုး လူသိမ်ားထင္ရွားခဲ့တဲ့ သခင္ေတြမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ၿမိဳ႕ရြာအသီးသီးက သခင္ေတြကလည္း ဒီလိုအေတြ႕အႀကံဳမ်ိဳး ရွိၾကတာပါပဲ။

ေမာ္လၿမိဳင္က သခင္သန္းဆိုရင္ သူ႔အေဖက သစ္ကုန္သည္၊ သစ္စက္ပိုင္ရွင္မို႔ ခ်မ္းသာပါတယ္။ သူ႔အေဖနာမည္က ဦးဘခ်စ္တဲ့။ ဆရာႀကီးသခင္ကို္ယ္ေတာ္မိႈင္းကို ၾကည္ညိဳသူပါ။ ၁၉၃၆ ဧၿပီလမွာ သခင္ဗစိန္၊ သခင္ထြန္းျမင့္တို႔နဲ႔ ဆရာႀကီး ေမာ္လၿမိဳင္သြားေတာ့ ဦးဘခ်စ္တို႔အိမ္မွာပဲ တည္းၾကပါတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းဆရာႀကီးေျပာျပတာကို လူထုေဒၚအမာက ဒီလုိျပန္ေရးပါတယ္။ 'သူ႕သားက သခင္ထဲ၀င္တဲ့ သခင္ပူပူေႏြးေႏြး၊ ဦးဘခ်စ္က ဆရာႀကီးကို ၾကည္ညိဳရင္းစြဲမို႔သာ အိမ္မွာဧည့္၀တ္ျပဳတာပါ။ သားသခင္ျဖစ္လာတာကိုေတာ့ စိတ္ထဲက နည္းနည္းမွ မႀကိဳက္ပါဘူး။ သားနဲ႔အေဖနဲ႔လည္း စိတ္ခ်င္းလံုးလံုးမတိုက္မိၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တမနက္ေတာ့ ဦးဘခ်စ္က ဆရာႀကီးအနားသြားၿပီး 'ဆရာႀကီးရဲ႕တပည့္ သခင္ဘစိ္န္တို႔က ပညာတတ္ပါ။ က်ေနာ့္သားကေတာ့ နဂိုကတည္းကပ်က္ေနတာ။ က်ေနာ့္သားနဲ႔ေပါင္းရင္ ဆရာႀကီးတပည့္ေတြပါ ပ်က္ကုန္ပါလိမ့္မယ္' လို႔ေျပာသတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ဆရာႀကီးက ရယ္ေမာၿပီး ကြမ္းၿမံွဳ႕ရင္းက - ' ကိစၥမရွိပါဘူး ဦးဘခ်စ္ရဲ႕။ က်ဳပ္အေကာင္ေတြကလည္း ပ်က္ၿပီးသား အေကာင္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ သူတို႔လည္း မိမႏိုင္ ဖမႏိုင္ေတြပါပဲ' လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ပါသတဲ့'

ဆရာႀကီးေျပာသလို သခင္ေတြက 'မိမႏိုင္၊ ဖမႏိုင္' ေတြပါ။ ဘယ္မွာ မႏိုင္တာလဲဆိုေတာ့ အက်င့္စာရိတၱအရာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ဘ၀က လြတ္ေျမာက္လိုတဲ့စိတ္ဓါတ္မွာ မိမႏိုင္၊ ဖမႏိုင္ျဖစ္ၾကတာပါ။ "ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ အဂၤလိပ္ေတြမွာက ဒီ၀ီဇံစစ္တပ္ႀကီးနဲ႔ လက္နက္ႀကီးငယ္ေတြနဲ႔ မင္းတို႔က အပ္နဖားေတာင္ မေဖာက္တတ္၊ မေဖာက္ႏိုင္ပဲ အပ္တိုတေခ်ာင္းေလာက္ရွိတာ" ဆိုၿပီး ေျပာၾကဆိုၾကတဲ့သူေတြလည္း ရွိေပတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သခင္ေတြက ဘယ္လိုေျပာေျပာ တြန္႔သြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သခင္စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ မိုးကို ဒူးနဲ႔တိုက္ရဲတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေပပဲကိုး။

တင္ေမာင္သန္း၏သခင္ႏိုင္ငံေတာ္စာအုပ္မွ ကူးယူမွ်ေ၀ေပးပါသည္။

သခင္စိတ္ဓါတ္ သခင္အက်င့္(၄)

ငါသာလွ်င္ ငါ၏အရွင္သခင္

သခင္သိန္းေမာင္ ျပန္ၾကားေရးမွဴးအျဖစ္ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္စဥ္ ၁၂၉၈အတြင္း "ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္းတည္ေထာင္မႈ စာစဥ္အမွတ္(၁) တို႔ဗမာဋီကာ" ကိုထုတ္ေ၀ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီစာစုမွာ- “ကမၻာဦးလူတို႔သည္ ကို္ယ္စီကုိယ္ငွ အရွင္သခင္မ်ားျဖစ္ၾက၏။ လူခပ္သိ္မ္းတို႔မွာ အာဏာရွင္သာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေလာကႀကီးတခုလံုးသည္ ေလာကနိဗၺာန္ႀကီးပင္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျခင္းမရွိ" ရယ္လို႔ပါပါတယ္။ လူတိုင္းက ကိုယ့္ႀကမၼာအတြက္ ကိုယ္လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိၾကတာမို႔ အာဏာရွင္လို႔ သံုးႏႈန္းတာပါ။ ေႏွာင္းေခတ္မွာေတာ့ အာဏာရွင္ဆိုတဲ့အသံုးအႏႈန္းက သူမ်ားေတြဘ၀ကို မိမိိအလိုက်ျဖစ္ေအာင္ ျပ႒ာန္းလုပ္လာတဲ့သူကို ရည္ညြန္းတာျဖစ္တယ္မဟုတ္လား။

သခင္စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ မိမ္ိၾကမၼာကိုမိမိ ဖန္းတီးတဲ့စိတ္ဓါတ္မ်ိဳးပါ။ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႕ သခင္ဋီကာစာအုပ္(စာေပေလာကထုတ္) အဖြင့္ကို 'အႏိုင္မခံ' ဆိုတဲ့ကဗ်ာနဲ႔ စဖြင့္ခဲ့တာပဲ။ ဒီကဗ်ာက သခင္ေအာင္ဆန္းႏွစ္သက္တဲ့ ကဗ်ာလို႔ေျပာၾကပါတယ္။ "ငါ၏ဦးေခါင္းတို႔သည္ ေသြးသံတို႔ျဖင့္ ရဲရဲနီ၏။ ညြတ္ကားမညႊတ္" ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေပါ့။ ကဗ်ာကို ' ငါသာလွ်င္ ငါ့ကံ၏ အရွင္သခင္ျဖစ္၍ ငါသာလွ်င္ ငါ့စိတ္၏ အႀကီးအကဲ ျဖစ္ေလသည္ ' လို႔အဆံုးသတ္ထားတာပါ။ သခင္စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ ငါသာလွ်င္ ငါ၏အရွင္သခင္ျဖစ္ခြင့္ကို အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။ အသိအမွတ္ျပဳရံုမက က်င့္လည္း က်င့္သံုးၾကပါတယ္။

သခင္စိတ္ဓါတ္ဟာ ဗုဒၶတရားေတာ္နဲ႔ ကိုက္ညီတယ္

ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ အတြင္းသေဘာဟာ ဆုေတာင္းျခင္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္တန္ခိုးရွင္ကမွ ကယ္တင္ႏိုင္တယ္လို႔ ယံုၾကည္တဲ့ဘာသာမဟုတ္ပါဘူး။ ေကာင္းေသာအမႈ(ကုသိုလ္) ျပဳရင္ ေကာင္းေသာအက်ိဳးရမယ္။ မေကာင္းေသာအမႈ (အကုသိုလ္) ကိုျပဳရင္ မေကာင္းေသာ အက်ိဳးရမယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ကိုယ့္သားသမီးကုသိုလ္ရေအာင္ဆိုၿပီး မိဘက၀င္လုပ္ေပးလို႔ရတယ္လို႔ ယံုၾကည္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ဟုတ္ရင္ ကိုယ္စံ၊ ကိုယ္မဟုတ္ရင္ ကိုယ္ခံဆိုတဲ့ ယံုၾကည္မႈပါ။ အဲဒါ ဘာနဲ႔မွ ကယ္တင္လို႔မရပါဘူး။

သခင္စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ ကုိယ့္လုပ္ရမယ့္အမႈကို တျခားသူက၀င္စြက္ဖက္လုပ္ခြင့္ေပးတဲ့ စိတ္ဓါတ္မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလို သူမ်ားစည္းကို ကိုယ္ကက်ဴးၿပီး ၀င္စြက္ဖက္ျခင္းဟာလည္း ဗုဒၶရဲ႕အေျခခံအယူအဆနဲ႔ မကိုက္ညီေပဘူး။

ပညာရွင္နဲ႔ ပညာရွင္ကိုေလးစား

ခရစ္သကၠရာဇ္ ၁၉၃၂ (ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၉၄ ခုႏွစ္၊ ျပာသိုလျပည့္ေက်ာ္ ၁၁ ရက္ေန႔) မွာ တို႔ဗမာသတင္းစဥ္မွတ္တမ္းကို စထုတ္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာဖံုးပံုက ေရာင္ေနာက္တြဲထံုးၿပီး ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္နဲ႔ ခါးေတာင္းေျမာင္ေအာင္က်ိဳက္ထားတဲ့ ေယက္်ားႀကီးက မီးရွဴးတိုင္ကို ထမ္းၿပီး ေရွ႕ကိုခ်ီတက္ေနတဲ့ပံုပါ။ အက်ိဳးအပ်က္ ၿမိဳးရိုးျပသာဒ္ေတြကို ေက်ာခိုင္းလို႔ စက္ရံုေတြ၊ ေရနံတြင္းေတြ၊ ေလယဥ္ပ်ံေတြရွိရာကို ခ်ီတက္လို႔။ သက္ဦးဆံပိုင္ အာဏာပိုင္စံနစ္နဲ႔ ေခတ္ေနာက္က်မႈေတြကို စြန္႔ၿပီး အနာဂတ္စက္မႈႏိုင္ငံကို သြားေနတဲ့သေဘာေပေပါ့။ မီးရွဴးတိုင္ရဲ႕သေဘာက ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြကို အသိဥာဏ္အလင္းေရာင္ ေပးမယ့္သေဘာလို႔ဆိုပါတယ္။

သခင္စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ အေဟာင္းအျမင္းေတြကိုစြန္႔ စက္မႈႏိုင္ငံဆီသို႔ ခ်ီတက္ရာမွာ အသိဥာဏ္ပညာကိုေလးစားတဲ့ စိ္တ္ဓါတ္ပါပဲ။ အသိဥာဏ္ပညာမပါပဲ ႏိုင္ငံသစ္ဆီသြားလို႔မရဘူးဆိုတာ အဲဒီမ်က္ႏွာဖံုးပံုက ျပေနပါတယ္။ သခင္စိတ္ဓါတ္မွန္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ပညာနဲ႔ ပညာရွင္ေတြကို အထင္မေသးရဘူး။ သူတို႔ရဲ႕အလင္းေရာင္ကို ပခံုးေပၚမွာ ထမ္းတင္ထားခ်င္တဲ့စိတ္ဓါတ္ပါ။ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးလို လိုမွခလုတ္တြန္းထားတဲ့ စိ္တ္ဓါတ္မ်ိဳးမဟုတ္ေပဘူး။ ပခံုးထမ္းထားႏိုင္တဲ့ စိတ္ဓါတ္မ်ိဳးပါ။

တို႔ဗမာအစည္းအရံုးက ပထမဦးဆံုးထုတ္တဲ့ ႏိုင္ငံျပဳစာစုရဲ႕ မ်က္ႏွာဖံုးမွာ -
ဗမာျပည္သည္ - တို႔ျပည္
ဗမာစာသည္ - တို႔စာ
ဗမာစကားသည္ - တို႔စကား
ဗမာျပည္ကို - ခ်စ္ပါ
ဗမာစာကို - ခ်ီးျမွင့္ပါ
ဗမာစကားကို - ေလးစားပါ လို႔ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

အဲသည့္ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြထဲက ဗမာစာသည္ - တို႔စာ ဆိုတဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံကို ရွင္းရာမွာ မ်ိဳးခ်စ္စိ္တ္ဓါတ္လိႈ႔ေဆာ္ဖို႔ ေၾကြးေၾကာ္ရံုမွ်ပဲလို႔ ထင္ေနၾကသူေတြကမ်ားေနပါတယ္။ ဒီေၾကြးေၾကာ္သံေတြကို သခင္ဘေသာင္းေျပာခဲ့ရာမွာ အဲဒီမ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓါတ္ရွိေရးေလာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ' ေလာကဓါတ္ပညာရပ္အားလံုး ဗမာစာနဲ႔ရွိေရး ' ဆိုတဲ့ အေျမာ္အျမင္ရွိတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္လည္း ပါပါတယ္။

သခင္ႀကီးေတြေမးၾကည့္ေတာ့ သခင္ေခါင္းေဆာင္ေတြက ပညာကိုသိပ္ရွာၾကတာလို႔ ေျပာျပပါတယ္။ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး႒ာနခ်ဳပ္မွာ အစည္းအေ၀းထိုင္ၾကတဲ့ စားပြဲႀကီးတလံုးရွိတယ္လို႔ ၀ါးခယ္မသခင္သိန္းေဖက မွတ္မွတ္ရရ ျပန္ေျပာပါတယ္။ အဲဒီစားပြဲႀကီးေအာက္မွာ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး သခင္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ စာအုပ္ပံုရွိပါတယ္။ သခင္ေအာင္ဆန္းဟာ အားရင္ အဲဒီစာအုပ္ပံုၾကားမွာ စာအုပ္ေတြေခါင္းခုၿပီး မ်က္ႏွာနဲ႔စာအုပ္မခြာေတာ့ဘူးတဲ့။ ' သူ႔ဆီသြားရင္ စားပြဲေအာက္ စာအုပ္ပံုထဲက ထြက္လာတတ္တယ္ ' လို႔မွတ္မွတ္ရရ ျပန္ေျပာပါတယ္။

သခင္ေအာင္ဆန္းမွမဟုတ္ပါဘူး။ က်န္သခင္ေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း စာသိပ္ဖတ္ၾကတာပါ။ ' သူတို႔က တို႔တုိင္းျပည္ေကာင္းေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ အၿမဲစဥ္းစားေနတဲ့လူေတြ ' လို႔နယ္သခင္ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းတေယာက္က ေျပာပါတယ္။ "စာမဖတ္၊ အေျမာ္အျမင္မရွိဘဲနဲ႔ 'သခင္ကြ' ေအာ္ေနရံုနဲ႔ ဘယ္ႏွယ့္သခင္ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ျဖစ္ရင္လည္း ဇက္က်ိဳးေနတဲ့ သခင္ျဖစ္မွာေပါ့ေလ" တဲ့။

ဒါေၾကာင့္ သခင္စိတ္ဓါတ္ သခင္အက်င့္ဆိုတာ ပညာနဲ႔ ပညာရွင္ကို ပခံုးထမ္းထားႏိုင္တဲ့ စိတ္ဓါတ္လို႔ ပံုမွာထည့္ သရုပ္ေဖာ္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

လံုး၀လြတ္လပ္လိုတဲ့စိတ္ဓါတ္
စီးပြားပ်က္ကပ္၊ ဆရာစံေတာင္သူလယ္သမားအေရးေတာ္ပံုရယ္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအက်ပ္အတည္းႀကံဳလာတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူမာစတာေတြဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတိုးတက္ေပးဖို႔ဆိုၿပီး ဆာဂၽြန္တိုင္မြန္ ဥကၠ႒အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္တဲ့ ေကာ္မရွင္တရပ္ကို ၁၉၂၉ ဇန္န၀ါရီလထဲမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ေစလႊတ္ပါတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအရ ျမန္မာနဲ႔အိႏၵိယ ဆက္တြဲထားမလား၊ ခြဲထားမလား တင္ျပဖို႔ပါ။ ဒီေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးေတြထဲမွာ ခြဲေရးလား၊ တြဲေရးလား အျငင္းပြားၾကပါေလေရာ။ ၁၉၃၃ ႏို၀ဘၤာလထဲမွာ ခြဲေရး၊ တြဲေရး ျပည္သူ႔ဆႏၵခံယူမယ္ဆိုေတာ့ ခြဲမလား တြဲမလား က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ျငင္းခံုၾကျပန္ပါတယ္။ ဒီျပသနာနဲ႔ပက္သက္ၿပီး ခြဲေရးဘက္က ဦးဘေဖ၊ ဦးထြန္း၀င္း(ေမာ္လၿမိဳင္)၊ ဦးစိုးညြန္႔(၀တ္လံု)တို႔ ေျပာၾကၿပီး၊ တြဲေရးဘက္က ေဒါက္တာဘေမာ္၊ ဦးေက်ာ္ျမင့္(၀တ္လံု)နဲ႔ ရမ္းၿဗဲဦးေမာင္ေမာင္တို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ေျပာၿပီးၾကေတာ့ သခင္ဘေသာင္းက သဘာပတိဆီ ခြင့္ေတာင္း၀င္ေဆြးေႏြးပါတယ္။

“ခြဲေရးျဖစ္ေစ၊ တြဲေရးျဖစ္ေစ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕သမား လက္ေအာက္ခံခ်ည္းပါပဲ။ ကၽြန္နဲ႔ဒါသ စကားလံုးျခားနားေသာ္လည္း တမ်ိဳးတည္းျဖစ္ေနသလို ကၽြန္ဟာကၽြန္ပဲျဖစ္တယ္။ ဒီခြဲေရးတြဲေရးျပသနာရဲ႕ အဓိပၸါယ္က အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရက သူတို႔ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ဖိနပ္ေအာက္မွာေနမလား၊ ညာဘက္ဖိနပ္ေအာက္မွာ ေနမလားလို႔ ေမးတဲ့သေဘာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔သခင္ေတြသေဘာကိုေျပာရရင္ အင္း၀ေခတ္က နာမည္ေက်ာ္သူခိုးႀကီးငတက္ျပား ဖမ္းမိေတာ့ သတိုးမင္းဖ်ားဘုရင္က 'ေမာင္မင္းကို အခုသတ္မယ္။ သံလ်က္နဲ႔ခုတ္သတ္တာ ႀကိဳက္သလား၊ လွံနဲ႔ထိုးသတ္တာႀကိဳက္သလား' လို႔ေမးေတာ့ ငတက္ျပားက 'ငါ့အႀကိဳက္ေျပာရရင္ သံလ်က္ေရာ လွံပါ ဘယ္ဟာမွမႀကိဳက္၊ အသင္မင္းႀကီးရဲ႕ မိဖုရားေခါင္ႀကီး ေစာဥမၼာကိုသာႀကိဳက္တယ္' လို႔ေျပာခဲ့သလို ခြဲေရးလည္းမႀကိဳက္ တြဲေရးလည္းမႀကိဳက္ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ သမားလက္ေအာက္က လံုး၀လြတ္လပ္ေရးသာ ႀကိဳက္ပါတယ္။"

သခင္ဘေသာင္းဒီလိုေျပာေတ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ လက္ခုပ္သံက တေျဖာင္းေျဖာင္းေပါ့။ သခင္ေတြရဲ႕စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ေရွးကႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ကြာျခားတာ ဒါပါပဲ။

သခင္ေတြနဲ႔ ေရွးႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးေတြ ကြာျခားခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ရွိပါတယ္။
(၁) လံုး၀လြတ္လပ္ေရးမွာကြာျခားတယ္
(၂) လံု၀လြတ္လပ္ေရးမွာတူဦး သက္ဦးဆံပိုင္ပေဒသရာဇ္ အာဏာရွင္စနစ္ကို ျပန္သြားခ်င္တာနဲ႔ လူထုေရြးတဲ့ အစိုးရထူေထာင္ခ်င္တာ ကြာပါတယ္။

သခင္စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ ဒါသအေခၚခံရရံုနဲ႔ ကၽြန္အေခၚမခံရေပဘူးရယ္လို႔ ေျဖသိမ့္ႏိုင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္ဘက္ထက္ ညာဘက္ကေေတာ္ေသးရဲ႕ဆိုၿပီး ညာဖိနပ္ေအာက္ေျပး၀င္တဲ့ စိတ္ဓါတ္မဟုတ္ေပဘူး။ တို႔ဗမာသတင္းစဥ္မွတ္တမ္း အတြဲ၂ အမွတ္၄ စာေစာင္မွာ သံုႏႈန္းခဲ့သလိုပါပဲ၊ သခင္စိတ္ဆိုတာ ႏွစ္ခ်က္ေထာင္းမို႔ သံုးခ်က္ေထာက္ထက္ ပိုေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး လူထုကို မစည္းရံုးေပဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ခြဲေရး တြဲေရး ကို ပရိယာယ္အျဖစ္ေလာက္သာသံုး၍ လံုး၀လြတ္လပ္ေရး ရရာရေၾကာင္းကိုသာ ရွာႀကံအပ္၊ လုပ္ႀကံအပ္ေပသည္ လို႔ေရးခဲ့တာပါ။ သခင္စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ လံုး၀လြတ္ေျမာက္ေရးစိတ္ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္စိတ္ဆိုတာ ႏွစ္ခ်က္ေထာင္း ပိုေကာင္းေသးရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ျဖစ္တယ္။ ညာဖိနပ္ ဘယ္ဖိနပ္ေရြးတဲ့ စိတ္ဓါတ္ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီတို႔ဗမာသတင္းစဥ္ နိဂံုးမွာပဲ သခင္ဘေသာင္းက "ကၽြန္ျဖစ္ဖို႔ႏွင့္ ဒါသျဖစ္ဖို႔အတြက္ အခ်ည္းအႏွီး ျငင္းခံုေျပာဆိုေနသည့္အေရးတြင္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ၀င္ေရာက္ပါ၀င္ဖို႔ မဟုတ္။ ယခုအခါ 'ကၽြန္တြင္း' သို႔က်ေရာက္လ်က္ရွိၾကေသာ တို႔ဗမာ ေသြးခ်င္းသားခ်င္းအားလံုးကို လြတ္လပ္ရာ လြတ္လပ္ေၾကာင္း နည္းလမ္းၫႊန္ဖို႔ျဖစ္သျဖင့္ လူဇာတ္၀င္ဖို႔ ေတာင့္တေကာင္း ရည္မွန္းေကာင္းေသာ လံုး၀လြတ္လပ္ျခင္းကို ေတာင့္တၾက၊ ရည္မွန္းၾကသူတိုင္း ဉာဏသမၸယုတ္ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္၍ ဖတ္ရႈၾကရာသတည္း" လို႔ေရးခဲ့တာပါ။

ဒီစာသားေတြထဲမွာ 'လူဇာတ္၀င္တယ္ ဆိုတဲ့စလံုးေလးဟာ ေတာ္ေတာ္သတိျပဳစရာေကာင္းတဲ့ စာလံုးပါ။ သခင္စိတ္ဆိုတာ လူဇာတ္၀င္ဖို႔ ေတာင့္တရေကာင္းမွန္၊ ရည္မွန္းရေကာင္းမွန္းသိတယ္။ လူဇာတ္၀င္ဖို႔ဆိုတာ လံုး၀လြတ္လပ္မွျဖစ္တယ္ဆိုတာ သခင္စိတ္ဓါတ္မွန္ရင္ အသိအမွတ္ျပဳၾကတာကိုး။ အဂၤလိပ္၊ ဂ်ပန္၊ မာစတာစိတ္ဓါတ္ရွိသူေတြကသာ တမ်ိဳးသားလံုး ကၽြန္ျပဳထားခ်င္ၾကတာဆိုေတာ့ ဘယ္မွာ လံုး၀လြတ္လပ္ေစခ်င္ပါ့မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ မာစတာေတြရဲ႕ ရန္သူစာရင္းမွာ သခင္စိတ္ဓါတ္ရွိသူေတြ ထပ္ဆံုးကရွိခဲ့ၾကတာေပါ့။ အဲဒီစာရင္းကို အဂၤလိပ္လက္ထက္မွာ Burma List လို႔ေခၚပါတယ္။ ၁၉၄၁ ဇန္န၀ါရီ ၁ရက္ေန႔ထုတ္ျပန္တဲ့ စာရင္းအရဆိုရင္ နံပါတ္ ၁ ကဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းပါ။ နံပါတ္ ၂က သခင္ဗဟိန္းတဲ့။ သခင္ေအာင္ဆန္းကေတာ့ နံပါတ္ ၅မွာရွိပါတယ္။

တန္း-တူ

ဂ်ီစီဘီေအက ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိုပဲ ေတာင္းဆိုတုန္းကပါ။ ဒိုင္အာခီေပးဖို႔ ၀ိႈက္ေကာ္မတီလာေတာ့ စံုစမ္းစစ္ေဆးရာမွာ လံုး၀အစစ္မခံဖို႔ ဂ်ီစီဘီေအက ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ '၀ိႈက္ေကာ္မတီႏွင့္ ေ၀းႏိုင္သမွ်ေ၀းေအာင္ ေရွာင္ရွားၾကဖို႔တာ၀န္သည္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတိုင္း၏ တာ၀န္ႀကီး' လို႔လည္ူ တိုင္းျပည္ကို ႏိႈးေဆာ္ပါတယ္။

အဲဒီ၀ိႈက္ေကာ္မတီ မႏၲေလးေရာက္လာေတာ့ သူတို႔တည္းေနတဲ့ ဗိုလ္တဲဆီကို ၀ံသာႏုအမ်ိဳးသမီး တရာေလာက္ ဆႏၵျပဖို႔ စီတန္းေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ ပုလိပ္အဖြဲ႕က တားပါေလေရာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမာင္ဘေသာင္းေရာက္လာၿပီး 'အတင္းတိုးၿပီး ခ်ီတက္ၾက' လို႔အားေပးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ တာ၀န္က် ရာဇ၀တ္၀န္က 'You are placed under arrest မင္းကိုဖမ္းလိုက္ၿပီ' လို႔ေျပာပါတယ္။ ကိုဘေသာင္းက 'All right ေကာင္းၿပီ' လို႔ မမႈတဲ့ေလသံနဲ႔ ရဲ႒ာနကိုေခၚေတာ့ ရာဇ၀တ္၀န္က-
'မင္းစက္ဘီးကိုမစီးရဘူး။ ဆင္းတြန္းလာ' လို႔ခိုင္းပါတယ္။
'ငါဘယ္တုန္းကမွ ေျခလ်င္မသြားဘူး' လို႔ရာဇ၀တ္၀န္ခိုင္းတာကို ဖီဆန္လို႔ စက္ဘီးစီးၿမဲ တက္စီးတာပါပဲ။ ကိုဘေသာင္းရဲ႕ အဲဒီစိတ္ဓါတ္မ်ိဳးဟာ သခင္စိတ္ဓါတ္ပါပဲ။ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက လူု႔ေအာက္နိမ့္တဲ့ သတၱ၀ါလို ႏွိမ္တာကို ဖီဆန္ရဲတာ သခင္ပါ။ သူစက္ဘီးစီးရင္ ကိုယ္လည္းစီးရမွာေပါ့။ ဘာလို႔ ကုိယ္က ေျခလ်င္လိုက္ရမွာလဲ။ လူလူခ်င္းပဲဟာ။ လူကိုလူလို တန္းတူသေဘာမထားဘဲ ဆက္ဆံရင္ သခင္ေတြက မခံပါဘူး။

သခင္စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ လူတိုင္းကို "တန္း-တူ" သေဘာထားခ်င္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ေပကိုး။ သူ႔က်တမ်ိဳး၊ ငါ့သား ငါ့သမီး ငါ့အမ်ိဳးအေဆြက်တမ်ိဳး သေဘာထားပံုမ်ိဳး မဟုတ္ေပဘူး။ "မူ" မွာ သူ႔လူ ကိုယ့္လူခြဲတာမရွိဘူး။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ေက်းဇူးတရားဆိုတဲ့ ရႈေထာင့္ကၾကည့္ရင္ အစြန္းေရာက္တယ္လို႔ ေျပာမယ္ဆိုေျပာႏိုင္တဲ့ လုပ္ရပ္မ်ိဳးေတာင္ "မူ' နဲ႔ပက္သက္လာရင္ တခ်ိဳ႕သခင္ေတြက လုပ္ခဲ့ၾကတာကလား။ သခင္ဘေသာင္းဆိုပါစို႔ရဲ႕။ သူငယ္ငယ္က ဖတဆိုးဘ၀နဲ႔ မႏၲေလးက ဗုဒၶႏုဂၢဟေက်ာင္းမွာ ဦးလ်ံေက်ာ္ရွဴးဆိုတဲ့ ေက်ာင္းေကာ္မတီလူႀကီးတေယာက္က ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ထားကာ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးက သူ႔သားကိုေတာ့ ဘိလပ္ပို႔ ပညာသင္ခိုင္းတာကိုး။ ဒါကို သခင္ဘေသာင္းျဖစ္လာမယ့္ ေမာင္ဘေသာင္းက ေဟာဒီလို စာေတြေရးျဖန္းသတဲ့ေလ။

“မႆဖာသုေကာ- ဖြာ၍ရႈပ္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးလည္းရွိေသာ၊ ေက်ာင္းေကာ္မတီလူႀကီး ဦးလ်ံေက်ာ္ရႈးသည္ သူ႕သားကိုေတာ့ ဘိလပ္ကိုပို႔၍ ဘုရားတပည့္ေတာ္တို႔ကို အမ်ိဳးသားေက်ာင္းမွာ အေနခိုင္းပါသည္ ဘုရား။ ထို႔ေၾကာင့္ အရွင္ဘုရားက မယဥ္ေက်းေသာ ထိုေက်ာင္းေကာ္မတီလူႀကီးမ်ားကို ယဥ္ေက်းေအာင္ ဆံုးမေတာ္မူပါဘုရား" တဲ့။

အဲဒီေတာ့ ဦးလ်ံေက်ာ္ရွဴး ေဒါသေတြထြက္ၿပီး ေမာင္ဘေသာင္းလည္း ထမင္းအိုးကြဲေလေရာတဲ့။

ကဲ- ၾကည့္ေတာ့ 'မယဥ္ေက်းေသာ ထိုေက်ာင္းေကာ္မတီလူႀကီး' တဲ့။ ဒီစာေလးက သခင္စိတ္ဓါတ္ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈကို ဖြင့္ဆိုသြားသလိုပါပဲ။

ပါးစပ္ကေတာ့ ကၽြန္ပညာေရးဆန္႔က်င္၊ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းေတြကို ေထာက္ခံတယ္ဆိုၿပီး သားကိုေတာ့ ဘိလပ္ပို႔ ပညာသင္ေစတဲ့ အေျပာနဲ႔အလုပ္ တျခားစီျဖစ္ေနတာမ်ိဳးကို ဆံုးမဖို႔ လိုတယ္လို႔ ဒီစာေလးက ေျပာေနတာမဟုတ္လား။ သခင္ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ ဒါမ်ိဳးပါ။ မူနဲ႔လူ တထပ္တည္းျဖစ္ေရးပါ။ အေျပာနဲ႔အလုပ္တမ်ိဳးတည္းျဖစ္ေရးပါ။ ငါ့သားသမီး၊ ငါ့အမ်ိဳးနဲ႔ သူမ်ား 'တန္း-တူ' ေရးပါ။

ကၽြန္စိတ္ကိုကန္၊ သခင္စိတ္ကိုစီး

ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ ေရႊဘိုအမတ္ကြယ္လြန္သြားလို႔ ၁၉၃၃၊ ႏို၀ဘၤာလမွာ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲတခု လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီေရြးေကာက္ပြဲကို သခင္ဘေသာင္း ၀င္အေရြးခံဖို႔ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးကဆံုးျဖတ္ပါတယ္။ ေရႊဘိုမွာ ေရြးေကာက္ပြဲအရာရွိကို သြားေတြ႕ေတာ့ အဲဒီအရာရွိအခန္း၀မွာ ခၽြတ္ထားတဲ့ ဖိနပ္ေတြ သခင္ဘေသာင္းေတြ႕သြားတာကိုး။ ဒါနဲ႔ သခင္ဘေသာင္းဟာ အဲဒီဖိနပ္ေတြကို တခုခ်င္း ကန္ပစ္လို္က္ပါေရာတဲ့။ ၿပီးေတာ့ အရာရွိခန္းထဲကို ဖိနပ္မခၽြတ္ပဲ ၀င္ေတြ႕ပါတယ္။

သာမန္ၾကည့္ရင္ သခင္ဘေသာင္းဟာ ဖိနပ္ကိုကန္ၿပီး ဖိနပ္စီးတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အတြင္းစိတ္သေဘာအရ ေျပာရရင္ေတာ့ ဒါ ဖိနပ္ေလာက္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္စိတ္ေတြကို တရံခ်င္း ကန္ပစ္လိုက္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သခင္စိတ္ကိုစီးၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို မာစတာထင္ေနသူေတြကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တခ်ိဳ႕လူေတြက ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ သိပ္လြယ္ၾကတာကိုး။ အေလးအနက္ သိပ္မထားပဲ အဂၤလိပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ျမန္မာပဲျဖစ္ျဖစ္ အရာရွိဆိုရင္ ဖိနပ္ခၽြတ္တာတို႔၊ လက္အုပ္ခ်ီတာတို႔ လြယ္လြယ္လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးဆိုတာ ဘာသာေရးနဲ႔ ပက္သက္ၿပီးေတာ့သာ ဖိနပ္ခၽြတ္၊ လက္အုပ္ခ်ီတာပါ။ 'ဘာလို႔ အဂၤလိပ္ကို လက္အုပ္ခ်ီတာလဲ' လို႔သခင္ႀကီးေတြကို ေမးၾကည့္ေတာ့ 'ဘုရင္ေတြလက္ထက္က မင္းစိုးရာဇာဆိုရင္ လက္အုပ္ခ်ီေအာင္ လုပ္ထားတာကိုး။ ဒီေတာ့ အက်င့္က ပါေနတာပါ။ ေျပာရင္လည္း ေက်းေတာ္မ်ိဳး၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးလို႔ သံုးႏံႈးၾကတာမဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့ အဂၤလိပ္ကၽြန္မျဖစ္ခင္ကတည္းက လူေတြမွာ ကၽြန္စိတ္၀င္ေအာင္ လုပ္ထားသလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ လူမ်ိဳးတမ်ိဳး၌ ကၽြန္စိတ္သည္ ကၽြန္မျဖစ္မီ အုပ္ခ်ဳပ္ပံုေပၚမူတည္ၿပီး ရွိႏွင့္ႏိုင္သည္လို႔ ေျပာရမလိုျဖစ္ေနတယ္' လို႔ ထင္ျမင္ခ်က္ေပးပါတယ္။ သခင္ခင္ေအာင္ကေတာ့ "စာေရးရင္ 'ကၽြန္ေတာ္'လို႔ ဘယ္ေတာ့မွစာလံုးမေပါင္းဘူး။ 'က်ေနာ္' လို႔ပဲ စာလံုးေပါင္းေရးတယ္" လို႔ေျပာျပပါတယ္။ ကၽြန္စိတ္ကို စာရြတ္ေပၚမွာ စာလံုးေပါင္းရံုေလာက္ေတာင္ လက္မခံတဲ့ သခင္စိတ္ဓါတ္ပါ။

ယံုၾကည္ခ်က္ကို အသက္နဲ႔လဲ

သခင္ဘေသာင္းတေယာက္ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးကို တည္ေထာင္ခါစ၊ တကၠသိုလ္ဘာသာျပန္႒ာနမွာ နည္းျပဆရာလုပ္ေနရင္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေဆာင္ေတြမွာ သခင္စိတ္ဓါတ္အေၾကာင္း လုိက္လံေဟာေျပာေတာ့ တကၠသိုလ္အာဏာပိုင္ေတြက မႀကိဳက္ၾကပါဘူး။ လူတေယာက္ သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔သူ ေခါင္းေထာင္လာတာကို မာစတာစိတ္ဓါတ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူအဂၤလိပ္ေတြ ဘယ္လက္ခံႏိုင္ပါ့မလဲ။ တကၠသိုလ္မွာ သခင္စိတ္ဓါတ္ ၀ါဒမျဖန္႔ရဖို႔ ပိတ္ပင္ပါေတာ့တယ္။
ဒီေတာ့ သခင္ဘေသာင္းဆိုတာကလည္း ပိတ္ရင္ပိတ္တဲ့အတိုင္း တိတ္သြားတတ္တဲ့ ခပ္ညံ့ညံ့လူမွ မဟုတ္တာပဲ။ သခင္စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ 'ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ အညံ့ခံလိုက္တဲ့ စိတ္ဓါတ္မဟုတ္ဘူး။ သူမ်ားႀကိဳးဆြဲတိုင္း ပါးစပ္ဖြင့္လိုက္ ပိတ္လိုက္လုပ္တတ္တဲ့ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ရုပ္ခႏၶာသက္သက္နဲ႔လူမွ မဟုတ္တာ။ သခင္ဘေသာင္း ျငိမ္မခံပါဘူး။ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ အလုပ္ကထြက္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက တကၠသို္လ္ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးျဖစ္တဲ့ မစၥတာဆေလာ့က မစၥတာဖာနီဗယ္ကို ေျပာတဲ့စကားအတိုင္းေျပာရရင္ "မိမိစိတ္ကမွန္သည္ဟု ယံုၾကည္ေသာ အယူကိုမစြန္႔ပဲ မိမိ၏အသက္ေမြးမႈ အလုပ္စြန္႔ေသာသူမွာ ေမာင္ဘေသာင္းတေယာက္ပဲရွိတာ" ပါ။ ဖာနီဗယ္ကလည္း "အယူကို မစြန္႔ပဲ အသက္ေမြးမႈ အလုပ္စြန္႔ျခင္းမွာ ခ်ီးမြမ္းဖြယ္ရာေကာင္းသည္ကား မွန္သည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုသို႔ျပဳလုပ္ျခင္းကား ေလာက၌ ႀကီးပြားေစတတ္ေသာ ျပဳလုပ္ျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ေပ" လို႔ခ်ီးမြမ္းမွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္။

မစၥတာဖာနီဗယ္နားမလည္တာကေတာ့ သခင္စိတ္ဓါတ္ရဲ႕ ျမင့္ျမတ္မႈပါပဲ။ သခင္စိတ္ဓါတ္ဆုိတာ ကိုယ္တေယာက္တည္းပဲ ႀကီးပြားဖို႔ လုပ္တဲ့စိတ္ဓါတ္မွ မဟုတ္ဘဲ။ တို႔ဗမာသီခ်င္းထဲမွာ ပါသလိုေပါ့။ "ေနာင္လာေနာင္သား ေကာင္းစားဖို႔ရာ တို႔ကိုယ္က်ိဳးလံုးလံုးမပါ" ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္မ်ိဳးပါ။ ဒါဟာ သခင္အက်င့္ေတြထဲမွာ အျမင့္ဆံုးပါပဲ။

တင္ေမာင္သန္း၏သခင္ႏိုင္ငံေတာ္စာအုပ္မွ ကူးယူမွ်ေ၀ေပးပါသည္။

သခင္စိတ္ဓါတ္ သခင္အက်င့္ (၅)

ေနာင္လာေနာင္သား ေကာင္းစားဖို႔ရာ

သင့္ဘ၀မဂၢဇင္းက သခင္စိတ္ဓါတ္အေၾကာင္းေရးဖို႔ သခင္၊ သခင္မႀကီးေတြကို လိုက္ေတြ႕ေတာ့ 'ဦးတို႔တသက္မွာမ်ား လြတ္လပ္ေရးရမယ္လို႔ထင္ၿပီး လုပ္ခဲ့ၾကတာလား' လို႔ေမးပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ထင္ကိုမထင္ဘူးလို႔ ေျဖၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ရ ရမယ္လို႔ ယံုၾကည္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္ျမန္ျမန္ ရမယ္လို႔ေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါဘူးတဲ့။

“ဦးတုိ႔တသက္မွာ မရရင္လည္း ေနာင္သားသမီး၊ ေျမးလက္ထက္မွာ ရရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ လုပ္ၾကတာပဲ" လုိ႔ ၀ါးခယ္မသခင္သိန္းေဖက ေျပာျပပါတယ္။

ေနာင္မ်ိဳးဆက္ တဆက္အတြက္ ေမွ်ာ္ျမင္လုပ္ကိုင္တယ္ဆိုတာ မိသားစုတစုအတြက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံအတြက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေရးႀကီးပါတယ္။ သူမ်ားထက္ ေခါင္းတလံုးပိုျမင့္တဲ့ သူတုိင္းဟာ ကိုယ့္မ်ိဳးဆက္အတြက္ စဥ္းစားတတ္စၿမဲပါ။ ကေန႔ကိုယ့္လုပ္ရပ္ဟာ ေနာင္မ်ိဳးဆက္အေပၚ အဆိုးအေကာင္း ဘယ္လိုရွိမယ္ဆိုတာ ႀကိဳေတြးတတ္စၿမဲပါ။

ဒါေၾကာင့္လည္း စီမံခန္႔ခြဲမႈ အဆိုအမိန္႔တခုမွာ -
“ပထမတန္္းစား ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ေနာင္မ်ိဳးဆက္အတြက္ အဆိုးအေကာင္းႀကိဳျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒုတိယတန္းစား ေခါင္းေဆာင္ကေတာ့ သူ႔ပင္ကိုယ္အရ ေနာင္မ်ိဳးဆက္အတြက္ ႀကိဳေတာ့ မျမင္ႏိုင္စြမ္းဘူးတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ျမင္သူေျပာျပတဲ့အခါ ျမင္သြားႏိုင္ပါသတဲ့။ တတိယတန္းစားေခါင္းေဆာင္ကေတာ့ ေနာင္မ်ိဳးဆက္အတြက္ ေျပာျပလည္း သေဘာမေပါက္တတ္ေပမယ့္ သူ႔မ်ိဳးဆက္အတြက္ေတာ့ ျမင္ႏိုင္စြမ္းရွိၾကပါသတဲ့။ စတုတၳတန္းေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ သူ႕မ်ိဳးဆက္အတြက္ေတာင္ မျမင္ႏိုင္စြမ္းပဲ ႀကံဳရာက်ပန္း ေခါင္းေဆာင္တတ္သူမ်ားသာ ျဖစ္တယ္" လို႔ဆိုပါတယ္။

ေနာင္လာေနာင္သား ေကာင္းစားဖို႔ရာဆိုတာ ပထမတန္းစားေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္းကို သခင္ေတြက ၫႊန္းခဲ့ဟန္တူပါတယ္။ သခင္စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ ပထမတန္းစား ေခါင္းေဆာင္စိတ္ဓါတ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။

ေခါင္းေဆာင္မႈ Leadership ဆိုတာ အမ်ားနဲ႔ ပက္သက္ရာမွာပဲ စပ္ဆိုင္တယ္လို႔ ထင္တတ္ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္မႈလို႔ဆိုရာမွာ အမ်ားနဲ႔တင္မဟုတ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေခါင္းေဆာင္ရာမွာလဲ ရည္ၫႊန္းတတ္ပါတယ္။ သခင္ဘေသာင္းက Every body is the leader of himself (လူတိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေခါင္းေဆာင္ေနၾကတာပဲ) လို႔ေျပာတာမွာ ဒီသေဘာအမ်ားႀကီး ပါပါတယ္။ အဲဒီလို ကိုယ့္ဘ၀ ကိုယ္ေခါင္းေဆာင္ရာမွာလည္း ကိုယ့္ရဲ႕ပစၥဳပၸန္ဘ၀ေလာက္သာမဟုတ္ ေရွ႕သို႔ ေ၀းႏိုင္သမွ်ေ၀းေ၀း တိတိက်က်ျမင္ႏိုင္ေလ သူမ်ားထက္သာေလပါပဲ။ ေနာင္ကို ၾကည့္တတ္သူဟာ ပစၥဳပၸန္ကို စီမံခန္႔ခြဲႏိုင္ပါတယ္။

သခင္စိတ္ဓါတ္ဟာ အဲဒီေနာင္လားေနာင္သားေခတ္အထိ ၾကည့္ၿပီး အလုပ္လုပ္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ပါ။ ငါတို႔မခံစားရ ေနပါေစ ေနာင္လာေနာင္သားေတြ ခံစားရေအာင္ဆိုၿပီး အနစ္နာခံၾကတာကိုး။ သခင္စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ အဲဒီလို ျမင့္ျမတ္ရပါတယ္။

စိတ္ဓါတ္၊ အက်င့္နဲ႔လူ

ႀကံဳရာဆံုရာ စကား၀ိုင္းေလးမွာ သခင္စိတ္ဓါတ္၊ သခင္အက်င့္အေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ "ခင္ဗ်ားကသာေျပာတာ က်ဳပ္ေတြ႕ဖူးတဲ့ သခင္ကျဖင့္ သိပ္ေအာက္တန္းက်တာဗ်" ဆိုၿပီး သူ႕အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပေနလိုက္တာ စကား၀ုိင္းျဖတ္ယူရတဲ့ အထိပါပဲ။

ရွိေပမေပါ့။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္လို႔ ေျပာေနေပမယ့္ ဗုဒၶၾသ၀ါဒေတြနဲ႔ညီေအာင္ မေနတဲ့လူေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိေနတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ လူပုဂၢိဳလ္အားျဖင့္ ေျပာရရင္ သခင္ဆိုသူေတြထဲမွာ ကၽြန္စိတ္ေပၚေနတဲ့ သူေတြလည္း ရွိႏိုင္ေပတာေပါ့။ ဒါ ေလာကဓမၼတာေပပဲ။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တေယာက္ အက်င့္မေကာင္းလို႔ ဗုဒၶအက်င့္ကေတာ့ မေကာင္းဘူးလို႔ ဘယ္ႏွယ့္ေျပာႏုိင္ပါ့မလဲ။

တျခားသခင္ေတြမေျပာနဲ႔ အဲဒီသခင္စိတ္ဓါတ္၊ သခင္အက်င့္ေတြကို စခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီးသခင္ဘေသာင္းေတာင္ ရာႏႈန္းျပည့္အဲဒီ စိတ္ဓါတ္ေတြ က်င့္သံုးခ်င္မွ က်င့္သံုးႏိုင္ေပမေပါ့။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တိုရဲ႕ သမိုင္းမွာ ေဟာဒီလို ျမင့္ျမတ္တဲ့ သခင္စိတ္ဓါတ္ေတာ့ ေပၚေပါက္ခဲ့ဘူးပါတယ္။ ေဟာဒီလို ေအာက္တန္းက်တဲ့ ကၽြန္စိတ္ေတြေတာ့ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ေဟာဒီလို ယုတ္ညံ့တဲ့ မာစတာစိတ္ဓါတ္ေတြလည္း ရွိခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာကို သိႀကၿပီး ေကာင္းတာကိုယူ၊ မေကာင္းတာကို ေရွာင္ၾကရမွာ မဟုတ္လား။ သမိုင္းသင္ခန္းစာဆိုတာ ဒါပဲကိုး။

ဒီေတာ့ လူပုဂၢိဳလ္ဆိုတာေတြကို ေဖ်ာက္ထားၿပီး စိတ္ဓါတ္ေတြ၊ အက်င့္ေတြကိုပဲ ျမင္ၾက၊ ေျပာၾကတာ အက်ိဳးမ်ားမွာပါ။ သမိုင္းက သင္ခန္းစာမယူတတ္ရင္ အနာဂတ္မွာ အနာဂတ္ျဖစ္မလာပဲ အတိတ္ပဲ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္တဦးခ်င္းရဲ႕ ဘ၀မွာလည္း ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်ကို ဒီလိုပဲ သံုးသပ္ၾကရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရွ႕ဘ၀ခရီးကို ဆက္ၾကရတာပဲ မဟုတ္လား။

ဒါေၾကာင့္ စိတ္ဓါတ္ေရးရာ မဂၢဇင္းတေစာင္ျဖစ္တဲ့အတိုင္း ကိုယ့္လူမ်ိဳး၊ ကိုယ့္သမိုင္းကို စိတ္ဓါတ္ေရးရာရႈေထာင့္က ၾကည့္ရႈၿပီး က်ေနာ္တို႔ ေတြ႕လိုက္မိတဲ့အတိုင္း ေဖာ္ထုတ္ျပလိုက္တာပါပဲ။ သခင္အက်င့္၊ သခင္စိတ္ဓါတ္ေတြ ရွိမထားရင္ တုိင္းတပါးလူမ်ိဳးျခားေတြ ၀င္လာတဲ့အခါ ကၽြန္ျဖစ္လြယ္တာလည္း သမိုင္းမွာ အထင္အရွား မဟုတ္လား။ ျမန္မာေတြကို သခင္စိတ္ဓါတ္နဲ႔ လူေတြအျဖစ္ပဲ သိေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ထူး ကၽြန္ခၽြန္ေတြအျဖစ္ အသိေစခ်င္ပါဘူး ခင္ဗ်ား။

ဗမာစာသည္ တုိ႔စာ

ျမန္မာႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးသမိုင္းတြင္ 'တို႔ဗမာအစည္းအရံုး' သည္ေသာ့ခ်က္က်ေသာ အလွည့္အေျပာင္း အခန္းက႑က ပါ၀င္ခဲ့ေၾကာင္း လူတိုင္းသိၾကၿပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၏ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားကိုလည္း လူတိုင္းၾကားဖူုးၿပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးကထုတ္ေ၀ေသာ တို႔ဗမာစာတမ္း၊ ႏိုင္ငံျပဳစာစုအမွတ္ ၁ ၏ မ်က္ႏွာဖံုးတြင္ ထိုေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားကို ပံုႏွိပ္ခဲ့ပါသည္။

ဗမာျပည္သည္ - တို႔ျပည္
ဗမာစာသည္ - တို႔စာ
ဗမာစကားသည္ - တို႔စကား
ဗမာျပည္ကို - ခ်စ္ပါ
ဗမာစာကို - ခ်ီးျမွင့္ပါ
ဗမာစကားကို - ေလးစားပါ

ထိုစဥ္က က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံသည္ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ေရာက္ေနရေလရာ ေနမ၀င္အင္ပါယာကို လည္းေကာင္း၊ အဂၤလိပ္စာကိုလည္းေကာင္း၊ အဂၤလိပ္စာႏွင့္ အဂၤလိပ္ယဥ္ေက်းမႈကိုလည္းေကာင္း အထင္ႀကီးေနၾကေသာေၾကာင့္ ျမန္မာမ်ား အဖက္ဖက္မွ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓါတ္ထက္သန္ၿပီး လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ၀င္ရန္ လံႈ႕ေဆာ္လိုေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ထိုေႀကြးေၾကာ္သံမ်ားကို ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့သည္ဟု က်ေနာ္ယူဆခဲ့ပါသည္။ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ သမိုင္းသင္ခဲ့ရစဥ္ကလည္း ဆရာက ထိုသို႔ပင္ရွင္းခဲ့သည္ဟု က်ေနာ္မွတ္သားမိပါသည္။

သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံျပဳစာစဥ္ ၂ ႏိုးၾကားေရးစာတမ္း ၈ေစာင္ကို ဖတ္ရေသာအခါတြင္မွာ က်ေနာ့္အယူအဆ၊ က်ေနာ့္အမွတ္အသားမွာ မျပည့္စံုေၾကာင္း သိရပါေတာ့သည္။ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၏ ေျမွာ္ျမင္မႈမွာ လြတ္လပ္ေရးအတြက္မွ် မဟုတ္ေၾကာင္း နားလည္ရပါေတာ့သည္။

စာဖတ္သူမ်ား ထင္ရွားေစေသာငွာ ဦဘခိုင္(ေဖဘီယန္)၏ ျမန္မာျပည္ႏုိင္ငံေရးရာဇ၀င္ စာအုပ္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္အတိုင္း ႏိုးၾကားေရးစာတမ္. ၈ေစာင္အနက္မွ အမွတ္၂ 'တို႔ေျပ၊ တို႔ေျမႏွင့္ တို႔စာေပ' တြင္ပါ၀င္ေသာ စာပိုဒ္အခ်ိဳ႕ကို ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။ စာလံုးေပါင္းမွာ တို႔ဗမာစာတမ္းတြင္ ပါသည့္အတိုင္း ျဖစ္ပါသည္။

“ပညဟူသည္ တိုင္းျပည္ႀကီးပြားေရး၏ အေျခခံျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပညာသင္ၾကားေရးသည္ အေရးႀကီး၏။ တိုင္းသူျပည္သား လူအမ်ားတို႔ ျပန္႔ေျပာစြာ ပညာတတ္ေျမာက္ႏိုင္ေစရန္ ကိုယ့္ေျမ၊ ကိုယ့္ေျပ ကိုယ့္စာ ကိုယ့္ေပျဖင့္သာ ပညာသင္အပ္၏။ ကိုယ့္စာ ကိုယ့္ေပရွိလ်က္ မ်ိဳးျခား တိုင္းျခားစာျဖင့္သင္ၾကားရန္ ၾကံစည္ျခင္းကား တိုးတက္မႈႏွင့္ ဆန္႕က်င္၏။ အေမေက်ာ္ႀကီးေတာ္လြမ္းျခင္းျဖစ္၏။

ဂ်ပန္တို႔သည္ ကိုယ့္စာကိုယ့္ေပျဖင့္သာ ပညာသင္ၾကား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ တန္ခိုးႀကီး၏။ လူတန္း၀င္၏။ ျမန္မာတို႔အား ယေန႔တိုင္ ကိုယ့္စာကိုယ့္ေပျဖင့္ အဟုတ္အတတ္ပညာ မသင္ၾကားရေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ ေအာက္က၏။ ေနာက္က်၏။ လူတန္းစားမ၀င္ဘဲရွိ၏။ သူတပါးတို႔၏ အေစအပါးသာခံရ၏။ အခ်ိဳ႕ေသာ တိုင္းႀကီးၿပည္ႀကီးမ်ားက ျမန္မာျပည္သည္ ေျမပံုပင္ ဘယ္ဆီနားတြင္ရွိသည္ဟု မသိၾကေပ။ သိထိုက္ဖြယ္အေၾကာင္းလည္းမရွိ။ သို႔ရာတြင္ ဂ်ပန္တို႔ အေၾကာင္းကိုကား ကမၻာအရပ္ရပ္က သိၾက၏။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ လူတန္းစား၀င္၍တည္း။

တရုတ္တို႔လည္း ကိုယ့္စာကိုယ့္ေပျဖင့္သာ အတတ္ပညာကို သင္ၾကားၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပညာတတ္ေပါ၏။ ေအာက္က်ေနာက္က်ဘ၀မွလြတ္ လူတန္း၀င္ခဲ့၏။ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ကပင္ တိုင္းႀကီးႏိုင္ငံတို႔က တရုတ္တို႔ကို လူဟူ၍မထင္ခဲ့ၾကေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ တရုတ္ျပည္ကို ဘံုပစၥည္းကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ စတုဒီသာေလးမ်က္ႏွာမွ လာသမွ် ၀င္လိုတိုင္း၀င္၊ ထြက္လိုတိုင္းထြက္ႏိုင္ေသာ သလာယံဇရပ္ႀကီးကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ေအာက္ေမ့၍ မိမိတို႔ မိေမြဖေမြကို ေစသကဲ့သို႔ ျပင္သစ္က မည္သည့္အပိုင္းကယူမည္၊ ရုရွားက မည္သည့္အပိုင္းယူမည္ စသည္ျဖင့္ မေသမီကပင္ အေမြေ၀လ်က္ရွိၾက၏။ စင္စစ္ေသာ္ကား ထိုစဥ္အခါက တရုတ္ျပည္ကို တစံုတခုေသာတိုင္းႏိုင္ငံက လက္နက္အင္အားျဖင့္ အႏိုင္အထက္သိမ္းပိုက္ ယူငင္ျခင္းမျပဳခဲ့သည္မွာ တရုတ္ကိုေၾကာက္၍မဟုတ္၊ ယူခ်င္သူမ်ားသျဖင့္ အခ်င္းခ်င္းေၾကာက္ၾကေသာေၾကာင့္သာျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ယခုအခါ တရုတ္တို႔သည္ ေအာက္က်ေနာက္က် ဘ၀ကိုလြန္ လူတန္း၀င္ခဲ့ၾကေလၿပီ။ ပညာဆည္းပူးခဲ့၍ ကိုယ့္တိုင္းျပည္၌ ပညာတတ္ေပါမ်ားစိမ့္ေသာငွာ ကိုယ့္စာကိုယ့္ေပျဖင့္ ပစၥကၡေပြ အတတ္ပညာအသီးသီးတို႔ကို သင္ၾကားႏိုင္ရန္ ပညာေရး႒ာနမွ ကိုယ္ဖိရင္ဖိ လုပ္ေဆာင္လ်က္ရွိေခ်ၿပီ။ ယခုအခါ ဘာသာျပန္ရာတြင္ ေ၀ါဟာရအသံုးအႏႈန္း တညီတညြတ္တည္းရွိေစရန္ ပညာရွိႀကီး ၁၂၂ဦးတို႔ကို သင္းဖြဲ႔စံုစမ္းလ်က္ရွိေခ်ၿပီ။ ကိုယ့္စာကိုယ့္ေပျဖင့္ သိုးေဆာင္းပညာရပ္မ်ားကို ဂ်ပန္တို႔က စသင္ၾကားခဲ့သည္မွာ အႏွစ္၅၀ခန္႔သာ ရွိေသး၏။ ဤမွ်ေသာကာလအတြင္း လူေမြးလူေတာင္ ေပါက္ေအာင္ တတ္ႏိုင္ခဲ့ၾက၏။ အထက္ျမန္မာျပည္ကို ကုလားမင္းႀကီးစိုးသည္မွာ ၄၄ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္၍ အႏွစ္၅၀ ပင္ဆိုႏိုင္ၿပီ။ သို႔ရာတြင္ ျမန္မာတို႔သည္ ဂ်ပန္တို႔၏ ေျခဖ်ားကိုပင္ မမွီေသး။

ကိုယ့္စာကိုယ့္ေပျဖင့္ အတတ္ပညာကို မသင္ၾကားရဘဲ ယခုကဲ့သို႔ တိုးတက္မႈကို ေက်ာခိုင္းခရီးသြားလ်က္ေနပါမူ ေနာင္ပြင့္လတၱံ႔ေသာ အရိေမတၱယ်ဘုရား ေရႊလက္ထက္ေတာ္တိုင္ေအာင္ ထင္းေခြေရခပ္ဘ၀မွ တက္ၾကလိမ့္မည္မဟုတ္။ စင္စစ္ေသာ္ကား ထိုမွ်ေလာက္ ကာလမရွည္မီကပင္ ျမန္မာတို႔ အမ်ိဳးျပဳတ္ခဲ့ေလရာ၏။ ဥပမာ ၾသစေၾတးလ်ကၽြန္းတြင္ လူျဖဴမ်ိဳးတို႔ ၀င္လာသျဖင့္ တိုင္းရင္းသား ဇာတိလူတို႔ အမ်ိဳးျပဳတ္ခဲ့ရသကဲ့တို႔တည္း။"


ဆက္လက္ၿပီး ထိုစာတမ္းတြင္ပင္ ကုိယ့္စာကိုယ့္ေပျဖင့္ ပစၥကၡေခတ္ေပၚတြင္ အတတ္ပညာအသီးသီးတို႔ကို သင္ၾကားႏိုင္ရန္ ဘာသာျပန္ေရးကို အားေပးဖို႔၊ ေဇာက္ခ်လုပ္ကိုင္ဖို႔ ေဆာ္ၾသခဲ့ပါေသး၏။ ဤသို႔ေဆာ္ၾသရာတြင္ ဘာသာျပန္ရာ၌ ျမန္မာစာအသံုးအႏႈန္း ေ၀ါဟာရရွားပါးမႈ ျပသနာႏွင့္ ေတြ႕ႀကံဳႏိုင္ေၾကာင္းကိုလည္း တို႔ဗမာအစည္းအရံုးက ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္ခဲ့ပါေသး၏။ ထိုျပသနာႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၏ သေဘာထားကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေတြ႔ရပါသည္။


"...ျမန္မာစာတြင္ စကားအသံုးအႏႈန္းေ၀ါဟာရမ်ား ရွားပါးေၾကာင္းကို ဖြဲ႔ႏြဲ႔ငိုေႀကြးသံကိုသာ ၾကားရျခင္းမွာလည္း ငါတို႔ကိုပင္ ဖိ၍ေထာင္းဖို႔ ေကာင္းေလေတာ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ဂ်ပန္တို႔သည္ ထိုသို႔မငိုေႀကြး၊ ျပဳဖြယ္ရွိသည္ကိုသာ ျပဳၾကကုန္၏။
... ငါတို႔သည္ မငိုေႀကြးၾကကုန္လင့္၊ မပူေဆြးၾကကုန္လင့္။ ငါတို႔၏ အသက္ႏွင့္ကိုယ္ ၿမဲသမွ်ကာလပတ္လံုး ငါတို႔ေျပ၊ ငါတို႔ေျမ၊ ငါတို႔စာ၊ ငါတို႔ေပျဖင့္သာ ပညာအရပ္ရပ္ အတတ္အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ကို သင္ၾကား၍ ကမၻာေပၚရွိ 'တစ္' ဂဏန္းလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္း တက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကကုန္အံ့" (မူရင္းသတ္ပံုအတိုင္း)
ရွင္းပါၿပီ။


ဗမာစာသည္ တို႔စာ ဟု ဟစ္ေၾကြးခဲ့ေသာ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးႀကီး၏ ေၾကြးေၾကာ္သံသည္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္လံႈ႕ေဆာ္ရန္မွ်သာမဟုတ္။ ေခတ္မီႏိုင္ငံ တႏိုင္ငံျဖစ္ေရးသို႔လည္း ရည္မွန္းခဲ့ေၾကာင္း ထင္ရွားပါသည္။ ယေန႔ေ၀ါဟာရႏွင့္ ေျပာရလွ်င္ ဖြံ႕ျဖိဳးဆဲႏိုင္ငံမွ်ႏွင့္ ေရာင့္ရဲမေက်နပ္၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီးႏိုင္ငံတႏိုင္ငံျဖစ္ေရးကိုလည္း ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တတိယ ကမၻာထဲမွ ထြက္ႏိုင္ဖို႔ က်ေနာ္တို႔ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ တာ၀န္တရပ္ကို ၫႊန္ျပခဲ့ျခင္းလည္း မည္ပါသည္။


မ်က္ေမွာက္ေခတ္သည္ အတတ္ပညာေခတ္ျဖစ္ပါ၏။ ေခတ္မီအတတ္ပညာမ်ား ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေရးသည္ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံအတြက္ အလြန္အေရးႀကီးပါ၏။ ဖြံ႕ျဖိဳးဆဲႏိုင္ငံမ်ား၏ စီးပြားေရးကို ေလ့လာၾကေသာ စီးပြားေရးပညာရွင္မ်ားက မရွိ၍ဆင္းရဲျခင္းမဟုတ္၊ လူမ်ား ပညာႏံုနဲ႔သျဖင့္ ဆင္းရဲျခင္းသာျဖစ္သည္ဟု ေထာက္ျပၾကပါသည္။ ထိုအတတ္ပညာကို ဖြံ႕ျဖိဳးဆဲႏိုင္ငံမ်ား မည္သို႔ရရွိႏုိင္ပါသနည္း။ စီးပြားေရးပညာရွင္မ်ားက နည္းနာအမ်ိဳးမ်ိဳးကို လမ္းၫႊန္ၾကပါသည္။ ထိုနည္းနာမ်ားအနက္ 'ဖြံ႕ျဖိဳးေရးႏိုင္ငံတို႔၏ ပညာေရး' သည္ အေရးႀကီးေသာ အတတ္ပညာရရွိေရး နည္းနာတရပ္အျဖစ္ ပါ၀င္ေၾကာင္း သေဘာတူညီၾကပါသည္။


သို႔ေသာ္ ဖြံ႕ျဖိဳးဆဲႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ေခတ္မီအတတ္ပညာတို႔ၾကားတြင္ ဘာသာစကား ၾကားခံနယ္တခုရွိေနပါသည္။ ထိုၾကားခံနယ္ကို ခ်ံဳ႕ပစ္ဖို႔ လိုအပ္ပါသည္။ မည္သို႔မည္ပံု ခ်ံဳ႕ရမည္ကိုလည္း တို႔ဗမာအစည္းအရံုးက ေထာက္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါသည္။

 ေလးစားအံ့ၾသဖြယ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ တို႔ဗမာစာတမ္းသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း၆၀ခန္႔က ထုတ္ေ၀ခဲ့ေသာ စာတမ္းျဖစ္ပါသည္။ တနည္း ထိုစာတမ္းသည္ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၏ ပညာေရးေပၚလစီဟု ဆိုေသာ္ ဆိုႏိုင္ေကာင္းပါသည္။
 
တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၏ ပညာေရးအျမင္ကို စာဖတ္သူမည္သို႔ သေဘာရပါသနည္း ေမးခ်င္ပါသည္။ ေမးစရာရွိပါသည္။ ႏွစ္ေပါင္း၆၀ နီးပါးၾကာျမင့္ၿပီျဖစ္၍ ေဟာင္းႏြမ္းၿပီဟုဆိုမည္ေလာ။ တို႔ဗမာစာတမ္းကို လံုးေခ်၍ အမိႈက္ပံုထဲသို႔ လႊင့္ပစ္လိုက္ေတာ့မည္ေလာ။ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးက ေထာက္ျပခဲ့ေသာ သမိုင္းတာ၀န္သည္ ၿပီးဆံုးသြားၿပီေလာ။ ပညာရွင္မ်ား ဆင္ျခင္ၾကပါကုန္။ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳပုဂၢိဳလ္မ်ား ဆင္ျခင္ၾကပါကုန္။

တင္ေမာင္သန္း၏သခင္ႏိုင္ငံေတာ္စာအုပ္မွ ကူးယူမွ်ေ၀ေပးပါသည္။

သခင္စိတ္ဓါတ္ သခင္အက်င့္(၆)

ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္း

ႏိုင္ငံေရးအရ လြတ္လပ္ေရးရရံုမွ်ႏွင့္ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္းအျဖစ္သုိ႔ မေရာက္ရွိေသး။ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္း တည္ေထာင္ေရးသည္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္မွ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္း တည္ေထာင္ေရးဆိုသည္မွာ ေရွးကကဲ့သို႔ တဦးတည္း တေယာက္တည္း သက္ဦးဆံပိုင္ အာဏာရွင္ ဘုရင္တို႔ အုပ္စိုးနည္းမ်ိဳးမဟုတ္။ အမ်ားျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲသားမ်ားကိုယ္တိုင္ ႀကီးမွဴးအုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ဆင္းရဲသားမင္း ဆင္းရဲသားခ်င္းတို႔သာ တို႔ဗမာမ်ား သေဘာဆႏၵအရ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္း တည္ေထာင္ေရးျဖစ္သည္။
'တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၏ တို႔ဗမာ၀ါဒ'
တို႔ဗမာအစည္းအရံုးသမိုင္း၊ ပထမတြဲ၊ စာ - ၂၅၄


မာစတာအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေအာက္တန္းက်လိုက္ပံုမ်ား

၁၉၄၀ ဇြန္လ ၁ ရက္ ဇလြန္မွာ သခင္ေအာင္ဆန္း တရားေဟာေနတဲ့အခိုက္ ရာဇ၀တ္၀န္တေယာက္ ေရာက္လာၿပီး စာတေစာင္ေပးပါတယ္။ လူထုပရိသတ္က တအံ့တၾသၾကည့္ေနတုန္း သခင္ေအာင္ဆန္းက စာကိုဖတ္ၿပီး "ေဟာဒီမွာ ဟသၤာတရာဇ၀တ္၀န္က ဖိတ္စာတေစာင္ေပးပါတယ္။ သူ႔စာကေတာ့ ခ်င္းေတာင္ကိစၥကို မေဟာရဘူးလို႔ ပိတ္ပင္တားျမစ္တာပါပဲ။ ခ်င္းေတာင္ကိစၥ ၾကားခ်င္ပါသလား" လို႔ေမးပါေလေရာ။ ပရိသတ္ႀကီးကလဲ "ၾကားခ်င္ပါတယ္" ဆိုတာနဲ႔ သခင္ေအာင္ဆန္းက "ၾကားခ်င္ရင္ ေျပာခ်င္ေနတာနဲ႔အေတာ္ပဲ" ဆိုၿပီး အဂၤလိပ္အစိုးရရဲ႕ ဖိႏွိပ္ရက္စက္ပံုေတြကို ေျပာေတာ့တာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ ဟသၤာတရာဇ၀တ္၀န္က သခင္ေအာင္ဆန္းကို ဖမ္းဆီးဖို႔ ေၾကျငာခ်က္တေစာင္ထုတ္ပါတယ္။


"ဟသၤာတစီရင္စု ဇလြန္ၿမိဳ႕တြင္ ၁၉၄၀ျပည့္ႏွစ္ ဇြန္လ ၁ ရက္ေန႔ည၊ အစိုးရအၾကည္ညိဳပ်က္ေလာက္ေအာင္ တရားေဟာေျပာသျဖင့္ ရာဇသတ္ပုဒ္မ ၁၂၄(က) အရ အလိုရွိေသာ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၏ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ေမာင္ေအာင္ဆန္း ေခၚ သခင္ေအာင္ဆန္းအား ဖမ္းဆီးေပးကိုသူျဖစ္ေစ၊ ဖမ္းဆီးရမိရန္ျဖစ္ေစ ဟသၤာတရာဇ၀တ္၀န္က ဆုေတာ္ေငြ ၅ိ/- (ငါးက်ပ္တိတိ) ေပးသနားေတာ္မူလိမ့္မည္"


ရာဇ၀တ္၀န္ရဲ႕နာမည္က မစၥတာေဇဗီယာပါပဲ။ ဒီေၾကျငာခ်က္ေလးကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ မာစတာစိတ္ဓါတ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက ျမန္မာျပည္သူလူထုရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္အေပၚမွာ နာမည္တလံုးေခၚတာကအစ ႏွိမ့္ခ်ေခၚေ၀ၚခ်င္ၾကတာ ထင္းကနဲ႔ေတြ႕ရေတာ့တာပါပဲ။ လူထုကို ကၽြန္္လိုသေဘာထားၾကတာကိုး။ ဒီေတာ့ လူထုေခါင္းေဆာင္တေယာက္ကိုလည္း ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအရ မဟုတ္ေတာ့ပဲ ႏွိမ့္ခ်သံုးႏႈန္းဖို႔ ၀န္မေလးေတာ့ပါဘူး။ သာမန္ေစာင့္ထိန္းလိုက္နာအပ္တဲ့ လူမႈက်င့္၀တ္ေလးေတာင္ မလိုက္နာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ထားေသးသိမ္ ေအာက္တန္းက်သြားပါေတာ့တယ္။ 'ေမာင္ေအာင္ဆန္း' တဲ့ေလ – က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ကို။ ၿပီးေတာ့ ဆုေတာ္ေငြကိုလည္းၾကည့္ဦး၊ ၅ိ/- (ငါးက်ပ္တိတိ) တဲ့။ အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက အဲဒီလို ေစာ္ကားခဲ့ၾကတာပါ။


တို႔ဗမာသီခ်င္း

တေကာင္းအဘိရာဇာ၊ တို႔ဗမာသာကီမ်ိဳးဟာမို႔၊ မၫိႈးဂုဏ္ေတဇာ
ယိုးဒယားႏွင့္ ကုလားကိုပါ၊ တိုက္ခိုက္ကာ ေအာင္ခဲ့တာ... တို႔ဗမာ။
စိ္န္မွန္ကင္းအစစ္၊ အျဖစ္ႀကီးျဖစ္လ်က္၊ ထင္းတလွည့္ႀကံဳရ၊ ထိုးႏွင့္မေသြ၊
ေလာကဓမၼတာေပ၊ ငါတို႔ကံေခ ျဖစ္ရျပန္သေလ၊ သို႔ေသာ္ အရင္းကိုစစ္လွ်င္၊
ဗမာေျပ၊ ငါတို႔... ငါတို႔ေျပ။
ေနာင္ဥဒါန္းဘယ္မေၾကစရာ...၊ ရာဇ၀င္တင္ထား မ်ိဳးရိုးႏြယ္လာ၊ ကမၻာတခြင္မွာျဖင့္၊
ဗမာအထင္အရွား၊ တို႔ေခတ္တြင္မွညံ့ၾကေတာ့မွာလား၊
တို႔ဗမာ..၊ တို႔ဗမာ မဟုတ္ေလသလား၊ ( တို႔ဗမာ - ငါတို႔ဗမာ) ၂ ( ဒါ- ငါတို႔ဗမာ)၂။
အားလံုး..ညီညီ၊ ေယာက်္ားဘသား တို႔ဗမာ၊
ေနာင္လာေနာင္သား ေကာင္းစားဖို႔ရာ၊ တို႔ကိုယ္က်ိဳး လံုးလံုးမပါ၊
ရဲရဲဗမာပီပီ ဗမာေျမ.. တို႔ဗမာဖို႔ပါ၊
သခင္က်င့္ကို က်ုင့္ၾကပါ၊ သခင္မ်ိဳးေဟ့.. တို႔ဗမာ။


(သံၿပိဳင္) ကမၻာမေၾက.. ဗမာတေတြ ( ဒါတို႔ေျပ ဒါတို႔ေျမ ဒါ.. ငါတို႔ေျပ)၃
(တို႔ဗမာ)၂ ေျပ.... ကို တိုင္းရင္းသား အကုန္အစင္ တို႔ေျပလို႔မွတ္ထင္၊
တို႔၀တၱရားပင္ တို႔ဗမာသခင္၊
အမ်ိဳးသားေရး.. ႀကိဳပမ္းၾကပါ၊ တို႔ဗမာ- ေဟ့.. တို႔ဗမာ၊
ေၾသာ္.. အမ်ိဳးသားေရး ႀကိဳးပမ္းၾကပါ၊ တို႔ဗမာ- ေဟ့.. တို႔ဗမာ၊
အေရွ႕ကေန၀န္းထြက္သည့္ပမာပ၊ တို႔ေခတ္ကိုေတာ့ ေရာက္ရမည္မွာ မလြဲပါ၊
တို႔ဗမာ- ေဟ့.. တို႔ဗမာ၊ ဗမာျပည္တ၀ွန္း အကုန္၊
တို႔အိမ္မွတ္ပါ၊ တို႔ယာမွတ္ပါ...၊ အဲဒါ.. တို႔ဗမာ။ ။ ( သံၿပိဳင္ျပန္ေကာက္ )


သခင္အက်င့္

ၿပီးေတာ့ တို႔ဗမာသီခ်င္းကဆက္ၿပီး 'သခင္က်င့္ကို က်င့္ၾကပါ၊ သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာ' လို႔ဆိုျပန္သည္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ဗမာေတြကို ကၽြန္လိုမက်င့္ရဘူး။ သခင္လိုလုပ္ရမည္။ ငါတို႔ဟာ အခိုက္အတန္႔အခါတြင္ အဆင္မသင့္၍ အဂၤလိပ္တို႔၏ကၽြန္မ်ားျဖစ္ေနၾကရေသာ္လည္း မ်ိဳးရိုးဇာတိက ကၽြန္ေတြမဟုတ္ဘူး။ သခင္ေတြသာျဖစ္သည္။ သခင္ဆိုတာ ေနလည္းရဲရဲေနသည္။ ေသလည္းရဲရဲေသသည္။ ေနာက္ဆံုး စက္တိုက္ကို တက္ရေတာင္ လက္ခေမာင္းခတ္တတ္သည္။ ၀မ္း၀ဖို႔ကိစၥေလးတခုအတြက္ ဘယ္သူ႔အလိုကိုမွ်လိုက္ၿပီး ဟုတ္ပါ့ဘုရား၊ မွန္ပါ့မေျပာဘူး။ ဟုတ္သည္ထင္လွ်င္ ဟုတ္သည္။ မဟုတ္ဘူးထင္လွ်င္ မဟုတ္ဘူးလို႔ မကြယ္မေထာက္ ရဲရဲႀကီးေျပာတတ္သည္။ ကၽြန္မ်ားကမူ ထိုသို႔မွန္သည့္အတိုင္း မေျပာ၀ံ့။ ကၽြန္မ်ားတြင္ သူတို႔ ကိုယ္ပိုင္ဆႏၵမရွိ။ သူတို႔သခင္၏ အလိုဆႏၵကို ကၽြန္မ်ားက သူတို႔၏ ကိုယ္ပိုင္ဆႏၵဟု သေဘာထားၾကသည္။


"ငါတို႔တြင္ ငါတို႔ကိုယ္ပိုင္အလိုဆႏၵလို႔ မရွိပါ။ ငါတို႔သခင္၏ အလိုဆႏၵဟာပဲ ငါတို႔၏ဆႏၵ ျဖစ္ပါသည္" ဟု ကၽြန္မ်ားက ေျပာၾကပါသည္။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ "သခင္အက်င့္ကို က်င့္ၾကပါ၊ သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာ" ဟုတို႔ဗမာသီခ်င္းက ဆိုျခင္းမွာ ဗမာေတြဟာ သခင္မ်ိဳးမ်ားျဖစ္ၾကသည့္အတြက္ သခင္မ်ိဳးမ်ားပီပီ ကၽြန္စိတ္ေတြကို အျမစ္ကပါတူးပစ္။ ( ကၽြန္ေမႊးမ်ားရွိလွ်င္လည္း ဗ်စ္ဗ်စ္ပါေအာင္ဆြဲႏႈတ္ၾကၿပီး) အစစအရာရာတြင္ တည္ၿငိမ္ခန္႔ညားေသာ သခင္ဣေျႏၵျဖင့္ ရန္သူကပင္ ရိုေသေလးစားလာေလာက္ေအာင္ ရဲရဲရင့္ရင့္ရွိၾကရမည္ဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။ ဤ္ေနရာတြင္ ကၽြန္စိတ္အလြန္အကၽြံဖိစီးေသာ အခ်ိဳ႕ေသာလူမ်ားက တို႔ဗမာအစည္းအရံုးႏွင့္ သက္ဆိုင္သူမ်ားကို သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ သခင္ေခၚေ၀ၚျခင္းမွာ ၀င့္၀ါျခင္းေၾကာင့္ ဂုဏ္မကာသနလိုလားျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္ဟု စြပ္စြဲၾကဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၏ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ သမၼာက်မ္းစာဟုဆိုအပ္ေသာ တို႔ဗမာသီခ်င္းက 'သခင္အက်င့္ကို က်င့္ၾကပါ၊ သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာ' ဟုအတိအလင္းဆိုသျဖင့္ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးႏွင့္ သက္ဆိုင္သူတို႔က သခင္အမည္ခံျခင္းမွာ သူတို႔ခ်ည္းသက္သက္ခြဲ၍ သခင္အမည္ခံၾကျခင္းမဟုတ္၊ ဗမာတမ်ိဳးသားလံုးကိုပါ သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာဟုဆိုထားသျဖင့္ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၏ အာသီသမွာ လူတစုကိုသာ သခင္ဇာတ္သြင္းဖို႔ မဟုတ္၊ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္ လတ္လတ္ ဗမာမွန္သမွ်ကို အကုန္လံုး သခင္ဇာတ္သြင္းဖို႔ ျဖစ္သည္မွာ ထင္ရွားသည္။ ထိုအထဲတြင္ သူတို႔ိကိုယ္တိုင္က ဘ၀အဆက္ဆက္က ျဖည့္က်င့္ဆည္းပူးခဲ့ေသာ ကၽြန္ပါရမီေၾကာင့္ သူတို႔သည္ သခင္အေခၚခံထုိက္သူမ်ားမဟုတ္ေၾကာင္း၊ သူတို႔နာမည္ေရွ႕က သခင္တပ္၍ေခၚလိုက္လွ်င္ သူတို႔သည္ မတန္မရာကိုျပဳမိသည့္အတြက္ ၀မ္းက်ေသၾကလိမ့္မည္ အမွန္ျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသူမ်ား ပါၾကလိမ့္မည္မဟုတ္သည္ကို အသိအမွတ္ျပဳၾကရေပလိမ့္မည္။


သခင္ဘေသာင္းကိုယ္တိုင္ဖြင့္ဆိုေသာ 'တို႔ဗမာသီခ်င္း၏အဓိပၸါယ္'မွ
တို႔ဗမာအစည္းအရံုးသမိုင္း၊ ပထမတြဲ၊ စာ- ၂၅


တင္ေမာင္သန္း၏သခင္ႏိုင္ငံေတာ္စာအုပ္မွ ကူးယူမွ်ေ၀ေပးပါသည္။