သရုပ္ေဖာ္ - ကာတြန္း၀ိသုၾကံဳ
(၁)
ဗညားလဒကား ႏွယ္ႏွယ္ရ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး မဟုတ္ေခ်။ တန္းတူညီမွ်ျခင္း ဟူသည့္ သေဘာတရားကို မဟားဒရား ယံုၾကည္ သက္၀င္ေသာ တိုးတက္ေရး၀ါဒီ၊ ေျပာင္းလဲေရး၀ါဒီ ပုဂၢိဳလ္ထူးႀကီး ျဖစ္ေခ်၏။ ေျပာင္းလဲေရး၀ါဒီ တစ္ဦးျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ သူ႔ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ ဟုိမွသည္ သည္မွဟို၊ တစ္ဖန္ သည္မွဟို ဟုိမွသည္၊ တစ္ခါ ဟုိမွသည္ သည္မွဟုိသို႔ မၾကာခဏ ဆိုသလို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊား ျဖတ္သန္းခဲ့ရသျဖင့္ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ သူ႔ဟာႏွင့္သူ လိပ္ပတ္ မလည္ေတာ့ဘဲ မည္သည့္ဘက္တြင္ ေရာက္ရွိေနမွန္းကိုပင္ သူ ေကာင္းေကာင္းႀကီး မသိေတာ့ေခ်။ သို႔ေသာ္လည္း ထုိအခါမ်ိဳးတြင္ သူ႔ကိုယ္သူ မေလ်ာ့မတင္း သားေရကြင္း၀ါဒကို ကာလံ၊ ေဒသံ၊ အဂၢံ၊ ဓနံႏွင့္ လိုက္ေလ်ာ ညီေထြမႈရွိေအာင္ က်င့္သံုးႏိုင္ေသာသူ ျဖစ္ေခ်၏ ဟူ၍ အသားယူၿပီး ေျပာစျမဲပင္ ျဖစ္သတည္း။
ဗညားလဒ၏ ရာဇ၀င္အူေပါက္ကို ေျမလွန္ၾကည့္လွ်င္ ေျပာင္းလဲျခင္းႏွင့္ ဗညားလဒ ဟူသည့္ အရာႏွစ္ခုမွာ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာရန္ မအပ္စပ္ေသာ အညမည ဓာတ္ႀကီးႏွစ္ပါးႏွယ္ တည္ရွိေနသည္ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ေတြ႔ရေပလိမ့္မည္။ ဗညားလဒသည္ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း အကေလးဘ၀ကပင္ ေျပာင္းလဲျခင္းတရားႏွင့္ လက္ပြန္းတတီး ရွိခဲ့ေလ၏။ သံုးေက်ာင္းေျပာင္းေသာ ရွင္၊ သံုးလင္ေျပာင္းေသာ မယား ဟူသည့္အတိုင္း ဦးေသာဘိတေက်ာင္း၊ ဦးေတဇ၀ႏၱေက်ာင္း၊ ဦးေ၀ပုလႅေက်ာင္း စသျဖင့္ တစ္ေက်ာင္းၿပီး တစ္ေက်ာင္း ေျပာင္းေရႊ႕က်က္စားခဲ့ရာ ဓႏုျဖဴအပိုင္ သံႀကိဳးဒိုင္နယ္၊ ေညာင္ေခ်ာင္းရြာဖြား ပါဠိ၊ သကၠတ၊ ဟႏၵီ၊ သီဟဠ ပါရဂူ အသွ်င္ဘဒႏၱၪာဏ၀ံသ ဘြဲ႕အမည္ရ ႏႈတ္ခမ္းေမြးဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ကိန္းေအာင္း သီတင္းသံုးခဲ့ဖူးေသာ ပါဠိတကၠသိုလ္ႀကီးသို႔ ေရာက္ခါမွ သင္ပုန္းႀကီး မာစတာတန္းကို ရိုးနံပါတ္၀မ္းျဖင့္ ကၽြတ္တမ္း၀င္ခဲ့ေလ၏။ ဗညားလဒကား ႏႈတ္ခမ္းေမြး ဆရာေတာ္ ၪာဏ္ ပါရမီ၊ အစြမ္းအစကို ဆရာ့ေျခဖ်ားမွ ျမဴမႈန္ခန္႔မွ်ပင္ မမီေသာ္ျငား ငါ့ ဆရာ အသွ်င္ၪာဏ၀ံသ၏ အဆန္းထြင္လမ္းစဥ္ကို ထက္ၾကပ္မကြာ နင္းအံ့ဟု တႀကိမ္းတည္း ႀကိမ္းခဲ့သည္မွာ သူ သင္ပုန္းႀကီး ကၽြတ္သည့္ေန႔ကတည္းကပင္ ျဖစ္ေခ်၏။
(၂)
ဗညားလဒ လူ႔အျဖစ္ကိုရသည့္ ကာလမွာ ဟံသာ၀တီ ဆင္ျဖဴရွင္ ဘုရင့္ေနာင္ ေက်ာ္ထင္ေနာ္ရထာ မင္းတရားႀကီး လက္ထက္ေတာ္ မဟုတ္ေခ်။ “ျမမၼာပူရ” တည္းဟူသည့္ အိမ္ႀကီးကို ေစာင့္ၾကပ္ ၾကည့္ရႈရေသာ အိမ္ေစာင့္ မင္းလုလင္ အျဖစ္မွ ေရေျမ့သခင္ မင္းၾတားႀကီး အျဖစ္သို႔ အရွင္လတ္လတ္ ဘ၀ကူးေျပာင္းသြားေသာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ ဘ၀ရွင္ဥကၠဌႀကီး မင္းလုပ္အုပ္ခ်ဳပ္သည့္ ေရႊရွယ္လစ္ လက္ထက္ေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေလ၏။ ထိုမင္းလက္ထက္၌ ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ အေျပာင္းအလဲတို႔ ေပၚေပါက္ခဲ့ဖူး၏။ ထူးျခားဆန္းသစ္ၿပီး ေျပာင္ေျမာက္နက္နဲသည့္ ငါးပါးေမွာက္ အေတြးအေခၚတို႔လည္း ေပၚထြန္းခဲ့၏။ ေျပာင္းလဲေရး၊ တိုးတက္ေရး၊ တရားမွ်တမႈ၊ သာယာ၀ေျပာေသာ လူ႔ေဘာင္သစ္ႀကီး စသည့္ စကားလံုးမ်ားႏွင့္ စိတ္လႈပ္ရွား အားတက္ဖြယ္ရာ ေႂကြးေၾကာ္သံတို႔ ကၽြက္ကၽြက္ညံ ခဲ့ဖူးသည္။ ကာလေနာက္ခံကို အက်ယ္ မဆိုေတာ့ၿပီ။
အစေသာ္ ဗညားလဒသည္ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ဆရာေတာ္ကို အားက်ၿပီး စာေပပရိယတ္ သင္ယူ၍ မေထရ္ႀကီး တစ္ပါးလုပ္ရန္ စိတ္ကူးခဲ့ဖူး၏။ သို႔ေသာ္ ကိုရင္ႀကီး ဘ၀မွာပင္ ဆြမ္းဒကာ၏ သမီးျဖစ္သူ မိန္းမေခ်ာကေလးကို ျမင္ေတြ႕ၿပီး သာသနာ့ေဘာင္ကို ေက်ာခိုင္းကာ လူ၀တ္လဲ လိုက္ေလ၏။ ဤသို႔ အေျပာင္းအလဲ လုပ္ျခင္းေၾကာင့္ “မ်က္ႏွာရူး” ဟု အေျပာခံရေတာ့သည္။ အေၾကာင္းကား ဤသို႔ ျဖစ္ပါသလွ်င္ကတည္း။ ဆြမ္းဒကာ၏ သမီးက ကိုရင္လူထြက္ ငါးပိခ်က္၏ ထူးျမတ္လွေသာ ေမတၱာဓာတ္ကို ကန္ေတာ့ဆြမ္း လုပ္လႊတ္လိုက္သည္။ ထိုေသာ္ ဗညားလဒသည္ ေျပာင္းလဲေရး၀ါဒီပီပီ သူ႔ကို ေမတၱာ မထားႏိုင္သူ မိန္းကေလးကို ေက်ာခိုင္းလိုက္ၿပီး အျခားမိန္းကေလးတစ္ဦး၏ ေျခရင္းတြင္ ခစား၀ပ္တြားကာ ေမတၱာဓာတ္ ေပးသနားရန္ ေတာင္းခံေလ၏။ ထိုမိန္းကေလးက “ဟင့္အင္း” ဟူ၍ တံု႔ျပန္၏။ ထိုေသာ္ ေနာက္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို လူပ်ိဳလွည့့္သည္။ အေရး မလွျပန္။ သို႔ျဖင့္ ေနာက္တစ္ဦးကို ေျပာင္း၍ ခ်စ္ေရး ဆိုျပန္သည္။ ထိုမိန္းကေလးကလည္း သူ႔ကို ျငင္းလိုက္၏။ သို႔ျဖစ္ရကား ေနာက္တစ္ေယာက္ထံ ေျခလွမ္း ေျပာင္းေလ၏။ အေျခအေန မေကာင္းေခ်။ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္၊ တစ္ဦးၿပီး တစ္ဦး၊ လွည့္လည္၍ ခ်စ္ပါ၊ ႀကိဳက္ပါ တစာစာ လုပ္ေလ၏။ မိန္းကေလးတစ္ဦးက “ဟဲ့ မ်က္ႏွာရူး ကတံုးရဲ႕ … နင့္လို ေမွာက္ခ်ည္လွန္ခ်ည္ လက္သီး၊ လက္ဖ၀ါး လုပ္တဲ့သူကုိ ငါ မယံုဘူး။ ေမ်ာက္လို ဟုိခုန္ ဒီကူး လုပ္ေနတဲ့ နင့္လို မ်က္ႏွာရူးကို ငါ မႀကိဳက္ဘူး။ နင္ ငါ့ကို ပိုးတာ နင္ မရွက္တတ္ေပမယ့္ ငါ ရွက္တယ္ဟဲ့ ေသခ်င္းဆိုးႀကီးရဲ႕”ဟု ပစ္ပစ္ခါခါ ဆိုလိုက္ပါမွ ဗညားလဒသည္ ေလာကႀကီးကို စိတ္နာက်ည္းသြားၿပီး ခ်စ္မႈႀကိဳက္မႈကိစၥကို တစ္စခန္းသိမ္း၍ သာသနာ့ေဘာင္သို႔ ျပန္လည္၀င္ေရာက္ သြားျပန္၏။
သံုးေလးခန္႔ အၾကာတြင္ ရွင္နာဂိႏၵ တစ္ျဖစ္လဲ ဗညားလဒသည္ ေညာင္တုန္းၿမိဳ႕ ေရႊဟသၤာေတာရ ပရိယတၱိစာသင္တိုက္ႀကီးသို႔ သြားေရာက္ၿပီး ပညာဆည္းပူးရန္ စိုင္းျပင္းေနသည္ဟု ၾကားရ၏။ သူ႔ကို ပစ္ပစ္ခါခါ ဆိုခဲ့ဖူးေသာ မိန္းကေလးသည္ ထိုသတင္းကို ၾကားေသာ္ ရွင္နာဂိႏၵေလ်ာင္းလ်ာ သတို႔သားကို ေစာ္ကားမိၿပီ ဟူ၍ အထင္ေရာက္သြားၿပီး အားနာသလိုလို၊ ေနာင္တရသလိုလို၊ ဘာလိုလို ညာလိုလိုျဖစ္ကာ စိတ္ဗေရာက္ဗရက္ ျဖစ္သြား၍ ရွင္နာဂိႏၵ၏ ေျခအစံုကို ဦးခိုက္၀ပ္တြားၿပီးလွ်င္ ပိုးသကၤန္း တစ္စံုျဖင့့္ ေတာင္းပန္ပူေဇာ္ရေတာ့သည္ ဟူသတတ္။
(၃)
ေညာင္တုန္း ေရႊဟသၤာေတာရတိုက္တြင္ ေမာင္ဘုန္း ဗညားလဒ ၾကာျမင့္စြာ မေနလိုက္ရေခ်။ ေရႊဟသၤာ ေတာရေက်ာင္းမွာ ေရႊက်င္နိကာယ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း ျဖစ္သျဖင့္ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ အလြန္ တင္းက်ပ္သည္။ ရဟန္းဘ၀သည္ လူ႔ဘ၀ထက္ ပို၍ ပင္ပန္း၏။ အစား ဆင္းရဲ၏။ အေန ၾကမ္းတမ္း၏။ အလုပ္ အင္မတန္ မ်ား၏။ နံနက္ ေ၀လီေ၀လင္း တံုးေမာင္းေခါက္ခ်ိန္မွစ၍ ဆြမ္းခံထြက္၊ စာ၀ါလိုက္ အစရွိသည့္ ရဟန္းကိစၥတို႔ကို ေဆာင္ရြက္ရသည္မွာ မိုးခ်ဳပ္ညနက္သည့္ တိုင္ေအာင္ပင္ ျဖစ္၏။ ဗညားလဒမွာ လြတ္လပ္ျခင္းကို ျမတ္ႏိုးေသာ ေျပာင္းလဲေရး၀ါဒီ တက္ေခတ္ ရဟန္းပ်ိဳတစ္ပါး ျဖစ္သျဖင့္ ေငြေၾကး အလွဴခံသည္။ ပိုးသကၤန္း တရႊမ္းရႊမ္း၊ ေရႊမ်က္မွန္ တ၀င္း၀င္း၊ ေရေမႊးနံ႔ တသင္းသင္း။ ထို႔ျပင္ ဒကာမေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ကို နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း ဟာဒယ ရႊင္ေဆး သုတၱန္၊ ေဒသနာမ်ားျဖင့္ အူတက္ရေလေအာင္ တရားေရေအး အၿမိဳက္ေဆး တိုက္ေကၽြးတတ္သည္။ ရွင္ဗညားလဒသည္ ေရႊက်င္သာသနာ၏ အသက္ေသြးေၾကာ သဖြယ္ျဖစ္ေတာ္မူေသာ ေရႊက်င္ဂိုဏ္းက်င့္ထံုးကိုပင္ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ ျပင္ဆင္ေျပာင္းလဲရန္ မအပ္မရာ ၾကံစည္ေလ၏။ ဤတြင္ တိုက္ၾကပ္ ဆရာေတာ္က “ဒီမယ္ ကိုယ္ေတာ္ … ကိုယ္ေတာ္ ဒကာမေတြ တရုန္းရုန္းနဲ႔ လံုးလားေထြးလား လုပ္ေနတာကို က်ဳပ္ မေျပာဘဲ ၾကည့္ေနတာ ၾကာလွၿပီ။ ကိုယ္ေတာ္က ဘုရားသားေတာ္ ရဟန္း။ အရ ဟန္က်တဲ့ “ရ – ဟန္” မျဖစ္ပါေစနဲ႔။ မာတုဂါမေတြနဲ႔ ဒီလို ေနတာထိုင္တာကို ကိုယ္ေတာ္ ခ်က္ျခင္း ရပ္ပါ။ သကၤန္း ၀တ္တာပဲ ျဖစ္ပါေစ၊ သကၤန္းကို ဟုိဒင္းနဲ႔ မထိုးပါနဲ႔” ဟု ခက္ထန္ ျပတ္သားစြာ ဆိုေလ၏။
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ဗညားလဒသည္ ေရႊက်င္ဂိုဏ္းကို စြန္႔၍ သုဓမၼာဂိုဏ္း ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးသို႔ ေျပးေလ၏။ ထို သုဓမၼာေက်ာင္းတြင္လည္း စာေပက်မ္းဂန္ကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း မသင္ယူ။ ယခင္လိုပင္ ေဟးလား၀ါးလား လုပ္၍ ဒကာမ တစ္သိုက္ႏွင့္ ေပ်ာ္ပိုက္ေနေလ၏။ ထိုသို႔ ေနခိုက္တြင္ ရွင္ဗညားလဒ၏ စိတ္၌ အဆန္းထြင္လိုေသာ ဆႏၵတို႔သည္ မစင္တြင္းထဲမွ ေလာက္ကဲ့သို႔ တဖြားဖြား တရြရြ ေပၚေပါက္လာေလ၏။ သက္ရွိထင္ရွား သဗၺညဳတဘုရားကို ရည္မွန္း၍ ကိုးကြယ္ေသာ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္ကို သီဟိုဠ္ျပန္ မေထရ္ ၪာဏ၀ံသက ၾကည္ညိဳသဒၶါ ပိုမိုစြာျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး တပ္ေပးခဲ့ဖူးၿပီ။ ရွင္ဗညားလဒသည္ သူ႔ ဆရာ အသွ်င္ၪာဏ၀ံသကဲ့သို႔ စာေပက်မ္းဂန္ ေပါက္ေျမာက္သူ မဟုတ္သျဖင့္ ဥတၱမဂၤ ၀ိနိစၦယ စာတမ္း၊ ဥတၱမဂၤ ၀ိနိစၦယ ဋီကာတို႔ကဲ့သို႔ေသာ နာမည္ေက်ာ္ ဘုရား ႏႈတ္ခမ္းေမႊးတပ္ က်မ္းဂန္စာေပမ်ား ေရးသားျခင္းငွာ ၪာဏ္စြမ္း မရွိေခ်။ စာေပက်မ္းဂန္ မကၽြမ္းက်င္၊ အေထာက္အထား အကိုးအကား ခိုင္ခိုင္လံုလံု မရွာတတ္ေပ။ စစ္စင္ ရွင္ဗညားလဒ စာေပက်မ္းဂန္ မေပါက္ေျမာက္သည္ သာသနာေတာ္ကို မ်ားစြာ အေထာက္အကူျပဳ၏ ဟု ဆိုေသာ္ သင့္ႏိုးအံ့သည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ဗညားလဒသည္ ဘုရားကို ခ်ိဳင္းေမႊးျဖစ္ေစ၊ သို႔တည္းမဟုတ္ အျခား အေမႊးအမွ်င္ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေစ တပ္ေပးရန္ ၾကံစည္ေကာင္း ၾကံစည္ေပလိမ့္မည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဗညားလဒသည္ ၾကံရာမရျဖစ္ကာ ေရႊက်င္ဂိုဏ္း မေကာင္းေၾကာင္းကို အပုပ္ခ် ဋီကာခ်ဲ႕ျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္ကို အခ်ည္းႏွီး ကုန္လြန္ေစ၏။
ေရႊက်င္ဂိုဏ္းအေၾကာင္းကို ရွင္ဗညားလဒ သြားပုပ္ေလလြင့္ မဟုတ္တမ္းတရား ေျပာေဟာေနသည္ကို ေရႊက်င္ရဟန္းေတာ္တို႔ ၾကားသိရလွ်င္ သုဓမၼာဆရာေတာ္ ထံပါးသို႔ လာေရာက္ ေလွ်ာက္ထားၿပီး ရွင္ဗညားလဒကို ဆံုးမၾသ၀ါဒ ေပးပါရန္ ပန္ၾကားေလ၏။ စင္စစ္ ေရႊက်င္ႏွင့္ သုဓမၼာ ဟူ၍ က်င့္ထံုးႏွင့္ ဂိုဏ္းသာ ကြဲျပားေသာ္လည္း ဘုရားသားေတာ္ ရဟန္းခ်င္း အတူတူပင္ ျဖစ္ေလရကား သုဓမၼာဆရာေတာ္သည္ ရွင္ဗညားလဒကို ေနာက္ေနာင္တြင္ ေရႊက်င္ဂိုဏ္း အပုပ္ခ်စကား ေျပာၾကားျခင္း မျပဳရန္ ဆံုးမၾသ၀ါဒ ေပး၏။ သို႔ေသာ္ ဗညားလဒသည္ သူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ ဆိုဆံုးမသည္ကို လြယ္လင့္တကူ နာယူႏိုင္စြမ္းရွိသူ မဟုတ္ေခ်။ သူ႔ကို လက္ခံထားေသာ သုဓမၼာဆရာေတာ္ကိုပင္ ျပန္လွန္ၿပီး ကန္႔လန္႔ဖီလာတိုက္ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုသုဓမၼာေက်ာင္းမွ ထြက္ခြာခဲ့ရေလ၏။ ယင္းေနာက္ လူ၀တ္လဲၿပီး ဇာတိၿမိဳ႕ကေလးသို႔ ျပန္ေရာက္လာေလ၏။
(၄)
ထိုအခ်ိန္တြင္ ဘုန္းႀကီးလူထြက္ ဗညားလဒမွာ အသက္ႏွစ္ဆယ္ ျပည့္ၿဖိဳးႂကြယ္ရံုမွ် သာမက ေလးငါးႏွစ္ခန္႔ စြန္းခဲ့ၿပီး လူပ်ိဳဟုိင္းႀကီး ျဖစ္ေနေလၿပီ။ ၿမိဳ႕သို႔ ျပန္ေရာက္ေသာ္ မိဘ လက္ရင္းလက္ငုပ္ လယ္သမားအလုပ္ကို ကူညီလုပ္ကိုင္ရန္ မစဥ္းစား။ ေႂကြအံ၀ိုင္းတြင္ တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခန္း ထိုင္၏။ ပညတ္၊ ပရမတ္ ေဆြးေႏြးေလ့ရွိေသာ လူ႔ဂြစာ အဘိုးႀကီးမ်ားႏွင့္ တစ္စိတ္၊ တစ္ဗာရာ၊ တစ္ပို၊ တစ္ေျခာက္ လုပ္ရင္း ေမွာက္ခ်ည္လွန္ခ်ည္ ျဖစ္တတ္ေသာ လူ႔သေဘာ၊ လူ႔မေနာကို ဆင္ျခင္ကာ ရဟန္းဆိုလွ်င္ ေရႊက်င္၊ သုဓမၼာ ဘယ္ရဟန္းမွ မေကာင္းဟု သံဃာေတာ္မ်ားကို ႏႈတ္ျဖင့္ အေျခာက္တိုက္ ေစာ္ကား၏။ အသိၪာဏ္ႏံု႔နဲ႔ၿပီး ဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္း နည္းပါးသူတို႔က ဗညားလဒ ထိုသို႔ ေစာ္ကားေမာ္ကား ေျပာဆိုသည္ကို အဟုတ္ႀကီး ထင္ၾက၏။ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားၪာဏ္ ရင့္သန္လွေသာ၊ ရဲရင့္ျပတ္သားေသာ၊ အမွန္တရားကို ျမတ္ႏိုးေသာ ဗညားလဒ ပါတကားဟု ခ်ီးမြမ္းၾက၏။ “ေၾသာ္ သူက ဘုုန္းႀကီး၀တ္ခဲ့ဖူးတဲ့ သူဆိုေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြကို သိေတာ့တာေပါ့။ ဒီလိုသိလို႔ အထုပ္ေျဖျပတာ” ဟုလည္း ေတြးၾက၏။ ဂႏၴဓူရ၊ ၀ိပႆနာဓူရ သာသနာ့၀န္ေဆာင္ သံဃာေတာ္မ်ားကို သံသယစိတ္ျဖင့္ ၾကည့္ကာ ေတာေျပာေတာင္ေျပာ ေျပာေလ၏။ စင္စစ္ ပညတ္၊ ပရမတ္ အဘိုးႀကီးမ်ားမွာ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္၌ သီလ၊ ဘာ၀နာ ျမဲျမံသူ မဟုတ္ေသာ္ျငားလည္း ရဟန္း၊ သံဃာေတာ္မ်ားကို ဟုိလိုေနတာ မသင့္ဘူး၊ ဒီလိုေနတာ မေကာင္းဘူး စသည္ျဖင့္ အစဥ္အျမဲ အျပစ္တင္ ေ၀ဖန္ေလ့သူမ်ား ျဖစ္ေလရာ ဗ်န္းဗ်န္းကြဲ သစၥာ၀ါဒီ ဗညားလဒႏွင့္ အထူးပင္ အလြမ္းသင့္ သြားေလ၏။
ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ၿမိဳ႕ကေလးတြင္ ဦးစံလွေဘာ္ဟု အမည္ရေသာ အညာသား ဗိေႏၶာဆရာႀကီးတစ္ဦး ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ထိုဆရာႀကီးသည္ ဘုရား၊ တရား ၾကည္ညိဳ ကိုင္းရႈိင္း၏။ ရဟန္း သာမေဏမ်ားကို ဆြမ္းကြမ္း ပစၥည္းေလးပါး မျပတ္ ေထာက္ပံ့ လွဴဒါန္းေလ့ ရွိသည္။ သာသနာေတာ္ ထြန္းကား ႀကီးပြားေအာင္ သူ တတ္စြမ္းသမွ် ေဆာင္ရြက္ေနသူဟု ဆိုရေပမည္။ သတၱိလည္း ေကာင္း၏။ ရိုးလည္း ရိုး၏။ ေဒါသလည္း ႀကီး၏။ သို႔ေသာ္ ကေလးမ်ားကို အထူးပင္ ခ်စ္ခင္သည္။ ကေလးမ်ားကလည္း သူ႔ကို အလြန္ ခ်စ္၏။
သာသနာေတာ္ကို ညိႈးႏြမ္းေစေသာ ပိန္ဖ်င္းယုတ္ညံ့သည့္ အပုပ္ခ်စကားတို႔ကို ဗညားလဒ ေျပာဆိုေနေၾကာင္း အဘဆရာႀကီး ၾကားသိသြားေသာ္ အမ်က္ေဒါသ သည္းစြာ ထြက္၏။ ထိုင္ရာမွ ရုတ္ျခည္း ထတဲ့ၿပီး ဗညားလဒ စံေပ်ာ္ရာ ပရမတ္၀ိုင္းသို႔ သြား၍ သူ႔ လက္သံုးေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္ တုတ္ေကာက္ႀကီးကို ၀ွီခနဲျမည္ေအာင္ လႊဲရမ္းၿပီး သစၥာ၀ါဒီ ဗညားလဒ၏ ဦးေခါင္းေနရာကို တည့္တည့္ႀကီး ခ်ိန္ရြယ္ကာ ရိုက္လႊတ္လိုက္ေလသတည္း။ ထို႔ေနာက္ အဘဆရာႀကီးသည္ ဗညားလဒ၏ မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း “သယ္ လူမိုက္၊ နင္ဟာ တစ္ပိုင္းေၾကာင္ က်က္စာရရုံနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဟုတ္လွၿပီ မွတ္ေနတယ္။ တယ္မိုက္တဲ့ အေကာင္။ နင္ ဟာေလ … ဘုရားမွန္း မသိ၊ တရားမွန္း မသိတဲ့ ေကာ္ျမဴနိပ္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေခြးေကာင္ရဲ႕” ဟု ႀကိမ္းေမာင္းေလ၏။ စစ္စစ္ အဘဆရာႀကီးသည္ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ ဟူသည္ကို ေရေရရာရာ မသိေခ်။ သူ ၾကားဖူး၊ ဖတ္ဖူးသည္မွာကား ကြန္ျမဴနစ္မ်ားသည္ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို မယံုၾကည္၊ လူ႔အသက္ကို ၾကက္ကေလး၊ ငွက္ကေလး သတ္သလို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ညွဥ္းဆဲေလ့ရွိသူမ်ား ျဖစ္သည္ ဟူ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အဘဆရာႀကီးသည္ ဘုရား၊ တရား မယံုၾကည္သူမ်ားကို ေကာ္ျမဴနိပ္ဟု တံဆိပ္ခပ္ႏွိပ္ျခင္း ျဖစ္သည္။
(၅)
ဗညားလဒ ေခါင္းမာသည္ဟု ဆိုျခင္းမွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္၏။ လမ္းေလွ်ာက္တုတ္ႏွင့္ က်က်နန အတြယ္ခံလိုက္ရေသာ္လည္း ေခါင္းမကြဲ။ သို႔ရာတြင္ အဘဆရာႀကီး၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ရွင္လူထြက္ ဗညားလဒ ဘ၀မွ ေကာ္ျမဴနိပ္ ဗညားလဒ အျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲ သြားေလ၏။ ဗညားလဒ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ကြန္ျမဴနစ္ဆိုသည္မွာ လံုးသလား၊ ျပားသလား၊ ျဖဴသလား၊ မည္းသလား၊ ေရေရရာရာ တိတိပပ မသိျငား သူ႔ကိုယ္သူ ေကာ္ျမဴနိပ္၀ါဒီ ဗညားလဒ ျဖစ္သြားၿပီဟု အထင္ေရာက္သည္။ သို႔ျဖင့္ လက္လွမ္းမီရာ ႏိုင္ငံေရး စာတိုေပစမ်ား ရွာေဖြၿပီး ဖတ္ရႈေလ့လာ၏။
သာယာ၀ေျပာတဲ့ လူ႕ေဘာင္သစ္၊ ေခတ္သစ္၊ လူမ်ိဳး မေရြး၊ ဘာသာ မေရြး ဟူသည့္ စကားလံုးမ်ားကို သူ အလြန္ သေဘာက်သည္။ လူမ်ိဳးမေရြး၊ ဘာသာမေရြး ဆိုတဲ့ သေဘာတရားကို လက္ေတြ႔က်င့္သံုးႏိုင္ရင္ လူေတြဟာ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး အျပစ္မျမင္၊ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာၿပီး သူ႔ႏွမ ငါယူ၊ ငါ့ႏွမ သူယူ၊ ဒီလိုနဲ႔ ေမာင္လွယ္ ႏွမလွယ္ စနစ္ေတြ ထြန္းကားလာၿပီး ဒီကမာၻႀကီးဟာ ေျမာင္းျမကလာတဲ့ ၾကာဆံမေရြးလို ခ်ိဳၿမိန္သြားမွာ အေသအခ်ာပဲဟု ေရေသာက္ျမစ္ ျဖန္႔ထြက္ ေတြးေတာနည္း သေဘာသြားျဖင့္ ဆင့္ပြားၾကံဆၾကည့္ လိုက္သည္။ လူမ်ိဳးမေရြး၊ ဘာသာမေရြး ဆိုသည္မွာ ထိုေခတ္တြင္ အေတာ္ ေရပန္းစားေသာ စကားလံုး ျဖစ္ေလ၏။ စင္စစ္ ထိုစကားလံုးတို႔ ေခတ္စားေနသည္မွာ သူ မေမြးခင္ ကာလကတည္းကပင္ ျဖစ္၏။ ဆိုရွယ္လစ္မ်ားကလည္း လူမ်ိဳးမေရြး၊ ဘာသာမေရြး ဟု ေျပာ၏။ ကြန္ျမဴနစ္တို႔ကလည္း လူမ်ိဳးမေရြး၊ ဘာသာမေရြး ဟုဆိုၾကသည္။ ေသြးထြက္ေအာင္ သာမက ေသြးေခ်ာင္းစီးေအာင္ မွန္ပါေပ၏။ ကြန္ျမဴနစ္၊ ဆိုရွယ္လစ္ ႏွစ္ဘက္လံုး တစ္ဘက္ႏွင့္ တစ္ဘက္ လူမ်ိဳးမေရြး၊ ဘာသာမေရြးဘဲ မည္းမည္းျမင္ရာ ပစ္ခတ္ သတ္ျဖတ္ၾကၿပီးလွ်င္ ေမတၱာ၀ါဒီ သာကီျမန္မာတို႔႔၏ ရာဇ၀င္ကို ေသြးျဖင့္ ေရးခဲ့ၾကဖူးသည္ မဟုတ္ေလာ။
ဗညားလဒသည္ သူဖတ္ထားသည့္ သေဘာတရားမ်ားကို အႏုလံုပဋိလံု၊ ဖင္တစ္ျပန္ေခါင္းတစ္ျပန္ သံုးသပ္ဆင္ျခင္ၿပီးေနာက္ “လူမ်ိဳးမေရြး၊ ဘာသာမေရြး၊ ၾကာဆံမေရြး” ဟူသည့္ တန္းတူညီမွ်ျခင္း သေဘာတရားကို ပရမတ္ လူသိုက္အား စတင္ ေဟာၾကားေလ၏။ ထိုအခ်ိန္အထိ သူ ဒုကၡ မေရာက္ေသး။ ေက်ာင္းဆရာ ကိုစိန္ျမင့္ႏွင့္ ေပါင္းမိပါမွ သူ ဒုကၡလွလွ ေတြ႔ေတာ့သည္။ စင္စစ္ သူ႔ ဒုကၡ သူရွာျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ကိုစိန္ျမင့္မွာ စာဂ်ပိုး ျဖစ္၏။ ေတြ႕သမွ် စာ အကုန္ ဖတ္သည္။ သူ႔ အိမ္တြင္ နက္နဲေသာ ဗုဒၶက်မ္းဂန္မ်ားမွစ၍ အခန္းတံခါးပိတ္၍ စႏၵယားႏွိပ္ေသာ ႏွစ္ပဲတန္း ၀တၳဳမ်ားအထိ အစံုအလင္ ရွိသည္။ ဗညားလဒမွာ ကိုစိန္ျမင့္ ဆီမွ ကြန္ျမဴနစ္ ေၾကညာစာတမ္းႏွင့္ အရင္းက်မ္းတို႔မွ စာတိုေပစမ်ားကို ထုတ္ႏႈတ္ ခ်ဲ႕ထြင္၍ ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာဟန္ျဖင့္ ျပဳစုေရးသားထားသည္ဟု ဆိုေသာ အဖံုးစုတ္ေနသည့္ “ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒဆိုတာ ဘာလဲ” ဟူသည့္ စာအုပ္ႏွင့္ “မဇိၩမပဋိပဒါနည္းက် ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒ” ဟူသည့္ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ ရလာေလ၏။
“ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒဆိုတာ ဘာလဲ” ဘုတ္အုပ္ကို ဖြင့္၍ စာမ်က္ႏွာ အခ်ိဳ႕ကို ခပ္ျမန္ျမန္ လွန္ၾကည့္လိုက္ေသာ္ “အႏုပဋိေလာမရုပ္၀ါဒ” ဟူသည့္ ပါဠိစကားလံုးသည္ ဗညားလဒ၏ စကၡဳအာရုံသို႔ ျဗဳန္းခနဲ ခုန္ဆင္းလာေလ၏။ “ဟင္ … ေကာ္ျမဴနိပ္ဆိုတာ အေနာက္တိုင္းကလာတဲ့ အေတြးအေခၚလို႔သာ ေျပာတယ္။ ပါဠိေတာ္ေတြခ်ည္းပဲ။ တို႔ ဘုန္းႀကီးစာ က်ေနတာပဲ။ ငါ့လို ပါဠိစာေပ သင္ဖူးတဲ့သူက ဒီလို ပါဠိပ်က္ စကားလံုး ကခ်ိကေခ်ာက္ ထည့္ေရးထားတဲ့ စာေလာက္ကို ဘယ္မႈပါ့မလဲ” သူ ထိုသို႔ ေတြးမိသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒ စာအုပ္ကို ဖတ္ရႈၾကည့္ရာ “မဇိၩမပဋိပဒါတဲ့၊ ဒါမ်ား ခက္မွတ္လို႔။ ငါ ခပ္ငယ္ငယ္ ေဘာေဒ၀ပုတၱ ၿပီးကတည္းက ၾကားဖူးေနတဲ့ ဟာပဲ။ ေရႊရွယ္လစ္ဆိုတာ ဘာမွ မထူးဆန္းတဲ့ ၀ါဒပဲ” ဟု သူ အထင္ေရာက္သြားသည္။ “ဒီက်မ္းေတြ ေလ့လာၿပီးရင္ ဒီထက္္ ပိုေကာင္းတဲ့ အေတြးအေခၚကို တီထြင္ႏိုင္ရမယ္” ဟု သူ႔ကိုယ္သူ ကိုးစားသည္။ ႏိုင္ငံေရး အေတြးအေခၚသစ္မ်ား တီထြင္ရန္ ၾကံဆေလသည္။ ယင္းသို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္ ဗညားလဒက ႏိုင္ငံေရး အေတြးအေခၚ အသစ္ တီထြင္ရန္ ႀကိဳးစားျခင္းကို ၾကံႀကီးစည္ရာ မတန္မရာ လုပ္သည္ ဟု ဆိုရန္ မသင့္ေခ်။
စင္စစ္ ဗမာလူမ်ိဳးတို႔သည္ ႏိုင္ငံေရး သေဘာတရားမ်ား ေျပာင္းလဲျခင္း၊ ျပင္ဆင္ျခင္း အမႈ၌ အလြန္႔ အလြန္ ေျပာင္ေျမာက္သူမ်ား ျဖစ္သည္ မဟုတ္တံုေလာ။ ဗမာပီပီ ဇာတိေသြး၊ ဇာတိမာန္ အလြန္ ထက္သန္၏။ တိုင္းတစ္ပါးသားတို႔ကို အထင္မႀကီး၊ ယင္းတို႔၏ အေတြးအေခၚ၊ ေနပံုထိုင္နည္းတို႔ကို အတုမခိုးေခ်။ တိုင္းတစ္ပါးျဖစ္ ပစၥည္းကိုသာ မက္စက္သည္။ တိုင္းတစ္ပါးမွ ေရာက္ရွိလာသည့္ အေတြးအေခၚတို႔ကို အိႏၵိယျပည္ျဖစ္ မဇိၩမပဋိပဒါနည္းျဖင့္ သင့္သလို ထုတ္ႏုတ္၊ သုတ္သင္၊ တည္းျပတ္ၿပီး မည္သည့္သေဘာကို ေဆာင္မွန္းမသိရသည့္ ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္ျဖင့္ သမမွ်တၿပီး စီရင္ျပဳျပင္ တီထြင္လိုက္သည့္အခါ ၀က္၀က္ကြဲေအာင္ ေနရာက်သြားသည္ကို ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္ျဖင့္ ျမန္မာ့လူေဘာင္ႏွင့္ ကိုက္ညီေသာ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္က သက္ေသျပေနသည္ မဟုတ္ေလာ။
ဗညားလဒ၏ မိခင္ႀကီးကမူ သူ႔ သား မင္းျပစ္မင္းဒဏ္သင့္ၿပီး အခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံရမည္ စိုးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရး စာေပ ဖတ္ရႈေလ့လာျခင္းကို တားဟယ္၊ ဆီးဟယ္ လုပ္ေသးသည္။ စင္စစ္ အမယ္ႀကီး စိုးရိမ္လြန္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ မည္သည့္ မင္းစိုးရာဇာကမွ် သူ႔သားကို ဖမ္းဆီး ခ်ဳပ္ေႏွာင္မည္ မဟုတ္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဗညားလဒကဲ့သို႔ ေတာင္မေရာက္၊ ေျမာက္မေရာက္ လူ႔ေဘာ္ေၾကာ့ နတ္အိုးကြဲသည္ မူးလွ်င္ မေအ – ႏွမ ကေလာ္တုပ္ၿပီး ဆဲေရးေလ့ရွိသည့္ အရက္သမားေလာက္ပင္ တိုင္းျပည္ကို ဒုကၡေပးႏိုင္စြမ္း မရွိသည္ကို မင္းစိုးရာဇာတို႔ အတပ္ သိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုက်မ္းႏွစ္ေစာင္ကို ဖတ္ရႈၿပီးေသာ္ ဗညားလဒသည္ ေျပာင္းလဲေရး၀ါဒီ၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားႀကီး ျဖစ္သြားေလ၏။
ေတာ္လွန္ေရးဟူသည္မွာ ေတာ္ … လွန္ရမလား၊ က်ဳပ္ … လွန္ရမလား ဟူ၍ ဒဂၤါးျပား ႏွစ္ျပားႏွင့္ အရႈံးအႏိုင္လုၿပီး ကစားရသည့္ ေမ်ာက္ပန္းလွန္တမ္း ကစားနည္းမ်ိဳး မဟုတ္ေၾကာင္းကို ဗညားလဒ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိပါသည္။ ေမ်ာက္ပန္းလွန္တမ္း ကစားရာ၌ ေခါင္းစံု၊ ပန္းစံု၊ ဘတ္ ဟူ၍ အႏိုင္၊ အရႈံး၊ သေရပြဲ က်တတ္ေသာ္လည္း ေတာ္လွန္ေရးတြင္ အရႈံး၊ အႏိုင္ ႏွစ္မ်ိဳးသာ ရွိသည္၊ သေရပြဲ မရွိ။ တနည္းဆိုရေသာ္ ေတာ္လွန္ေရးတြင္ ဘတ္ မရွိႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရး ဆင္ႏြဲလွ်င္ အႏိုင္ရေအာင္ လုပ္ရမည္။ အႏိုင္ရေအာင္ မည္သို႔ လုပ္မည္နည္း။ မခဲယဥ္းလွပါ။ ႏိုင္မည့္ဘက္မွ ေနလိုက္လွ်င္ ႏိုင္သည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ႏိုင္မည့္ဘက္ကို ေသခ်ာစြာ ေရြးတတ္ဖို႔ လိုသည္။ ထို႔သို႔ ဗညားလဒ ဆင္ျခင္မိေလ၏။
(၆)
ဗညားလဒသည္ ႏိုင္ငံေရးသေဘာတရားတို႔ကို အတန္ငယ္ တီးမိေခါက္မိ ရွိၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ျဖစ္ပ်က္ေနသည့္ လူမႈ၊ စီးပြားေရး အေျခအေနမ်ားကို တစ္စိုးတစ္စိမွ် သံုးသပ္ျခင္း မျပဳေခ်။ သူ ေလ့လာဖူးသမွ်ကို လူတကာကို ေစတနာဗရပြျဖင့္ ထပ္ဆင့္ျဖန္႔ေ၀သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကေသာင္းကနင္း ျဖစ္ရပ္မ်ားႏွင့္ ၾကံဳရေတာ့သည္။ ဗညားလဒက “အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ အလုပ္သမားမ်ား ညီညြတ္ၾက” ဟူသည့္ သေဘာတရားကို ကေဘာက္တိ ကေဘာက္ခ်ာ ေဟာေျပာသည့္အခါ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ကိုစံသိန္းက “ေနစမ္းပါဦး .. သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ..မင္းက တစ္ဆိတ္ရွိ အလုပ္သမား … အလုပ္သမားနဲ႔၊ ဆန္စက္နဲ႔ေဗာဆိပ္က ကူလီေတြအတြက္ခ်ည္းပဲ ေျပာေနတယ္။ ငါတို႔ လယ္သမားေတြ အတြက္ေတာ့ ဘာတစ္ခုမွ မေျပာဘူး” ဟု ၀မ္းပန္းတနည္း ဆိုရွာသည္။ ထိုမွ်သာမက “အစိုးရကလဲ ပါးစပ္က ေျပာေတာ့ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား။ ၿပီးေတာ့ တယ္ၿပီး မ်က္ႏွာလိုက္တာပဲ။ အလုပ္သမား ၿပီးေတာ့မွ လယ္သမား လာတယ္။ ဒီ အလုပ္သမား ကူလီေတြဆိုတာ ေကာင္းတဲ့ ေကာင္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ ငါတို႔ လယ္သမားေတြက တာ၀န္ေက် စပါးသြင္းခ်ိန္ဆိုရင္ ဒီဆန္စက္က ကူလီေတြ ညွဥ္းတာကို မင္း မၾကံဳဖူးလို႔ပါကြာ” ဟုလည္း ဆိုေသးသည္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူ ေခါင္းပံုျဖတ္၊ ေသြးစုပ္၊ အစြန္းထြက္တန္ဖိုး၊ အႏုပဋိေလာမရုပ္၀ါဒ၊ လူတန္းစားတိုက္ပြဲ စသည့္ေ၀ါဟာရမ်ားသည္ ဗညားလဒ၏ ပါးစပ္ဖ်ားတြင္ မင္းမူေနရာယူေလသတည္း။ အရာရာကို လူတန္းစားတိုက္ပြဲ အျမင္ျဖင့္ ၾကည့္သည္။ ေခြးႏွစ္ေကာင္ ကိုက္သည္ကို ျမင္လွ်င္ပင္ ဤေခြးကား ဆားဖိုသူႀကီး ကိုလင္းေမာင္တို႔ ေမြးထားသည့္ ေခြးျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ဘူဇြာေခြး၊ ဤေခြးမွာမူ ပစၥည္းမဲ့ လူတန္းစား ပဲျပဳတ္သည္ ေဒၚဗ်ိဳင္းစိန္တို႔ အိမ္မွ ထမင္းရည္ကို အာဟာရျပဳၿပီး ႀကီးျပင္းရေသာေခြး (တနည္း) ပစၥည္းမဲ့ေခြး ျဖစ္သည္ ဟု ခြဲျခမ္းပိုင္းျခားၿပီးလွ်င္ ဆားဖိုသူႀကီးကိုလင္းေမာင္တို႔ အိမ္မွေခြးကို လမ္းခင္းထားသည့္ ဒီလံုးခဲျဖင့္ ထုေလ၏။ ဆားဖိုသူႀကီး အိမ္ကေခြး (၀ါ) ဘူဇြာေခြး၊ ပဲျပဳတ္သည္ အိမ္ကေခြး (၀ါ) ပစၥည္းမဲ့ေခြး၊ မည္သည့္ ေခြးမဆို ဒီလံုးခဲႏွင့္ အထုခံရလွ်င္ ဂိန္ ဂိန္ ဂိန္ ဟူသည့္ ျမည္သံကို ျပဳတတ္သည္မွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္ မလြဲပင္ ျဖစ္၏။
ဗညားလဒ၏ လူတန္းစား ရပ္တည္ခ်က္မွာ အေတာ္ပင္ လက္သံေျပာင္ေသာေၾကာင့္ ကိုလင္းေမာင္၏ ေခြးကေလးသည္ ဂိန္ ဂိန္ ဟူ၍ ေအာ္ညည္းေနရာမွ အိန္ အိန္ အိုင္ အိုုင္ ဟူသည့္ အသံကို ေျပာင္း၍ ေအာ္ညည္းေနရရွာေတာ့သည္။ ေခြးျမည္သံကို ၾကားရေသာ္ ဆားဖုိသူႀကီးကေတာ္ မပုမသည္ တင္းမာေသာ မ်က္ႏွာထားကို တမင္ျပဳ၍ အိမ္ေပၚမွ လႊားခနဲ ေျပးဆင္းလာေလ၏။ ထဘီကို ခပ္တိုတို ျပင္၀တ္သည္။ ေျပေလ်ာ့က်ေနေသာ ဆံပင္စမ်ားကို ကပ်ာကသီပတ္ၿပီး ဆံထံုး ထံုး လိုက္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ စစ္အဂၤါခင္းက်င္းၿပီးေနာက္ မမပုမ သည္ ေဖာ္ျပလတၱံေသာ စကားတို႔ကို ကရားေရလႊတ္ဘိသကဲ့သို႔ တတြတ္တြတ္ တဖြဖြ ဆိုေလ၏။
“ဟဲ့ အေကာင္ … ဗညားလဒ၊ ဆန္ကုန္ေျမေလး နတ္အိုးကြဲေကာင္ရဲ႕။ ငါ့ကို ဘယ္လို အစား မွတ္သလဲ။ နင့္ကို ငါ့ ေခြးက ဘာလုပ္လိုက္လို႔ ငါ့ေခြးကို ဒီလံုးခဲနဲ႔ ပစ္ရတာလဲ။ ေခြးႏွစ္ေကာင္ ကိုက္တာကို နင္ ၀င္ပါစရာ အေၾကာင္း တစ္စက္ကေလးမွ မရွိဘူး။ ငါ ပါးပိတ္ခ်လိုက္လို႔ သြားေတြ အကုန္ ကၽြတ္ထြက္ကုန္ေရာ့မယ္။ နင့္လို အေလနေတာမ်ိဳး၊ ေတာင္မေရာက္ ေျမာက္မေရာက္ အုတ္ၾကားျမက္ေပါက္ ဗႏၶတ္မ်ိဳး၊ နတ္အိုးကြဲမ်ိဳးက ငါေခြးကို ဒီလိုလုပ္တာ ငါ မခံဘူး။ ဘုမတဲ့ေနာ္။ ေသြးနီမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ေသြးနက္မ်ိဳးဟဲ့ ေသြးနက္မ်ိဳး … ”
ယင္းသို႔ မမပုမ ဇာတိမာန္ျပၿပီး ေလလႈိင္း တိုက္စစ္ဆင္လုိက္ေသာ္ ဗညားလဒ၏ မ်က္ႏွာကေလးမွာ ဆီးရြက္ခန္႔မွ်သာ က်န္ေတာ့သည္။ မမပုမသည္ အာစက္၊ လွ်ာစက္ အင္မတန္ ထက္သူ ျဖစ္၏။ သူ႔ ထိုသို႔ အာေခါင္ျခစ္ၿပီး ဆဲေရးေနသည္ကို သူ႔အမ်ိဳးမ်ား ၾကားလွ်င္ ၀ိုင္းအာရန္ စုရုံး ေရာက္ရွိ လာၾက၏။ မမပုမတို႔ အမ်ိဳးမွာ ႏႈတ္သီးေကာင္းရုံမွ်သာမက ဓားလည္း အင္မတန္ ထက္သည္။ ဗညားလဒ တကယ့္ လူတန္းစားတိုက္ပြဲႏွင့္ နဖူးေတြ႕၊ ဒူးေတြ႕ ၾကံဳရေလၿပီ။ ဗညားလဒဘက္မွ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားကလည္း မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ျပင္းထန္ေၾကာင္း သက္ေသျပရန္ ျခံစည္းရိုးခတ္ထားသည့္ သင္ေပါင္းတိုင္မ်ားကို ဆြဲႏုတ္ၿပီး ေျပးထြက္လာေလ၏။ “ကဲ ေတာ္ၾကပါေတာ့၊ တုတ္တစ္ျပက္၊ ဓားတစ္ျပက္ ျဖစ္ကုန္ပါ့မယ္” ဟု ပဲျပဳတ္သည္ ေဒၚဗ်ိဳင္းစိန္က ႏွစ္ဘက္လံုးကို တားသည္။ “မင္းကလဲ မင္းပဲကြဲ႕” ဟု ဗညားလဒကို ေငါက္သည္။ အဖိႏွိပ္ခံ လူတန္းစားဘက္က သူ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ခဲ့ေသာ္လည္း ထို လူတန္းစားက သူ႔ကို အသိအမွတ္ မျပဳ။ ေလာကႀကီးသည္ သြက္သြက္ခါေအာင္ မွားယြင္းေနေခ်ၿပီ။ “အို … ေလာက၊ အသင္ … ေလာက၊ အသင္သည္ အလြန္ေဖာက္ျပန္ေသာ ေလာကႀကီး ျဖစ္ေခ်၏တကား”။
ယင္းသို႔ ၾကံဳရသည့္ အခိုက္တြင္ ေလာကဓံ၏ အထုအေထာင္း လွလွႀကီး ခံဖူးသည့္ ဗိုလ္၀င္းႏိုင္ဟူသည့္ သူပုန္အိုႀကီး တစ္ေယာက္က သူ႔ကို သတိေပးသည္မွာ “ဒီမယ္ လူေလးရဲ႕ ငါတို႔လည္း ေတာ္လွန္ခဲ့တာပါပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ (၂၀) ေလာက္က ႁပြန္၀ ကေနစၿပီး ဆင္မ၊ ငရုတ္ေကာင္း ရြာဘက္အထိ ေျခရာခ်င္းထပ္ေအာင္ လွည့္ပတ္သြားၿပီး ငါတို႔ကို လာဖမ္းတဲ့ အစိုးရတပ္ကို ခံခ်ဖူးတယ္။ ဗိုလ္မ်ိဳးသိမ္းတို႔ အဖြဲ႕လာပေဟ့ ဆိုတာနဲ႔ အဲဒီဘက္တစ္ေက်ာက ရြာသားေတြ ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ရတာပဲ။ ကဲ ဘာျဖစ္သလဲ ေနာက္ေတာ့ ငါတို႔ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္မ်ိဳးသိမ္း .. အရင္းရွင္ေတြဆီက သိမ္းထားတဲ့ ပါတီရန္ပံုေငြ ပစၥည္းေတြကို ယူၿပီး အလင္း၀င္တယ္။ မယားငယ္ ယူတယ္။ ဒဂုန္ေမနဲ႔ ေရႊျပည္သာ သေဘာၤကို ေသနတ္နဲ႔ ပစ္တာ ငါတို႔ပါ ဆိုၿပီး လႊဲခ်တယ္။ အခ်င္းခ်င္း ငယ္က်ိဳးငယ္နာေဖာ္တယ္။ လက္ေထာက္ခ်တယ္။ ကဲ အခုေတာ့ သူက လပြတၱာမွာ ဆားဖိုသူႀကီး ဦးမ်ိဳးသိမ္း၊ ဘုရားဒကာ ဦးမ်ိဳးသိမ္းတဲ့ . ထြီ ဒီ ေလာကႀကီးဟာ ရြံစရာႀကီးပါကြာ” ဟု ဆိုရင္ သူ၏ မသတီစရာ ေကာင္းေသာ အတိတ္ ဇာတ္လမ္းကို သူ႔ဘက္ သာေအာင္ အပိုဆာဒါး ကေလးမ်ား ထည့္ၿပီး ေျပာ၏။
ထိုအဘိုးႀကီးေျပာသည့္ ေတာ္လွန္ေရးတိုက္ပြဲမွာ ေတာ္လွန္ေရးသေဘာထား ဘာတစ္ခုမွ မပါ။ စင္စစ္ ဗုိလ္မ်ိဳးသိမ္းႏွင့္ ဗိုလ္၀င္းႏိုင္တို႔ ႏွစ္ဦးမွာ ဒျမႀကီးမ်ားသာ ျဖစ္၏။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚသို႔ ကြန္ျမဴနစ္ရဲေဘာ္တို႔ ေတာခိုရန္ ေရာက္လာသည့္အခါ ေတာကၽြမ္းသူ ဒျမတစ္သိုက္က ကြန္ျမဴနစ္ရဲေဘာ္မ်ားကို ဆရာေမြးသည္။ သေဘာတရားေရးရာ တတ္ပြန္ေက်ညက္ေသာ္လည္း လူ႔စရိုက္သဘာ၀ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး နားမလည္ေသာ ၿမိဳ႕သားရဲေဘာ္တို႔က ထိုဒျမတစ္သိုက္ကို ေက်ာမြဲႀကီးမ်ားဟု ရႈျမင္သည္။ အဖိႏွိပ္ခံရသူ လူတန္းစားမ်ား ျဖစ္ေခ်၏ တကား။ ဒျမတိုက္တယ္ ဆိုတာ ထမင္းငတ္လို႔ တိုက္တာေပါ့၊ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲေရး လုပ္လိုက္ရင္ ဒီလူေတြ ေနာင္ မဆိုးတန္ရာဘူး၊ မမိုက္တန္ရာဘူး ဟု သေဘာပိုက္ၿပီး ရဲေဘာ္ရဲဘက္ အျဖစ္ အသိအမွတ္ ျပဳလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္၏။ ဤကဲ့သို႔ေသာ အလြန္စုတ္ပဲ့ၿပီး ရႈပ္ေထြးေတာ္မူေပထေသာ ဇာတ္လမ္းကို ဗညားလဒ ဂဃနဏ မသိေခ်။ ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာ ေကာင္းလွသည္မွာကား ထိုအဘိုးႀကီး၏ ေတာ္လွန္ေရး အေတြ႔အၾကံဳမ်ားကို ၾကားနာၿပီးေနာက္တြင္ ဗညားလဒ၏ ေတာ္လွန္ေရးအေတြးအေခၚတို႔ ေျမလွ်ိဳးမိုးပ်ံၿပီး ေတာခိုသြားေလ၏။ အလယ္ရိုးမသို႔ ထြက္ခြာသြားျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း ကၽြႏ္ုပ္ က်ိန္းေသေပါက္ ေျပာႏိုင္ပါသည္။
(၇)
သို႔ေသာ္ ဗညားလဒတြင္ ေတာ္လွန္ေသာ အေတြးအေခၚတို႔ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ကြယ္ေပ်ာက္သြားသည္ မဟုတ္ေသး။ ဆိုရွယ္လစ္ ဒီမိုကေရစီ ဆိုသည္ကိုမူ သူ ယံုၾကည္ဆဲ ျဖစ္၏။ သာယာ၀ေျပာသည့္ လူ႔ေဘာင္သစ္ဆီသို႔ သူတစ္နည္း၊ ငါတစ္နည္းျဖင့္ ခ်ီတက္ရာ၀ယ္ မည္သည့္နည္းက အေကာင္းဆံုးျဖစ္မည္နည္း ဟူသည့္ အခ်က္ကို သူ အေသအခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္သည္။ ဘုတ္အုတ္ထဲမွာပါတဲ့ လူ႔ေဘာင္သစ္ဆိုတာ ဓမၼဂန္ဖတ္စာထဲမွာပါတဲ့ ပေဒသာပင္သီးတဲ့ တိုင္းျပည္လိုမ်ိဳးပဲ ေနမွာဟု သူေတြးရင္း တဖန္ အားတက္မိသည္။ လူမႈအနိဌာရုံမ်ား ကင္းစင္၍ သာယာ၀ေျပာၿပီး တရားမွ်တေသာ လူ႔ေဘာင္သစ္သို႔ ခ်ီတက္ရာတြင္ သူလည္း တစ္တပ္တစ္အား ပါ၀င္မည္ဟု အဓိဌာန္ျပဳ၏။ ဗညားလဒ ထိုကဲ့သို႔ အဓိဌာန္ျပဳသည္ကို သူ႕ဖေအ လယ္သမားႀကီး ၾကားေသာ္ ငါ့ သားေတာ့ လယ္ထဲဆင္းၿပီး ငါ့ကို ကူညီေတာ့မွာပဲ ဟု ေတြးကာ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္သြားေလ၏။
အရိပ္သံုးပါး နားမလည္ေသာ ဖခင္ႀကီးက “၀မ္းသာလိုက္တာ .. လူေလးရယ္၊ လူေလး လယ္ထဲဆင္းမယ္ဆိုေတာ့ အေဖ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ ရတာေပါ့” ဟု ဆိုေလ၏။ ထိုစကားေၾကာင့္ ဗညားလဒ တြန္႔ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ မိုးထဲေရထဲတြင္ ရႊံ႕ထဲဆင္းၿပီး ႏြားႏွင့္ ဖက္ရုန္းရမည့္ အျဖစ္ကို ေတြးမိသျဖင့္ “မဟုတ္တာ အေဖရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ လယ္ယာလုပ္ငန္းကို ၀ါသနာပါ ပါတယ္။ ခက္တာက ကၽြန္ေတာ္ လယ္ထဲကို ဆင္းေတာ့လဲ ဆင္းတာပဲ ရွိမွာ။ လယ္ မထြန္တတ္ဘူး အေဖရဲ႕။ လယ္လုပ္တယ္ဆိုတာ လြယ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေတာ္ၾကာ ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့ကို ဆယ္ရာ မေရာက္ဘဲ ႏွစ္ရာ ေရာက္မွာ စိုးပါတယ္။” ဟု ဆိုကာ ဆင္ေ၀ွ႔ရန္ေရွာင္ လုပ္ေလ၏။ ဖခင္ႀကီးမွာ စာမတတ္၊ ေပမတတ္ ျဖစ္ရကား သူ႔သား ဗညားလဒ လွိမ့္သမွ် ခံရေလ၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔သားကို ေမတၱာ မပ်က္ေခ်။ ဤသို႔ျဖင့္ ဗညားလဒသည္ သူ႔၏ ဟုိလိုလို ဒီလိုလို ဘ၀ခရီး စာမ်က္ႏွာမ်ားကို တစ္ရြက္ၿပီး တစ္ရြက္ ေအးေအးလူလူ လွန္ေလွာ၍ ေနေလ၏။
လယ္ယာေခ်ာင္းေျမာင္းလုပ္ငန္းကို ဗညားလဒ တကယ္ပင္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မိုးေတာ၊ ေလေတာထဲတြင္ ခါးခ်ိဳးၿပီး ပ်ိဳးႏုတ္၊ ေကာက္စိုက္ လုပ္ရမည္ကိုေတာ့ ရြံ႕တြန္႔တြန္႔ ျဖစ္မိသည္။ သူ႔ အေနျဖင့္ လယ္လုပ္ရန္ မလိုပါ။ ယခု သူ႔ ဖခင္ လုပ္ကိုင္ေနသည့္ လယ္ယာလုပ္ငန္းခြင္ကို စက္မႈလယ္ယာအျဖစ္ အဆင့္အတန္း ျမွင့္ေပးႏိုင္လွ်င္ သူ႔ဖခင္၏ ေကၽြးေက်းဇူးကို ဆပ္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ေကၽြးေက်းဇူး ေၾကရုံမွ်သာမက အဖထက္ သာလြန္ေသာ အတိဇာတ သားပင္ ျဖစ္သြားလိမ့္မည္ဟု စဥ္းစားမိသျဖင့္ လယ္ယာေျမ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲေရးႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းၿပီး စဥ္းစားခန္း ဖြင့္ေလ၏။ လယ္ယာေျမက႑ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး ဟူသည္ကို စဥ္းစားမိသည့္အခါ သူ႔ အေဖ လယ္ဧက တစ္ရာေက်ာ္ပိုင္သည့္ လယ္ပိုင္ရွင္ႀကီး အျဖစ္မွ လယ္ယာေျမမဲ့ ဘ၀သို႔ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ေျပာင္းလဲသြားရသည့္ အျဖစ္ကို ေတြးမိျပန္သည္။ သူ႔ ဖခင္၏ လယ္ယာေျမမ်ား ျပည္သူပိုင္ အသိမ္းခံရသည္မွာ သူ႔ကို ေမြးသည့္ႏွစ္က ျဖစ္၏။ “အင္း ဒီ အစိုးရသာ လယ္ေတြကို ျပည္သူပိုင္ မလုပ္ရင္ ငါ့ ဖေအ လယ္ထဲဆင္းၿပီး ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္စားရမွာ မဟုတ္ဘူး” ဟု ေတြးမိၿပီး အစိုးရကို ငါႏွင့္ ကေလာ္တုပ္ေလ၏။ သို႔ေသာ္လည္း က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ မဆဲ၀ံ့ေခ်။
တစ္ေန႔သ ၌ ဗညားလဒသည္ ေျမပိုင္ရွင္ေဟာင္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေႂကြအံပစ္ရင္း လယ္ယာေျမ ျပည္သူပိုင္ သိမ္းျခင္းမွာ လယ္သမားမ်ား အဖို႔ မတရားေၾကာင္း ေျပာမိ၏။ သူတို႔ ႏွစ္ဦးလံုးမွာ နာက်ည္းခ်က္ ကိုယ္စီႏွင့္ ျဖစ္ရကား ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ႀကီးသည္ တစ္ခုခု မွားယြင္းေနသလိုလို ဘာလိုလို ျဖစ္ေနသည္ဟု ေျပာမိေလ၏။ ထိုသတင္းသည္ မည္သည့္နည္းျဖင့္ ပါတီယူနစ္ဥကၠဌ ဦးလွၿမိဳင္၏ နားသို႔ ေရာက္ရွိသြားမွန္းကို ယေန႔တိုင္ မည္သူမွ် မသိၾကေခ်။ သို႔ေသာ္လည္း ဦးလွၿမိဳင္သည္ ဗညားလဒႏွင့္ ေျမရွင္ေဟာင္းတို႔ ႏွစ္ဦးကို ဆင့္ေခၚ၍ လယ္ယာေျမမ်ား ျပည္သူပိုင္ သိမ္းဆည္းရျခင္းမွာ တိုင္းရင္းသားမ်ားကို ထိခိုက္နစ္နာ ေစလို၍ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ဗမာ့လယ္ယာကို တိုင္းတစ္ပါးသားအရင္းရွင္တို႔က လက္၀ါးႀကီးအုပ္ၿပီး ေခါင္းပံုျဖတ္၊ ကုပ္ေသြးစုပ္ေနသည္ကို ကာကြယ္တားဆီးရန္ အလို႔ငွာ မြန္ျမတ္ေသာ ေစတနာျဖင့္ သိမ္းဆည္ရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းကို ခ်က္က်လက္က် ရွင္းျပေလ၏။ ဗညားလဒ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားသည္။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ေက်နပ္လွသည္ေတာ့ မဟုတ္ေသး။ ဘာမွ် ျပန္မေျပာတတ္၍ ၿငိမ္ခံလိုက္ရျခင္းသား ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဦးလွၿမိဳင္ကဲ့သို႔ လိုရာဆြဲ၍ ကုိယ့္ဖက္ပါေအာင္ ခ်က္က်လက္က် မေျပာတတ္။ ေျမရွင္ေဟာင္းႀကီးလည္း ေတြခနဲ ျဖစ္သြားေလ၏။ အရင္းရွင္ကို မလိုလားသည့္ ေခတ္အခါတြင္ သူ အရင္းရွင္ မျဖစ္လိုၿပီ။ “ဟုတ္ကဲ့ပါ အစ္ကိုေလး ကိုလွၿမိဳင္” ဟု တစ္ခြန္းတည္း ေျပာၿပီး တခ်ိဳးတည္း ထျပန္သြားေလ၏။
ရုံးေပၚတြင္ ဗညားလဒ တစ္ေယာက္တည္း ေယာင္ခ်ာခ်ာႏွင့္ က်န္ခဲ့ေလ၏။ “ဒါနဲ႔ မင္းက ဘယ္သူ႔ သားတုန္းကြဲ႕” ဟု ဦးလွၿမိဳင္က သူ႔ကို ေမးသည္။ ဗညားလဒက “ကၽြန္ေတာ္ အထက္ပိုင္းက ဦးစံလွ၊ ေဒၚက်င္ျမတို႔ရဲ႕ သားပါ” ဟု မဆိုင္းမတြ ျပန္ေျဖသည္။
“ဒါဆို မင္းက ပဥၨင္းတက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေမာင္ဗညားလဒေပါ့။ မင္း ပဥၨင္း တက္တုန္းက ဦးေလးတို႔ လာဖူးတယ္။ ေနာက္ မင္း စာသင္ဖို႔ သြားေတာ့လဲ ပစၥည္းေလးပါး ေထာက္ပံ့ဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက မင္းဖို႔ဆိုၿပီး ယိုးဒယားကလာတဲ့ ဆပ္ျပာခြက္ကေလး ထည့္ေပးလိုက္တာကို ငါ ေကာင္းေကာင္းႀကီး မွတ္မိေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ မင္း အခု အိမ္ေထာင္က်ၿပီလား။”
“မက်ေသးပါဘူး။”
“ေအးကြာ … လူငယ္ဆိုတာ ဒီလိုပဲေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္စိတ္ထဲ ရွိတာကို ရဲရဲရင့္ရင့္ ေျပာတာကို ဦး သေဘာက်တယ္။ ေနာက္လဲ ၀င္ထြက္သြားလာကြဲ႕” ဟု ဆိုၿပီး ဦးလွၿမိဳင္က သူ႔ကို ယဥ္ေက်းစြာႏွင္ထုတ္လိုက္သည္။ ဗညားလဒ ေပ်ာ္ မဆံုးေတာ့ၿပီ။
“အင္းေလ ဟုတ္ပါတယ္။ လူသစ္၊ စိတ္သစ္ ေမြးၿပီး သာယာ၀ေျပာတဲ့ လူ႔ေဘာင္သစ္ ခရီးကို ေလွ်ာက္လွမ္းတဲ့ အခ်ိန္မွာ အတၱေတြကို ခ်ိဳးႏွိမ္ထားရမွာပဲ။ အခုလဲ လယ္လုပ္သူတိုင္း လယ္ထြန္ပိုင္ခြင့္ ရေနတာပဲ။ ဒီလိုပဲ ျဖစ္သင့္ပါတယ္” ဟု ေတြး၍ ရႊင္လန္းစြာျဖင့္ အိမ္သို႔ ျပန္ေလသတည္း။
(၈)
ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ခင္းတြင္ ေႂကြအံ၀ိုင္းသို႔ ဗညားလဒ ေရာက္သြားျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ပရမတ္ ၾဆာႀကီးမ်ားက ေရွာင္ဖယ္ေရွာင္ဖယ္ လုပ္ေနသည္ကို သတိျပဳမိသည္။ ပဇာေၾကာင့္ပါလိမ့္ဟု ဗညားလဒ စဥ္းစားသည္။ ေႂကြပစ္ရင္း စိတ္အခန္႔ မသင့္ျဖစ္စရာ ေျပာမိဆိုမိေလသလား ဟု ေတြးမိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ျပႆနာျဖစ္စရာ အေၾကာင္းဟူ၍ တစ္စိုးတစ္စိမွ် မရွိေခ်။ အတန္ၾကာၿပီးေနာက္ ပရမတ္ အဘိုးႀကီးတစ္ဦးက “ေမာင္ရင္နဲ႔ ဦးလွၿမိဳင္နဲ႔ အေတာ့္ကို ခင္သလားကြဲ႔” ဟု သူ႔ကို ေမးလွာသည္။ လူကဲ ေကာင္းေကာင္း မခတ္တတ္ေသးသည့္ ဗညားလဒက ဦးလွၿမိဳင္က သူ႔ကို အေရးတစ္ယူလုပ္ၿပီး ဆက္ဆံပံုကို အပိုဆာဒါး ခပ္မ်ားမ်ား ထည့္ၿပီး ရႊန္းရႊန္းေ၀ေအာင္ ေျပာျပေလ၏။ အဘိုးႀကီးမ်ား မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ ျဖစ္သြားၾကသည္။ အတန္ၾကာေသာ္ တစ္ဦးက “အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္လကြာ” ဟုဆိုၿပီး ထျပန္သြားေလ၏။ ထို႔ေနာက္ အဘိုးႀကီးမ်ားလည္း တစ္ဦးၿပီး တစ္ဦး အလွ်ိဳလွ်ိဳ ထျပန္သြားၾကေလရာ လက္ရည္ဆိုင္တြင္ ဗညားလဒႏွင့္ အတူက်န္ရစ္သူဟူ၍ ပဆစ္ခံုႏွင့္ လက္ဘက္ရည္ၾကမ္း တစ္အိုးသား က်န္ရစ္ေတာ့သည္။ လူသားတို႔၏ စိတ္ကား အေျပာင္းအလဲ ျမန္ေပစြ။ ဘယ္ႏွာ့ေၾကာင့္ ဒီလို ျဖစ္ရပါလိမ့္။ ဘယ့္ႏွာေၾကာင့္မွ မဟုတ္ပါ။ ပါတီယူနစ္ ဥကၠဌႏွင့္ အလြမ္းသင့္သူကို အေျခာက္တိုက္ ၾကည့္မရျဖစ္လာ၍ ဖဲၾကဥ္သြားၾကျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ခင္း၌ ဗညားလဒသည္ အိမ္ေရွ႕ေလွကားခံုတြင္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ၿပီး ေလာကႀကီးကို ဆင္ျခင္ သံုးသပ္ၾကည့္သည္။ စင္စစ္ အိမ္ေရွ႕လမ္းမေပၚတြင္ ျဖတ္သန္းသြားလာေနေသာ ႏြားလွည္း၊ ေရစည္လွည္း၊ ေစ်းေရာင္းေစ်း၀ယ္မ်ားကို ရည္ရြက္ခ်က္ ကင္းမဲ့စြာျဖင့္ လွမ္းၾကည့္ရင္း ငိုင္၊ ငူ၊ ေငး၊ ငမ္း လုပ္ေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဗညားလဒ ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းေနသည္ကို သူ႔မိဘႏွစ္ပါး ျမင္ေသာ္ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာ ျဖစ္သြားေလ၏။ သူတို႔သား တစ္ခုခု ျဖစ္ေနပလား ဟု ေတြးမိသည္။ ထို႔ေနာက္ လင္မယားေနာက္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး သားလွရတနာ၏ ေနာင္ေရးအတြက္ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးၾကေလ၏။ ဗညားလဒ မငယ္ေတာ့ၿပီ။ အသက္အစိတ္ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ အေဖ၊အေမတို႔လည္း ေျမးခ်ီခ်င္လွပါၿပီ။ သူတို႔ သားအတြက္ ေဆးေပးမီးယူ အိမ္သူမယား ရွိရန္လိုအပ္သည္။ ရိုးသားလွေသာ မိဘတို႔သည္ ဗညားလဒ ယခုလို ညိႈးညႈိးငယ္ငယ္ႏွင့္ ဂေယာင္ေျခာက္ျခား ျဖစ္ေနျခင္းမွာ အိမ္ေထာင္ရက္သား မက်ေသးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ ဟု တစ္ထစ္ခ် သံုးသပ္ ဆင္ျခင္ၿပီး နီးရာေဆြမ်ိဳးႏွင့္ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးကာ သတို႔သမီး အရွာထြက္ေလ၏။ ဗညားလဒကဲ့သို႔ ေဘာ္ေၾကာ့ေန၊ ေဘာ္ေၾကာ့စားၿပီး ဂနာမၿငိမ္သူကို မည္သည့္ သမီးရွင္ကမွ် သမက္ မေတာ္လိုေခ်။ ထို႔ျပင္ မိန္းကေလးမ်ားကလည္း သူ႔ကို မ်က္ႏွာရူး ဟုသာ သေဘာထားသည္။
“ဒီလို ေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူးကြဲ႕။ မင္း အလုပ္ တစ္ခုခု လုပ္ရမယ္။ အလုပ္လုပ္မွ လူရိုေသ ရွင္ရိုေသ ျဖစ္မွာ”ဟူသည့္ မိခင္ႀကီး၏ စကားသည္ ဗညားလဒ၏ ညိႈးငယ္ေနေသာစိတ္ကို ေႁမြပူရာကင္းေမွာင့္ ျဖစ္ေစသည္။ ဗညားလဒက “လုပ္တာေပါ့ … အမရာ။ ဘာလုပ္ရရင္ ေကာင္းမလဲလို႔ စဥ္းစားေနတာပဲ”ဟု သံရွည္ဆြဲၿပီး ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ တစ္ခုခု လုပ္ေတာ့မည္ ဟု ဗညားလဒ ေျပာလိုက္သည္ကို သူ႔ မိခင္ ေတာသူမႀကီး ယံုရွာသည္။ “ဒါနဲ႔ အမ ဒီမနက္ ေစ်းသြားရင္း အစ္ကိုလွၿမိဳင္ရဲ႕ အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့တယ္။ အစ္ကိုလွၿမိဳင္က မင္းကို ေမးေနတယ္တဲ့။ သြားေတြ႕လိုက္ဦး” ဟု ဆိုၿပီး သူ႔သားကို ထမင္းခူးေကၽြးရန္ မီးဖိုေခ်ာင္အတြင္းသို႔ ၀င္သြားေလ၏။
ထမင္းစားၿပီးေသာ္ ဗညားလဒသည္ သူ႔၏ စီးေတာ္ယာဥ္ ေမာင္ဗမာ စက္ဘီး အေဟာင္းကေလးကို နင္း၍ ပါတီယူနစ္ရုံး ရွိရာသို႔ သြားေလ၏။ သြပ္မိုး ထရံကာ ပါတီရုံးႀကီး၏ ခမ္းနားထည္၀ါမႈ အရွိန္ေၾကာင့္ ရုံးတြင္းသို႔ စက္ဘီးစီးၿပီး ၀င္ရန္ တြန္႔သြားေလ၏။ စက္ဘီးေပၚမွ ျဗဳန္းခနဲ ခုန္ဆင္းလိုက္သည္။ ေဘးဘီကို ၾကည့္သည္။ ကင္းတဲေပၚတြင္ အေစာင့္တစ္ဦး မွိန္းေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ကင္းတဲနားသို႔ ဗညားလဒ မေယာင္မလည္ျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္သြားသည္။ ကင္းတဲကို လက္ျဖင့္ အသာပုတ္ၿပီး “ဒီမယ္ အစ္ကိုႀကီးရဲ႕” ဟု အသံျပဳလိုက္သည္ႏွင့္ “ေဟ့ …. ဘယ္သူလဲ။ ဘယ္သြားမလို႔လဲ။ ဘာကိစၥလဲ ဘယ္သူ႔ဆီ လာတာလဲ” ဟူသည့္ အသံမ်ားသည္ မိုးထစ္ခ်ဳန္းသံကဲ့သို႔ တရစပ္ ထြက္ေပၚလာ၏။ ေအာင္မယ္ လက္စသတ္ေတာ့ ေအာက္ပိုင္းက စိုးတင့္ ပါကလား။ စကားေျပာပံုက မာေရေက်ာေရနဲ႔။ ေလသံက မာလိုက္တာ ဘုရင္ခံ ေလသံက်ေနတာပဲ ဟု သူ ေတြးမိသည္။ ဗညားလဒက “ဦးေလးလွၿမိဳင္က ငါ့ကို ေခၚတယ္ဆိုလို႔ လာတာ” ဟု ေငါက္ဆတ္ဆတ္ ျပန္ေျဖသည္။ စိုးတင့္က “ေအး ဒါျဖင့္ ငါ သတင္းသြားပို႔လိုက္ဦးမယ္။ ေစာင့္ေနဦး” ဟု ဆိုၿပီး ကင္းတဲေပၚမွ ခုန္ဆင္း၍ ဥကၠဌ ရုံးခန္းရွိရာသို႔ ထြက္သြားသည္။
အတန္ၾကာမွ စိုးတင့္ ျပန္ေရာက္လာၿပီး သြားလို႔ရၿပီ ဟု ဆိုသျဖင့္ သူ စက္ဘီးတြန္းၿပီး ရုံးတြင္းသို႔ ၀င္ရန္ ျပင္သည္။ စိုးတင့္က “ေဟ့ေကာင္ ဗညားလဒ ဧည့္သည္ အ၀င္ အထြက္ မွတ္တမ္းမွ လက္မွတ္ထိုးသြားဦး၊ မင္းႏွယ္ စည္းပ်က္ကမ္းပ်က္၊ ရုံးကို ၀င္ခ်င္တိုင္း ၀င္၊ ထြက္ခ်င္တိုင္း ထြက္လို႔ ရမယ္မ်ား ေအာက္ေမ့ေနလား” ဟု မာန္သည္။ ဗညားလဒ ေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္သြား၏။ စိုးတင့္ထံမွ ေဖာင္တိန္ကို ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးႏွင့္ လွမ္းယူၿပီး စစ္ေတာင္းစကၠဴကို မ်ဥ္းသားၿပီး ႏိုင္လြန္ႀကိဳးျဖင့္ခ်ဳပ္ထားသည့္ ျပည္တြင္းျဖစ္ ဧည့္မွတ္တမ္းစာအုပ္ႀကီးတြင္ စာရင္းျဖည့္သြင္းရန္ ျပင္သည္။ ကေလာင္သြားကို စကၠဴေပၚသို႔ ခ်ၿပီး ေဒါသတႀကီး ေရးျခစ္လိုက္သည္။ ဘာမွ မထင္။ ေဖာင္တိန္ကို ေလထဲသို႔ ေျမွာက္ကာ အေရွ႕၊ အေနာက္၊ ေတာင္၊ ေျမာက္ ေ၀ွ႔ရမ္းၿပီး လက္က်န္ မင္ အကပ္အသပ္ကို ခါခ်လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ျပန္ေရးၾကည့္သည္။ ဘာမွ မထင္။ “မင္ကုန္ေနၿပီ” ဟု စိုးတင့္ကို လွမ္းေအာ္ ေျပာလိုက္၏။ “မင္ ကုန္ေနရင္ မေရးနဲ႔ ဒီအတိုင္း ၀င္သြားေတာ့” ဟု စိုးတင့္က သူ႔ကို လွမ္းမၾကည့္ဘဲ ေျပာလိုက္သည္။ သို႔ႏွင့္ ဗညားလဒသည္ ဥကၠဌႀကီး၏ အခန္းသို႔ ေရာက္ရွိသြားေလသတည္း။
ဥကၠဌႀကီး၏ ရုံးခန္းမွာ မ်ားစြာ မခမ္းနားလွေခ်။ စားပြဲတစ္လံုး၊ ခံုသံုးလံုး၊ ပက္လက္ကုလားထိုင္တစ္လံုး၊ ေဆးတံသံုးေခ်ာင္း၊ ၀ါးနက္၀ါးျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ျပည္တြင္းျဖစ္ ျမန္မာ့ရိုးရာ အက်ၤီခ်ိတ္တြင္ မီးခိုးေရာင္ တိုက္ပံုတစ္ထည္ ခ်ိတ္ထားသည္ကိုသာ ေတြ႕ရသည္။ ဥကၠဌႀကီးကား ေရးလက္စ အစီရင္ခံစာကို အာရုံစိုက္ေနရသျဖင့္ သူ႔ေရွ႕သို႔ လူတစ္ေယာက္လံုး ၀င္လာသည္ကိုပင္ မသိလိုက္ေခ်။ ဥကၠဌႀကီး အလြန္ အလုပ္မ်ားေနပါသည္။ အလိုက္တသိႏွင့္ ေခတၱခဏမွ် ေစာင့္ဆိုင္းမွ သင့္ေခ်မည္။ ထိုင္ရမလိုလို၊ ထရမလိုလိုႏွင့္ ဗညားလဒ ကုန္းကုန္းကြကြ ျဖစ္သြားသည္ကို ျမင္ခါမွ ဥကၠဌႀကီး ဦးလွၿမိဳင္သည္ ကိုင္ထားသည့္ ေဖာင္တိန္ကို ဘုတ္ခနဲ ပစ္ခ်ၿပီး ထိုင္ရာမွ ျဗဳန္းခနဲ ထကာ ဗညားဒလကို ပဋိသႏၶာရ ျပဳ၏။
“ကဲ ငါ့တူႀကီး ထိုင္ေဟ့၊ မင္းကို ဦးႀကီး ေခၚတာ တစ္ျခား အေၾကာင္းရွိလို႔ မဟုတ္ဘူးကြဲ႕။ ဦးႀကီးတို႔ ၿမိဳ႕မွာ အဂၤလိပ္ေခတ္ကတည္းက မီးစက္ေမာင္းၿပီး မီးေပးရေတာ့ အိမ္တိုင္းေစ့ မီတာေဘာက္ မရွိဘူး။ မီး မလင္းဘူး။ ေနာက္ၿပီး ဒီစက္ႀကီးက အဂၤလိပ္ေခတ္က စက္ဆိုေတာ့ အိုလွၿပီ။ ခဏခဏ ပ်က္ေတာ့ ျပင္ရျပဳရတဲ့ စရိတ္က မေသးဘူး။ ဒီေတာ့ကာ ဦးႀကီးက အထက္လူႀကီးေတြတို မီးစက္ အသစ္ေပးဖို႔ တင္ျပာလိုက္တယ္။ ဒီမွာပဲ လူႀကီးေတြက ဓာတ္ေငြ႔သံုးလွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားေပးစီမံခ်က္ ဆိုတာကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ လမ္းၫႊန္ၾသ၀ါဒ ေပးလွာတယ္။”
“ဓာတ္ေငြ႔သံုးလွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားေပးစီမံခ်က္ ဆိုလို႔ မင္း နားရႈပ္ သြားၿပီ ထင္တယ္။ မရႈပ္နဲ႔ကြဲ႕။ ဦးႀကီး ေျပာျပမယ္။ ဓာတ္ေငြ႔သံုးလွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားေပးစီမံခ်က္ ဆိုတာ တစ္ျခား မဟုတ္ဘူး။ တို႔ လယ္သမားေတြ အိမ္မွာ ၀က္ေတြ၊ ႏြားေတြ ေမြးတယ္ မဟုတ္လား။ ေနာက္ၿပီး အမႈိက္သရိုက္ေတြလဲ ရွိေနတယ္။ အခုဆိုရင္ ဒီ ၀က္ေခ်း၊ ႏြားေခ်းေတြနဲ႔ အမႈိက္သရိုက္ေတြဟာ အလဟႆ ျဖစ္ေနတယ္ကြဲ႕။ ဒါေတြကို အက်ိဳးရွိရွိ အသံုးခ်ႏိုင္ရင္ ဒီဟာေတြကေန လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ ထုတ္လို႔ ရသကြဲ႕။ ဦးႀကီးလဲ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိဘူး။ အဲဒီ ေနာက္ေခ်း၊ အမႈိက္သရိုက္ေတြကို အဖံုးေတြ ဘာေတြနဲ႔ က်က်နန လုပ္ထားတဲ့ ကန္ႀကီးတစ္ကန္ထဲ ပစ္ထည့္၊ ထြက္လာတဲ့ ဓာတ္ေငြ႔ကို ပိုက္နဲ႔သြယ္။ ၿပီးရင္ ဘြိဳင္လာဆန္စက္လိုမ်ိဳး ေနမွာေပါ့ကြာ။ အဲသလို လုပ္ၿပီး ဒိုင္နမို အႀကီးႀကီးနဲ႔ လွည့္လိုက္ရင္ တို႔ တစ္ၿမိဳ႕လံုး တင္မကဘူး တစ္ႏိုင္ငံလံုးကို မီး ထိန္ေနေအာင္ ေပးလို႔ ရတယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအင္ လိုအပ္ခ်က္ ျပည့္မီလာမယ္။ လွ်ပ္စက္ဓာတ္ထုတ္တဲ့ စက္ေတြကို ႏိုင္ငံျခားကေန ၀ယ္ရင္ ပိုက္ဆံ မနည္းကုန္တယ္ကြ။ ဒီလို ၀က္ေခ်း၊ ႏြားေခ်း၊ အမႈိက္သရိုက္ေတြကို အသံုးခ်ၿပီး လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား ထုတ္တာဟာ တိုင္းျပည္ဘ႑ာေရးကို အင္မတန္ အေထာက္အကူ ျပဳတယ္။ ျခိဳးျခံေခၽြတာရာ ေရာက္တယ္။ ပိုလွ်ံတဲ့ ေငြေၾကးကို တစ္ျခား တစ္ေနရာရာမွာ အက်ိဳးရွိရွိ ထိထိေရာက္ေရာက္ အသံုးခ်ႏိုင္မယ္။”
“ဒီေတာ့ကာ ဒီစီမံခ်က္ကို ဒီႏွစ္ထဲမွာပဲ စလုပ္ဖို႔ ဦးႀကီး ျပင္ေနတယ္။ ငါ့တူႀကီးက ႏွံ႔ႏွ႔ံစပ္စပ္ ရွိေတာ့ ဦးႀကီး မင္းကို အလုပ္တစ္ခု ေပးလိုတယ္။ တစ္ျခား မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီ စီမံခ်က္ လုပ္ဖို႔ ကုန္ၾကမ္းပစၥည္းေတြ ဘယ္ေနရာေတြကေန လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရႏိုင္မလဲ ဆိုတာ မင္းက စံုစမ္းရမယ္။ စစ္တမ္း ေကာက္ရမယ္။ သုေတသန ျပဳရမယ္။ ၿပီးရင္ မင္းရဲ႕ ရွာေဖြေတြ႕ရွိမႈကို သုေတသန အစီရင္ခံစာ အျဖစ္ ျပဳစုၿပီး လူႀကီးေတြဆီ တင္ျပရမယ္။ တကယ္ေတာ့ ဦးႀကီးလုပ္ရမယ့္ အလုပ္ပါ။ ဦးႀကီးက စက္ရံုေဆာက္ဖို႔ ဘတ္ဂ်က္ဆြဲေနရလို႔ မင္းကို ေခၚၿပီး ေျပာရတာပဲ” ဟု ရွည္လ်ားစြာ ဆိုၿပီး အလြန္တစ္ရာ ထူးကဲလွစြာေသာ ဓာတ္ေငြ႔သံုးလွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားေပးစီမံခ်က္ႀကီး အေၾကာင္းကို ခေရေစ့တြင္းက် ရွင္းျပေလ၏။
“ဒါနဲ႔ ေနဦး။ ဒီ စီမံခ်က္က ထိပ္တန္းလွ်ိဳ႕၀ွက္ အဆင့္ စီမံခ်က္ေနာ္။ ေပါ့ေသးေသး စီမံခ်က္ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္တူကိုယ္သားလို ျဖစ္ေနလို႔ မင္းကို ေျပာျပတာ။ ဒီေတာ့ကာ နက္ျဖန္ ဒီကိုပဲ လာခဲ့ေခ်”ဟု ဆိုၿပီး ဦးလွၿမိဳင္သည္ ခ်ထားသည့္ ေဆးတံႀကီးကို ေကာက္ယူလိုက္သည္။ ဗညားလဒ ျပန္ရင္ သင့္ၿပီဟု အခ်က္ျပလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ႏွင့္ ဗညားလဒသည္ ေကာ္ျမဴနိပ္၀တ္ရုံကို ကြင္းလံုး ခၽြတ္ခ်လိုက္ၿပီး ေရႊရွယ္လစ္၀တ္စံုကို ေျပာင္းလဲ ၀တ္ဆင္လိုက္ေလ၏။
(၉)
သာယာ၀ေျပာသည့္ ေရႊရွယ္လစ္ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးရွိ လိမ္ပိန္ေကြ႔ေကာက္ေနေသာ ဒီလံုး ခဲက်ိဳးခင္း (၀ါ) ဂ၀ံေက်ာက္ၾကမ္းခင္း ၿမိဳ႕က်က္သေရေဆာင္ မင္းလမ္းမႀကီးေပၚတြင္ ဗညားလဒသည္ ေမာင္ဗမာစက္ဘီးကေလး အေဟာင္းကေလးကို အားစိုက္နင္းၿပီး ေလတရႊီရႊီခၽြန္ကာ အိမ္သို႔ ျပန္ေလ၏။ ကုသမင္း၏ မ်က္ႏွာအသြင္ကို ေဆာင္သည့္ မင္းလမ္းမႀကီး၏ ဖြားဖက္ေတာ္ျဖစ္ေသာ ေက်ာက္စရစ္ခဲတို႔သည္ သာယာ၀ေျပာသည့္ လူ႔ေဘာင္သစ္ဆီသို႔ လမ္းၾကံဳလိုက္ရန္ ဗညားလဒ၏ စက္ဘီးေနာက္သို႔ ပ်ာယီးပ်ာရာႏွင့္ ေျပးလိုက္ၿပီး ခုန္တက္ရန္ ျပင္ရွာသည္။ စက္ဘီး ေနာက္ဘီးဖံုးႏွင့္ ေက်ာက္စရစ္ခဲ ထိမွန္သံ တေျဖာက္ေျဖာက္၊ တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ ၾကားရေတာ့သည္။ ထိုခဏ၌ ဗညားလဒသည္ ခ်ိန္းေလ်ာ့ေနေသာ စက္ဘီးကို အားစိုက္နင္းရင္း “လူမႈ အနိဌာရုံမ်ား ကင္းစင္၍ သာယာ၀ေျပာၿပီး တရားမွ်တေသာ လူ႔ေဘာင္သစ္၊ ေရႊရွယ္လစ္ေလာကသို႔ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ခ်ီတက္မည့္ လမ္းေၾကာင္းႀကီးသည္ ဤမင္းလမ္းမႀကီးကဲ့သို႔ မစုတ္ပဲ့တန္ရာ” ဟူ၍ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ လမ္းမႀကီးကို ႏွိမ့္ခ်သည့္ အေတြးမ်ိဳး ေတြးမိသည္။
အိမ္သို႔ ေရာက္ခါနီးမွ ေႂကြအံ၀ိုင္းသို႔ ၀င္ရန္ စိတ္ကူး ေပၚလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စက္ဘီး လက္ကိုင္ကို ခ်ာခနဲ ဆြဲလွည့္ၿပီး ေႂကြ၀ိုင္းရွိရာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သို႔ ဦးတည္လိုက္သည္။ ဦးတည္ခ်က္မွန္ေသာ္လည္း သြားရာလမ္းေၾကာင္း လြဲသြားသျဖင့္ စက္ဘီး ေရွ႕ဘီးသည္ လမ္းပခံုး ဒီလံုးခဲကို တည့္တည့္ႀကီး ၀င္တိုးမိေလ၏။ ဗညားလဒသည္ သက္မဲ့ အ၀ိညာဏျဖစ္ေသာ ဒီလံုးခဲကို “ဒီ ေသာက္ ဒီလံုးခဲဟာေလ” ဟု ေဒါပြပြႏွင့္ ဆဲေရးသည္။ “ျမဴနီစပယ္ေတြလဲ ဘယ္သြားေသေနလဲ မသိဘူး” ဟု ေရရြတ္ျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ လူးလဲထၿပီး လဲက်ေနေသာ စက္ဘီးကို ျပန္ေထာင္ရင္း “ေရႊရွယ္လစ္ ေခတ္ႀကီးကို ေရာက္ရင္ ဒီလမ္းမႀကီးဟာ ကတၱရာေစး လမ္းမႀကီး ျဖစ္သြားမွာ မုခ်ပဲ” ဟု အျပဳသေဘာျဖင့္ ေတြးကာ ေႂကြ၀ိုင္းရွိရာသို႔ တရွိန္ထိုး ထြက္ခြာသြားေလ၏။
ေႂကြ၀ိုင္းတြင္ ပရမတ္ဆရာတို႔သာမက ေက်ာင္းဆရာ ကိုစိန္ျမင့္ပါ ေရာက္ေနသည္။ ပရမတ္ အဘိုးႀကီး တစ္ေယာက္က “ေမာင္ဗညားလဒ မင္း ေပ်ာက္လွေခ်လားကြဲ႔”ဟု ပဋိသႏၶာရျပဳသည္။ ဗညားလဒ ေစာင့္ေနသည့္ အကြက္သို႔ ေရာက္လာေခ်ၿပီ။ “ဟုတ္တယ္ ဦးေလးရဲ႕။ ဥကၠဌႀကီးက စီမံခ်က္တစ္ခု အတြက္ တာ၀န္ေပးလို႔ လုပ္ေနရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီရက္ထဲမယ္ မအားရဘူး” ဟု ခပ္ႂကြားႂကြား ဆိုလိုက္သည္။ “ဘာေတြ လုပ္ေနျပန္ၿပီတုန္းကြဲ႔။ လွၿမိဳင္က ေက်ာက္ဆင္းတုကိုေတာင္ ေခါင္းညိတ္ေအာင္ ေျပာႏိုင္တဲ့လူ၊ မဟုတ္မွလြဲေရာ လွၿမိဳင္က မင္းကို မစားရ ၀ခမန္း ေျပာလိုက္ၿပီ ထင္တယ္” ဟု အဘိုးႀကီးတစ္ဦးက ဆိုသည္။
“ဒီမယ္ ဦးေလးရဲ႕၊ ကၽြန္ေတာ္လဲ အရင္တုန္းက အစိုးရ မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ အခု သေဘာေပါက္လာၿပီ။ အျမင္မွန္ ရတယ္ပဲ ဆိုရမွာေပါ့။ ဒီလိုမ်ိဳး ကဖ်က္ယဖ်က္ စကားေတြ ေျပာေနရုံနဲ႔ ၿပီးတာ မဟုတ္ဘူး။ ရုံးေရာက္၊ ဂါတ္ေရာက္ ျဖစ္တာပဲ အဖတ္တင္တယ္။ ဒီေတာ့ကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လိုခ်င္တဲ့ ေရႊရွယ္လစ္ လူ႔ေဘာင္သစ္ဆီ သြားဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေလွ်ာက္လွမ္းရမယ္။ ေဘးထိုင္ဘုေျပာေနရင္ ဘယ္ကိုမွ ေရာက္မွ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားေျမးေတြအတြက္ အက်ိဳးေက်းဇူး ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး။ အခ်ိန္ေတြသာ ကုန္သြားမယ္။ ဘာမွ ရလိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဦးေလးရဲ႕” ဟု ဟု ဗညားလဒက ေဒါႏွင့္ေမာႏွင့္ ဆို၏။
“လူ လူခ်င္း ေခါင္းပံုျဖတ္ၿပီး မတရား အျမတ္ရွာစားတဲ့ စီးပြားေရးစနစ္ဆိုးေတြကို ေတာ္လွန္ၿပီး လူမ်ိဳးမေရြး၊ ဘာသာမေရြး စား၀တ္ေနေရး သက္သာေခ်ာင္ခ်ိၿပီး ဥပုသ္သီတင္း ေဆာက္တည္ႏိုင္မယ့္ ေလာကသစ္ဆီကို မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ ခ်ီတက္ရမွာပဲ။ ဦးေလးတို႔ရဲ႕ စိတ္ေတြ၊ ေနမႈထိုင္မႈေတြကို ေျပာင္းလဲဖို႔ အခ်ိန္က်ၿပီ။ အခု အခ်ိန္ဟာ ေျပာင္းလဲဖို႔ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ပဲ။ ညည္းတြားေနရုံနဲ႔ မၿပီးဘူး။ ေျပာင္းလဲဖို႔ ၾကံဆရမယ္” ဟု ထပ္ကြန္႔သည္။
အဘိုးႀကီးမ်ား ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္သြား၏။ မျဖစ္ ခံႏိုင္ရိုးလား။ ေကာင္းမြန္က်နစြာ ေရးသားစီရင္ထားအပ္ေပေသာ “ႏိုင္ငံေတာ္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၏ ၀ါဒသေဘာထား” ေၾကညာခ်က္မွ ေျပာင္ေျမာက္လွသည့္ စကားလံုးမ်ား၏ အရွိန္အေစာ္ကို ပရမတ္ၾဆာႀကီးမ်ား ေဟတု တက္ႏိုင္ပါမည္ေလာ။ ပရမတ္ အဘိုးတစ္သိုက္ မဆိုထားဘိ၊ ေက်ာင္းဆရာ ကိုစိန္ျမင့္ပင္လွ်င္ ဟယ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ လိပ္ျပာ မလံုသလိုလို ဘာလိုလို ျဖစ္မိသည္။ ေက်ာင္းတြင္ ေျမျဖဴကုန္ေန၍ အစိုးရမင္းတို႔အား ျငဴစူေစာင္းေျမာင္း ေရရြတ္မိသည္ကို ေနာင္တရသြားေလ၏။ “အင္း … ဗညားလဒ ေျပာတာ ဟုတ္ေပသားပဲ။ ထံုးကို ၀ါးဆစ္ထဲသြတ္၊ ရႊံ႕နဲ႔ မံၿပီး မီးဖုတ္လိုက္ရင္ ေျမျဖဴ ရတာပဲ” ဟူ၍ ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္ျဖင့္ ေျမျဖဴခဲ ထုတ္လုပ္ရန္ အၾကံသစ္တစ္ခု ေပၚလာသည္။
“ႏို႔ ေနပါဦးကြဲ႕။ မင္းကေတာ့ ေခတ္ကာလသားဆိုေတာ့ အဂၤလိပ္ေခတ္ကို မမီလိုက္ဘူး။ ငါတို႔က အဂၤလိပ္ေခတ္မွာ ႀကီးလာတာကြ။ အခုေခတ္နဲ႔ အဂၤလိပ္ေခတ္ကို ႏႈိင္းရွည့္ၾကည့္ရင္ အခုေခတ္မွာ ငါးေသတၱာ၊ ဘီစကစ္ မစားရေတာ့ဘူး၊ အ၀တ္ဆိုလဲ မဆရိုက္ပဲ ပြဲေနပြဲထိုင္ ၀တ္ေနရတယ္။ အဂၤလိပ္ေခတ္တုန္းက ၾကာကန္မွာ ဘိလပ္ရည္စက္ရုံ ရွိသကြ။ ဘိလပ္ရည္ကို ေဖာခ်င္းေသာခ်င္း ေသာက္လို႔ရတယ္။ မင္းေျပာတဲ့ လူ႔ေဘာင္သစ္ႀကီးက အဂၤလိပ္ေခတ္ေလာက္ ေကာင္းပါ့မလား” ဟု အဘိုးႀကီးတစ္ဦးက ၀မ္းပန္းတနည္း ဆိုရွာသည္။
“ခက္တာပဲ ဦးေလး ဒီလိုေျပာတာ ဦးေလးမွာ ကၽြန္စိတ္ မကုန္ေသးဘူး ဆိုတာကို ျပေနတာပဲ” ဟု ဗညားလဒက သာသာႏွင့္ နာနာႏွက္လိုက္သည္။ ပါးစပ္ေဆာ့မိေသာ အဘိုးႀကီး ေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္သြား၏။ “အဂၤလိပ္ေခတ္ဆိုတာ ကၽြန္ေခတ္ပဲ။ အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔က လြတ္လပ္တဲ့ေခတ္ကို ေရာက္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေစာ္နံတဲ့ အေတြးအေခၚေတြကို စြန္႔ၿပီး၊ သခင္လို က်င့္ၾကံေနထိုင္ရမယ္။ ေနာက္ၿပီး လူလူခ်င္း မတရား ေခါင္းပံုျဖတ္ၿပီး အျမတ္ရွာစားတဲ့ တိုင္းတစ္ပါးသား အရင္းရွင္ေတြကို တိုက္ထုတ္ရမယ္။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ကံၾကမၼာဟာ အမ်ိဳးသားေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာပဲ ရွိရမယ္။ ဘာလုပ္လုပ္ အမ်ိဳးသားေရး စိတ္ဓာတ္နဲ႔ လုပ္ရမယ္၊ ကိုင္ရမယ္။ ဒီလို က်င့္ၾကံေနထုိင္မွ အမ်ိဳးသားေရး စိတ္ဓာတ္ေတြ ႏိုးၾကားလာၿပီ သူ႔ကၽြန္ဘ၀ကို ေရာက္ရတဲ့ အျဖစ္နဲ႔ မၾကံဳရမွာ” ဟု ထပ္ဆင့္ၿပီး ဆိုေလ၏။
ေစ်း၀ယ္ရာမွ ျပန္ေရာက္လာေသာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ အေဒၚႀကီးသည္ ဗညားလဒ ေျပာေနသည့္ အမ်ိဳးသားေရး ဟူသည္ စကားလံုးကို နားစြန္နားဖ်ား ၾကားလိုက္ရဟန္တူသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒါသူပုန္ထသြားၿပီး “ဟဲ့အေကာင္ ဗညားလဒရဲ႕ နင့္ဟာက အမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသားနဲ႔ အမ်ိဳးသားခ်င္း အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနေတာ့တာပဲ။ နင္တို႔ အမ်ိဳးသားေတြ ငါတို႔ အမ်ိဳးသမီးေတြ မရွိပဲ လူျဖစ္မလား ေျပာစမ္း ေျပာစမ္း။ နင္တို႔ ေယာက်ာ္းေတြ ေသာက္သံုးမက်တာကိုေတာ့ တစ္ခြန္းမွ ထည့္ မေျပာဘူး။ ေယာက်္ားေတြ ေကာင္းကို မေကာင္းဘူး”ဟု ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ဆိုေလသည္။
ဗညားလဒ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြား၏။ အေဒၚႀကီး ဘာသေဘာျဖင့္ ဤသို႔ဆိုသည္ကို သူ နားမလည္။ သို႔ေသာ္ အတြန္႔တပ္ၿပီးလွ်င္ “ဒီမယ္ ေဒၚေဒၚရဲ႕၊ အခုေခတ္မွာဆိုရင္ အမ်ိဳးသမီးေတြဟာလဲ အမ်ိဳးသားေတြနဲ႔ ရင္ေဘာင္တန္းေနၾကပါၿပီ။ တျခား မၾကည့္နဲ႔ .. ျပည္သူ႔ရဲေမေတြ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး လႈပ္ရွားေနတာ ေဒၚေဒၚ ေတြ႕တယ္ မဟုတ္လား။ ၿပီးခဲ့တဲ့ လထုတ္ လုပ္သား စာစဥ္ မ်က္ႏွာဖံုးမွာ ရဲေမတစ္ေယာက္ ကင္းေစာင့္ေနတဲ့ပံုကို တင္ထားတာ မေတြ႕ဘူးလား ေဒၚေဒၚရဲ႕” ဟု ဆိုသည္။ ထို စကားေၾကာင့္ အေဒၚႀကီး ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ သြားေလ၏။ “ဟဲ့ ေသခ်င္းဆိုးေကာင္ရဲ႕။ သံုးေတာင္၀တ္ မိန္းမေတြကို မညွာမတာ ေယာက်္ားေတြလို စစ္တိုက္ထြက္ခိုင္းတယ္ဆိုတာ တရားသလား၊ ေျပာစမ္း နင္ ေျပာစမ္း။ ဒါ မိန္းမ၊ ေယာက်္ား ရင္ေဘာင္တန္းတာလား။ နင္တို႔ ေယာက်ာ္းေတြဟာ လတ္လ်ားလတ္လ်ား သြားဖို႔နဲ႔ မိုးေျပာခ်ိဳးေျပာ ေျပာဖို႔ပဲ တတ္တယ္။ ေသာက္ျဖစ္ရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ေနာင္ ဒီလို စကားမ်ိဳးကို ငါ့ဆိုင္မွာ ေယာင္လို႔ေတာင္ မေျပာပါနဲ႔” ဟု ဆိုၿပီး ဗညားလဒကို မ်က္ေစာင္းထိုး၍ မီးဖိုေခ်ာင္သို႔ ေျခေဆာင့္နင္းကာ ၀င္သြားေလ၏။ သို႔ျဖင့္ ဗညားလဒ၏ အမ်ိဳးသားေရး လႈပ္ရွားမႈမ်ား ကြယ္ပခဲ့ရေလသည္။
(၁၀)
ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္၌ ၿမိဳ႕အျပင္ဘက္ရွိ ဖုန္တေသာေသာ ထေနသည့္ လွည္းလမ္းေၾကာင္း တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ဗညားလဒ လွ်ပ္စစ္ စီမံခ်က္အတြက္ ကုန္ၾကမ္း ရွာေဖြစုေဆာင္းေရး စစ္တမ္း ေကာက္ယူေနသည္ကို ေတြ႔ရေလ၏။ ဗညားလဒသည္ သားေကာင္ကို က်ားရဲေခ်ာင္းဘိသကဲ့သို႔ မဟာပထ၀ီေျမႀကီးကို မမွိတ္မသုန္ စူးစိုက္ၾကည့္ရႈကာ ကုန္ၾကမ္းပစၥည္းမ်ားကို သဲႀကီးမဲႀကီး ရွာေဖြေနေလ၏။ ေဟာ … ေတြ႔ပါၿပီ။ သည္ အပံုႀကီးက ပူပူေႏြးေႏြးပဲ ရွိေသးတယ္။ ေနဦး … သည္အပံုက ႀကီးတယ္ဆိုေတာ့ ကၽြဲေခ်းမ်ား ျဖစ္ေနမလား။ ဥကၠဌႀကီး ေျပာတဲ့ အထဲမွာ ၀က္ေခ်း၊ ႏြားေခ်းနဲ႔ အမႈိက္သရိုက္ လို႔ပဲပါတယ္။ ကၽြဲေခ်းလို႔ တစ္ခြန္းမွ မေျပာဘူး။ ဒါ အပံုႀကီးကို မွတ္တမ္းတင္လို႔ သင့္မွ သင့္ပါမလား။ ကၽြဲေခ်းလို႔ ေရးလို႔ မသင့္ဘူး။ ေနာက္ေခ်းလို႔ ေရးျပန္ရင္လဲ စာရင္းလိမ္ရာ ေရာက္သြားမယ္။ အို မထူးပါဘူး။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေခ်းဟာ ေခ်းေပ့ါ။ ၿမိဳ႕ျပင္ ဦးခ်စ္ေဖကုန္းရွိ ကုကၠိဳပင္ႀကီး၏ အေရွ႕ေတာင္အရပ္ ေျခလွမ္းသံုးဆယ္ခန္႔ အကြာတြင္ ကုန္ၾကမ္းမ်ား စတင္ ေတြ႔ရွိ ဒီလို မွတ္ထားမွ ျဖစ္မယ္။ ဒီလိုလဲ မဟုတ္ေသးဘူး။ မျပည့္စံုေသးဘူး။ ၿမိဳ႕ျပင္ ဦးခ်စ္ေဖကုန္းရွိ ကုကၠိဳပင္ႀကီး၏ အေရွ႕ေတာင္အရပ္ ေျခလွမ္းသံုးဆယ္ခန္႔ အကြာတြင္ ကုန္ၾကမ္းမ်ား စတင္ ေတြ႔ရွိ၊ သို႔ေသာ္ အရည္အေသြးကို အေသးစိတ္ ေလ့လာရန္ လိုအပ္လို႔ မွတ္ခ်က္ေရးမွ ျဖစ္မယ္။
သို႔ႏွင့္ ဗညားလဒသည္ ၿမိဳ႕အျပင္ဘက္ လွည္းလမ္းေၾကာင္း တစ္ေလွ်ာက္ရွိ ႏြားေခ်းပံုမ်ားကို စနစ္တက် ေလ့လာဆန္းစစ္ၿပီး မွတ္တမ္းယူခဲ့ေလရာ ရွမ္းစုေက်းရြာႏွင့္ သဲျဖဴကုန္းေက်းရြာကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး ေက်ာက္ေမွာ္ေက်းရြာ အနီးသို႔ ေရာက္ရွိခ်ိန္၌ သူ႔၏ စစ္တမ္းလႊာတြင္ ကုန္ၾကမ္း ပစၥည္းေပါင္း (၂၇၆) ပံုကို မွတ္တမ္း ေရးထိုးၿပီးေလၿပီ။ သူ႔ အစီရင္ခံစာ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ အရဆိုလွ်င္ “လပြတၱာၿမိဳ႕အျပင္ဘက္ ဦးခ်စ္ေဖကုန္းရွိ ကုကၠိဳပင္ႀကီး၏ အေရွ႕ေတာင္အရပ္ ေျခလွမ္းသံုးဆယ္ခန္႔အကြာတြင္ ကုန္ၾကမ္းမ်ားကို စတင္ ေတြ႔ရွိရသည္။ သို႔ေသာ္ အရည္အေသြးကို အေသးစိတ္ ေလ့လာဆန္းစစ္ၿပီး သုေတသနျပဳရန္ လိုအပ္သည္။ ထို႔ေနာက္ စစ္တမ္း ဆက္လက္ ေကာက္ယူခဲ့ရာ ဦးခ်စ္ေဖကုန္းႏွင့္ ရွမ္းစုေက်းရြာ အၾကားရွိ ေက်ာက္ခင္းလမ္းေပၚတြင္ ကုန္ၾကမ္း (၁၂၇) ပံုကိုလည္းေကာင္း၊ ရွမ္းစုေက်းရြြာႏွင့္ သဲျဖဴကုန္းေက်းရြာ အၾကားရွိ လွည္းလမ္းေပၚတြင္ ကုန္ၾကမ္း (၁၀၉) ပံုကိုလည္းေကာင္း၊ သဲျဖဴကုန္းေက်းရြာႏွင့္ ေက်ာက္ေမွာ္ေက်းရြာ အၾကားရွိ လွည္းလမ္းႏွင့္ လယ္ကြက္ထဲတြင္မူ ကုန္ၾကမ္း (၄၀) ပံုခန္႔သာ ေတြ႔ရသည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ (၈၀) ရာႏႈန္းေသာ ကုန္ၾကမ္းတို႔သည္ သတ္မွတ္ထားသည့္ စံခ်ိန္စံႏႈန္းႏွင့္ ကိုက္ညီျပည့္မီေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။ ဤစစ္တမ္းအရ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားေပးစက္ရုံအတြက္ လိုအပ္မည့္ကုန္ၾကမ္းမ်ား စုေဆာင္းသိမ္းဆည္းမည့္ သိုေလွာင္ရုံကို ရွမ္းစုေက်းရြာႏွင့္ သဲျဖဴကုန္းေက်းရြာတို႔ အၾကားတြင္ တည္ေဆာက္သင့္ေၾကာင္း တင္ျပအပ္ပါသည္” စသျဖင့္ ေရးသားထားသည္။ (စကားခ်ပ္ – ဗညားလဒ၏ အစီရင္ခံစာမွ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ အခ်က္အလက္ အခ်ိဳ႕ကိုသာ ကူးယူေဖာ္ျပထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)
ဗညားလဒ၏ အစီရင္ခံစာကား ဖူးစကတ္စာရြက္ (၆၀) ေက်ာ္မွ် ရွည္လ်ားသည္။ တင္ျပခ်က္တို႔မွာ အလြန္ တိက်ၿပီး က်စ္လစ္ သိပ္သည္း၏။ ေတြ႔ရွိမႈမ်ားကို ေအာက္ေဖာ္ျပပါအတိုင္း က႑ အသီးသီး ခြဲျခားၿပီး တင္ျပထားသည္။
(၁) အက်ဥ္းခ်ဳပ္၊
(၂) ေက်းဇူးတင္လႊာ၊
(၃) အတိုေကာက္မွတ္စုႏွင့္ဇယားမ်ား၊
(၄) စစ္တမ္းရလဒ္အက်ဥ္းခ်ဳပ္၊
(၅) ေနာက္ခံအေျခအေန၊
(၆) ေမွ်ာ္မွန္းရလဒ္မ်ား၊
(၇) အခ်က္အလက္မ်ား၊
(၈) စစ္တမ္းပံုစံႏွင့္ နည္းစနစ္မ်ား သတ္မွတ္ျခင္း၊
(၉) စစ္တမ္းေကာက္ယူရန္ စီစဥ္ျခင္း၊
(၁၀) ကြင္းဆင္းစစ္တမ္းေကာက္ယူျခင္း၊
(၁၁) အခ်က္အလက္မ်ားကို ညွိႏႈိင္းစစ္ေဆးျခင္း၊
(၁၂) ေလ့လာဆန္းစစ္ျခင္း၊
(၁၃) ရလဒ္မ်ား၊
(၁၄) ေမွ်ာ္မွန္းရလဒ္ႏွင့္ လက္ေတြ႔ရလဒ္တို႔ကို တိုက္ဆုိင္စစ္ေဆးျခင္း၊
(၁၅) အၾကံျပဳခ်က္မ်ား၊
(၁၆) ၾကံဳေတြ႔ရသည့္ အခက္အခဲႏွင့္ သင္ခန္းစာမ်ား
(၁၇) နိဂုံး ဟူ၍ အပိုင္း (၁၇) ပိုင္း ခြဲ၍ တင္ျပသည္။ ဗညားလဒ၏ တင္ျပပံုမွာ ျပည့္စံု က်စ္လစ္ရုံမွ်သာမက ျမန္မာစာ အေရးအသားမွာလည္း အလြန္ အဆင့္ျမင့္သည္။ အလြန္ တည္သည္။ အလြန္ ခန္႔ညားသည္။ ဘုန္းႀကီးလူထြက္ပီပီ ပါဠိစကားလံုးမ်ား ထည့္ေရးထားသျဖင့္ ဥကၠဌႀကီးပင္ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္သြားေလ၏။ ေျမႀကီးကို ေျမႀကီးဟု ရိုးရိုးတန္းတန္း မေရးဘဲ ဘူမိ ဟူ၍ ေရးသည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ စာမ်က္ႏွာတို႔တြင္မူ ေမဒိနီ ဟု ေျပာင္းသံုးသည္။ ဥကၠဌႀကီးသည္ ဗညားလဒ တင္သြင္းသည့္ အစီရင္ခံစာကို တစ္ခ်က္လွန္မွ် လွန္ၾကည့္လိုက္ၿပီးလွ်င္ သိပ္ေကာင္းတာပဲ ဟု တစ္ခြန္း ဆို၏။
ထို႔ေနာက္ ဥကၠႀကီးသည္ ဗညားလဒ၏ ၀င္းပေသာ မ်က္ႏွာႀကီးကို ျပံဳး၍ ၾကည့္ရႈၿပီး “မင္းကို ဦးႀကီး သိပ္ သေဘာက်တယ္၊ လူႀကီးေတြလဲ သေဘာက်မွာပဲ။ ဒီ စက္ရုံႀကီး တည္ရင္ မင္းကို ပါမင္းနန္႔႔ (Permanent Staff အျမဲခန္႔၀န္ထမ္း) ခန္႔ဖို႔ ဦးႀကီး ေျပာေပးမယ္။ ကဲ အခုေတာ့ မင္း အနားယူဦးလကြာ။ ဦးႀကီး ဘတ္ဂ်က္ ဆြဲေနတာ မၿပီးေသးဘူး၊ လက္စသတ္လိုက္ဦးမယ္” ဆိုၿပီး လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားေပးစက္ရုံ တည္ေဆာက္ရန္ လိုအပ္သည့္ ဘိလပ္ေျမအိတ္စာရင္း၊ သံေခ်ာင္းစာရင္း၊ အလုပ္သမားခ စသည့္တို႔ကို ျမန္မာ့နည္းျမန္မာ့ဟန္ျဖင့္ တြက္ခ်က္ေနေလသတည္း။ ျမန္မာ့နည္းျမန္မာ့ဟန္ ဆိုသည္မွာကား အျခားမဟုတ္ေခ်။ ခန္႔မွန္း ကုန္က်စရိတ္ စုစုေပါင္းကို န၀င္းကိုက္ေအာင္ ကိန္းဂဏန္းမ်ား ထပ္ျဖည့္ေပးျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ေရႊရွယ္လစ္ စီးပြားေရးစနစ္တြင္ န၀င္းသည္ အလြန္ တာသြား၏။ ဤေခတ္တြင္ န၀င္း မေက်လွ်င္ လာဘ္တိတ္တတ္၊ စီးပြားပ်က္တတ္ေၾကာင္းကို (၁၀၀) က်ပ္တန္၊ (၇၅) က်ပ္တန္၊ (၃၅) က်ပ္တန္၊ (၂၅) က်ပ္တန္ ေငြစကၠဴတို႔က သက္ေသ အထင္အရွား ျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလာ။ “ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကုန္က်စရိတ္ အားလံုးကို န၀င္းေက်ေအာင္ ေျခမွ ျဖစ္မယ္။ န၀င္း မေက်တဲ့ စာရင္းဆိုတာ မရွိေစရဘူး။” ဦးလွၿမိဳင္ ထိုသို႔ ေရြရြတ္ရင္း လိုအပ္သည့္ ကိန္းဂဏန္းမ်ားကို ျဖည့္လိုက္သည္။
(၁၁)
“သေရာႀကီး ခိုင္းေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕” ဟု ဗညားလဒ၏ မိခင္ႀကီးက ညည္းတြားသည္။ ဖခင္ႀကီးမွာလည္း မ်က္ႏွာ မေကာင္းလွ။ မိခင္ႀကီး ေျပာသည့္ သေရာႀကီး ဟူသည္ကို တေယာႀကီး ဟု နားၾကားလြဲသြား၍ ပသို႔ေၾကာင့္နည္း ဟု ဗညားလဒ စူးစမ္းမိသည္။ ထိုေသာ္ မိခင္ႀကီးက “ဘယ္လို ျဖစ္ရမလဲကြဲ႕ .. လူေလးရဲ႕။ စပါးေစ်းက မေကာင္းဘူး။ ေနာက္ၿပီး စုထားတဲ့ ပိုက္ဆံေလးေတြလဲ ကုန္ၿပီ။ ေတာ္ေသးရဲ႕ စပါးေပး ေပးထားတာေလးေတြ ရွိေနလို႔ တို႔မိသားစု ထမင္း မငတ္တာ။ ဒါေတာင္ ျပန္မရတာက အမ်ားႀကီး။ ေပးကမ္းထားတဲ့သူေတြကလဲ ကိုယ့္တူ၊ကုိယ့္သားေတြ၊ ၿပီးေတာ့ သူတို႔လဲ အဆင္ေျပလွတာ မဟုတ္ဘူး။ အေႂကြးျပန္ေတာင္းရင္ေတာင္ သူတို႔မ်က္ႏွာၾကည့္ၿပီး ေခ်ာ့ေမာ့ေတာင္းေနရတယ္။ ဂ်ာပန္ေခတ္ထက္ ဆိုးေတာ့မယ္ ထင္ရဲ႕” ဟု ဆို၏။
ထိုကဲ့သို႔ေသာ လူမႈစီးပြားေရး အနိဌာရုံ ျပႆနာမ်ားကို ဗညားလဒ မၾကားလိုပါ။ သာယာ၀ေျပာသည့္ လူ႔ေဘာင္သစ္ဆီသို႔ ခ်ီတက္ေနသည့္အခိုက္တြင္ ယင္းျပႆနာမ်ားကို ၾကားရသျဖင့္ လူ႔ေဘာင္သစ္ဆိုသည္ကို သူ သံသယ၀င္မိေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ပါးစပ္က ဖြင့္ မေျပာမိေခ်။ “တစ္ေအာင့္တစ္ျဖဳတ္ေပါ့ အမရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံက အခုမွ ေရႊရွယ္လစ္ လမ္းေၾကာင္းေပၚကို ေရာက္ေအာင္ ခ်ီတက္ေနတုန္းပဲ ရွိေသးတယ္။ ေနာင္က်ရင္ ဒီကိစၥေတြ အလိုလို ေျပလည္သြားမွာပါ” ဟု ဆိုၿပီး မိခင္ႀကီးကို နားခ်လိုက္သည္။ “နင့္ေရႊရွယ္လစ္လမ္းႀကီးကို ေလွ်ာက္ေနတာ နင့္တစ္သက္ရွိပဟဲ့။ အခုထိ ေလွ်ာက္တုန္းပဲလား။ ေလွ်ာက္ပဲ ေလွ်ာက္ႏိုင္လြန္း” ဟု သူ႔ မိခင္ႀကီးက ဆိုရွာသည္။ ဗညားလဒ ဘာ ျပန္ေျပာရမွန္း မသိေတာ့ၿပီ။ “ကၽြန္ေတာ့္ ေရႊရွယ္လစ္ မဟုတ္ပါဘူး” ဟုသာ စကားနည္းရန္စဲ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
ဖခင္ႀကီးက “ဂငယ္ သံုးခု ဥသွ်စ္ထုလို႔ ဆိုရိုးရွိတယ္။ လာမယ့္ႏွစ္မွာ ဂငယ္ ေလးခု ျဖစ္မွာပဲ။ တိုင္းေျပ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္မလား မဆိုတတ္ဘူး” ဟု အသံေလးႀကီးျဖင့္ ေျပာသည္။ “ဟာ မဟုတ္တာ။ အေဖကလဲဗ်ာ .. ဂ သံုးခုက ျမန္မာသကၠရာဇ္ပဲ။ အခုဟာ အဂၤလိပ္ႏွစ္ေလဗ်ာ။ ဘာမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး” ဟု ဗညားလဒက ေဖ်ာင္းျဖသည္။
ထိုသို႔ ေျပာၿပီးေနာက္ ကိုးလခန္႔ အၾကာတြင္ မုန္႔ႀကိဳးလိမ္ႏွင့္တူေသာ အဂၤလိပ္ (8) ဂဏန္း၊ ဂငယ္ႏွင့္ တူေသာ ျမန္မာ (၈) ဂဏန္း၊ ရွစ္ဂဏန္းတိုင္း၌ တူညီေသာ အက်ိဳးအာနိသင္ ရွိသည္ကို ဗညားလဒ သိခြင့္ရလိုက္ေလ၏။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းမ်ား ပိတ္လိုက္သျဖင့္ ပုသိမ္တြင္ ေက်ာင္းသြားတက္ေနေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ခ်ိဳ႕ ၿမိဳ႕သို႔ ျပန္ေရာက္လာေလ၏။ စစ္မွန္ေသာ ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး အတြက္ တိုက္ပြဲ ၀င္ၾကမည္ဟု ဆိုၾက၏။ မ်ားစြာ မက်ယ္ျပန္႔ေသာ ၿမိဳ႕ကေလးတြင္ အုန္းအုန္းကၽြက္ကၽြက္ ျဖစ္သြားေလသည္။ ဆိုရွယ္လစ္ ဒီမိုကေရစီ ဆိုသည္ကို ေကာင္းစြာ ေလ့လာဖူးသူ ဗညားလဒအဖို႔ စစ္မွန္ေသာ ဒီမိုကေရစီ ဆိုသည္ကို ထပ္မံေလ့လာရန္ မလိုပါ။ ဒက္ခနဲ သိလိုက္သည္။ ဆိုရွယ္လစ္ ဒီမိုကေရစီကို ေျပာင္းျပန္လွန္လိုက္လွ်င္ စစ္မွန္ေသာ ဒီမိုကေရစီ ရရွိမည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို သူ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိပါသည္။ သို႔ႏွင့္ ဂ်င္ကလိကို ဆြဲၿပီး ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲ၀င္ရန္ ေက်ာင္းသား လူငယ္မ်ားရွိရာသို႔ ခ်ီတက္ေလ၏။
“အလို အစ္ကိုႀကီး ဗညားလဒ ဘယ္က လာတုန္း” ဟု ေက်ာင္းသားငယ္ တစ္ဦးက သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္သည္။ “ေအး မင္းတို႔နဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး တိုင္းျပည္ကို ေျပာင္းလဲဖို႔ တိုက္ပြဲ၀င္ရေအာင္ လာခဲ့တာပဲ”ဟု ဗညားလဒက ၀င့္၀င့္ႂကြားႂကြား ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ “တိုင္းျပည္ကို ေျပာင္းလဲဖို႔ အခ်ိန္အခါေတာ့ က်လာၿပီဆိုေတာ့ ငါလဲ ဒီ ေျပာင္းလဲမႈမွာ ၀င္ၿပီး လႈပ္ရွားမွ သင့္မယ္ဆိုၿပီး မင္းတို႔ဆီကို ထြက္လာတာကြ။ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့သူက ေဒါက္တာတဲ့။ ထီြ .. ေဒါက္တာ ဆိုတာ ေဆးကုတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ အသံုးက်မွာေပါ့။ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ေနရာမွာ ၀င္ပါေတာ့ တိုင္းျပည္ပ်က္ၿပီ မဟုတ္လား”ဟု ဆိုလိုက္သည္။ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးက “အစ္ကိုႀကီးရဲ႕ သူက ေဆးကုတဲ့ ေဒါက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဥပေဒ ေဒါက္တာဗ်။ ဟိုဒင္းေလဗ်ာ .. တရားဥပေဒေတြ ဘာေတြ လုပ္တဲ့ ေဒါက္တာ” ဟု ရွင္းျပသည္။ ဗညားလဒ ပလံုးပေထြး ျဖစ္သြားသည္။ “အို ဘာ ေဒါက္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ကြာ၊ ေဒါက္တာဆိုတာ ေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ ေဆာ္စရာရွိရင္ ေဆာ္ရမွာပဲ” ဟု ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးက “ဒါနဲ႔ အစ္ကို႔ လက္ထဲက ဂ်င္ဂလိႀကီးက ဘာလုပ္ဖို႔တုန္း” ဟု ေမးသည္။ တယ္ညံ့တဲ့ ေက်ာင္းသားပဲ ဟု ဗညားလဒ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။ “ဟ ဘာလုပ္ရမွာတုန္းကြ။ တိုက္ပြဲ ၀င္ဖို႔ေပါ့ကြ”ဟု ေငါက္ဆတ္ဆတ္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ “ကၽြန္ေတာ္တို႔က အၾကမ္းမဖက္တဲ့ နည္းနဲ႔ တိုက္ပြဲ၀င္မွာ၊ အစ္ကိုႀကီးရဲ႕ ဂ်င္ဂလိကို သိမ္းထားလိုက္ပါဗ်ာ” ဟု ထိုေက်ာင္းသားက ေဖ်ာင္းျဖသည္။ အျခားလူငယ္မ်ားကလည္း ဗညားလဒကို ထိုနည္းတူ ေျပာသည္။ ဗညားလဒ အင္တင္တင္ ျဖစ္သြား၏။ “ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ ခ်ရတာပဲကြ။ ေဆာ္ရတာပဲ။ ေလနဲ႔ ခ်လို႔ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အလုပ္မျဖစ္ဘူး” ဟု ေျပာၿပီး ေက်ာင္းသားအုပ္စုရွိရာမွ ထျပန္သြားေလ၏။
အျပန္လမ္းတြင္ သူ႔ မိတ္ေဆြေဟာင္း ပရမတ္သမားတို႔ ရွိရာသို႔ ေျခဦးလွည့္လိုက္သည္။ ပရမတ္၀ိုင္းတြင္ လူအုပ္ေတာင့္လွသည္။ ဗညားလဒ၏ လက္ထဲမွ ဂ်င္ဂလိ၏ သတၱိေၾကာင့္ ပရမတ္သမားတို႔ ရြံ႕တြန္႔တြန္႔ ျဖစ္သြားသည္။ တစ္ဦးက “ငါ့ တူႀကီးရယ္ ဘယ္လို ျဖစ္ရတာလဲကြဲ႕” ဟု ေမးရွာသည္။ ဗညားလဒက “ေျပာ မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဦးေလးရယ္ တိုက္ပြဲ၀င္မယ္ဆိုၿပီး ထြက္လာတာပဲ။ လုပ္ေနတဲ့ ေကာင္ေတြက ဇ ရွိတဲ့ ေကာင္ေတြ မဟုတ္ပါဘူး” ဟု ဆို၏။ “ဒီလူေတြနဲ႔ အလုပ္ မျဖစ္ပါဘူး။ စိတ္ပ်က္တယ္ဗ်ာ။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီရေအာင္ တိုက္ပြဲ၀င္ရမွာပဲ”ဟု ဆိုၿပီး ထျပန္သြားေလ၏။
တစ္ၿမိဳ႕လံုး အုန္းအုန္းထေနခ်ိန္၌ ဗညားလဒ ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္ေနေလ၏။ ေတာ္လွန္ေရးဆင္ႏြဲရန္ ေတာခိုသြားျခင္းေပေလာ ဟု အခ်ိဳ႕က သကၤာမကင္း ျဖစ္ၾကသည္။ ဗညားလဒ ၿမိဳ႕ထဲတြင္ မရွိေတာ့သည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေတာ္လွန္ေရးဆင္ႏြဲရန္ ေတာခိုျခင္း ဟုတ္ မဟုတ္ကို ဗညားလဒသာ အသိဆံုး ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ဗညားလဒအား လပြတၱာၿမိဳ႕မွ နာရီ၀က္သာသာ သြားရသည့္ လပြတၱလုပ္ ရြာကေလးတြင္ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ လုပ္ေနသည္ကို ေတြ႕ခဲ့ရသည္ဟု ဆိုသျဖင့္ ေတာခိုသည္ဟူေသာ သတင္းမွာ တစ္ခုခု လြဲေခ်ာ္ေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြႏ္ုပ္ ေတြးမိသည္။ ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ ဆူဆူပူပူ ျဖစ္ေနသည့္အျပင္ ဆရာလုပ္ခြင့္ မရသျဖင့္ ဗညားလဒ ေတာဆင္းၿပီး ေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္ ဟု ကၽြႏ္ုပ္ အတပ္ေျပာႏိုင္သည္။ လူထု လႈပ္ရွားမႈႀကီး ျဖစ္ပြားၿပီးေနာက္တြင္ ေျပာင္းလဲျခင္းကို လုိလားသည့္ လူငယ္ထုတို႔၏ ဘ၀မ်ား ေျပာင္းလဲသြားသည္ကို ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႔ ျမင္ေတြ႔ခြင့္ ရေလ၏။ အခ်ိဳ႕ကား ဘ၀တစ္ပါးသို႔ ေျပာင္းလဲသြား၏။ အခ်ိဳ႕ကား သူပုန္ဘ၀သို႔ ေျပာင္းလဲသြား၏။ အခ်ိဳ႕မူကား အက်ဥ္းသားဘ၀သို႔ ေျပာင္းလဲသြား၏။ လူ႔ေဘာင္သစ္ဆီသို႔ ခ်ီတက္ရာလမ္းေၾကာင္းလည္း ေပ်ာက္ေခ်ၿပီ။ ၀မ္းနည္းဖြယ္ ေကာင္းေလစြ။
(၁၂)
ထိုေနာက္ပိုင္းတြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေမြးဇာတိ ၿမိဳ႕ကေလးကို စြန္႔ခြာခဲ့့ရသျဖင့္ ဗညားလဒႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြား၏။ ဗညားလဒ တစ္ေယာက္ ေတာဆင္းၿပီး လယ္လုပ္ေနသလိုလို၊ ကုန္စံုဆိုင္ဖြင့္ေနသလိုလို၊ ဂဏန္းဒိုင္ဖြင့္သလိုလို မေရမရာ သတင္းမ်ားကိုသာ ၾကားရေတာ့သည္။ တျမန္ႏွစ္ ေႏြဦးေပါက္ကာလ၌ ဇာတိၿမိဳ႕ငယ္သို႔ ကၽြႏ္ုပ္ ေခတၱမွ် ျပန္ေရာက္သြားသည္။ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုခန္႔မွ် ၾကာၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ၿမိဳ႕ငယ္ကေလးသည္ အရင္လိုပင္ ရွိေနဆဲပင္ ျဖစ္၏။ အေျပာင္းအလဲ ဟူ၍ မ်ားမ်ားစားစား မေတြ႕ရေပ။ ဆင္းရဲသူမ်ား ပို၍ ႏြမ္းပါးသြားျခင္းႏွင့္ ခ်မ္းသာသူတို႔ ပို၍ ႂကြယ္၀လာျခင္းဟူသည့္ အေျပာင္းအလဲႀကီးကိုသာ ေတြ႕ရသည္။
အေျပာင္းအလဲမ်ား အေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိသည့္အခါ ကၽြႏ္ုပ္၏ အေတြးထဲသို႔ ဗညားလဒ ေရာက္ရွိလာေလ၏။ သုိ႔ျဖစ္၍ ဗညားလဒအေၾကာင္းကို စံုစမ္းၾကည့္မိသည္။ ဗညားလဒသည္ တစ္ခုေသာ မိုးေႏွာင္း ေဆာင္းဦး ရာသီေျပာင္းစ အခ်ိန္တြင္ ေလသင္ဓုန္းမိၿပီ ေသရွာေလၿပီ ဟု ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာ ၾကားသိရသည္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ ခ်စ္လွစြာေသာ မိတ္ေဆြႀကီး ဗညားလဒသည္ သူ၏ ခႏၶာအေဟာင္းႀကီးကို ေျပာင္းလဲျခင္းမ်ားျဖင့္ အတိၿပီးေသာ ဤကမာၻေလာကႀကီးတြင္ စြန္႔ထားခဲ့ၿပီး မည္သည့္ဘ၀မွန္း မသိရေသာ ဘံုဘ၀ဌာန အသစ္တစ္ခုဆီသို႔ ခရီးဆက္လက္ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ပရိေစၧဒ အတန္ငယ္ ၾကာေညာင္းခဲ့ေလၿပီ။ ဘ၀ ေျပာင္းလဲသြားျခင္း ဟု ဆိုရေပမည္။ ဗညားလဒသည္ ျပည္ေထာင္စု ဆိုရွယ္လစ္သမၼတ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္မွ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္သို႔ ေျပာင္းလဲခ်ိန္ကို သူ နဖူးေတြ႔၊ ဒူးေတြ႕ ၾကံဳဆံုခဲ့ရဖူးေသာ္လည္း ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္မွ တဖန္ ျပည္ေထာင္စု သမၼတျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ ဟူေသာ ေခတ္သစ္၊ လူ႔ေဘာင္သစ္ႀကီးဆီသို႔ ေျပာင္းလဲေနခ်ိန္ကိုမူ ၾကံဳခြင့္ မရရွာေလ။
ယေန႔အခ်ိန္တြင္ စစ္မွန္ေသာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ေတာင္းဆိုခဲ့ေသာ ျပည္သူ႔လူထုအတြက္ စစ္မွန္ရုံမွ်သာမက စည္းကမ္းျပည့္၀ျခင္းပါ အပိုေဆာင္းထားသည့္ ဒီမိုကေရစီစနစ္လည္း ရွိေနၿပီ မဟုတ္ေလာ။ စစ္မွန္ၿပီး စည္းကမ္းျပည့္၀သည့္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ျဖင့္ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ဆီသို႔ မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ ခ်ီတက္ရာ၌ သာယာ၀ေျပာၿပီး တရားမွ်တေသာ လူ႔ေဘာင္သစ္၊ ေရႊရွယ္လစ္ေလာကသို႔ မဆုတ္မနစ္ ေနာက္မဆုတ္တမ္း ခ်ီတက္ခဲ့စဥ္အခါက အသြားႏႈန္းမ်ိဳးျဖင့္ ခ်ီတက္ႏိုင္လွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ တိုင္းျပည္ႀကီး သာယာ၀ေျပာလာမည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္၏။ ဤသို႔ေတြးရင္း ကၽြႏ္ုပ္ အားတက္မိေတာ့သည္။ စဥ္ဆက္မျပတ္ တရစပ္ ျဖစ္ေပၚေနေသာ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားကို ကၽြႏ္ုပ္၏ ေရာင္းရင္းႀကီး ဗညားလဒကို ျမင္ေစ့ခ်င္လြန္းလွသည္။ ထုိ႔ျပင္ ဗညားလဒသာ ေသရာမွ ျပန္ရွင္လာလွ်င္ မည္သည့္ဘက္သို႔ ကူးေျပာင္းဦးမည္ကိုလည္း သိလိုလွ၏။ သို႔ျဖစ္၍ ငါ့ ေကာင္ႀကီး ဗညားလဒ ေသရာက ျပန္ထလာပါေစ ဟူ၍ ဆုေတာင္းမိေတာ့မလို ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ရာတြင္ ဗညားလဒကို ေသရာမွ တစ္ဖန္ ျပန္လည္ ရွင္သန္လာပါေစ ကၽြႏ္ုပ္ ဆုမေတာင္း၀ံ့ေခ်။ အေၾကာင္းတစ္မူကား ေခါင္းျဖဴဘူတား အရြယ္ေရာက္ေနသူ အကၽြႏ္ုပ္ကို ေသရြာျပန္ ေျပာင္းလဲေရးသမား ဗညားလဒက “ကိုင္း က်ပ္ခိုး ဘယ့္ႏွယ့္ ရွိစ၊ ငါ မေျပာဘူးလား။ ေျပာင္းလဲျခင္းေတြသာ မေျပာင္းလဲ တည္ျမဲေနဦးမွာကြ” ဟူ၍ အစခ်ီၿပီး ေျပာင္းလဲေရး တရားေဟာမည္ကို နားမေထာင္လိုျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသလွ်င္ကတည္း။
No comments:
Post a Comment
အခုလို လာေရာက္အားေပးၾကတာ အထူးပဲ ၀မ္းသာ ပီတိျဖစ္ရပါတယ္ဗ်ား ... ။ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။
ေက်ာ္ထက္၀င္း နည္းပညာ (ဘားအံ)
www.kyawhtetwin.blogspot.com